Milczcie, milczcie! moje ptaki...
| ←Dość już nieba! Dość błękitu!... | Milczcie, milczcie! moje ptaki... Poezye cz. 1 Sielanki Antoni Lange |
Jaka cisza! Cisza kołem...→ | |
IV.
Milczcie, milczcie! moje ptaki
Brzmi harmonika harmonik,
Dzwoni śpiewak nad śpiewaki,
Śpiewak lata pasikonik.
Niewidzialny, w gąszczu trawy
Przed gawiedzią łąk natrętną
Gdzieś się ukrył, jak wieszcz prawy,
I brzmi pieśnią swą namiętną.
Ach, jak płacze — jak zawodzi,
Zrywa serce swe sieroce,
Skrzydełkami takty godzi:
Smutneż jego dni a noce!
I powietrzną toń przebija
Namiętnością, ogniem, szałem
Niespokojna melodyja
Niewidzialnem wstrząsa ciałem.
Naprzód dziwna ta ballada
Drga oderwanemi tony —
Później tryska, jak kaskada,
W dźwięk stłumiony — nieskończony!
I rozpiera, i rozdziera,
I upaja, i przestrasza —
I tęsknoty nam otwiera,
I do marzeń nas zaprasza!
I zdumiewa — i kołysze!
Wtem jej druga brzmi, jak echo —
Aż zamilkły. Śpiewak dysze
Pieszczotami i uciechą.
Stary klonie — dobry klonie,
Ileż dumań tchnąłeś we mnie!
Ile pieśni w mojem łonie,
Obudziłeś potajemnie!
Gdybyś dał mi stary klonie,
Pierś i głos pasikonika
I namiętną ich harmonię,
Cudnaż byłaby muzyka!
Daj mi stary — dobry klonie,
Taką moc i takie echo!
Ja ci taką pieśń zadzwonię,
Że pod każdą zabrzmi strzechą.
