Liryka francuska (antologia)/Passyjna pieśń Sziwy
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Passyjna pieśń Sziwy |
| Pochodzenie | Liryka francuska |
| Wydawca | J. Mortkowicz |
| Data wyd. | 1911 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Tłumacz | Bronisława Ostrowska |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
PASSYJNA PIEŚŃ SZIWY.
Sziwa, bóg Śmierci, piękny jest jako niewiasta.
Sziwa przeżyje sam w dzień ony bogów wszech:
Ich głowy jego pierś jak pereł sznur przystroją.
A w oczach swych zawarłszy nicości cichy śmiech,
Sziwa rozśpiewa się passyjną pieśnią swoją.
»Byłem niegdyś żywotem i duszą wszechświata,
Byłem dniem, byłem nocą i jasnością zórz!
Byłem uśmiechem wiosny i pogodą lata
I miłością, co chłonie żarki życia kruż.
Przepych złud, w mych teremów zamkniony mamidła,
Jako pająk pośrodku pajęczynnych gniazd,
Łowiłem dusz girlandy w rozesnute sidła
I zgasałem w swem łonie korowody gwiazd.
O zmarli! Śnijcie piękne sny w mej cichej nocy,
Czekając, aż was zbudzę do żywota znów,
Jeśli zapragnę znowu życia, sił i mocy,
By zapełnić mą otchłań rojem nowych snów.
Bowiem otchłanną duszę mam i umęczoną,
Gdy samotny w bezmiarze, co u stóp mi drży,
Myślę, że niegdyś, jako i dziś moje łono
Zawarłszy wszystkie nieba, było puste wżdy«.
