Na kogóż wskazał delfickich głos skał?
Kto strasznej zbrodni krwią ręce swoje zlał. Niechby szybkim pędem koni, Co cwałują w chmur tabunie, Uszedł on pogoni! Bo Apollo wnet nań runie Z błyskiem, gromem, burzą,
I niechybne wnet Erynje[1] grozie tej przywtórzą.
Więc z Parnasu śnieżnych wirchów głos błyszczący padł
By przestępcy ukrytego badać wszędzie ślad On jak buhaj w dzikim lesie Raz postoi w ceimnychciemnych grotach, To znów w skalne jary rwie się w omylnych obrotach.
Od wyroczni w środku ziem[2] w dalsze pomknie sioła
Ale słowo wciąż jej żyje i krąży dokoła.
Straszną, o straszną wróżbiarz budzi trwogę,
Słowom przywtórzyć ni przeczyć nie mogę.
Błądzę wśród obaw; i błądząc, już nie wiem, Między Labdakidów rodem
A synem Polybosa, cóż gniewu zarzewiem, Co mogło być walki powodem.
Wieść o tem milczy. Pocóżbym więc ujął Edypa ja sławy Jako mściciel ciemnej sprawy?
Zeus i Apollo przenikną człowieczych dusz ciemnie,
A fałszywy sąd tego, któryby nademnie
Stawiał wróżbiarza. Bywa, iż posiędzie Mąż jeden więcej mądrości.
Lecz nie przywtórzę mu nigdy, aż prawda najaw się dobędzie.
Bo gdy potwór skrzydlaty[3] w grodzie naszym gości,
Stanął mąż i wyzwolił i zagoił rany;
Nie dozna on mojej przygany.
↑CHÓR. w. 463–512. Erynje, dziewice zemsty, ścigające zbrodniarzy.
↑— Wyrocznia w środku ziem oznacza Delfy W świątyni delfickiej znajdował się głaz biały, zwany po grecku pępkiem (omphalos), który oznaczał środek Grecji, czy też całej ziemi.
