Niezawsze strzały Kupido zawodzi; Czasem łuk złoty i bez broni chodzi
I gospodarskiéj pilnując pogody, Gracuje z trawy pafijskie ogrody.
W ogrodzie jego, zioła są nadzieje, Chwast obietnice, które wiatr rozwieje;
Męczeństwa posły są suche gałęzi, Labirynt pęta, w których swoje więzi,
Niewola kwiatkiem, owocem jest szkoda, Fontanną oczy i gorzkich łez woda;
Wzdychania letnim i miłym wietrzykiem, Nieszczerość łapką, figiel ogrodnikiem.
Szaléj, omylnik, to są pierwsze zioła, Które głóg zdrady otoczył dokoła.
Nadto ma z muru nieprzebite płoty, Gdzie wapnem troska, kamieniem kłopoty.
Ja-m w tym ogrodzie przedniejszym kopaczem, A wziąwszy moję tęsknicę i z płaczem
Skropiwszy orzę skały twardéj Tatry, Wlokę, uprawiam i żnę płonę wiatry.
