Encyklopedja Kościelna/Abrogacja
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Abrogacja. Zniesienie prawa nazywa się w prawie kanoniczném abrogatio legis, tak jak zmniejszenie jego doniosłości zowie się derogatio. Abrogacja dokonywa się: 1) zwyczajem przeciwnym (Can. In istis § Leges dist. 4); 2) nowém prawem, dawniejszemu przeciwném (C. Ante triennium dist. 31); 3) ustaniem przyczyny (C. Neophytus dist. 61); 4) zmianą miejsca (C. Aliter dist. 31); 5) zbytnią surowością prawa (C. Fraternitatis dist. 34); 6) złemi następstwami, jakie prawo sprowadza (C. Quia sancta § Verum dist. 63). Wszystkie te przyczyny abrogacji można wyrazić w ten sposób. Prawo znosi się: skoro zwyczaj lub prawo przeciwne inną praktykę wprowadziły; kiedy się zmieniły czasy, przyczyny i miejsca; kiedy z zachowania prawa wypływają szkody i niewłaściwości. Abrogacja znosi nietylko prawo ale i cenzury, ale tylko te, które się nazywają a jure. Zwyczaj (consuetudo) nie znosi się przez abrogację, ale przez suppresję, i dla tego nie mówi się nigdy znieść (abrogare), lecz usunąć (supprimere) zwyczaj.
