Helenka, rozkoszne dziecię, Wesoło pędziła życie: Zabawa z zabawy, uciecha z uciechy; Same skoki, żarty, śmiechy. Nikt się na Helcię nie gniewa, Każdy myśl Helci zgadywa; Helcia jak w niebie szczęśliwa. Nadeszła kolej niedoli. Helenka, mimo swej woli, Obraża tatkę, nieboga, W serduszku powstaje trwoga.
Na czole widać już zmianę. Łezki, jej dotąd nieznane, Po licach płyną; Już po twem szczęściu, dziecino! Lecz znowu błyśnie pogoda, Bóg siły Helence doda, Będzie tak dobra! tak miła; Będzie rodziców cieszyła. Ale pomnij, że człowieka Wiele cierpień w życiu czeka. Złe tu z dobrem przeplatane, Znoś wszystko, dziecię kochane! Co ci ręka Boga zsyła, Niech ci ziemia będzie miła.
• PDF 
• MOBI 
