Pianino całowane wiotką białą dłonią Świeci w różano-szarym niepewnym wieczorze, Gdy uskrzydlony płynie cichą zmierzchu tonią Ton, znany w bardzo dawnej zapomnianej porze, I błąka się tęskliwy, zalękniony może, W tej komnacie, co jeszcze oddycha jej wonią.
I cóż w tę porę zmierzchu letniego kołysze Zmęczoną duszę moją tak cicho i słodko? Jakiż to głos pieszczony zapomniany słyszę? Czego ty chcesz, wytworna, rozśpiewana zwrotko, Konająca powoli poprzez letnie cisze U otwartego okna, które wonią dysze?
