Maryo, lica masz takie piękne i rumiane...

	<<< Dane tekstu >>>
Autor	Pierre de Ronsard
Tytuł	Maryo, lica masz takie piękne i rumiane...
Pochodzenie	Szesnaście sonetów miłosnych: do Kassandry, do Maryi, do Heleny
Wydawca	Spółka Nakładowa „Fala”
Data wyd.	1922
Druk	Drukarnia Związkowa w Krakowie
Miejsce wyd.	Kraków
Tłumacz	Jan Mieczysławski
Źródło	Skany na Commons
Inne	Cały zbiór; Pobierz jako: EPUB • PDF • MOBI
	Indeks stron

›››

VII.

Maryo, lica masz takie piękne i rumiane
Jakby róża majowa; bujne twoje sploty
Są ciemnokasztanowe, w tysiączne nawroty
Wite, w drobne przy uszach loczki poskręcane.

Kiedyś maleńka była, pszczółki rozigrane
Na kraśnych wargach twoich miód składały złoty,
W surowych oczach Amor ukrył swoje groty,
Python dał ci to głosu brzmienie niezrównane.

Piersi twoje są niby dwa pagórki mleczne,
Pęczniejące jak wiosną, w pierwsze dni słoneczne,
Pęcznieją młode pączki od zbytku żywicy;

Ramiona masz Junony, Gracye chowasz w łonie,
Różanej są Jutrzenki twe palce i skronie,
Ale, Maryo, ty serce masz okrutnej lwicy.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autora: Pierre de Ronsard i tłumacza: Jan Mieczysławski.