Dodaj linki

    Na zwaliskach zamku w Czersku

    Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki

    NA ZWALISKACH ZAMKU W CZERSKU.

    Po nagiem polu mgła się kłębami przewala —
    Po nagich ścianach gór dziko gra wiatr jesienny —
    Drży dźwiękami srebrnymi białej Wisły fala —
    Z po za czarnych szmat chmur wyjrzał miesiąc promienny.

    I z grubej wieczornej pomroki, zarazem
    Wybiegły trzy bliźnie, odwieczne wieżyce;
    Jak klątwy potężnej tajemnym wyrazem
    Zwołane trzy stare siostry-czarownice.
    Olbrzymie postacią — silne krzepkiem ciałem,
    Choć wieki w niem zmarszczki głębokie wygniotły —
    Na czole, od żarów słońca ogorzałem,
    Z dzikich chwastów sobie korony zaplotły.
    I czarnemi się na mnie oczyma patrzały,
    I ponurem się ze mną milczeniem witały.

    A na to powitanie, żałosne, milczące,
    Krew się młoda w mych żyłach płomieniem zażegła,
    I rozhukana serce całe zabiegła,
    I łzy do oczu pocisnęły się lśniące.
    W uszach zadźwiękły miecze i srebrne puhary,
    I pieśni rycerskie, i biesiadne gwary.
    Zabłysły pancerze i hełmy stalowe,
    I mężów postaci, wyniosłe, marsowe.
    I trąby zagrały — rumaki zarżały —

    Chwila — i wszystko przeszło! wszystko pierzchło zdradnie!
    I znowu cisza głucha. Tylko w dole, na dnie
    Cienistego wąwozu, białych wód głębinie,
    Jak niegdyś, w dniach chwały, nucą pieśń ruinie.

    Tylko młodego dębu krzew sierocy,
    Na starej baszty wierzchołku samotnym,
    Widny, niby chorągiew, na bladem tle, nocy,
    Szeleści, wiatrem miotany wilgotnym.

    I nagle dziwaczna, szalona, zuchwała
    Myśl-żądza mi w głowie i sercu zawrzała:
    Na baszty olbrzymiej wybiegły szczyt wnijść,
    I w pamiątce z niego zerwać dębu liść.
    I wnet dłońmi chciwemi, po szczerbatym murze,
    Po czarnych szczelinach, darłem się ku górze.

    Zobaczył to wicher — co gdzieś tam bałwany
    Mgły gonił po polu — i przybiegł zdyszany,
    I zawył mi w ucho:

     »Gdzież pniesz się to? gdzież?
    Od wieku nie dotknął nikt skroni tych wież
    Mnie tylko całować wolno ich rumieńce,
    I objąć ich szyje, i pieścić ich wieńce.
    Wam, karły, zostało czołgać się po ziemi,
    U stóp mych kochanek, i korzyć przed niemi.
    Hej! dalej mi stąd! Na ziemię mi wnet!
    Lub ci o kamienie pogruchoczę grzbiet«.

    Lecz ja, nie słuchając, po szczerbatym murze,
    Po czarnych szczelinach, darłem się ku górze.

    Wiatr wtedy zaryczał i z gniewu się wściekł:
    Ostrymi kleszczami za dłonie mnie rwał,
    I twarz moją zimnem, niby mieczem, siekł,
    I w oczy wilgotną zawieją mi plwał.

    I w potężne ramiona swoje
    Olbrzymią basztę chwycił w pół.

    Chciał, jak nić, zerwać ją we dwoje
    I wraz ze mną runąć nią w dół.

    Lecz gdy on się tak próżno silił, ja stanąłem
    Na szczycie już — z gwiazd koroną nad głową —
    I ułamałem gałązkę dębową,
    I nią, jak berłem, skinąłem.

    A jako na skinienie czarodziejskiej laski,
    Wicher zajęczał — i skonał w niemocy —
    I po czarnym całunie nocy
    Nadsłoneczne polały się blaski.

    I olśniony ich zorzą, uroczą, tajemną,
    W całym swoim ogromie, od końca do końca,
    Obszar ojczystej ziemi, jak przed okiem słońca,
    Jednym wielkim obrazem rozwinął się przede mną.

    Błyszczą szerokie jezior, rzek zwierciadła —
    Zielenią strojne kąpią się w nich brzegi —
    Wzbiegają w niebo stromych gór szeregi —
    Ciemnieją wieńce lasów, jak mroczne widziadła.


    Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Roman Zmorski.
    Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Na_zwaliskach_zamku_w_Czersku&oldid=473354”