[5]I.
Na atłasach i na barłogu.
W Londynie, lat temu trzysta, w rodzinie biedaka nazwiskiem Canty urodził się syn, któremu dano imię Tomasz. Przybycie na świat biednej tej istotki nie rozradowało serca matki, bo i z czego wychowa to trzecie dziecię, skoro dla żyjących dwojga dziewczątek brakowało często kęska suchego chleba? Wspomniawszy, że chłopiec widocznie nie na pociechę się narodził, owinąwszy go w łachmanki, włożyła w kołyskę, pokarmiając niemowlę, o ile zdołała swą wysuszoną piersią. Ojciec, którego chłopczyna zdawał się nic nie obchodzić, zaledwie rzucił nań okiem.
W tym samym dniu, o tejże godzinie, w wspaniałych salach królewskich, na bogatem łożu leżała żona króla Henryka VIII, a przy niej w złoconej korysce nowonarodzony książę Edward. Otoczona wygodami i dostatkami, spoczywała, marząc rozkosznie o przyszłości syna. Wielkie puszyste kobierce zaściełały posadzkę, przygłuszając najmniejszy odgłos na niej. Ciężkie portjery zwieszające się po nad oknami sprawiały półmrok tyle potrzebny dla chorej. Wraz z matką nowonarodzonego cieszył się naród, iż przybywał mu książę wybłagany u Boga, wyczekiwany przez ludzi. Dzień urodzin jego stał się dniem święta dla wszystkich.
[6]Dnia tego król rodzic czuł się najszczęśliwszym ze śmiertelników, królowa zaś dumną, iż wreszcie obdarzyła księciem następcą królewską rodzinę i naród angielski. Znajomi i obcy padali sobie wspólnie w objęcia, łkając z nadmiaru szczęścia. W chacie nędzarza, zarówno jak i w pałacach, radowano się i weselono. Ucztowano przez trzy dni i trzy noce. Radosna ta wieść rozniosła się po całym kraju lotem błyskawicy. Kiedy wszędzie mówiono tylko o następcy królewiczu Edwardzie, ten z całym spokojem spoczywał spowinięty w koronki, atłasy i jedwabie w miękkiem swem łóżeczku, nie czując bynajmniej ani pieczołowitości dworzan, ani nie przewidując ile radości i wesela przyniósł narodzeniem się angielskiemu narodowi i całej swej rodzinie królewskiej.
