Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Leda
[31]LEDA.
zy znacie Ledę Michała Anioła
w skrzydłach łabędzia z rozkoszy mdlejącą,
nagą, z dyademem u boskiego czoła?
Swiat cały piersią oddycha gorącą,
cicho — — i tylko dalekiego morza
słychać gdzieś falę o falę dzwoniącą.
Kaskady blasku rzuca słońca zorza,
jak opar z wody, woń wznosi się z kwiatów
i mgłą rozwiewną płynie na przestworza.
A lśniąc od słońca płomiennych szkarłatów
w przecudne linie gnie się nagie ciało,
na ziemi leżąc pełnej aromatów.
I co się komu kiedy marzyć miało
w snach najgorętszych o kobiecem pięknie:
tu ma wcielone ręką mistrza śmiałą.
[32]
A każdy członek, zda się, w oczach mięknie
od palącego rozkoszy nadmiaru
i w cichym ruchu rzeźbi się przepięknie.
Nagości owej promiennego czaru
w żadnem się słowie wypowiedzieć nieda;
myśli się mroczą od zmysłów pożaru.
i od rozkoszy, jaką czuje Leda.
|
