Litwa za Witolda/1389
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Litwa za Witolda |
| Podtytuł | Opowiadanie historyczne |
| Wydawca | Towarzystwo Wydawnicze |
| Data wyd. | 1850 |
| Druk | Józef Zawadzki |
| Miejsce wyd. | Wilno |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Już to z powodu choroby W. Mistrza Czolnera, już dla niebezpieczeństwa od Polski grożącego, przeciw któremu dotąd nic prócz płatnych ludzi XX. Pomorskich postawić nie było można, już że walki z Litwą nawróconą nie pochwalał ani Papiéż, ani Xiążęta Niemieccy, na których posiłki nadaremnie Zakon rachował; znowu się skłaniać poczęto do układów o pokój. Kupcy Krzyżaccy w Polsce około Kalisza zatrzymani, nieustanne spory mieszkańców pogranicznych nad Drwęcą, zmuszały poniekąd do tego. Naznaczony zjazd nad Wisłą (w Solcu?) nie doszedł przecie do skutku; drugi dopiéro w Neidenburgu się zgromadził. Było to około Zielonych Świątek; ze strony Zakonu wysłani: W. Komandor Konrad Wallenrod, W. Szpitalnik Siegfried Walpot Bassenheim, W. Szatny (Trapier) Hans von Friburg, Komandorowie Toruński, Engelsbergski, i Biskup Jan Pomezański; ze strony Litwy i Polski: Skirgiełło, X. Ziemowit Mazowiecki, Biskup Poznański i wielu innych. Trzy dawniéj do zgody wnoszone punkta, znowu zostały podane: żądano wydania więźniów, oznaczenia granic od Litwy pewnych i przyznania Zakonowi prawa do niektórych ziem Litewskich. Sześć już dni roztrząsano te punkta, a rzeczy zdawały się zbliżać do końca. Co się tycze trzeciego punktu, pełnomocnicy Króla odpowiedzieli, że nie rozumieją, jakie to być mogą prawa do ziem litewskich. Zakon przedstawił nadania Mindowsa, Bulle Innocentego IV i Alexandra IV, nadanie Cesarza Fryderyka na Żmudź, Litwę i przyległe ziemie. Na to odpowiedzieli Skirgiełło i strona Jagiełły: »Widziemy teraz, że wam o nic innego nie chodzi tylko o litewską ziemię, któréj pożądacie; że nie dla wiary z Królem walczyliście i walczycie, ale z chciwości na posiadłości jego.”
Na tém zerwały się układy całkowicie, gdyż Zakon nic odstąpić nie chciał, Litwa nie mogła.
Nowe skargi, potwarze i żale za granicą rozesłał Zakon, usiłując wzbudzić nad sobą litość panów chrześciańskich i pomoc ich zapewnić. Cesarz nawet z tego powodu, wymawiając mu upor, pisał do Jagiełły, przedstawując rzeczy tak, jak mu je Krzyżacy wystawili. (List ten w Krzyżackiém Formularbuch p. 75. Prag die vicesima prima, Septembris, Reg. nostror. anno Boemiae vicesimo septimo, Romani quarto decimo). Zakon okazywał, że pokój nie dochodzi z powodu Króla, że on podburza pogan i posiłkuje ich przeciwko Krzyżakóm. Że chodziło tu najwięcéj o Żmudź, i o niéj była mowa; rzeczą jest widoczną: do niéj praw swych najdłużéj i uparcie dochodzili Zakonnicy. Tymczasem Zakon dosyć przyjaznie obchodził się ze Skirgiełłą, którego może od Jagiełły oderwać zamierzał; — częste zjazdy, listy i posłańce, a tajemne rozmowy i podarki podejrzane to porozumienie się wzmacniały. Pozorem zawsze była wymiana jeńców.
Tymczasem nie przestawano najeżdżać Żmudź, którą za swoją uważano, sciągając z niéj lud, stada, bydło i łup jaki się dał pochwycić. Napady te nietykające już Litwy, ograniczały się samą Żmudzią. Komandor Ragnedy i Rządzca Insterburga, plądrowali po nad Niewiażą i Szwentuppą, koło Kołtynian. Komandor Memelski poszedł potém na Miednickie; ale tu Żmudź przygotowana, dawszy mu się wcisnąć w głąb kraju, zebrała tłumnie i opadła go już powracającego nad jeziorem. Przez jezioro wiodła grobla wązka, na któréj zginęło mnóstwo ludu; sam Komandor wzięty w niewolę. Tego siedzącego na koniu, przywiązawszy do cztérech palów i obłożywszy słomą, spalono bogóm na ofiarę.
Mówiliśmy już, że czynny umysł, dumna dusza, silna ręka Witolda, nie mogły pozostać bez zajęcia, bez przyszłości, ograniczone rządem małego Xięztwa podległego, i rozkazóm Skirgiełły namiestnika Jagiełły ulegającego. Witold zmuszony był na zjezdzie w Lublinie ponowić przysięgę wierności Skirgielle, jako namiestnikowi (Lublin, Sabbatho intra 8am Ascensionis Domini (d. 29 Maja) 1389 r.).
Samo wymaganie tego zaręczenia, w którém powiedziano: że Witold przyjaźni dochowa, podszeptów przeciwnych słuchać nie będzie; pragnących wrzucić nasienie niezgody między bracią wyda, przeciwko nieprzyjaciołóm Litwy (oprócz Króla Polskiego) Skirgiełłę posiłkować się obowiązuje; — dowodzi, że już podejrzewano Witolda, a waśń poczynała się rozżarzać.
Rządy Skirgiełły, którego nam Kronikarze malują gnuśnym a srogim, dumnym a słabym, okrutnym i rozpustnym; — uczty, biesiadami lub łowy zajętym; — nie mogły być miłe Witoldowi, którego dusza wzdrygała się od poddaństwa, brzydziła się upodlającą i bezczesną niewolą, w rękach człowieka tak dalece niższego. Już związkiem swym z Bazylim Dymitrowiczem, bez dołożenia się Królewskiego zawartym, zwróciwszy na siebie podejrzenie Witold; ciężko krok ten niezależności opłacał. Zrzekłszy się ziem ojczystych, osadzony na Rusi, patrząc na Żmudź szarpaną przez Zakon, na Troki w obcém ręku; nieustannie śledzony, bojaźń, nieufność wzbudzając, niewolę coraz sroższą cierpieć poczynał. Skirgiełło czernił Witolda przed Królem, usiłując ich ku sobie zniechęcić wzajemnie: tłumaczyć się obwiniony nie mógł, bo i nie wiedział z czego. Bojar Witoldowy Kurcz posłany wreszcie z usprawiedliwieniem do Króla, zakuty i wymyślnie męczony wodą, aby zeznał spiski swojego pana z Moskwą; — umarł w więzieniu. Słaby Skirgiełło lękał się: słabość jego rodziła okrucieństwo i podejrzliwość nieustanną. Witold w ciągłéj już o życie nawet swoje obawie, nie mógł swobodnie ani podróżować, ani widzieć się, z kim chciał, ani rozporządzić swoją własnością, ani wyrzec słowa. Otoczony szpiegami rozpaczał: a rozpacz takiego jak Witold człowieka, musiała rychło zrodzić przedsięwzięcie stanowcze, odważne, groźne dla Skirgiełły.
Skirgiełło srogością swą, podejrzliwością, niespokojnym charakterem, nie jednemu już naraził się Witoldowi; wydarł on Krzemieniec i Bracław Fedkowi X. Nieświeżskiemu bez winy i sądu; o co ten żalił się do Króla; — poddanych swych karał niewinnie, więził, a często pijany z nożem do współbiesiadników porywał się, jak wściekły zwiérz dziki. Powszechne były skargi ludu, postrach duchownych i panów. Xięża widzieli w nim nie ochrzczonego szczérze katolika, lecz Rusina, którego serce było za Rusią i matczyną wiarą, wszystkie skłonności za Rusinami. Częściéj nawet w Rusi niż na Litwie przebywając, nie taił się ze skłonnością swą do kraju tamtego obyczajów, napojów, życia.
Zdaje się, że Witold wreszcie wysłany do Krewa, tam jeśli nie pod strażą, to pod okiem pilném, w skutek powziętych podejrzeń był trzymany; a lękając się i przeczuwając los ojca, postanowił broniąc się śmierci, — zginąć w walce przynajmniéj, lub pochwycić z rąk niegodnych władzę W. Xiążęcą nad Litwą.
Wiele się tu zbiegło okoliczności: lecz myśl, że Litwa pod rządem gnuśnym, poddaną Polski posłuszną zostawała w rękach słabego człowieka; zagrzewać musiała serce wielkiego miłośnika kraju swego, syna Kiejstutowego »twarzy i duszy” ojca dziedzica.
Korzystając z oddalenia się Skirgiełły do Połocka, Witold począł tajemnie w Grodnie, na Polesiu swém, Żmudzi i Litwie, zbiérać lud orężny; a wysławszy dla bezpieczeństwa matkę swą z Brześcia, gdzie zostawała, na Żmudź (co dowodzi ciągłych jego stosunków z tym krajem), sam postanowił ubiedz Wilno.
Miał on przychylnych sobie w stolicy; a reszty dokonać zamierzał fortelem użytym już przez Kiejstuta, bardzo prostym, ale wiecznie dla swéj prostoty właśnie służyć mogącym. Rano, za otwarciem bram miejskich, miały się podwody wcisnąć z różnych stron do Wilna, w których ukryci pod słomą, sianem, skórami byli ludzie zbrojni. Na ten raz jednak wybieg się nie powiódł: straż u wrót stojąca czujna, odkryła spiskowych; — wnet narobiono wrzawy, a gdy podjazd wysłany w górach wojsko przygotowane spotkał; bramy zaparto i gotowano się do obrony. Zdaje się, że zamach ten na Wilno, przez Sudymunda Witoldowi pokrewnego przedsięwzięty, wcześnie Skirgielle objawiony przez Korybuta, spełzł na niczém, dla gotowości, w jakiéj była załoga.
Witold spiesznie cofnął się do Grodna, ale już i wojsko przeciwko niemu przygotowane było, i Król o wszystkiém wiedział. Pospieszył więc szukając ratunku do XX. Mazowieckich; ale tu, jak wprzódy, znalazł u Ziemowita zimne tylko i nic nie obiecujące przyjęcie. Przyrzekał wprawdzie Ziemowit, nieprzychylny Skirgielle, pojednać z Królem Witolda; ale wkrótce wieść nadeszła, że Jagiełło domagać się myśli wydania Witolda i jego wspólników, wzbraniając się wchodzić we wszelkie układy.
Jeździł Janusz X. Mazowiecki do Królowéj Jadwigi, prosząc jéj o wstawienie się, ale nadaremnie. Pozostawało więc tylko Witoldowi, niemogącemu rachować na własne siły, ani na pomoc Xiążąt Mazowieckich, udać się raz jeszcze do Krzyżaków.
