Franciscae meae laudes

Niepowrotne
Kwiaty grzechu
Charles Baudelaire

XXVII

Franciscae meae laudes. ^[1]

Novis te cantabo chordis,
O novellatum quod ludis
In solitudine cordis.

Esto sertis inplicata,
O foemina delicata
Per quam solventur peccata.

Cum vitiorum tempestas
Turbabat omnes semitas
Apparuisti, Deitas,

Velut stella salutaris
In naufragiis amaris...
Suspendam cor tuis aris!

Piscina plena vertutis,
Fons aeternae juventutis,
Labris vocem redde mutis.

Quod erat spurcum — cremasti,
Quod rudius — exaequasti
Quod debile — confirmasti.

In fame mea taberna,
In nocte mea lucerna,
Recte me semper guberna.

Adde nunc vires viribus,
Dulce balneum suavibus,
Unguentatum odoribus.

Meos circa lumbos mica,
O castitatis lorica,
Aqua tincta seraphica;

Patera gemmis corusca,
Panis salsus, mollis esca,
Divinum vinum, Francisca!

↑ Podajemy dla ciekawości niniejszy kaprys poety, średniowieczną łaciną napisany wiersz do kochanki — niejakiej Franciszki — jak powiada T. Gautier — „modystki nabożnej i uczonej“.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Charles Baudelaire.

[1] Podajemy dla ciekawości niniejszy kaprys poety, średniowieczną łaciną napisany wiersz do kochanki — niejakiej Franciszki — jak powiada T. Gautier — „modystki nabożnej i uczonej“.

[1]