Pójdziemy, serce... (Orkan, 1912)
PÓJDZIEMY, SERCE...
Pójdziemy, serce, tem pustkowiem,
Będziemy sobie, pustce śpiewać —
Jeno niewolno nam się żalić,
Upadać w męce, ni omdlewać.
Słabe będziemy witać zdrowiem,
Zdrowe będziemy w moc orężnić,
Weźmiemy wolę: świat rozpalić,
Rozpacz zniemiałą w bunt spotężnić.
A gdy jedynie pustka głucha
Odbijać będzie nasze pieśni —
To wszystko jedno jest dla ducha,
Który się tutaj w nas cieleśni.
Bo nie dlatego dzwon rozbrzmiewa,
By ludzi wołać do pokłonu —
Lecz że ma serce w swojem wnętrzu
I w spiżu moc zaklętą tonu.
