Hymn II. o miłości „z Chrystusem“

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Franciszek z Asyżu
Tytuł	Hymn II. o miłości „z Chrystusem“
Pochodzenie	Święty Franciszek Seraficki w pieśni
Redaktor	O. Floryan z Haczowa
Wydawca	OO Kapucyni
Data wyd.	1901
Druk	Nowa Drukarnia Jagiellońska
Miejsce wyd.	Kraków
Tłumacz	Ignacy Grudziński
Ilustrator	Walery Eljasz-Radzikowski
Źródło	Skany na Commons
Inne	Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI  Cały zbiór Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI
Indeks stron

›››

[57]Skan zawiera grafikę.

Św. O. Franciszka Hymn o miłości.

w przekładzie Ignacego Grudzińskiego.

---

Z Chrystusem — w Nim i z Nim w parze,
W ogniu miłości się żarzę!
Bo mój Oblubieniec nowy
Dał obrączkę i wybrany
O! Baranek ukochany,
Wziął mnie w niewoli okowy!
Jak nożem zadał mi rany!
Serce moje w ognia żarze;
W sercu mem Jego ołtarze.

Ogień w sercu mojem składa
Aż ciało na ziemię pada!
I tą to siłą miłości,
Jak strzałą z kuszy rzuconą,
Która przebiega w szybkości
I wre wojną zapaloną;
Umieram w słodkości parze,
W ognia żarze!

Chwile śmierci osłodzone!
Jakże są zdumiewające,
Że ciosy we mnie utkwione,
Strzały miłości iskrzące,

[60]

Jakby miecze wyostrzone,
I te setki rąk szczypiące
Wszystko to mnie trzyma w skwarze,
W ognia żarze!

...O! nie przez śmierci przeszedłem nicości,
Lecz przez rozkosz i piękności,
I potem odżyłem w sile,
Wewnątrz serca umocniony,
A dusza moja ściga błogie chwile,
W których przez orszak byłem prowadzony;
Aż w najwyższe tam ołtarze
W ognia żarze!

Gdy więc miłością przejęty wróciłem
I uczuciami wiary żarliwemi
Zostałem przejęty — powstałem,
Jak rycerz przebiegłem na Chrystusa ziemi,
Acz przy Nim słabe było moje ramię,
Ale w mem sercu miałem Jego znamię
W łasce i karze
W ognia żarze!

Gdy czyn miłości był już dokonany,
Serce w Nim pokój zawiera,
Bo wprzód byłem Jemu znany,
I w Nim biedny, zakochany,
A ta miłość była szczera!
Odtąd zawsze jestem zdolny,
Nosić Chrystusa w mojem sercu wolny,
On mnie pocieszając wspiera,
Jemu w mem sercu miłości ołtarze
W ognia żarze!

---

Skan zawiera grafikę.

[58]

Św. Franciszek opuściwszy zawód kupiecki, udaje się do jaskini. „Znalazłem skarb“ — mówił przyjacielowi.

Skan zawiera grafikę.

Franciszek, poznawszy z objawienia i zachwycenia wolę Bożą, pożegnał się na zawsze z próżnościami świata. Uchylił się od interesów ziemskich swego ojca, pilnie poszukiwał samotnego miejsca, gdzieby mógł swobodnie rozmawiać z Bogiem i łatwiej się skupić. Usunąwszy się do niedalekiej, obok Asyżu położonej jaskini, Franciszek przepędzał tam większą połowę dnia sam na sam z Bogiem, błagając Go ze łzami, aby mu przebaczył lata zapomnienia jego młodości i nadal już odtąd Sam kierował jego krokami po ścieżkach doskonałości. Wychodząc z tej jaskini, bywał blady i wynędzniały, jak gdyby się oddawał pracy, przechodzącej jego siły. Natomiast dusza jego przepełnioną bywała weselem, które niekiedy, choć w słowach niejasnych, usiłował przelać do serca jednego ze swych przyjaciół, towarzysza dawnych zabaw, który sam jeden tylko pozostał mu wiernym: »Znalazłem skarb«, mówił mu, »znalazłem skarb«. W zgiełku światowym zwykle gubi się skarby cnót, spokój serca, i co najważniejsza, Boga, niebo.
 Bądź miłośnikiem samotności i milczenia, gadatliwość twoja, to przyczyna twojej oziębłości w modlitwie.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autorów: Andrzej Janocha, Franciszek z Asyżu i tłumacza: Ignacy Grudziński.