Tak-em rozumiał, że rozstanie z tobą Mniejszą mnie miało nawiedzić żałością I za twą niebytnością Miałem się znowu witać z zgubioną wolnością.
I nie wierzyłem, aby z tak daleka Oczu twych strzały sięgały człowieka, A płomień utajony Przez tak wiele mil miał być od ciebie wzniecony.
Ale rad-nie-rad teraz wyznać muszę, Że we dwójnasób mam zranioną duszę, I że okrom dawnego Płomienia cierpię nowy z odjechania twego.
Myli się bardzo, jak to widzę jaśnie, Kto twierdzi, że przez rozjazd miłość gaśnie, Bo mnie tym bardziéj pali Słońce me, im się dalej ode mnie oddali.
Jak więc Tatarzyn uciekając z bitwy I tuż za karkiem swym czując gonitwy, Niemniéj bywa szkodliwy, Kiedy za sobą strzałę wypuści z cięciwy;
Tak ty, dziewczyno, luboś tył podała, Mnieś jednak ranę serdeczną zadała; A tak-eś wymierzyła, Że chociaż uciekając, przez serce zraniła.
Wierzę, niemała na panienkę wada, Że w niéj pogańska znajduje się zdrada; Obróć jeno twarz swoje; Byle się z przodku potkać, przegrać się nie boję.
