Jacquemard i jego żona

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Marya Konopnicka
Tytuł	Jacquemard i jego żona
Pochodzenie	Poezye wydanie zupełne, krytyczne tom V cykl Urbs Avinionensis
Wydawca	Nakład Gebethnera i Wolfa
Data wyd.	1915
Miejsce wyd.	Warszawa, Lublin, Łódź, Kraków
Źródło	Skany na Commons
Indeks stron

›››

[159]III. JACQUEMARD i JEGO ŻONA.

Stary ratusz w Awinionie,
Na ratuszu stara wieża;
Jacquemard i jego żona^[1]
Młotkiem w stary dzwon uderza.

Płyną dnie i lata płyną,
Płynie, szumiąc, Rodan stary,
Lecz od wieków w Awinionie
Nie widziano milszej pary.

Jakikolwiek czas nad światem,
Jakakolwiek dziejów doba,
Jacquemard i jego żona
Biją raźno w młotki oba.

Rankiem biją dla papieża,
Co był rodem z Aragonu^[2],
A wieczorem dla Marszałka^[3]
Nie żałują także dzwonu.

[160]

Biją, kiedy Papież ciska
W obóz wroga srogie bule;
Biją, kiedy w odpowiedzi
Langwedockie^[4] lecą kule.

A gdy Papież i Marszałek
Na teatrum nikną świata,
Jacquemard i jego żona
Biją w dzwony dla Legata.

Tak, choć ciągle się odmienia
Wielka scena, zwana życiem,
Jacquemard i jego żona
Każdą wita dzwonów biciem.

Stary ratusz — głowa grodu,
W starej głowie — mądrość stara:
— Gdy masz wino i oliwki,
Co ci — berło, czy tyara!

1. Dwie figury z końca XIV wieku na starożytnej ratuszowej wieży, wybijające godziny na miejskim ratuszowym dzwonie (P. a.).
2. Antypapież Benedykt XIII (Piotr de Luna) (P. a.).
3. Marszałek Boucicaut w 1411 roku oblegał pałac papieski w Awinionie na czele wojsk langwedockich (P. a.).
4. Langwedockie — prowansalskie. W średnich wiekach rozróżniano dwa narzecza we Francyi, południowe, langue d'oc (od przysłówka potakującego oc i północne langue d'oïl (od oïl, dziś oui).

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Maria Konopnicka.