Ku ocknionemu mgła siwieje...
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Ku ocknionemu mgła siwieje... |
| Pochodzenie | Chmura na czole |
| Wydawca | Biblioteka „Ateneum“ |
| Data wyd. | 1938 |
| Druk | B-cia Drapczyńscy |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały zbiór |
| Indeks stron | |
∗
∗ ∗ |
Ku ocknionemu mgła siwieje,
I śliwy, rosą obryzgane,
W pajęcze nici omotane,
Zwołują duchy i nadzieję.
Przez oszronione malachity
Jagody toczą się murawą
I w zmierzchu przebłyskują rdzawo,
Jak nakrapiane aksamity.
Poczem szlichtady. Siność chlusta,
Z przerębli bulgot szemrze błogo,
I parującą zwilża trwogą,
Korynno! niedomknięte usta.
Wandzie Telakowskiej
