Dyskusja indeksu:PL Verne - Pięć tygodni na balonie.djvu

Treść strony nie jest dostępna w innych językach.
Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki

Na posiedzeniu Królewskiego Towarzystwa Geograficznego w Londynie, w dniu 14 Stycznia 1864 roku zebrali się bardzo liczni słuchacze. Prezes Francis M. w mowie, często przerywanej oklaskami, oznajmił swoim kolegom ważną wiadomość.
 Pomiędzy innemi powiedział:
 Anglja po wsze czasy przodowała wszystkim narodom w dziedzinie odkryć geograficznych (oklaski). Doktór Fergusson, niewątpliwie nie zaprzeczy, iż jest anglikiem, (głosy: nie! nie!) Projekt jego, jeżeli zostanie urzeczywistnionym, przyczyni się do uzupełnienia rozproszonych i niezbyt dokładnych wiadomości o kar tologji Afrykańskiej, a gdyby nawet nie uda? się, to i wówczas zadziwi świat cały i zaliczony będzie do najśmielszych przedsięwzięć ducha ludzkiego! (przeciągłe okrzyki zadowolenia).
 — Hura! hura! krzyczało zachwycone temi słowy towarzystwo.
 — Niech żyje nieustraszony Fergusson! — zawołał jeden z roznamiętnionych słuchaczów.
 Rozległy się ożywione okrzyki. Nazwisko Fergussona wymawiane było przez wszystkich.
 W sali posiedzeń zapanował niepamiętny od dawna krzyk i hałas.
 W śród słuchaczy znajdowali się starzy, odważni podróżnicy, którzy niejednokrotnie zwiedzili wszystkie pięć części świata; nie obce im były katastrofy okrętowe, pożary na statkach tomahawki indjan, rozmaite narzędzia tortur, pale polinezyjczyków, apetyt ludożerców i t. p.; pomimo to nie mogli opanować wzruszenia. Chyba żaden z mówców w Królewskiem Towarzystwie Geograficznem nie wywołał takiego wrażenia, jak Francis M.
 W Anglji zapał nie kończy się na objawach zadowolenia i uznania; na tem samem bowiem posiedzeniu uchwalono udzielenie Fergussonowi znacznej zapomogi pieniężnej, mianowicie 2, 500 funtów szterlingów.
 Jeden z członków zgromadzenia zapytał prezesa, czy dr. Fergusson będzie zebranym przedstawiony.
 — Jeżeli panowie sobie życzycie, może to nastąpić natychmiast, odpowiedział Francis M.
 — Niechaj przyjdzie! wołano. — Człowieka tak odważnego warto zobaczyć!
 — Być może, że ten Fergusson wcale nie istnieje — odezwał się jeden z niedowiarków.
 — Trzeba go wówczas wynaleść — odpowiedział pewien dowcipniś. Aby położyć kres uwagom i komentarzom, Francis M. polecił woźnemu wprowadzić do sali Fergussona, który niebawem się ukazał.
 Rozległy się okrzyki zapału i powitania.
 Przybyły był to mężczyzna lat około czterdziestu, średniego wzrostu i takiejże tuszy. Twarz jego zaczerwieniona wskazywała sangwiniczny temperament; miał regularne rysy twarzy, nos dość długi, a spokojny i inteligentny wyraz oczu nadawał jego fizjonomji wiele powabu.
 Ręce miał długie, a z postawy nóg sądzić było można, że nieraz odbywał dalekie piesze wycieczki.
 Z całej osoby wiał spokój i powaga, nikt nie mógł przypuścić ujrzawszy go, iż ukrywał jakieś złe zamiary. mmm
 Okrzyki: hura! wciąż się wzmagały i dopiero wówczas ustały, gdy doktór dał znak, iż chce przemówić.
 Wszedł na katedrę i, podniósłszy wskazujący palec ku niebiosom, otworzył usta, wypowiadając jedno, jedyne słowo:
 „Excelsior“
 Jeden z marynarzy, który poprzednio odnosił się z niedowierzaniem względem doktora zmienił obecnie swe zdanie i żądał ogłoszenia w całości mowy Fergussona w Sprawozdaniach Królewskiego Towarzystwa Geograficznego w Londynie.
 Kim był ten doktór i jakiemu mianowicie przedsięwzięciu miał się poświęcić?
 Ojciec Fergussona, odważny kapitan marynarki angielskiej, od dzieciństwa zaznajamiał syna z niebezpieczeństwem i przygodami swego powołania.
 Dziecko, które niezaznało nigdy obaw i trwogi, bardzo wcześnie zdradzało umysł bystry i zadziwiającą skłonność do nauk, umiało też sobie radzić w najtrudniejszych okolicznościach życiowych.
 Jak tylko zaczął czytać, oddawał się z zapałem lekturze o odważnych podróżach, badaniach morza i odkryciach, które wsławiły połowę XIX stulecia.
 Marzył o zdobyczach osiągniętych przez Bruce’a, Caille’a, Levaillant’a, Selkirk’a, Robinsona Crusoe, którego sławę uważał za niemniejszą od poprzednich. Ile przyjemnych chwil spędził na jego wyspie Juan Fernandez. Często pochwalał projekty opuszczonego majtka, nieraz jednak poddawał ścisłemu rozbiorowi zamiary i projekty tegoż. Byłby w niektórych okolicznościach postąpił inaczej; może zrobiłby to lub owo lepiej, ale nigdyby nie opuścił tej wyspy, na której czułby się szczęśliwym; nawet wówczas nieopuściłby jej, gdyby go chciano zamianować lordem admiralicyi.
 Ojciec Fergussona, człowiek wykształcony, nie zabraniał synowi czytać, ale jednocześnie kształcił go poważnie, zaznajamiając z hydrografją, fizyką i mechaniką, oraz ogólnemi zasadami botaniki, medycyny i astronomji.
 Gdy czcigodny kapitan zakończył życie, Samuel, liczący podówczas dwadzieścia dwa lata, odbył już podróż naokoło świata. Zapisał się do oddziału inżynierów i odznaczył się niejednokrotnie. Zycie obozowe nie przypadało mu jednak do gustu, podał się też niebawem do dymisyi i udał się polując i botanizując na północ półwyspu indyjs*kiego. Przebył pieszo przestrzeń ż Kalkuty do Suraty, ztamtąd powędrował do Australji, w 1845 roku przyjmował
 — 10 — i udział w wyprawie kapitana Stuarta do wnętrza Nowej Hollandji.
 W roku 1850 powrócił do Anglji i, nie mogąc zagrzać miejsca, towarzyszył ekspedycyi kapitana Mac-Clare, mającej na celu zbadanie wybrzeży kontynentu Ameryki od zatoki Berynga do przylądka Faravell.
 Trudy podróży i zmiany klimatyczne zupełnie nań nie oddziaływały; mógł całemi dniami nie jeść, a nocami nie sypiać; wszystko znosił odważnie i mężnie i nigdy z ust jego nie wyszły słowa skargi lub żalu.
 Nie zadziwimy się przeto, iż niestrudzonego podróżnika znowu znajdziemy w podróży po zachodnim Tybecie (1855 — 1857) w towarzystwie braci Schlagintweit.
 Podczas tych rozmaitych wycieczek Fergusson był jednym z nąjgorliwszych korespondentów dziennika „Daily Telegraph“, mającego kilka miljonów czytelników.
 Znano wszędzie naszego doktora, chociaż nie był członkiem żadnego instytutu naukowego, ani też klubu podróżniczego.
 Fergusson trzymał się zdała od wszelkich towarzystw, należał do ludzi, którzy walczą czynami, a nie słowami; wolał czas swój poświęcić badaniom i odkryciom, niż nudnym posiedzeniom towarzystw. n S
 Poznawszy charakter i usposobienie Fergussona, nie zadziwią się czytelnicy, widząc z jakim spokojem przyjmował on dowody uznania Królewskiego Towarzystwa Geograficznego.
 Nie mógł on wcale zrozumieć dlaczego się unoszono tak nad jego zamiarami.
 Po zamknięciu posiedzenia w tryumfie zaprowadzono doktora do Travellerklubu, gdzie wyprawiono wspaniałą ucztę. Liczne wnoszono toasty na cześć wielkich podróżników, wsławionych naukowemi odkryciami, wreszcie na cześć Fergussona, który zamierzał uzupełnić szereg odkryć w Afryce.
 ROZDZIAŁ II. [azajutrz ogłosił „Daily Telegraph“ ar tykuł treści następującej: „Tajemnicze wnętrze Afryki nareszcie będzie zbadane, tegoczesny Edyp rozwikłał tę zagadkę, której niepotrafili rozwiązać uczeni w ciągu sześciu wieków. Niegdyś uważano odszukanie źródeł Nilu jako przedsięwzięcie niemożliwe do wykonania.
 Doktór Barth podążył po wytkniętej przez Denhama i Clapertona drodze aż do Sudanu, Dr. Liwingston czynił śmiałe wyprawy od przylądka Dobrej Nadziei aż do rzeki Zambezi; kapitan Burton i Speke zbadali wielkie między morze, nie wniknął jednak nikt do wnętrza Afryki; w tym więc kierunku winny być teraz zwrócone usiłowania podróżników i badaczy.
 Prace tych nieustraszonych pionierów wiedzy będą obecnie uzupełnione przez doktora Fergussona.
 Podróżnik ten i badacz, którego opisy czytelnicy nasi z takiem zajęciem odczytywali, powziął myśl odbycia podróży balonem przez całą Afrykę, dążąc ze Wschodu na Zachód.
 Wedle naszych informacyi puści się on w podróż z Zanzibaru. Propozycja dotycząca tej naukowej wyprawy, uczynioną została wczoraj urzędownie na posiedzeniu Królewskiego Towarzystwa Geograficznego, które ją przyjęło i jednocześnie wyznaczyło 2, 500 funt. szterl. na pokrycie kosztów wyprawy.
 Nieomieszkamy czytelników naszych szczegółowo zawiadamiać o przebiegu zadziwiającej tej podróży, o jakiej dotąd nie wspominają roczniki odkryć geograficznych“.
 Artykuł powyższy, jak było do przewidzenia, wywołał wstrząsające wrażenie.
 W odpowiedzi na zawiadomienie „Daily Telegraph“ posypały się artykuły różnych czasopism, pomiędzy innemi w „Bulletins de la societe Geographique“, ośmieszający Królew skie Towarzystwo Geograficzne, Travellerklub i cały projekt Dr. Fergussona.
 Natomiast p. Peterman, w swoim miesięczniku „Mittheilungen“, wychodzącym w Gotha, stanął w obronie doktora, znając tegoż osobiście i jego nieustraszoną odwagę.
 Wkrótce też wszelkie wątpliwości zostały usunięte, gdyż przygotowania do podróży odbywały się systematycznie; budowano balon, a rząd Wielkiej Brytanji oddał do dyspozycyi doktora okręt transportowy „The Resolute“ z kapitanem Pennet.
 Liczne porobiono zakłady nietylko w Londynie,, ale i w całej Anglji, a mianowicie: Czy dr. Fergusson wogóle istnieje? Czy podróż podobna może być odbytą? Czy dr. powróci z tej wyprawy, lub nie?
 Zakładano się o znaczne sumy, jak gdyby chodziło o wielką wygranę na torze wyścigowym.
 Oczy wszystkich były zwrócone na Fergussona, uważano go za bohatera dnia, chociaż on sam nie miał pojęcia, iż nim się tak zajmowano.
 Udzielał chętnie każdemu szczegółów dotyczących wyprawy, gdyż należał do ludzi prostych i przystępnych. Zjawiali się doń liczni awanturnicy, chcący przyjąć udział w wyprawie, ale tym stanowczo odmawiał, nie podając powodów odmowy. Zgłaszali się również wynalazcy rozmaitych mechanizmów z prośbą zastosowania ich systemu przy kierowaniu balonem, lecz i tych grzecznie z niczem odprawiał, a gdy go pytano, czy w tym względzie sam coś wynalazł, nie udzielał stanowczej odpowiedzi. tór Fergusson miał przyjaciela, który ociaż różnił się z nim pod wieloma iględami, zwłaszcza usposobieniem, wszelako panowało pomiędzy nimi powinowactwo ducha i serca.
 Dick Kennedy, tak się nazywał ów przyjaciel, był szkotem w całem tego słowa znaczeniu: otwarty, stanowczy, o niezłomnej woli.
 Mieszkał w małem miasteczku Leith, w pobliżu Edynburgu, zajmował się rybołówstwem, nie zaniedbując ulubionego polowania, czemu się wreszcie dziwić nie można, bo był praw dziwem dzieckiem Kaledonji, przyzwyczajonem większą część życia spędzać w górach. Znano go też powszechnie jako wybornego Strzelca.
 Fizjonomja Kennedy’ego przypominała twarz Halberta Glendininga, opisaną przez Walter Scotta w powieści p. t. „Klasztor“. Był zgrabny, posiadał siłę herkulesową, opaloną twarz, ożywione czarne oczy; wogóle robił na pierwszy rzut oka bardzo przyjemne wrażenie.
 Przyjaciele zapoznali się w Indjach, służąc w jednym pułku; Dick z zamiłowaniem polował na tygrysy i słonie, Samuel zaś oddawał się badaniom roślin i owadów; rezultaty osiągnięte przez obydwóch były bardzo pomyślne. Przyjaźń młodych ludzi niczem nie została zamąconą; losy rozdzielały ich wprawdzie od czasu do czasu, ale sympatja znowuż łączyła.. i
 Po powrocie do Anglji często się rozłączali z powodu wypraw przedsiębranych przez doktora, który jednakże za powrotem nieomieszkał zawsze parę tygodni przepędzić u swego przyjaciela.
 Dick gawędził wówczas o przeszłości, a Samuel poruszał projekty przyszłości; jeden patrzał wstecz, drugi wdal.
 Po przybyciu z Tybetu doktór przez dwa lata nie wspominał o nowych podróżach i Dick cieszył się nadzieją, że jego upodobania do po 2 dróży i przygód zostały wreszcie zaspokojone. Myśl ta napawała go rozkoszą. Kennedy domagał się od przyjaciela, aby zaniechał raz na zawsze podróży, zaznaczając, iż dla wiedzy dość już pracował, a dla ludzkości nawet za wiele.
 Fergusson wówczas nic nie odpowiadał, był wciąż zamyślony, nie sypiał po nocach, robiąc doświadczenia z rozmaitemi maszynami, niewiadomego użytku. Z tego wszystkiego widocznem było, że kiełkowała w mózgownicy jego myśl jakaś.
 Nad czem mógł on tak rozmyślać i pracować? zapytywał siebie Kennedy, gdy przyjaciel jego w Styczniu opuścił go i przeniósł się do Londynu.
 Odpowiedź na to pytanie znalazł następnego dnia w zaznaczonym już przez nas artykule „Daily Telegraph“.
 Litościwy Boże! — r — zawołał, ten człowiek zwarjował! r
 Przebyć Afrykę balonem! — A więc o tem myślał przez dwa ostatnie lata!
 Te i temu podobne wykrzyki wydawał Dick, uderzając się pięścią w czoło — wzruszenie jego nie miało grapie.
 Gdy stara jego przyjaciółka, pani Elżbieta, zwróciła uwagę, że cały ten projekt może polegać na mistyfikacyi, odpowiedział żywo:
 — Głupstwo! — znam przecie Samuela, projekt taki mógł tylko powstać w jego głowie. Puścić się balonem, bujać w powietrzu! zazdrościć ptakom!
 Nie! z tego nic nie będzie! postaram się temu przeszkodzić! Jeśli mu się tym razem nie stawi przeszkód, któż zaręczy, iż pewnego pięknego poranku nie puści się w podróż na księżyc!
 Jeszcze tego samego wieczora wzburzony i zaniepokojony wsiadł do wagonu kolei żelaznej i następnego dnia rano stanął w Londynie. Niebawem po przybyciu do stolicy, fiakr zawiózł go przed mały domek doktora, położony przy ulicy Soho square Greek. Wszedł do przedsionka i przybycie swe zwiastował silnem uderzeniem we drzwi, którę niebawem otworzył Fergusson.
 — Dick? — zawołał doktór, nie wyrażając wielkiego zdziwienia.
 — Tak, to ja — odpowiedział Kennedy.
 — Czyś przybył na polowanie do Londynu? Cóż cię tu sprowadza?
 — Zamiar popełnienia przez kogoś wielkiego głupstwa, któremu chcę przeszkodzić.
 — Głupstwa?
 — Czy wiadomość podana w tej oto gazecie jest prawdziwą? — zawołał Kennedy, pokazując numer „Daily TelegraphL Więc o tem mówisz? te dzienniki muszą zaraz wszystko wypaplać, ale usiądź, kochany
 Dicku..
 — Nie, nie usiądę! — powiedz mi, czy w istocie masz zamiar odbycia tej podróży? Tak, stanowczo, przygotowania się w pełnym biegu, ja... Gdzie się odbywają te przygotowania, jakem Dick, zniszczę je doszczętnie!
 Zacny szkot wpadał w coraz większy gniew i wciąż powtarzał: zniszczę, stanowczo zniszczę!
 — Uspokój się, kochany przyjacielu — mówił doktór, pojmuję bardzo dobrze twoje rozjątrzenie, gniewasz się zapewne na mnie, iż cię nie zawiadomiłem przedtem o moich nowych projektach.
 — On to nazywa nowymi projektami!
 — Daję ci słowo, że byłem bardzo zajęty, ciągnął dalej Samuel, w ostatnich czasach tyle miałem roboty, pomimo to jednak nie wyjechałbym przed napisaniem do ciebie...
 — Nic mi na tem nie zależy!...
 — Ponieważ mam zamiar zabrać cię ze sobą...
 Szkot spojrzał na doktora niedowierzająco i rzekł:
 — Więc tak! — mówisz pewmie o tem, że udamy się obydwaj do Bedlam!...
 — Liczyłem na ciebie na pewno i wybrałem też na współtowarzysza podróży, odrzucając licznych amatorów.
 Kennedy struchlał ze zdziwienia.
 — Gdybyś mnie zechciał przez dziesięć minut uważnie posłuchać, byłbym ci wdzięczny! — rzekł doktór.
 — Czy mówisz serjo?
 — Zupełnie serjo!
 — A jeżeli się nie zgodzę ci towarzyszyć?
 — Tego nie uczynisz!
 — Jeżeli jednak stanowczo odmówię?
 — Wówczas udam się sam.
 — Siadajmy, powiedział Dick i pomówmy spokojnie.
 Z chwilą, gdy się przekonałem, że nie żartujesz, możemy rzecz tę szczegółowo omówić. . — Jeżeli niemasz nic przeciwko temu, Di cku, możemy przy gawędce zjeść śniadanie?
 Przyjaciele zasiedli do stołu, zajmując miejsca naprzeciwko siebie.
 — Kochany Samuelu plan twój jest szalony, o wykonaniu jego nawet myśleć nie można, jest on wprost niemożliwy!
 — Tak stanowcze zdanie, będziemy mogli wypowiedzieć dopiero po zrobieniu próby.
 — Ale chodzi o to, by i tej próby nie robić!
 — Powiedz dla czego?
 — Pomyśl o niebezpieczeństwach, najrozmaitszych przeszkodach!
 — Przeszkody istnieją dla tego, aby ich zwalczać, co się zaś tyczy niebezpieczeństw, to któż im się nie naraża? Wszystko w życiu przedstawia niebezpieczeństwo! Największe nieszczęście może się zdarzyć nawet i wtedy, gdy siedzimy za stołem, lub nawet wówczas, gdy kładziemy kapelusz na głowę. Powinniśmy prócz tego uznać, że wszystko co było, znowuż będzie, że przyszłość jest tylko oddaloną nieco teraźniejszością.
 — Znam twoje przekonania wtrącił Kennedy, ruszając ramionami, jesteś fatalistą.
 — Zawsze nim pozostanę, ale nie zajmujmy się tem, jaka nas czeka dola, lecz kierujmy się przysłowiem angielskiem: „Kto ma wisieć, nie utonie!“
 — Nie było co na to odpowiedzieć, Kennedy wszakże nie zaniedbał całego szeregu argumentów, których wyliczanie za daleko by nas zaprowadziło.
 — Czemu jednakże niechcesz, zakończył Dick po całogodzinnej ożywionej rozprawie, pójść śladem zwykłych śmiertelników, którzy przed tobą zwiedzili Afrykę, jeżeli już szczęście twoje zależy od tej wyprawy?
 — Czemu? — zawołał doktór w uniesieniu, dla tego, że wszystkie dotąd czynione próby spełzły na niczem, dla tego, że od czasu zabójstwa Munga Parka nad Nigrem, aż do chwili zniknięcia Yogla w Wadai, śmierci Oudneja i Klappertona w Murmur i Sakatu aż do Maizana, który został poćwiertowany, majora Lainga, który zginął z rąk Tuaregów aż do zamordowania Roschera z Hamburga, liczne ofiary przybyły do tej listy męczenników afrykańskich! Dla tego również, że jest to niemożliwem wobec żywiołów, głodu, pragnienia i febry; wobec dzikich zwierząt i jeszcze dzikszych plemion; dla tego więc, gdzie jednym sposobem dotrzeć nie można, trzeba probować innych i tam, gdzie prostą drogą dojść nie można, należy ją obejść, lub przejść po nad nią.
 — Gdybyż tylko chodziło o to, żeby przejść po nad nią, wtrącił Kennedy, ależ ty chcesz po nad nią przefrunąć!
 — A więc, ciągnął dalej doktór ze spokojem, czegóż mam się obawiać? Postarałem się o to, aby uniknąć spadku balonu, gdyby jednak mój statek powietrzny mnie zawiódł, wówczas znajdę się na ziemi w tych samych warunkach, co i moi poprzednicy w swoich wyprawach odkrywczych. Lecz nie, balon mój się ostoi, na to możemy śmiało liczyć.
 — Przeciwnie, na to liczyć niep o winniśmy.
 — Ależ tak, kochany Dicku; nie myślę rozstać się z moim statkiem powietrznym aż do chwili dotarcia do zachodniego brzegu Afryki. Z moim balonem wszystko możebne, bez niego padnę ofiarą niebezpieczeństw i naturalnych przeszkód tego rodzaju wypraw. Siedząc w balonie kpię sobie z upałów, burz, samumu, niezdrowego powietrza; ani dzikie zwierzęta, ani ludzie nie mogą się do mnie przyczepić. Gdy mi będzie za gorąco, podniosę się wyżej, gdy za zimno, opuszczę się. Po przez góry i przepaście przefrunę, przez rzeki i potoki przemknę się jak ptak, a gdy burze zobaczę, uniosę się po nad nią. Posuwani się bez wysiłków; wznoszę się po nad miasta i przebiegam z szybkością orkanu; przed oczyma mojemi roztacza się karta Afryki w wielkim atlasie świata.
 Kennedy został oczarowany widokiem roztoczonego przed nim obrazu, zdawało mu się, że unosi się już w przestworzach, co go przyprawiło o zawrót głowy; patrzał na Samuela z podziwem i troską.
 — Po tem wszystkiem, coś mi tu opowiedział, mój Samuelu, zapytuję, czyś wynalazł pewny sposób kierowania balonem?
 — Nie, gdyż to jest niemożliwem.
 — Więc, kierujesz się?...
 — Opatrzością. W każdym razie ze wschodu na zachód, gdyż zamierzam posługiwać się passatami, mającemi stały kierunek.
 — O tak! — rzekł Kennedy — passaty... na pewno... można w ostateczności... czy to możliwe?...
 — Czy możliwe? — mój kochany przyjacielu, to pewne. Rząd angielski oddał do mojego rozporządzenia okręt, a nadto postanowiono aby 3 lub 4 okręty krążyły nad wybrzeżem zachodniem. Najpóźniej za trzy miesiące udam się do Zanzibaru, aby napełnić balon i ztamtąd uniesiemy się w przestworza...
 — My! — zawołał Dick.
 — Czy masz jeszcze co do nadmienienia? — słucham cię przyjacielu.
 — Bardzo wiele, pomiędzy innemi objaśnij mnie, czy ubytek gazu przy zatrzymaniu się w miejscowościach, które chcesz zwiedzić, nie zaszkodzi ci w dalszej podróży? O ile wiem, była to przyczyna nieudania się dotąd wszelkich dalekich podróży balonem.
 — Kochany Dicku, odpowiem ci na to jednem słowem... Będę się zatrzymywał, nie tracąc ani jednego atomu gazu.
 — I pomimo to będziesz mógł unosić się i opuszczać dowrolnie? Jakimże té sposobem?
 — To moja tajemnica, przyjacielu, ufaj mi, a hasłem naszem niechaj będzie: „Excelsior!“
 — A więc niech będzie „Excelsior“ — odpowiedział myśliwy, nie rozumiejąc ani słowa po łacinie.
 Kennedy był zdecydowany opierać się wszelkiemi siłami wyjazdowi przyjaciela, udawał jednak chwilowo, iż dał się przekonać i postanowił obserwować postępowanie doktora, który energicznie zajął się przygotowaniami do wyprawy.
 ROZDZIAŁ IY. łinja powietrzna, nie była przez doktoepra Fergussona wybraną przypadkowo. Czynił on długotrwałe studja nad punktem, z którego powinien się był wznieść i po długiej rozwadze wybrał Zanzibar, miejscowość położoną na wschodniem wybrzeżu Afryki pod 6° południowej szerokości, t. j. około 480 mil geograficznych na południe od równika. Ztąd również wyszła ostatnia ekspedycja, wysłana dla odkrycia źródeł Nilu.
 Fergusson zajmował się gorliwie przygotowaniami do podróży i pod jego osobistym kierunkiem był budowany balon, którego prze i
 — 28 — znaczenie zachowywał w tajemnicy. Pracował również gorliwie nad przyswojeniem sobie języka arabskiego i różnych narzeczy i wkrótce uczynił w tym względzie znaczne postępy.
 Dick Kennedy przez cały ten czas go nieopuszczał, jak gdyby obawiał się, iż mu się cichaczem wymknie w przestworza. Starał się także perswazją odwieść przyjaciela od jego niebezpiecznych zamiarów, udawał się nawet do czułych próśb i zaklęć, ale doktór był niewzruszony.
 Biedny szkot godzien był politowania, dreszcze go przejmowały, gdy wznosił oczy na horyzont. Podczas snu uczuwał jakieś zawrotne kołysania i każdej nocy zdawało mu się, iż spada z niezmierzonej wysokości.
 Musimy jeszcze dadać, że w tym czasie wyleciał kilka razy z łóżka i pierwszą jego czynnością następnego ranka było pokazanie Fergussonowi siniaków, których się nabawił.
 — Patrz, uważaj, taki siniak po upadku z trzech stóp wysokości, teraz proszę cię rozważ, gdyby...
 Ponure te przypuszczenia nie robiły żadnego na doktorze wrażenia.
 — Nie spadniemy! — odpowiadał stanowczo.
 — Jednak to możliwe!
 — Powtarzam, że nie spadniemy!
 Na tak stanowcze oświadczenie Dick nic nie odpowiedział. Najwięcej go jednak niepokoiło nadużywanie przez Fergussona w rozmowie liczby mnogiej. Mówił on: Będziemy gotowi tego a tego dnia... Wyruszymy w drogę... Ztąd wzniesiemy się... i t. d. Nie wyrażał’się też inaczej, jak nasz balon, nasz statek, nasze wyprawy odkrywcze, nasze przygotowania, nasze wzloty. Na tę liczbę mnogą, skóra cierpła na biednym szkocie, pomimo iż był stanowczo zdecydowanym nie brać udziału w podróży. Nie mógł się jednak sprzeciwić przyjacielowi i dodajmy, iż sprowadził z Edynburgu odzież odpowiednią do podróży.
 Pewnego dnia oznajmił doktorowi, iż przy nadzwyczajnie sprzyjających warunkach szanse udania się wyprawy gotów przyjąć jako jedną na tysiąc, przytoczył jednak zaraz, chcąc usunąć podróż w daleką przyszłość, całą litanję różnych niebezpieczeństw.
 Zastanawiał się nadtem, czy ekspedycja jest pożyteczną, czy odkrycie źródeł Nilu jest w samej rzeczy konieczne?... Czy można będzie powiedzieć, że pracowało się. dla szczęścia ludzkości?... Czy plemioną Afryki’, obdarzone cywilizacją, będą przez to szczęśliwsze?... Czy wogóle ma się pewność, że cywilizacja stoi tam na niższym stopniu, niż w Europie? Czy nie wartoby wyprawy jeszcze odłożyć? Prawdopodobnie w przyszłości będą odkryte praktyczniejsze i mniej życiu grożące sposoby podróżowania po Afryce. Kto wie, może to już nastąpi po upływie miesiąca lub pół roku; po roku jednak ręczyć można za to, że pewien odkrywca wpadnie na tę myśl szczęśliwą...
 Uwagi te wywołały niespodziewany skutek, doktór zniecierpliwił się.
 — Czy naprawdę Dicku, ty fałszywy przyjacielu, pragnąłbyś, aby chwała ta przypadła w udziale komu innemu? Czy mam zadać kłam całej mojej przeszłości? Przestraszyć się trudności, będących do zwalczenia? Podłem zwlekaniem wynagrodzić rząd angielski i Towarzystwo Geograficzne za to, co dla mnie uczyniły?
 — Ależ... zaczął na nowo Kennedy.
 — Ależ, — odpowiedział doktór, — czy ty nie wiesz, że podróż moja już natrafia na współzawodnictwo? Już inni odkrywcy gotują się do wyprawy do środkowej Afryki!
 Kennedy milczał.
 ROZDZIAŁ V.

ergusson miał bardzo gorliwego służącego, imieniem Joe. Rzetelny, duszą i ciałem był oddany swemu panu. Wykonywał rozkazy, nie rozumiejąc ich nawet, nie był nigdy mrukliwym, ani rozgniewanym; jednem słowem był to wymarzony sługa. Fergusson mógł co do szczegółów swego codziennego życia zupełnie na nim polegać. Tak, był to doskonały, poczciwy Joe. Służący, który zamawia obiad, przyswoiwszy sobie gust swego pana, pakując kuferek, nie zapomina ani koszul, ani skarpetek, posiada klucze i tajemnice swego pana, nie nadużywając ich nigdy. Joe uwielbiał swego chlebodawcę, w jego oczach należał on do ludzi niezwykłych, posiadał też za to zupełne zaufanie doktora. Gdy Fergusson coś powie, twierdził Joe, tylko głupiec może się sprzeciwić; cokolwiek pomyśli, jest słusznem, co przedsięweźmie, możliwem, a co wykonał, — godnem uwielbienia. Możnaby Joego poćwiertować, co by mu wprawdzie nie sprawiło przyjemności, nigdy jednakże nieodwołałby zdania o swym panjjr

 Gdy zatem doktór powziął zamiar podróżowania po Afryce balonem, wierny sługa będzie mu towarzyszył, nie ulegało to żadnej wątpliści dla niego, choć dotąd mowy jeszcze o tem nie było.
 Mógł on swemu panu przy sposobności oddać liczne usługi. Gdyby szukano nauczyciela gimnastyki dla małp w zoologicznym ogrodzie, byłaby to właściwa dla niego posada, ponieważ umiał znakomicie skakać, piąć się, fruwać i wiele innych karkołomnych ćwiczeń. Jeżeli Fergusson będzie głową, a Kennedy ramieniem tej ekspedycyi, wówczas Joe stanie się jej dłonią...
 Towarzyszył on swemu panu już w kilku podróżach i posiadał liczne wiadomości w nich zdobyte.
 Główną wszakże jego zaletą było doświad czenie życiowe, połączone z różowem sposobem patrzenia na rzeczy; wszystko było dlań logicznem, naturalnem, łatwem, i skutkiem tego skargi i przekleństwa znał ledwie z nazwy. Pośród innych zalet był dalekowidzem. Zaufanie, które pokładał w swoim panu, było źródłem sprzeczek pomiędzy nim a Kennedym, jeden wierzył, — drugi wątpił.
 Doktór wobec tych sprzeczek pozostawał neutralnym, nie słuchając rad ani jednego ani drugiego.
 — A zatem panie Kennedy? — zagaił Joe pewnego dnia rozmowę.
 — Czego chcesz, mój chłopcze?
 — Zbliża się chwila, sądzę, że wkrótce wyruszymy na księżyc.
 — Chcesz zapewne powiedzieć do lądów księżycowych, nie wybieramy się tam wprawdzie, ale pomimo to niebezpieczeństwo pozostaje niemałe!
 — Niebezpieczeństwo? — o niebezpieczeństwie mówić nie można, jeżeli się ma z takim człowiekiem do czynienia, jak doktór Fergusson.
 — Nie chcę cię wprawdzie pozbawiać tego miłego złudzenia, mój kochany Joe, ale przedsięwzięcie doktora jest poprostu szaleństwem. Zresztą podróż ta nie przyjdzie do skutku.
 — 84 —
 — Podróż nie przyjdzie do skutku? — Chyba pan nie widziałeś balonu, który przygotowują w warsztatach panów Mitschel w Londynie.
 — Będę się strzegł go podziwiać!
 — Szkoda, tracisz piękny widok, panie Kennedy/pyszny to budynek, a jaka śliczna łódka, jakże nam dobrze i miło w niej będzie.
 — A więc serjo masz zamiar towarzyszenia swemu panu?
 — To się rozumie, — odparł Joe. Może mam go samego puścić teraz, gdy pół świata z nim razem przebiegłem? Kto go będzie wspierał, kto rękę poda, gdy trzeba będzie przeskoczyć przepaść, a kto pielęgnować, gdy zachoruje? — nie, panie, Joe wykona swój obowiązek, pozostanie na stanowisku.
 — Dzielny z ciebie chłopak! — krzyknął szkot z uznaniem.
 — Przecież i pan z nami jedziesz?
 — Naturalnie, będę wam towarzyszył aż do ostatniej chwili, aby odwieść od popełnienia wielkiego głupstwa. Nawet podążę za wami do Zanzibaru, aby zrobić co będzie można, aby przeszkodzić urzeczywistnieniu tego szalonego pomysłu.
 — Nie uwłaczając panu, ręczę, że pan nic nie zdziała. Mój pan nie jest takim narwańcem, jak pan sądzisz. Nim coś przedsiębierze, długo się namyśla, ale gdy raz coś postanowi, to sam lucyper go od tego nie odwiedzie.
 — Zobaczymy!
 — Nie łudź się pan. Zresztą dużo na tem zależy, abyś nam pan towarzyszył! Afryka jest cudownym krajem dla tak doskonałego jak pan Strzelca. Zobaczysz pan, iż nie pożałujesz tej podróży.
 — Nie będę żałował; zwłaszcza, gdy ten uparciuch da się przekonać i zostanie.
 — Między nami mówiąc, chyba panu wiadomo, iż dziś ma się odbyć ważenie?
 — Co takiego?
 — A no, pan doktór, pan i ja, wszyscy trzej musimy się zważyć.
 — Jak dżokeje!
 — A tak, lecz nie lękaj się pan głodowej kuracyi, gdybyś nawet był zbyt ciężkim, zabierzemy jakim jesteś.
 — Nie poddam się ważeniu, — oświadczył szkot stanowczo.
 — Ależ, panie Kennedy, to potrzebne do budowy maszyny.
 — Niech budują bez ważenia nas.
 — A jeśli w braku dokładnych obliczeń, nie wzniesiemy się?
 — Tego mi właśnie trzeba!
 — Przygotuj się pan jednakże, mój pan wnet po nas przyjdzie.
 — Ja z nim nie pójdę!
 — Tego mu pan chyba nie zrobisz?
 — Zrobię!
 — Eh! — tak pan mówisz, póki go tu niema, gdy jednak spojrzy panu w oczy i powie: Dicku, — przepraszam za moją śmiałość, muszę koniecznie wiedzieć ile ważysz, wówczas pan z nami pójdziesz, o zakład idę.
 — Nie pójdę!
 W tej chwili wszedł doktór do gabinetu, gdzie toczyła się powyższa rozmowa, spojrzał przeciągle na Kennedy’ego, który jakoś nie był w humorze i rzekł:
 — Dicku, chodź zemną, a i ty także Joe, muszę się przekonać ile ważycie.
 — Ależ....
 — Kapelusza nie zdejmuj. — Chodź.
 I Kennedy poszedł. Udali się do pracowni pp. Mitschel, gdzie waga już była przygotowaną. Doktór kazał Kennedy’emu stanąć na platformie, co tenże wykonał bez oporu, mrucząc tylko: no, no, to mnie jeszcze do niczego nie zobowiązuje.
 — Sto piędziesiąt trzy funty, rzekł doktór, zapisując cyfrę w notatniku.
 — Czy jestem za ciężki?
 — Broń Boże, panie Kennedy, — odrzekł Joe, a zresztą ja jestem lekki, więc zrównoważymy się.
 Joe pełen zapału zajął miejsce myśliwego, z pośpiechu o mało nie przewróciwszy wagi. Następnie przybrał imponującą postawę, jakby Wellington, stojący przy wejściu do Hyde-Parku, który naśladować chciał Apolina, chociaż bez tarczy.
 — Sto dwadzieścia funtów, notował doktór.
 — Ha, ha, wołał zadowolony Joe.
 — Na mnie kolej, — rzekł Fergusson i zanotował następnie 185 funtów; ważymy razem nie więcej nad 400 funtów.
 — Panie doktorze, mogę schudnąć o 20 funtów, jeżeli to ma być z korzyścią dla naszej wyprawy.
 — Nie trzeba mój chłopcze, jedz, ile chcesz, masz tu pół korony, abyś mógł coś dobrego spożyć.
 ROZDZIAŁ VI. ergusson zajmował się już od dłuższego czasu szczegółami wyprawy. Naturalnie balon, cudowny statek, który go miał nieść po przestworzu, był nadewszystko przedmiotem jego pieczołowitości. Postanowił napełnić balon wodorem, aby nie powiększyć zbytnio jego rozmiarów. Przygotowanie tego gazu jest łatwem, jest on 14 razy lżejszy od powietrza i wyszedł zwycięzko podczas prób dokonywanych.
 Po bardzo ścisłych obliczeniach doszedł doktór do przekonania, że najpotrzebniejsze do wyprawy przedmioty ważyć będą 4, 000 funtów, a zatem obliczyć trzeba jak wielką powinna być siła, zdolna unieść ten ciężar. Ciężar 4, 000 funtów może być zrównoważony przez ciśnienie przestrzeni powietrznej 44, 847 stóp kubicznych, co znaczy, że 44, 847 st. kub. powietrza równa się wadze 4.000 funt.
 Jeśli zatem budujemy balon zdolny pomieścić 44, 847 st. kub. i zamiast powietrza napełnimy go wodorem, lżejszym 141/, razy, pozostaje różnica w równowadze, wynosząca 3, 724 f.
 Ta różnica właśnie stanowi siłę wzlotu balonu. Jeśli napełnimy balon owemi 44, 847 st. kub. gazu, to będzie on pełny; tego jednak się nie robi, bo, wznosząc się w rzadkie warstwy powietrza, gaz się rozszerza i może balon rozsadzić. Dr. postanowił na mocy znanego jemu tylko pomysłu napełnić swój balon tylko do połowy, a że jak nam wiadomo, musiał zabrać 44, 847 st. kub. wodoru, trzeba więc zaopatrzyć balon w podwójną prawie siłę wzlotu.
 Kształt balonu miał być podłużny o średnicy poziomej 50, prostopadłej zaś 75 st. otrzymał zatem sferoid, którego zawartość równała się cyfrze 90, 000 st. kub.
 Gdyby Fergusson mógł się posługiwać dwo ma balonami, widoki pomyślnego rezultatu wyprawy znacznie by się wzmogły. Gdy jeden balon pęka, można się posłużyć drugim, wyrzuciwszy część balastu. Kierowanie jednak dwoma statkami jest bardzo trudnem, jeżeli mają się wznosić jednocześnie. Po dłuższej rozwadze Fergusson, dzięki genialnemu pomysłowi, posłużył się dodatniemi stronami dwóch balonów, pomijając ujemne; zbudował mianowicie dwa statki powietrzne, różnej wielkości i umieścił jeden w drugim-. W balonie zewnętrznym o rozmiarze wryżej przytoczonym, mieścił się mniejszy tego samego kształtu, o średnicy poziomej 45, a prostopadłej 68 stóp. Zawartość zatem zewmętrznego balonu wynosiła 67 st. kub. Urządzono też klapę, tworzącą komunikację pomiędzy jednym i drugim balonem. Urządzenie to było między innemi dla tego korzystnem, że wrazie wypuszczenia gazu w celu spadku balonu, można to było uczynić z większego balonu, a nawet wypróżniwszy go zupełnie, mniejszy balon pozostawał nietkniętym. Można było nawet pozbyć się zupełnie tej zewnętrznej powłoki i rozporządzano wówczas drugim statkiem, który nie stawałby się igraszką wiatrów, jak zwykle na wpół opróżnione balony.
 W razie jakiegokolwiek niepomyślnego zda rżenia: jak zaczepienia się, rozdarcia zewnętrznego balonu, drugi pozostawał całym. Obydwa statki były przygotowane z jedwabiu ljoń-skiego, powleczonego gutaperką, mającą tę zaletę, iż niepodlega zepsuciu pod wpływem gazów, ani kwasu. Powłoka taByła wstanie utrzymywać płyny przez czas nieograniczony, waga jej wynosiła Ya na s* — — kwadr. Ponieważ powierzchnia balonu wynosiła około 11, 600 st. kw., przeto ważyła jego powłoka 650 f. Powłoka drugiego balonu mająca powierzchni 9, 200 st. kw. ważyła 510 fut.; waga całości zatem wynosiła 1, 160 f. Liny, które utrzymywać miały łódkę, skręcone były z najlepszego gatunku konopi, a obydwa wentylatory, jakoteż ster łódki były przedmiotem drobiazgowej troskliwości. Łódka była okrągła, o średnicy 15 stóp, wyrobiona z trzciny koszykowej, okuta żelazem; pod spodem znajdowały się elastyczne resory w celu zmniejszenia siły uderzenia w razie wypadku. Ciężar jej włącznie z linami nie przenosił 280 f. Prócz tego z polecenia do. która przygotowano 4 skrzynie z grubej blachy, połączone między sobą rurami i zaopatrzone w krany; można również było założyć węża gumowego o dwóch nierównych końcach, jeden długości 25 stóp, a drugi 15. Skrzynie dopasowane do rozmiarów łódki, zajęły w niej jak najmniej miejsca. Wąż gumowy, który miał być użyty później, zapakowano oddzielnie, również silną baterję elektryczną Bunsena, aparat ten tak był dowcipnie złożony, iż nie ważył więcej nad 700 f. wraz z 25 galionami *) wody, żnajdującemi się w oddzielnej skrzynce. Instrumenty przeznaczone do podróży składały się z 2 barometrów, 2 bussoli, I sekstanta, 2 chronometrów, sztucznego horyzontu, 1 ałtazimutu, (przyrząd do przybliżania odległych przedmiotów). Obserwatorjum w Greenwich oddało się na usługi doktora. Ten nie miał jednak zamiaru robienia doświadczeń fizycznych, chciał się tylko poinformować o ścisłem położeniu rzek, gór i miast. Zaopatrzono się również w trzy wypróbowanej dobroci żelazne kotwice, oraz w lekką 50 stóp długą jedwabną drabinkę. Fergusson obliczył ściśle wagę swoich zapasów, złożonych z kawy, herbaty, sucharów, solonego i suszonego mięsa, pewniej ilości wódki i 2 skrzyń z wodą, każda po 22 galony. Niezapomniał rówmież o namiocie, o kocach, mających zastąpić pościel, ani o broni, kulach i prochu.

  • ) Galion =4 Litrom

 Oto spis ciężarów mających się znajdować na balonie:
 Fergusson i 185 funtów Kennedy 153 * Joe.. 120 n Waga I balonu 650 n. II. 510 n Łódka i sznury 280 Kotwica i instrumenty, broń, £ łf 5Łkoce i namiot 196 Mięso, suchary, kawa i wódka 380’ W.- s, Balast 200 r Woda 400 w Aparat 700 n Waga gazu 276 Razem.. 4, 000 funtów
  W taki sposób doktór rozmieścił owe 4, 000 funt. Zabierał tylko 200 f. balastu, na wypadek nieprzewidziany, gdyż ufając w siłę swego aparatu, był przekonany, iż użytkować go nie będzie.
 ROZDZIAŁ VII. 10 Lutego przygotowania zbliżały się ku końcowi. Balony włączone jeden V w drugi, były zupełnie gotowe. Wytrzymały silne ciśnienia pędu wiatru, który puszczono w nie dla próby. Joe rozgorączkowany z radości nie wiedział co czynić, wiecznie znajdował się na drodze pomiędzy Greck-street a zakładami braci Mitschell, zawsze czynny, zawsze wesoły, każdemu kto tylko słuchać był rad, gotów był opowiadać wszelkie szczegóły wyprawy, dumny, że będzie towarzyszył swemu panu. 16 Lutego statek „Resolute”, szrubowiec o 800 tonnach, zarzucił kotwicę na wysokości Grennwich. Kapitan statku Pennet, był człowiekiem bardzo miłym, a wyprawą Dr. Fergussona, którego znał od dawna, zajmował się z wielkiem zainteresowaniem. 18 Lutego umieszczono balon na spodzie statku pod osobistym dozorem Fergussona. Do wytworzenia wodoru naładowano na statek 10 beczek kwasu siarczanego i 10 beczek starego żelaza. Aparat do rozwinięcia gazu, składający się z 30 beczek, również umieszczono na spodzie statku. Różnorodne te przygotowania ukończono 18 lutego wieczoreni, a wygodnie urządzone kajuty oczekiwały doktora i jego przyjaciela Kennedy’ego. Ten ostatni, pomimo ciągłych przysiąg, iż nie pojedzie, udał się jednakże z przyborami myśliwego na pokład. 10 Lutego trzej podróżni przybyli na pokład, gdzie ich kapitan i oficerowie przyjęli z wielkimi oznakami wyróżnienia. Doktór był chłodny, jak zazwyczaj, Dick wzburzony, co się zaś tyczy Joego, ten z radości skakał, biegał po całym statku i opowiadał najrozmaitsze dykteryjki. Zyskał wkrótce miano „wesołego pasażera“, polubiono go ogólnie. 20 Lutego Królewskie Towarzystwo Geograficzne zaprosiło Fergussona i Kenndy’ego na wielką ucztę pożegnalną. Dowódca statku i oficerowie również uczestniczyli w biesiadzie, bardzo wesołej L obfitującej w toasty dla naszych przyj acióf.
 Podczas deseru nadeszło poselstwo od królowej, zasyłała ona podróżnikom pozdrowienia i życzenia pomyślej wyprawy. Nastąpiły naturalnie toasty na cześć Jej kr. Mości; nareszcie po północy, biesiadnicy rozeszli się po rozczulającem pożegnaniu.
 Niebawem dowódca statku „Resolute“ oczekującego w pobliżu mostu Westminster, oraz pasażerowie i załoga na łodziach udali się do Greenwich.
 O godzinie 11-ej na pokładzie wszyscy już spali.
 Dnia 21 Lutego zrana, o godz. 3-ej rozpalono kotły i „Resolute“ poszybował w kierunku ujścia Tamizy.
 W czasie podróży doktór miewał formalne wykłady z geografii. Młodzi ludzie interesowali się wielce odkryciami w Afryce, uczynionemi w ciągu 40 lat ostatnich; Fergusson opowiadał 0 podróżach Bartha, Burtona, Speke’a, Granta 1 opisywał im tajemniczy kraj, który obecnie tak żywe budził zajęcie wśród świata naukowego.
 Uwaga słuchaczów spotęgowała się jeszcze, gdy Fergusson zaczął opowiadać szczegóły przygotowania do swej podróży; chciano sprawdzić jego obliczenia i rozpoczęto dyskusję, w której żywy przyjął udział.
 Przedewszystkiem dziwiono się, że Fergusson zabiera taki mały zapas żywności; pewnego dnia jeden z towarzyszów podróży zainterpelował go w tym względzie.
 — Dziwi to pana? — odrzekł Fergusson. Jak długo myślisz pan będę w drodze?
 — Pewnie miesiące?
 — Jeżeli tak, to mylisz się; wrazie gdyby podróż się przedłużyła, będziemy zgubieni i nie osiągniemy zamierzonego celu. Przecież wiadomo panu, że od Zanzibaru do wybrzeża Senegalu niema więcej nad 8, 500 do 4, 000 mil, jeżeli więc w 12 godzin przebędziemy 240 mil, t. j. tyle, ile czasu by potrzebował pociąg naszych kolei i, jeżeli będziemy jechali dniem i nocą, to wystarczy siedem dni do przejazdu Afryki.
 — Ale wówczas pan nic nie zobaczysz, nie będziesz mógł robić zdjęć geograficznych, ani też zbadać dokładnie kraju?
 — W tym też celu, odpowiedział doktór, zatrzymam się tam, gdzie będę uważał za po trzebne, zwłaszcza wówczas, gdy mi grozić będą silne prądy wietrzne.
 — Nie obejdzie się bez tego, — odpowiedział Pennet, szaleją niekiedy orkany, które przebiegają w ciągu godziny 240 mil.
 — Widzi więc pan, zauważył doktór, że przy takiej szybkos’ci, możnaby Afrykę przejechać w ciągu 12 godzin. Przebudzić się w Zanzibarze, a położyć się spać w Saint-Louis.
 — Ale czy balon, zapytał oficer, może szybować gnany takim wiatrem?
 — Tak, — odparł Fergusson, zdarzało się to.
 — I balon wyszedł bez szwanku?
 — Zupełnie.
 — Balon być może! ale człowiek — zauważył Kennedy.
 — Także! — ponieważ balon jest zawsze nieruchomy w stosunku do otaczającego go powietrza; on nie porusza się, lecz masa powietrzna. Wogóle nie zależy mi na robieniu tego rodzaju prób i, jeżeli będę mógł balon mój podczas nocy przytwierdzić do drzewa lub umocować na jakim punkcie powierzchni ziemi, nie omieszkam z tego skorzystać. Jesteśmy zaopatrzeni w żywność na dwa miesiące i nic nie stanie na przeszkodzie naszym dzielnym strzel com do upolowania dziczy, gdy spuścimy się na ziemię.
 — Ach panie Kennedy, będziesz pan miał sposobność wykazania swej zręczności, — zauważył pewien młody majtek, obserwując szkota z zazdrością.
 — Pomijając już to — dodał inny, że połączysz pan przyjemność z wielką sławą, którą pozyskasz.
 — Moi panowie — odpowiedział strzelec, jestem wam wdzięczny za oddawane mi pochwały... ale nie mogę ich przyjąć, gdyż nie pojadę...
 — Co! wołano ze wszech stron, pan nie pojedziesz?
 — Nie pojadę!
 — Nie chcesz pan towarzyszyć doktorowi?
 — Nie tylko to, lecz jestem tu jedynie, aby go w ostatniej chwili powstrzymać od tej wyprawy.
 Oczy wszystkich zwróciły się na doktora.
 — Nie zważajcie panowie na to, co mój przyjaciel mówi — rzekł ten spokojnie. O wyprawie tej nie można z nim mówić, wie on jednak dobrze, że będzie mi towarzyszył w podróży.
 — Przysięgam na mego patrona...
 — Nie przysięgaj Dicku, jesteś zmierzony, zważony wraz z twoim prochem, strzelbami i kulami, dopasowany do naszego balonu; nie mówmy o tem więcej.
 I w samej rzeczy Dick od dnia tego aż do przybycia do Zanzibaru, nie odezwał się w tej sprawie i w ogóle przez czas ten zachowywał głębokie milczenie.
 ROZDZIAŁ VIII.
 HXtatek „Resolute“ posuwał się szybko ku.przylądkowi Dobrej Nadziei, powietrze sprzyjało, morze było spokojne. Dnia 81 Maja, t. j. w 27 dni po wyjeździe z Londynu, na horyzoncie ukazała się góra Table, można też było przez lunetę dopatrzyć Capstadt, położony u podnóża amfiteatralnych pagórków i wkrótce „Resolute” zarzucił w porcie kotwicę. Zatrzymano się tylko na czas bardzo krótki w celu zaopatrzenia się w węgiel, co uskuteczniono w ciągu jednego dnia, a następnego. ranka statek skierował się na południe celem dostania się do kanału Mozambickiego.
 Nie była to pierwsza podróż morska Joego, niebawem przywykł do życia na pokładzie i wszyscy go też polubili z powodu jego szczerości i dobrego humoru.
 Odblask sławy jego pana padał i na niego, gdy mówił, słuchano go uważnie, jakby wyrocznię. Podczas gdy doktór nauczał w kajucie oficerskiej, Joe królował na pokładzie. Naturalnie była głównie mowa o podróży balonem. Trudno było Joemu przekonać niedowierzających słuchaczów o możliwości przedsięwzięcia, ale gdy raz tego dokonał, szło już bardzo gładko i opowiadania jego wywierały wstrząsające wrażenie na umysły majtków.
 Opowiadał on swoim słuchaczom, że po tej podróży nastąpią liczne inne, że jest to tylko początek całego szeregu znakomitych wypraw.
 — Wiecie, moi przyjaciele, że gdy raz się spróbuje podróżowania balonem, nie można się już obejść bez tego rodzaju komunikacyi, przy następnej wyprawie zamiast udać się z jednej strony na drugą, puścimy się prosto, wciąż się podnosząc.
 — Dobrze! — zatem wprost na księżyc, zauważył jeden ze zdumionych słuchaczy.
 — Na księżyc? — odparł Joe; nie, — to byłaby podróż za zwyczajna! Na księżyc może każdy się dostać! a wreszcie nie ma tam wody i nale żałoby zabierać znaczne zapasy... jak również parę butelek powietrza, potrzebnego do oddychania.
 — Czy można tam dostać dżynu? — zapytał jeden z majtków, lubiący wielce ten napój.
 — Nie, mój kochany! — Nie chodzi nam o księżyc, lecz chcemy krążyć wśród gwiazd, wśród wspaniałych planet, o których mój pan tak często ze mną rozprawiał. Rozpoczniemy naszą wędrówkę od złożenia wizyty Saturnowi.
 — Temu, którego otacza taki pierścień? — zapytał gospodarz statku.
 — Tak, pierścień ślubny, tylko nie wiadomo co się stało z jego małżonką.
 — Więc tak wysoko się wzniesiecie? — zauważył zdziwiony chłopiec okrętowy. Pan wasz widocznie jest djabłem wcielonym?
 — Djabłem? — nie, jest on za dobry!
 — Więc na Saturna? — zapytał jeden z niecierpliwych słuchaczów.
 — Tak na Saturna, naturalnie, później odwiedzimy Jowisza; komiczny to kraj w którym dnie mają tylko 972 godziny, bardzo to wygodne dla próżniaków; gdzie rok np. trwa 12 lat, co znowu jest bardzo korzystne dla ludzi, którym przeznaczono żyć tylko pół roku. Przedłuża to nieco ich istnienie?
 — 12 lat, powtórzył zdumiony chłopiec okrętowy.
 — Tak, mój mały, gdybyś się tam urodził byłbyś niemowlęciem jeszcze, a ten tam stary 50-letni chłopczykiem 4-letnim.
 — To niedouwierzenia, zawołali wszyscy słuchacze.
 — Istotna prawda zapewniał gorąco Joe. Ale jeżeli pozostaniecie na jednem miejscu, nic ze świata nie zobaczycie, niczego się nie nauczycie, mało różnić się będziecie od świnek morskich. Chodźcie na Jowisza, zobaczycie najrozmaitsze cuda; ale trzeba tam zachowywać się przyzwoicie, gdyż posiada on groźną straż przyboczną!
 Śmiano się, ale w części wierzono jego słowom; mówił potem o Neptunie, który gościnnie przyjmuje żeglarzy, o Marsie, gdzie zbiegają się wojska wszelkiej broni, co wcale nie jest przyjemnem. Co się tyczy Merkurego, to świat tam haniebny, sami złodzieje i kupcy, którzy są tak do siebie podobni, ze ich rozróżnić nie można; wreszcie opisywał Wenus w najpiękniejszych wyrazach.
 — A gdy powrócimy z tej wyprawy, — mówił Joe, udekorują nas gwiazdą południowego krzyża, który tam u góry świeci.
 — I sprawiedliwie nań zasłużycie, odpowiedzieli majtkowie.
 Tak mijały wśród ożywionej rozmowy długie godziny na pokładzie, podczas gdy w kajutach oficerskich trwały w dalszym ciągu pouczające wykłady doktora.
 Pewnego dnia rozprawiano o kierowaniu balonem i słuchacze usilnie prosili Fergussona, aby wyjawił w tym względzie swoje zdanie.
 — Mniemam, powiedział, że się nie uda wynaleść sposobu kierowania balonem. Znam wszelkie w tym zakresie próbowane i projektowane systemy, ale, żaden nie został uwieńczony rezultatem, przytem wszystkie są niewykonalne. Pojmujecie panowie, że zajmuję się tą sprawą bardzo gorliwie, ponieważ jest ona nader ważną dla mnie, ale środkami dostarczanemi dotąd przez mechanikę, rozwiązać jej nie mógłem.
 Trzebaby wynaleść poruszającą siłę o niewątpliwej mocy i niemożliwej lekkości i pomimo to nie będzie można walczyć z silnemi prądami powietrznemi. Dotąd wreszcie więcej zajmowano się kierowaniem łodzią niż balonem i na tem właśnie polega błąd.
 — Przecież istnieje uderzające podobieństwo odezwano się, pomiędzy balonem a okrę tem, a tym ostatnim można kierować dowolnie.
 — Muszę temu zaprzeczyć, — odpowiedział doktór. Powietrze jest nieskończenie mniej gęste niż woda, w której okręt zanurza się tylko do połowy, podczas gdy balon w całości unosi się w atmosferze i w stosunku do otaczającej go ciężkości pozostaje nieruchomym.
 — Jesteś zatem pan zdania, że aeronautyka już wypowiedziała swoje ostatnie słowo?
 — Stanowczo nie! — Jeżeli nie można kierować balonem, to trzeba wynaleść coś, coby go utrzymywało w korzystnych dlań prądach atmosferycznych. W miarę jak się podnosimy,. stają się one więcej jednostajnemi i postępują potem stale w jednym kierunku; nie stawiają im już przeszkód góry i doliny, które pokrywają powierzchnię kuli ziemskiej, a te, jak wiadomo, są główną przyczyną zmian wiatrów i jego nierównomiernej siły. Jeżeli jednak te strefy raz oznaczone będą, to pozostaje tylko balon poddać odpowiedniemu prądowi.
 — Ale wówczas, wtrącił kapitan statku, będzie trzeba wznosić się lub opadać, ażeby właściwą strefę osiągnąć. Na tem polega kochany doktorze główna przeszkoda.
 — A to dla czego, kochany panie Pennet?
 — Bo, byłaby to przeszkoda dla dalekich podróży, ale nie dla spacerów powietrznych.
 — Dla czego?
 — Ponieważ balon podnosi się tylko wtedy, jeżeli się wyrzuca balast, a spada ze stratą gazu i że przy tym sposobie zapasy balastu i gazu bardzo prędko by się wyczerpały.
 — Kochany Pennecie, to jedyna trudność, którą nauka winna starać się usunąć. Nie chodzi tu o kierowanie balonem, lecz o poruszenie go z góry na dół bez utraty gazu.
 — Masz pan słuszność, kochany doktorze, ale ta trudność nie została jeszcze usuniętą, środki odpowiednie nie wynalezione.
 — Przepraszam, — wynalezione.
 — Przez kogo?
 — Przezemnie.
 — Przez pana?
 — Zechciej pan zrozumieć, że gdybym ich nie wynalazł, nie mógłbym nawet pomyśleć o tem, aby przejechać Afrykę balonem; w ciągu 24 godzin skończyłaby się moja podróż.
 — Dla czegóż pan o tem przedtem nie wspominałeś?
 — Bo nie zależało mi na tem, aby publicznie mówiono o moim wynalazku, uważałem to wreszcie za zbyteczne.
 — A teraz, kochany Fergussonie, czy wyjawisz nam swoją tajemnicę?
 — Tak, moi panowie, środek jest bardzo prosty.
 Ciekawość słuchaczów była do najwyższego stopnia podrażnioną, gdy doktór ze zwykłym swym spokojem zaczął opowiadać.
 ROZDZIAŁ IX. owano często, moi panowie, dowolnie unosić w górę i spadać bez utraty gai balastu. Francuz Meunier, chciał celu tego dopiąć, za pomocą zjednoczenia powietrza. Belgijczyk, doktór van Hecke, za pomocą skrzydeł i biegunów chciał osiągnąć siłę poruszającą w kierunku prostopadłym, która jednak w większości wypadków, okazała się niewystarczającą.
 Postanowiłem zatem pominąć wszelkie w tym względzie próby i do kwestyi tej przystąpić samodzielnie. Przedewszystkiem pomijam w zasadzie balast i zatrzymuję go tylko w ograniczonej ilości, na wypadek konieczny, jak np. zepsucia się aparatu, lub możności uniesienia się bardzo wysoko celem obejścia przeszkód w drodze.
 Środki moje do wznoszenia się i opadania polegają na tem jedynie, że za pomocą rozmaitej temperatury rozszerzam lub zgęszczam zamknięty w balonie gaz i rezultat ten osiągam w sposób następujący:
 Zauważyliście panowie, że wraz z łodzią zapakowano kilka skrzyń, których użytek był wam niewiadomy, a skrzyń tych zabrałem 5 sztuk. Pierwsza zawiera około 25 galionów wody, do której dodaje kilka kropel kwasu siarczanego dla zwiększenia jej wydajności i rozkładam ją za pomocą silnej bateryi Bunsena. Woda składa się, jak wiadomo, z dwóch części wodoru i jednej tlenu. Ten ostatni pod działaniem bateryi oddziela się, przenikając do drugiej skrzyni. Trzecia skrzynia, stojąca z wierzchu o podwójnem dnie, jest przeznaczoną do przyjęcia wodoru.
 Krany, z których jeden posiada dwa razy tak wielki otwór aniżeli drugi, łączą obie te skrzynie z czwartą, którą nazwę skrzynią połączenia. Tam bowiem łączą się dwa gazy powstałe z rozdziału wody. Zawartość tej skrzyni połączenia wynosi około 21 st. kub.
 ’ Na wierzchu tej skrzyni znajduje się rura platynowa zakończona kranem.
 Pojmujecie panowie, że aparat, który wam opisuję jest zwyczajną dmuchawką tlenowodorową, której ciepłota przewyższa żar w kuźni.
 A teraz przystąpię do opisu drugiej części aparatu.
 Z mojego hermetycznie zamkniętego balonu, wybiegają u dołu dwie pomiędzy sobą małą przestrzenią oddzielone rury, z których jedna wychodzi z górnej, a druga z dolnej warstwy wodoru, napełniającego balon. Rury te spadają aż do łódki i układają się zwinięte w przeznaczoną na ten cel skrzynię żelazną w formie cylindrycznej, która nosi nazwę skrzyni ogrzewalnej. Znacie panowie przeznaczenie piecyka pokojowego i wiecie jakie jest jego działanie. Powietrze pokojowe przechodzi przez rury i wraca ogrzane; opisany zatem przezemnie aparat jest niczem innem jak rodzajem pieca. Jakiż jest więc system tego ogrzewania.’
 Jeżeli zapalimy dmuchawkę tlenowodorową, to wodór w rurze wężowej się ogrzewa i prędko wznosi się w górną część balonu, pusta przestrzeń rury wypełnia się warstwami niższemi gazu, które również się ogrzewają i w taki sposób w wężu wytwarza się niezmiernie szybki prąd gazu, wciąż ogrzewanego. Wiadomo, że gaz w miarę powiększenia temperatury powiększa swoją objętość o 1/iao albo 1600 stóp kub.; wycieśniam zatem 1, 674 stóp kub. powietrza, co siłę wzlotu balonu powiększa 0 160 funtów. Zyskuje się ten sam rezultat, jak gdyby wyrzucono balast podobnej ciężkości.
 Jeżeli zatem podniosę temperaturę o 180 stopni, powiększam objętość gazu o lsso wówczas wycieśniam 16, 740 stop. kub. i podnoszę siłę wzlotu o 1, 600 funtów.
 Zrozumiecie panowie, że w ten sposób łatwo mi utrzymać równowagę biegu.
 Objętość balonu jest tak obliczona, że gdy jest napełniony do połowy usuwa taką ilość powietrza, ile wynosi waga podróżnych, łódki 1 wszelkich innych dodatków.
 Balon wtedy utrzymuje równowagę, ani się podnosi, ani opada. Chcąc się podnieść, ogrzewamy za pomocą tego samego aparatu temperaturę, balon nadyma się i wznosi się w miarę, o ile rozszerzamy wodór. Spadek balonu uskutecznia się w ten sposób, że obniżamy żar dmuchawki tlenowodorowej i temperatura się ochładza.
 Wzlot balonu da się zatem szybciej uskutecznić, niż spadek. Jest to okoliczność pomyślna, gdyż nie mam nigdy na celu prędko spadać, gdy przeciwnie mogę być często w położeniu, gdzie szybkim wzlotem uniknę przeszkód; niebezpieczeństwa mojej wyprawy znaj dują się podemną, a nie nademną, wreszcie zabieram też pewną ilość balastu, co mi zapewnia możność jeszcze szybszego podnoszenia się wrazie potrzeby.
 Ponieważ mogę zapas wody, stanowiącej mój motor odnowić, spuszczając się na ląd, jestem w stanie podróż przedłużyć do czasu nieokreślonego. O to cała tajemnica, moi panowie, a że jest bardzo prostą, powinna mi zapewnić powodzenie, jak zwykle rzeczy proste.
 Ścieśnianie i rozszerzanie gazu w balonie, oto moje środki, nie wymagające ani sztucznych szkrzydeł, ani mechanicznych motorów.
 Aparat ogrzewający i dmuchawka tlertowodorowa nie zajmują dużo miejsca, ani też nie są zbyt ciężkie.
 Sądzę zatem, iż zjednoczyłem wszystkie warunki, mogące mi zapewnić powodzenie.
 Tem zakończył Dr. Fergusson swój wykład, przyjęty ogólnemi oklaskami. Nie można mu było nic zarzucić, wszystko uczony nasz przewidział i obliczył.
 — W każdym razie, jest to wyprawa niebezpieczna — rzekł kapitan statku.
 — Nic to nie znaczy, jeżeli jest tylko wykonalną, — odparł lakonicznie Fergusson. fzięki sprzyjającemu wiatrowi statek „Resolute“ szybko zbliżał się do miej„ sca przeznaczenia. Przeprawa przez kanał Mozambicki szczęśliwie została dokonaną. Wszyscy pragnęli jak najprędzej przybyć do celu i współdziałać w przygotowaniach do wyprawy.
 Nareszcie zdała ujrzano Zanzibar, położony na wyspie tej samej nazwy i 15 kwietnia, o 11-ej godzinie rano, okręt zarzucił kotwicę.
 Zaraz po przybyciu „Resolute“ zjawił się na pokładzie konsul angielski.
 — Wątpiłem dotąd, — rzekł on, podając rękę doktorowi, lecz teraz już nie wątpię.
 Zaofiarował doktorowi, Kennedy’etnu, a także Joemu gościnę w swoim domu.
 Bagaże trzech podróżnych zostały odniesione do konsula i zajęto się niebawem przygotowaniami do wyprawy.
 Z chwilą, gdy rozpoczęto prace około przygotowania balonu do wzlotu, konsul został zawiadomiony, że ludność wyspy sprzeciwia się temu siłą.
 Wieść o przybyciu chrześcjan, zamierzających wznieść się w przestworza, wywołała wzburzenie umysłów, ponieważ negrzy przypuszczali, iż przedsięwzięcie to jest skierowane przeciwko ich religji i wyobrażali sobie, iż chrześcjanie zamierzają stoczyć walkę ze słońcem i księżycem, najwięcej przez nich czczonemi.
 Postanowiono przeszkodzić wszelkiemi siłami tej podróży, konsul, który jak zaznaczyliśmy, był poinformowany o usposobieniu ludności, zwrócił na to uwagę Fergussona, oraz kapitana Penneta. Kapitan radził nie zwracać uwagi na groźby, lecz Fergusson innego był zdania.
 — Nie ulega wątpliwości, że w rezultacie odniesiemy zwycięztwo, ale kochany kapitanie, jak łatwo może się zdarzyć jakiś wypadek! Jeden rzucony kamień, a balon może ponieść po ważne uszkodzenie i wyprawa mogła by być w niwecz obróconą.
 Należy nam postępować bardzo ostrożnie.
 — Cóż więc robić?
 — Wedle mnie, najlepiej będzie, gdy przeprawicie się panowie na wyspę, położoną po tamtej stronie portu, każecie balon tam przetransportować i otoczyć się strażą z majtków, wówczas nie będziecie mieli czego się obawiać.
 — Wyborna myśl, powiedział doktor, w ten sposób będziemy mogli spokojnie prowadzić nasze przygotowania.
 Kapitan zgodził się także na tę radę i „Resolute“ otrzymała rozkaz zbliżenia się do wyspy Kambeni. Dnia 16 Kwietnia w południe umieszczono balon w miejscu bezpiecznem, otoczonem gęstym lasem.
 Wkopano w ziemię dwa po 80 stóp wysokie maszty w równej od siebie odległości i za pomocą lin wciągnięto na tę wysokość statek powietrzny.
 Nie był on jeszcze wydętym; mniejszy był tak umieszczony w większym, że obydwa można było jednocześnie podnieść. Do każdego była przymocowana rura przeznaczona do wpuszczania wmdoru. 17 Kwietnia zabrano się do uporządkowa nia aparatu, wytwarzającego gaz. Składał się on z 30 beczek, w których osiągnięto rozkład wody za pomocą połączenia żelaziwa i kwasu siarczanego z dużą ilością wody.
 Po oczyszczeniu, wodór zgromadził się w ogromnem naczyniu, z którego za pomocą rur dostawał się do balonu. W ten sposób obydwa balony otrzymały ściśle określoną ilość gazu. Aby wytworzyć pożądaną ilość gazu trzeba było użyć 1, 870 galionów kwasu siarczanego, 1, 650 funt. żelaza i 966 galionów wody. Czynność rozpoczęta następnej nocy około godz. 3 zrana, trwała ośm godzin. Nazajutrz balon pokryty siatką unosił się wdzięcznie nad łódką, którą przytrzymywały liczne worki z ziemią. Aparat nadymający z największą ostrożnością spełniał w dalszym ciągu swe zadanie, a rury przewodnie przytwierdzono ściśle do skrzyni cylindrycznej.
 Kotwice, liny, instrumenty, koce, namiot, zapasy żywności i broń zostały umieszczone w miejscu przeznaczonem w łódce. Zapas wody sprowadzono z Zanzibaru. 200 funt. balastu rozdzielono w 50 workach i umieszczono w dolnej części łódki.
 Przygotowania te ukończono o godz. 5-ej wieczorem, straż czuwała wciąż i łodzie „Resolute“ okrążały kanał ze wszystkich stron.
 Negrzy nieprzestawali się gniewać. Czarnoksiężnicy biegali w jedną i drugą stronę, niektórzy fanatycy zamierzali dotrzeć do wyspy, zostali jednak odparci. Rozpoczęły się zaklęcia czarodziejów, sprowadzacze deszczów, którym się zdawało, że mogą rozkazywać obłokom, wzywali na pomoc orkany i deszcze z kamieni *), w tym celu zbierali liście rozmaitych drzew, które gotowano na łagodnym ogniu, podczas tego zabijano owcę, przebijając długą igłą jej serce. Pomimo tych ceremonji niebo pozostało jasnem i daremnie zabito owcę.
 Około godziny 6-ej wieczorem podróżni poraź ostatni spożywali obiad u stołu dowódcy i jego oficerów. Kennedy, któremu nikt więcej pytań nie zadawał, szeptał po cichu jakby do siebie niezrozumiałe słowa, nie spuszczając wzroku skierowanego wciąż na Fergussona. — Obiad ten w ogóle nie odznaczał się ożywieniem.
 Stanowcza chwila zbliżała się, napełniając wszystkich niepokojem.
 Jakie losy czekają podróżnych!
 Czy kiedykolwiek jeszcze znajdą zię u domowego ogniska, wśród swoich przyjaciół. Je * ) Grad. żeli balon ich zawiedzie, co się z nimi stanie wśród dzikich plemion, w tych niezbadanych okolicach, być może, niezmierzonych pustyniach? Fergusson zawsze chłodny i spokojny, mówił o tem i owem, usiłował daremnie rozproszyć smutek, który opanował wszystkich.
 Ponieważ obawiano się wrogich wystąpień wobec osoby doktora i jego towarzyszy, wszyscy trzej udali się na spoczynek na pokład „Resolute“; o 6-ej rano opuścili kajuty i udali się na wyspę Kumbeni.
 Balon kołysał się lekko pod powiewem wschodniego wiatru. Worki z piaskiem, które go przytrzymywały, zostały zastąpione przez 20 majtków.
 Kapitan Pennet i oficerowie byli obecni przy uroczystym odjezdzie.
 W tej chwili Kennedy nagle podszedł do doktora, schwycił go za rękę i rzekł:
 — Więc to rzecz postanowiona, Samuelu, — ty jedziesz?
 — Stanowczo, kochany Dicku!
 — Wszak wszystko uczyniłem, aby tej podróży przeszkodzić?
 — Tak jest.
 — W takim razie mam spokojne sumienie. Będę ci towarzyszył.
 — Liczyłem na to — odpowiedział doktór.
 Na twarzy jego widać było pewne wzruszenie. Chwila rozstania zbliża się. Kapitan i oficerowie wzruszeni ściskali nieustraszonych przyjaciół, niewyłączając rozweselonego Joe, każdy z obecnych chciał jeszcze uścisnąć dłoń doktora.
 O godz. 9-ej trzej podróżni zajęli miejsca w łódce, doktór zapalił dmuchawkę tlenowodorową i powiększył płomień celem wywołania prędkiego ogrzania, poczem balon, który na powierzchni ziemi utrzymywał zupełną równowagę, po upływie paru minut począł się wznosić. Majtkowie puścili trzymane sznury i łódka podniosła się do 20 stóp.
 Doktór stojąc wśród swoich dwóch towarzyszy zawołał: kochani przyjaciele, nadajmy naszemu balonowi nazwę, która mu szczęście przyniesie. Niech się zwie „Victorja“. Rozległy się głośne hura! Niech żyje królowa! Niech żyje Anglja!
 W tej chwili wzmogła się siła wzlotu balonu. Fergusson, Kennedy i Joe po raz ostatni przesłali swym przyjaciołom ostatnie pozdrowienie. Puście sznury! — zawołał doktór i Victorja szybko poszybowała w przestworza.
 ROZDZIAŁ XI.
 P powietrze było spokojne, wiatr umiarkowany. „Victorja“ podniosła się do wysokości 1, 500 stóp, sunąc w kierunku południowo zachodnim.
 Co za wspaniały widok roztaczał się przed oczyma podróżnych, widać było w całości wyspę Zanzibar: pola nabierały w oczach widzów rozmaitych wzorów i wielkie kępy drzew, wskazywały gęste lasy. Mieszkańcy wyspy wydawali się jak maleńkie robaczki. Okrzyki hura i wystrzały armatnie na okręcie powoli milkły w oddali.
 — Jakże to wszystko jest piękne! — zawołał Joe, przerywając milczenie.
 Nie otrzymał żadnej odpowiedzi. Doktór zajmował się badaniem barometru i przyglądaniem się różnym zjawiskom towarzyszącym wznoszeniu się balonu. Kennedy spoglądał na dół, nie mogąc się napatrzeć rozmaitym widokom.
 Ponieważ promienie słońca oddziaływały na dmuchawkę tlenowodorową, wzrastało naprężenie gazu i „Victorja“ dosięgła wysokości 2, 500 stóp. „Resolute“ wyglądała jak zwyczajna barka, a na zachodzie ukazywało się wybrzeże afrykańskie.
 — Dla czego panowie nic nie mówicie? — zaczął znowu Joe.
 — Patrzymy — odpowiedział doktór i skierował lunetę na kontynent.
 — Ja nie mogę milczeć, muszę mówić.
 — Mów zatem, ile ci się żywcem podoba.
 I Joe zaczął wykrzykiwać: O! Ach! ho!
 Podczas podróży po nad morzem, doktór uważał za właściwe utrzymywać się na tej wysokości, ponieważ w ten sposób mógł obserwować wybrzeże na większej odległości. Na termometr i barometr, które były umieszczone wewnątrz na wpół otwartego namiotu, wciąż zwracał uwagę, drugi zaś barometr na zewnątrz umieszczony, miał służyć do obserwacyi nocnej. Po upływie dwóch godzin, „Yictorja“, prze biegając 8 mil na godzinę, posuwała się widocznie do wybrzeża. Doktór postanowił zbliżyć się znowu do lądu, zmniejszył płomień w dmuchawce i balon wkrótce opuścił się na 300 stóp od ziemi, znajdował się nad Mrimą, taką bowiem nazwę nosiła ta część wschodniego wybrzeża. „Victorja“ wznosiła się po nad pewną wsią, której nazwę doktór na karcie wynalazł, była to wioska Kaole. Zebrana ludność wydawała okrzyki gniewu i obawy, strzelała nadaremnie ze swych łuków na zjawisko powietrzne, majestatycznie posuwające się dalej.
 Wiatr dął w kierunku południowym, ale doktór tem się nie zaniepokoił, gdyż mógł puścić się drogą obraną przez kapitanów Burtona i Speke. — —
 Kennedy tak samo jak Joe, stał się teraz rozmownym. Rozprawiali nieustannie, wyrażając podziw i zachwyt.
 — Co wobec naszego balonu znaczy dyliżans pocztowy! — wołał jeden.
 — Albo statek parowy! — dodał drugi.
 — Albo też kolej żelazna, w której mija się kraje, nawet ich nie widząc!
 — Tak, na balonie, to rzecz inna — rzekł Joe. Człowiek się nie spostrzeże jak sunie w przestrzeń, a natura roztacza przed jego oczyma coraz nowy ogromny obraz.
 — A inoże byśmy zjedli śniadanie? — zaproponował Joe, któremu świeże powietrze dodało apetytu.
 — Niezła myśl, mój chłopcze.
 — Wnet ugotuję. Będą suchary, konserwy mięsne.
 — I kawa, — dodał doktór.
 — Pozwalam ci z mego aparatu zapożyczyć ognia, w ten sposób unikniemy możliwego pożaru.
 — A więc zaczynajmy jeść — przypomniał Kennedy.
 — O to proszę, moi panowie — rzekł Joe, a podczas gdy zjem moją część, przygotuję kawę, której dobroć nie pozostawi nic do życzenia.
 — W istocie, potwierdził doktór, faktem jest, że Joe obok tysiąca innych przymiotów, posiada talent wybornego przyrządzania tego napoju.
 Po kilku chwilach, Joe podał trzy filiżanki kawy, po wypiciu której, każdy udał się na swoje stanowisko. Okolica odznaczała się wyjątkową urodzajnością, kręte i wązkie ścieżki ukrywały się w gęstej zieleni; unoszono się nad polami, gdzie dojrzewały właśnie tabaka, kukurydza i jęczmień.
 Gdzie niegdzie znajdowały się olbrzymie pola ryżu, odznaczające się swemi prostemi łodygami i purpurowym kwiatem. Zauważono owce i kozy zamknięte w wiszących klatkach, zbudowanych na palach, w celu ochrony ich przed lampartami. Bujna roślinność nadawała temu urodzajnemu gruntowi różnorodny, wciąż zmieniający się widok. W licznych wsiach powstawały wrzawa i podziw wobec widoku „Yictorji“, a doktór trzymał się na wysokości niedoścignionej przez strzały.
 W południe doktór oznajmił, spojrzawszy na mapę, iż znajdują się po nad krajem Usaramo. Miejscowość ta była gęsto zarośniętą palmami, drzewami kokosowemi i melonami, jak również krzewami bawełny. Joe znajdował wegetację tę za naturalną, ponieważ przebywano Afrykę.
 Kennedy zauważył przepiórki i zające, zachęcające do strzałów, byłoby to jednak marnowaniem prochu, gdyż zwierzyny nie można było zabierać.
 Żeglarze napowietrzni poruszali się z szybkością 12 mil na godzinę i znaleźli się niebawem pod 38°30’ długości, po nad wsią Tunda.
 — Tutaj, powiedział doktór, zapadli na silną gorączkę Burton i Speke i przez chwilę my śleli, że będą zmuszeni zaniechać swego przedsięwzięcia.
 W okolicy tej panuje wciąż malarja; doktór mógł uchronić się od tej zarazy jedynie w ten sposób, że podniósł balon po nad miazmatami wilgotnej ziemi.
 Widziano jak tuziemcy na widok „Victorji“ zaczęli biedź w różne strony i uciekać, Kennedy miał wielkę ochotę z bliska im się przypatrzyć, ale Fergusson odmówił jego życzeniu.
 — Przywódcy plemion mają broń palną, powiedział on, a balon nasz byłby łatwym celem dla kuli.
 — Czy dziura spowodowana kulą, wywołałaby spadek balonu? — spytał Joe.
 — Nie bezpośrednio; ale otwór mógłby się rozszerzyć i wówczas narażeni bylibyśmy na utratę gazu.
 — Trzymajmy się więc w przyzwoitej odległości od tych niedowiarków.
 — Patrzcie, kraj nabiera teraz innego widoku, wsie są rzadsze, wegetacja na tej szerokości ustaje, grunt staje się górzystym i można przypuszczać, że znajdujemy się w pobliżu gór.
 — W istocie, — zauważył Kennedy, zdaje się, iż po tej stronie wysuwa się kilka wzgórzy.
 — Na zachodzie... są to pierwsze łańcuchy Urifara, góra Duthumi prawdopodobnie, po za którą mam nadzieję ukryć się na noc. Musimy teraz utrzymywać się na wysokości 500 do 600 stóp.
 Patrząc na czynność doktora, mającą na celu wzniesienie się balonu, zauważył Joe:
 — Miałeś pan wspaniałą myśl, panie doktorze, cała ta robota z aparatem ani nie jest trudną, ani nużącą, odkręca się jeden z kurków i sprawa załatwiona.
 W chwili gdy balon uniósł się wyżej, strzelec oddychając swobodniej rzekł: tu jest o wiele lepiej, odblask promieni słonecznych na tym czerwonym piasku, stawał się niemożliwym.
 — Co za wspaniałe drzewa — zawołał Joe, są one w samej rzeczy piękne. Z tuzina tych pni możnaby stworzyć cały las.
 — To boababy — odpowiedział Fergusson, patrzcie na tego tam, pewnie ma objętości 100 stóp. Być może, że pod tym właśnie drzewem, zginął w 1845 roku francuz Maizan, gdyż znajdujemy się nad wsią Deja-la-Mhora, dokąd sam dotarł. Został tu przez jednego z przywódców plemion pochwycony, przywiązany do pnia boababu i rozćwiertowany na kawałki. Nieszczęsny liczył zaledwie 26 lat.
 — I rząd francuzki niedomagał się żadnego zadosyćuczynienia za zbrodnię? — zapytał Kennedy.
 — Rząd francuzki reklamował, Said Zanzibaru uczynił wszystko celem pochwycenia mordercy, ale wszelkie jego starania pozostały bez skutku.
 — Nie chciałbym tu się zatrzymać — powiedział Joe, panie doktorze, poszybujmy wyżej.
 — Tem chętniej Joe, ponieważ mamy przed sobą górę Duthumi. Jeżeli moje obliczenia są ścisłe, przebędziemy górę przed 7-ą wieczorem.
 — Czy będziemy nocą podróżowali? — zapytał Kennedy.
 — Nie, lub przynajmniej, o ile możności jak najrzadziej; z należytą ostrożnością i czujnością możnaby podróżować bez obawy, ale nam nie wystarcza przejechać Afryki, musimy ją także widzieć.
 — Dotąd, nie mamy czego narzekać mój panie i władco. Zamiast pustyni znajdujemy grunty uprawne i urodzajne. Jak to wierzyć geografom?...
 — Poczekaj mój Joe, poczekaj — zobaczysz później.
 Około godziny 672 wieczorem „Victorja“ znajdowała się przed górą Duthumi; miała ona wznieść się przeszło na 8, 000 stóp, by przejść po nad tą górą i w tym celu doktór podniósł temperaturę o 18 stopni (10° Cels.).
 Trzeba przyznać, iż kierował on swoim balonem rzeczywiście jedynie za pomocą naciśnięcia ręki.
 Kennedy wskazywał na natrafione przeszkody i „Yictorja“ unosiła się po nad górą. O godzinie 8-ej balon znalazł się na drugiej stronie stoku, zarzucono kotwicę na gałęziach olbrzymiego nopalu. Niebawem spuścił się na sznurze Joe i umocował go silnie. Podano mu jedwabną drabinkę, po której zręcznie powrócił. Balon zachowywał się zupełnie spokojnie, będąc osłonięty od wschodniego wiatru.
 Przygotowano wieczerzę i podróżnicy z apetytem ją spożyli, robiąc sporą szczerbę w zapasach.
 — Jaką przestrzeń dziś przebyliśmy? — spytał Kennedy. Doktór, wyjąwszy atlas Petermana, który był najlepszym jego przewodnikiem, zaczął się w nim rozpatrywać.
 Oznaczywszy punkty na mapie, doszedł do przekonania, że przebyli przestrzeń dwu stopniową na szerokość, czyli 120 mil na zachód. Kennedy zauważył, że droga wiedzie na południe, ale doktór był tem zupełnie zadowo lony, gdyż chciał o ile możności zbadać ślady, którędy przeszli jego poprzednicy.
 Postanowiono godziny nocy podzielić na trzy części i czuwać kolejno. Doktór inial czuwać od 9-ej, Kennedy od 12-ej, a Joe od 3-ej godziny zrana.
 Obaj ostatni, otuliwszy się kołdrami, niebawem spokojnie zasnęli, podczas gdy doktór pozostał na straży.
 ROZDZIAŁ XII. 5j|oc przeszła spokojnie, w sobotę zrana Kennedy obudziwszy się skarżył się na zmęczenie i dreszcze. Powietrze uległo zmianie. Horyzont pokrył się gęstymi obłokami, groziła burza. Smutny to kraj, Zungomero, w którym, z wyjątkiem 14 dni w Styczniu, bezustannie padają deszcze.
 Silna burza, zaczęła niebawem szaleć, tak zwane „Nullahs“, rodzaj trąb powietrznych przechodziły, niszcząc zupełnie drogi.
 — Wstrętny to kraj — powiedział Joe, zdaje się, że p. Kennedy’emu nocleg tutaj nie bardzo posłużył.
 — Mam w istocie silną gorączkę — skarżył się strzelec.
 — Nie dziwię się temu, kochany Dicku, znajdujemy się w najniezdrowszej okolicy Afryki, nie zatrzymamy się tu jednak długo. Dalej w drogę!
 Joe podniósł zręcznie kotwicę, powrócił do łódki i „Victorja“ puściła się w drogę, gnana silnym wiatrem. Okolica zaczęła się niebawem zmieniać. W Afryce często się zdarza, że tuż za niezdrową miejscowością, znajduje się okolica z bardzo zdrowym klimatem. Kennedy cierpiał widocznie bardzo, gdyż gorączka trapiła jego silny organizm.
 — Nie pora teraz chorować — twierdził on, okrył się kołdrą i urządził sobie posłanie pod namiotem.
 — Cierpliwości, kochany Dicku — pocieszał go Fergusson, wkrótce odzyskasz zdrowie.
 — Odzyskam zdrowie? — Samuelu, jeżeli posiadasz w swojej podróżnej — apteczce środek, który może mnie znów postawić na nogi, to daj mi go proszę, nie zwlekając. Zamknę oczy i otworzę usta..
 — Mam coś lepszego, kochany Dicku, dostarczę ci naturalnego środka na febrę, który nic kosztować nie będzie.
 — Jakim sposobem?
 — Sposobem bardzo prostym, wzniosę się po nad tę zaraźliwą atmosferę, potrzeba mi na to tylko 10 minut. W istocie po upływie tego czasu podróżni nasi byli po nad wilgotną strefą.
 — Jeszcze chwilę, Dicku, a odczujesz wpływ czystego powietrza i słońca.
 — To będzie cudowne lekarstwo! — zawołał Joe.
 — Bardzo naturalne!
 — Nie wątpię!
 — Posyłam Dicka na świeże powietrze, jak to się co dzień w Europie zdarza.
 — Ach ten balon, to rzeczywiście raj — powiedział Kennedy, który czuł się już lepiej.
 — We wszelkich okolicznościach umie sobie radzić — dodał Joe.
 Masa obłoków, które się w tej chwili rozsuwały pod łodzią, przedstawiały zadziwiający widok; posuwały się one jedna po nad drugą i złączały ze wspaniałym przepychem, odsuwając promienie słoneczne.
 „Yictorja“ osiągła 4, 000 stóp; termometr wskazywał opadanie temperatury; nie widziano też ziemi.
 W odległości około 50 mil wysuwała się góra Rubeho ze swoim iskrzącym się wierzchoł kiem, tworzyła ona granicę kraju Ugogo, pomiędzy 86° 20’ długości. Wiatr dął z szybkością 20 mil na godzinę, ale podróżni nie odczuwali żadnego wstrząśnienia, ani też zmiany miejsca pobytu.
 Po upływie trzech godzin przepowiednia doktora sprawdziła się. Kennedy stracił dreszcze i spożywał z apetytem śniadanie.
 — Środek twój jest o wiele lepszy niż chinina — rzekł on, wielce zadowolony.
 Około godziny 10-ej zrana powietrze się rozjaśniło. Wytworzyły się szczerby w obłokach, ziemia stała się znów widoczną i „Yictorja“ ku niej się zbliżała.
 Doktór szukał prądu, który by go poniósł więcej na północo-wschód i znalazł go na przestrzeni 600 stóp od ziemi.
 Okolica stawała się górzystą. Okręg Zungomero zacierał się na wschodzie z ostatnim drzewem orzecha kokosowego.
 W krotce zaczęły się wysuwać coraz wyraźniej grzbiety gór i trzeba się było mieć na ostrożności.
 — Znajdujemy się wśród skał — powiedział Kennedy.
 — Uspokój się Dicku, ominiemy je szczęśliwie — rzekł doktór, kierując zręcznie swym statkiem napowietrznym.
 — Gdybyśmy byli zmuszeni maszerować po tym gruncie, znaleźlibyśmy się w kraju bardzo niezdrowym; połowa naszych zwierząt roboczych zdechłaby już z wycieńczenia. Od czasu wyjazdu z Zanzibaru, wyglądalibyśmy jak cienie, nadto wciąż bylibyśmy narażeni na brutalność ze strony przewodników i tragarzy. We dnie wilgoć i duszący upał, w nocy chłód nie do zniesienia i kąsanie much, których żądła przecinają najgęstsze płótno i doprowadzają do szaleństwa najcierpliwszego człowieka. Cóż dopiero, wspominać o dzikich zwierzętach i dzikszych jeszcze plemionach!
 — Nie próbowałbym — odpowiedział krótko Joe.
 — Nie przesadzani — mówił dalej doktór, a gdybym wam opowiedział przygody podróżnych, którzy byli na tyle śmieli i odważyli się zapuścić w te okolice, stanęły by wam łzy w oczach.
 Około godziny 11-ej podróżni nasi przejechali kotlinę Ymendsche; rozproszeni na pagórku tuziemcy grozili daremnie „Yictorji“, która wznosiła się coraz wyżej i nakoniec dotarła do Rudeho, tworzącego trzeci najwyższy łań* cuch gór Usagara.
 — Baczność! — zawołał Fergusson, zbliżamy się do Rubeho, którego nazwa u tuziemców oznacza „podróż wiatrów“, dobrze zrobimy gdy wyminiemy jego spiczasty wierzczołek. Jeżeli moja mapa jest dokładną, winniśmy wznieść się po nad 5, 000 stóp.
 — Czy będziemy często krążyli w tych górnych strefach?
 — Rzadko, albowiem góry afrykańskie w stosunku do gór europejskich i azjatyckich są niższe, w każdym wszelako wypadku „Yictorja“ nasza przeleci bez żadnych trudności po nad niemi.
 Niebawem rozszerzył się gaz pod działaniem żaru i balon widocznie wzniósł się w górę. Rozszerzenie się wodoru nie było niebezpiecznem i olbrzymie wnętrze statku powietrznego było dopiero nim napełnione w 3/i częściach. Barometr wskazywał, iż znajdowano się na wysokości 6, 000 stóp.
 — Czy będziemy mogli długo tak podróżować — zapytał Joe?
 — Atmosfera ziemi ma 86, 000 stóp paryskich wysokości — odpowiedział doktór. W dużym balonie można by się wznieść jeszcze wyżej. Przedsięwzięli to panowie Brioschi i Gay Lussac, lecz krew puściła im się z ust i uszu; brakło im powietrza do oddychania.
 Przed paru laty puścili się w górne strefy dwaj śmiali francuzi, panowie Barral i Bixio, lecz balon ich doznał uszkodzenia...
 — A czy spadli — zapytał z zajęciem Kennedy?
 — Tak jest — ale spadli tak jak uczeni, nie ponosząc żadnej szkody.
 — A więc moi panowie — powiedział Joe, wolno wam naśladować ich upadek, ale ja, ponieważ się nie zaliczam do uczonych, wolę trzymać się środka, nie zapuszczać się ani za wysoko, ani też spadać za nizlco. Nie trzeba być zarozumiałym!
 Na wysokości 6, 000 stóp ciężkość powietrza widocznie się zwiększyła. Głosu słychać mniej dokładnie, wzrok zaciemnia się i oko, spoglądając na dół, widzi nieokreślone masy; ludzie i zwierzęta nikną z przed naszych oczu, drogi wyglądają jak wąskie paski, jeziora zamieniają się w małe stawy.
 Doktór i jego towarzysze znajdowali się w anormalnym stanie, prąd atmosferyczny porwał ich po nad góry, na których wierzchołkach leżały wielkie masy śniegu, górzysty ten kraj wskazywał robotę neptuniczną, pierwszych dni stworzenia świata. Słońce świeciło w zenicie i promienie jego padały ukośnie ’na puste wierzchołki; doktór zrobił dokładne zdjęcie tych gór, składających się z 4-ch rozmai tych grzbietów i ciągnących się prawie w prostej linji jeden obok drugiego.
 Wkrótce „Yictorja“ znalazła się po drugiej stronie Rubeho, na skłonie zarośniętym drzewami o ciemno zielonych liściach, potem dotarła do okolicy, robiącej wrażenie pustyni o rozmaitych przepaściach, ciągnącej się od kraju Ugogo; dalej znajdowały się żółte, puste równiny, pozbawione wszelkiej roślinności.
 Nieliczne kępy drzew, które w dali zamieniały się w lasy otaczały horozynt.
 Doktór zbliżał się do ziemi, kotwica została wyrzucona, zahaczywszy się na gałęziach olbrzymiego sykomoru. Joe opuścił się szybko po drzewie na dół i ostrożnie przymocował kotwicę, doktór zajął się utrzymaniem równowagi balonu. Wiatr prawie zupełnie ustał.
 — Teraz — powiedział Fergusson, weź dwie strzelby przyjacielu Dicku, jedną dla siebie, drugą dla Joego i sprobójcie szczęścia, a może na obiad spożyjemy pieczeń antylopy.
 — Na polowanie! — zawołał z ożywieniem Kennedy, wyszedł z łodzi i spuścił się na dół. Joe zlazł po gałęziach i oczekując na Strzelca prostował swe członki.
 — Ale nie uciekaj nam pan — wołał z dołu Joe.
 — Nie obawiaj się, mój chłopcze. Skorzystam teraz z waszej nieobecności i uzupełnię notatki, wam życzę pomyślnej wyprawy i zalecam ostrożność. Wreszcie z mojego posterunku, będę obserwował okolicę i, gdy dostrzegę coś podejrzanego, dam wystrzał z karabinu, będzie to sygnał do powrotu.
 — Zgoda! — odpowiedział strzelec. — — — — — — — — — — ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 ROZDZIAŁ XIII. |U, usty, wyschnięty kraj miał grunt gliniasty f. i zdawał się być zupełnie opuszczonym. Gdzie niegdzie tylko ukazywały się ślady karawan, mianowicie szkielety ludzkie i zwierzęce pomięszane ze sobą.
 Po pół godzinnym marszu, zapuścili się Dick i Joe w gęsty las drzew gumowych, oglądając się bacznie na wszystkie strony i trzymając strzelby w pogotowiu. Joe chociaż nie był z zawodu strzelcem, umiał zręcznie obchodzić się z bronią.
 — Jak mi to dobrze robi panie Dicku, że znów mogę trochę maszerować, choć nie po wiem, żeby grunt ten należał do najwygodniejszych.
 Kennedy dał znak swojemu towarzyszowi, żeby milczał i zatrzymał się.
 Przy łożysku strumyka gasiło pragnienie małe stado antylop. Zdawało się, iż zręczne te zwierzęta węszyły niebezpieczeństwo. Za każdym połykiem podnosiły swe piękne głowy do góry, zwracając się w kierunku strzelców. Kennedy dał strzał, ukrywszy się pod gałęzią drzewa. Stado w jednej chwili rozpierzchło się, pozostawiając tylko jedną antylopę, trafioną wystrzałem. Kennedy pobiegł do swej zdobyczy, był to wspaniały okaz wielkiej antylopy.
 — Pyszny strzał! — zawołał strzelec. Śliczny gatunek antylopy, oczyszczę jej skórę i zachowam na pamiątkę.
 — W istocie — myślisz pan to uczynić na serjo? panie Dicku?
 — Naturalnie, — spojrzyj na to piękne futro.
 — Lecz doktór stanowczo nie pozwoli na powiększenie bagażu.
 — Masz słuszność Joe, ale to gniewa, że jest się zmuszonym pozostawić w całości takie piękne zwierzę.
 — W całości? — Nie, panie Dicku, najwięcej pożywne części wykroimy, a za pańskiem pozwoleniem zajmę się tą czynnością tak dobrze, jak najlepszy rzeźnik w Londynie. Pan, panie Dicku, zechciej tymczasem urządzić na trzech kamieniach piec do smażenia, suchego drzewa znajdziesz w obfitości, a po upływie paru minut będziemy mieli pieczeń gotową.
 — Za kilka chwil będzie wszystko gotowe — odparł Kennedy i niebawem zajął się budową ogniska, w którem po paru minutach ogień żywo zajaśniał.
 Joe zrobił około tuzina kotletów, oraz z bioder przyrządził smaczny rostbef.
 — Posili to przyjaciela Samuela — powiedział strzelec.
 — Czy wiesz pan nad czem teraz rozmyślam, panie Dicku?
 — Pewnie nad robotą, którą wykonywasz, t. j. o kotletach.
 — Nie — panie Dicku — myślę nad tem, coby się z nami stało, gdybyśmy balonu nie znaleźli.
 — Boże! — co za straszna myśl! przypuszczasz, że doktór mógłby nas opuścić?
 — Nie — lecz gdyby kotwica się odczepiła?
 — To niemożliwe! Wreszcie Samuel mógłby łatwo z balonem swoim znowu się opuścić, przecież dosyć zręcznie nim kieruje.
 — Prawda, ale gdy wiatr go uniesie, gdy do nas nie będzie mógł powrócić?
 — Słuchaj Joe, skończ już twoje przypuszczenia, nie są one wcale przyjemne.
 — Ach, panie Kennedy, wszystko co się się na tym świecie wydarza, jest naturalnem, wszystko więc zdarzyć się może i trzeba być przygotowanym.
 W tej chwili w powietrzu rozległ się wystrzał.
 — Słyszysz pan! — zawołał Joe.
 — Mój karabin, poznaję jego wystrzał.
 — Sygnał!
 — Grozi nam niebezpieczeństwo!
 — Może jemu? — zawołał Joe.
 — W drogę!
 Strzelcy pośpiesznie wzięli swoją zdobycz i zabrali się do odwrotu.
 Gęstość zarośli przeszkadzała im dojrzeć „Victorji“, od której nie powinni się daleko znajdować.
 Rozległ się drugi wystrzał.
 — Zależy na pośpiechu! — rzekł Joe.
 — Znowu wystrzał!
 — Wygląda to tak, jakby te wystrzały miały na celu osobistą obronę.
 — Spieszmy więc!
 I pobiegli, jak mogli najprędzej. Przybywszy na skraj lasu, ujrzeli zaraz „Victorję“ na swojem miejscu i doktora siedzącego w łodzi.
 — Co się stało? — zapytał Kennedy.
 — Wielki Boże! — zawołał Joe.
 — Co takiego?
 — Tam, na dole naokoło drzewa, gromada negrów otacza balon.
 W istocie, chociaż w oddalenia dwóch mil od balonu, Joe ujrzał około 80 ludzi, żywo gestykulujących, krzyczących i skaczących w około sykomoru. Kilku wdrapało się na drzewo i dotarło najwyższych gałęzi. Niebezpieczeństwo zdawało się być poważnem.
 — Mój pan zgubiony! — zawołał Joe.
 — Uspokój się Joe, zachowaj zimną krew, mamy życie czterech ludzi w swych rękach. Naprzód! Z niezwykłą szybkością przebyli około mili, gdy znowu z łodzi padł wystrzał, był on wymierzony na olbrzymie stworzenie, które wdzierało się na najwyższą gałęż. Ciało jego staczając się zawisło na gałęzi w oddaleniu 20 stóp od ziemi.
 — Ho! — zawołał Joe, zatrzymując się; do djabła, co wstrzymuje tę bestję, że nie spada?
 — Nie powinno nas to obchodzić — odparł Kennedy. Uciekajmy! uciekajmy!
 — Ach, panie Kennedy! — zawołał Joe, nie mogąc powstrzymać się od śmiechu, trzyma się ona na gałęzi na swoim ogonie, w istocie na swoim ogonie! Małpa, — to małpy!
 — W każdym razie lepiej, niż by to mieli być ludzie — odpowiedział Kennedy, rzucając się na hałasującą czeredę. W samej rzeczy było to stado dzikich, strasznych i wstrętnych pawianów. Kilka wystrzałów zaprowadziło natychmiast porządek w stadzie, które rozpierzchło się w różne strony, pozostawiając kilkanaście trupów na miejscu wypadku.
 Po kilku chwilach Kennedy wszedł na drabinę, Joe wdrapał się na drzewo i odczepił kotwicę. Łódź opuściła się do miejsca, na którem się znajdował i zręczny chłopak wsunął się do niej bez żadnych trudności.
 Po upływie paru minut „Victorja“ uniosła się w powietrze i, gnana umiarkowanym wiatrem, skierowała się na zachód.
 — To ci było najście! — wołał Joe.
 — Mniemaliśmy, żeś napadnięty został przez tuziemców.
 — Na szczęście, były to tylko małpy — odpowiedział doktór.
 — Z daleka, kochany Samuelu, różnica pomiędzy pierwszymi i ostatniemi nie wielka.
 — Z bliska również — dodał Joe.
 — Bądź co bądź ten napad małp mógłby mieć dla nas poważne następstwa. Gdyby kotwica nie była wytrzymała kilkakrotnego wstrząśnienia, kto wie, dokąd by mnie wiatr uniósł?
 — Co panu powiedziałem, panie Kennedy — rzekł Joe.
 — Miałeś słuszność Joe, bądź zadowolony z twego tryumfu. Ale czy nie byłeś właśnie zajęty przygotowaniem antylopich kotletów, których widok wywołał we mnie taki wielki apetyt?
 — Wierzę temu — odpowiedział doktór, mięso antylopy jest smaczne.
 — Sam pan osądzisz — stół nakryty.
 — W samej rzeczy — rzekł strzelec, kotlety te mają pyszny zapach dziczy.
 — Do końca życia, jadłbym tylko mięso antylopie — dodał Joe, mając pełne usta, zwłaszcza gdyby tak jeszcze wypić dla strawienia kieliszek grogu.
 I Joe przyrządził wspaniały napój, który z wielkiem przejęciem został wypity.
 — Dotąd idzie nam znakomicie — rzekł Joe.
 — Świetnie! — dodał Kennedy.
 — A zatem, panie Dicku, czy jeszcze pan żałujesz żeś nam towarzyszył?
 — Nie! — odparł stanowczo strzelec.
 Była godzina 4-ta po południu. „Yictorję“ gnał teraz silniejszy prąd powietrza, grunt zaczął nieznacznie zamieniać się w górzysty i barometr niebawem wskazywał 1, 500 stóp nad poziomem morza.
 Około godz. 7-ej unosiła się „Yictorja“ nad Kanyenye, doktór poznał odrazu rezydencję sułtana kraju Ugogo, do której cywilizacja jeszcze nie dotarła.
 Po przebyciu Kanyenye, grunt stawał się pusty i kamienisty. Po upływie godziny, gdy podróżnicy nasi znaleźli się po nad urodzajną niziną niedaleko Mdaburu, przedstawiła się znowu ich oczom pyszna wegetacja. Dzień miał się ku końcowi, wiatr ustał i powietrze uspokoiło się zupełnie. Doktór postanowił przebyć noc w przestworzu i dla bezpieczeństwa uniósł balon wyżej na tysiąc stóp. „Yictorja“ nie poruszała się zupełnie, na około panowała wspaniała, oświetlona gwiazdami noc i zupełna cisza. Dick i Joe rozciągnęli się swobodnie na swych łożach i spali snem kamiennym, podczas gdy doktór czuwał. O północy wstał szkot celem zastąpienia Fergussona.
 — Gdy najmniejszy wydarzy się wypadek obudź mnie, zalecał doktór swojemu przyjacielowi i zwracaj Przedewszystkiem uwagę na barometr, wiesz przecież, że jest on teraz naszym kompasem.
 Noc była chłodniejsza o 27 stopni (14 Cels), niż temperatura dzienna i z nastaniem ciemności, zaczął się niebawem koncert dzikich zwierząt, które wygnał z legowisk głód i pra 7 gnienie. Skrzeczenie żab w połączeniu z wyciem szakali i basowym rykiem lwów, tworzyło oryginalny koncert.
 Gdy doktór następnego ranka zajął swoje miejsce i spojrzał na kompas, zauważył, że kierunek wiatru podczas nocy uległ znacznej zmianie. „Yictorja“ od dwóch godzin, posunęła się o 30 mil na północo-wschód, unosiła się obecnie po nad Mabunguru, krajem usianym kamieniami i skałami. Na wschodzie widniały gęste lasy, w których gdzie nie gdzie ukazywały się wioski.
 Około godziny 7-ej rano, uwidoczniła się okrągła, olbrzymia skala.
 — Jesteśmy na dobrej drodze, tam leży Dschihue — La — Mkoa, gdzie się zatrzymamy. Chiałbym odnowić tu zapas wody. Sprobójmy uczepić gdziekolwiek nasz balon.
 — Mało tu drzew — zauważył Joe.
 — Pomimo to sprobójmy — — Joe zarzuć kotwicę!
 Balon, który stopniowo utracał siłę unoszącą go, zbliżał się do ziemi i kotwica, zahaczywszy o odłam skały, uwięziłaVictorję“.
 Karty geograficzne ukazywały na zachodnim skłonie Dschihue-La-Mkoa, wielkie stojące wody. Joe udał się tam z dużą beczką, obejmującą około 10-ciu galionów. Znalazł on bez trudu w pobliżu opuszczonej wioski wskazane miejsce, zaczerpnął wody i po upływie 45 m. powrócił.
 Niebawem „Victorja“ znowu puściła się w drogę.
 Balon znajdował się jeszcze o sto mil od Kaseh, znacznej osady we wnętrzu Afryki, dokąd zamierzali dotrzeć podróżnicy nasi. Po przebyciu wsi Thembo i Tura-Weis, znaleźli się po nad wspomnianem wyżej miastem.
 — Wyruszyliśmy z Zanzibaru o 9-ej rano — powiedział Fergusson, przeglądając swoje notatki, i po dwudniowej jeździe przebyliśmy około 500 mil geograficznych. Kapitanowie Burton i Speke do odbycia tej przestrzeni potrzebowali 41/a miesiąca. yĘi * aseh ważny punkt w środkowej Afryce,?nie jest miastem w naszem znaczeniu, jest to zbiór domków i namiotów. Budynki te otoczone są małymi ogrodami, w których rosną cebule, kartofle i wyborne grzyby.
 Kaseh jest środowiskiem karawan, przybywających z południa z niewolnikami i ładunkami kości słoniowej, oraz tych, które z zachodu dowożą dla szczepów okolic wielkiego międzymorza transporty bawełny i towary szklane.
 Na rynku wciąż panuje ożywienie, w największym nieładzie rozłożone są na sprzedaż różnokolorowe materje, perły szklane, kość słoniowa, miód, tytoń, bawełna i t. d. i najróżnorodniejsze odbywają się kupna i sprzedaże, przyczem cena każdego przedmiotu jest nie stałą, a zależną od zapotrzebowania. Gwar tu niebywały, krzyki, hałasy, rżenie mułów, odgłosy rogów, łoskot bębnów, śpiew kobiet, płacz dzieci; wszystko to sprawia nieznany europejczykowi chaos.
 Nagle krzyki i hałasy ustały, „Victorja“ ukazała się w przestworzu, sunąc majestatycznie. Mężczyźni, kobiety, dzieci, niewolnicy, kupcy, arabowie i negrzy wszyscy pouciekali, chroniąc się do swoich chat i namiotów.
 — Kochany Samuelu — powiedział Kennedy, jeżeli będziemy nadal wywierali taki wpływ na ludzi, to z trudnością przyjdzie nam zawiązać z nimi stosunki handlowe.
 — Dałoby się jednak zrobić w nimi interes handlowy — wtrącił Joe. Trzeba nam wysiąść i zabrać kosztowne towary, nie zwracając wcale uwagi na kupców. Możnaby się w ten sposób wzbogacić.
 — W istocie, tuziemcy w pierwszej chwili, pod wpływem strachu, ukryli się, ale przesąd i ciekawość niebawem ich tu sprowadzi zauważył doktór.
 — Tak pan sądzi?
 — Zaraz zobaczysz, ale lepiej będzie nie zbliżać się zbytnio do nich, ponieważ „Victorja“ nie jest opancerzoną i niezabezpieczoną od kul i strzałów z łuku.
 — Czy zamyślasz, kochany Samuelu, wejść w układy z tymi ludźmi?
 — Jeżeli się da, dla czegóż by nie? — odparł doktór, przecież w Kaseh powinni się znajdować nie tylko dzicy. Przypominam sobie, że Burton i Speke chwalili gościnność tego miasta.
 „Victorja“ tymczasem zbliżała się ku ziemi i zarzuciła kotwicę na jednym z drzew w pobliżu targowiska. Cała ludność w tej chwili wybiegła z ukrycia. Kilku mgangów wysunęło się odważniej naprzód, byli to czarownicy miejscowi, dziwacznie odziani. Powoli tłum zaczął się około nich zbierać, kobiety i dzieci otoczyli ich, uderzono w bębny, składano ręce i wznoszono wzrok ku niebiosom.
 — W ten sposób modlą się oni — powiedział doktór, jeżeli się nie mylę, jesteśmy powołani odegrać tu wielką rolę.
 — A więc odegrajmy ją!
 — Ty sam, poczciwy chłopcze, może będziesz czczony jako bożek.
 — Sprawiłoby mi to wielką przyjemość.
 W tej chwili jeden z czarowników dał znak i nastała zupełna cisza, poczem zaczął mówić do podróżnych w nieznanem dla nich narzeczu.
 Doktór, który go nierozumiał, wymówił kilka słów po arabsku; odpowiedziano mu natychmiast w tym języku. Mówca w — kwiecistej mowie słuchanej bardzo uważnie, pozdrawiał przybyłych i Fergusson pojął niebawem, że „Yictorję“ uważają jako księżyc we własnej osobie, który zeszedł wraz z trzema synami celem złożenia miastu wizyty.
 Doktór odpowiedział z godnością, że bogini Luna co tysiąc lat odbywa podróż celem zbliżenia się do swych czcicieli. Wezwał ludność do korzystania z jej obecności i przedstawienia jej swych potrzeb i życzeń.
 Otrzymał odpowiedź, że sułtan Mwani od wielu lat leży chory i wzywa niebiosy o pomoc. Czarownik zaprosił przeto synów Luny, aby chorego odwiedzili. Fergusson oznajmił swym towarzyszom o życzeniu czarownika.
 — [ ty w samej rzeczy chcesz udać się do króla negrów? — zapytał strzelec.
 — Naturalnie, ci ludzie zdają się być dla nas bardzo dobrze usposobieni; powietrze spo kojne, niema wiatru, więc o „Victorję“ nie mamy się czego obawiać.
 — Ale co tam będziesz robił?
 — Bądź spokojny, kochany Dicku, kilku małemi środkami lekarskiemi będę umiał się z zadania wywiązać, poczem, zwróciwszy się do tłumu, rzekł:
 Luna chce ulitować się nad waszym drogim władcą i nam powierzyła uleczyć go. Niech się przygotuje do przyjęcia nas!
 Okrzyki, śpiewy wzmogły się po tych słowach i cała ludność została w ruch wprawioną.
 — Teraz moi przyjaciele — powiedział doktór, musimy wszystko ostrożnie przygotować; być może, że okoliczności zmuszą nas do bardzo szybkiego odwrotu. Dick pozostanie w lodzi i utrzyma za pomocą dmuchawki tlenowo dorowej dostateczną siłę wzlotu. Kotwica jes dobrze umocowaną, niema więc czego się obawiać. Ja zejdę na ziemię, a Joe może mi towarzyszyć, ale pozostanie na stopniu drabiny.
 — Co, sam zamierzasz wejść w paszczę tego czarnego?
 Panie Samuelu — zawołał Joe, ja pójdę z panem!
 — Nie, sam pójdę, ci dobrzy ludzie wma wiąją sobie, że wielka bogini Luna zstąpiła do nich, aby im złożyć wizytę, przesąd ich zapewnia mi bezpieczeństwo. Nie obawiajcie się zatem i niechaj każdy zostanie na przeznaczonym dlań posterunku.
 — A więc, jak chcesz — odpowiedział strzelec.
 Krzyki tuziemców wciąż się wzmagały, domagali się coraz energiczniej działania niebios.
 — Patrzcie! — zauważył Joe. Zdaje mi się, że oni nieco za despotycznie występują przeciwko dobrej Lunie i jej boskim synom!
 Doktór zeszedł na ziemię, zaopatrzony w podróżną apteczkę, wyprzedzany przez Joego, który usiadł z powagą, jak godności jego przystało, na stopniu drabiny. Siadł podług zwyczaju arabskiego z założonemi nogami i część tłumu otoczyła go z uszanowaniem. Podczas tego doktór wśród odgłosu rżniętych instrumentów i religijnych tańców tłumu powoli szedł w kierunku królewskiego „Tembe“, znajdującego się w dość znacznej odległości od miasta. Była wówczas godzina 3 i słońce świeciło tak jasno, jakby i ono chciało uświetnić zejście synów Luny na ziemię.
 Fergusson kroczył z godnością czarodzieja. Wkrótce przyłączył się do niego syn suł tana, dość przyzwoicie wyglądający młodzieniec. Rzucił się on przed synem Luny na ziemię, ten jednakże polecił mu wstać.
 Po upływie trzech kwadransy procesja po cienistej ścieżce wśród pięknej tropikalnej roślinności przybyła do pałacu sułtana, czworokątnego gmachu zwanego „Ititenga*. Fergusson został przyjęty z wielkimi honorami przez straż przyboczną i ulubieńców sułtana, ludzi pięknej rasy ze szczepu Wanyanwesy, i udał się do wnętrza pałacu.
 Pomimo choroby sułtana, hałas z chwilą przybycia pochodu wzmógł się znacznie. Fergusson zauważył zawieszone u drzwi ogony zajęcy i żubrów, które uważane są tutaj jak talizmany. Czereda niewiast sułtańskich przyjęła go wśród harmonijnych odgłosów rozmaitych miejscowych instrumentów. Niewiasty odznaczały się urodą, śmiały się wesoło i paliły fajki. Sześć z nich były odłączone od innych, oczekiwały śmierci, pomimo to były tak samo wesołe, jak reszta.
 Po śmierci sułtana miały one być żywcem z nim zagrzebane, celem rozweselenia go podczas wiecznej samotności.
 Po przejrzeniu całego wnętrza budynku, Fergusson przystąpił do drewnianego łóżka władcy. Ujrzał wówczas mężczyznę około lat 40 liczącego, którego zdrowie zniszczyły orgje wszelkiego rodzaju; nie było dla niego żadnego ratunku. Choroba jego trwająca od wielu lat, wynikła skutkiem nałogowego pijaństwa.
 Ulubieńcy i kobiety zgięły kolana podczas tej uroczystej wizyty.
 Kilku kroplami silnego środka, udało się doktorowi na parę minut ożywić zdrętwiałe ciało. Sułtan poruszył się, co wywołało wśród zebranych entuzjazm i ożywione okrzyki na cześć lekarza.
 Ten ostatni, któremu wystarczyła ta komedja, oddalił oblegających go czcicieli i szybkim krokiem wyszedł z pałacu, kierując swe kroki do „Victorji“. Była wówczas godzina 6-ta.
 Joe podczas nieobecności Fergussona cierpliwie oczekiwał jego powrotu na stopniach drabiny. Tłum okazywał mu nadzwyczajne dowody uszanowania, które on, jako prawdziwy syn Luny, przyjmował z godnością. Ofiarowano mu najrozmaitsze dary, zwykle składane w namiotach fetyszów. Później dziewczęta otoczyły go i tańczyły śpiewając.
 — Więc wy i tańczyć umiecie, poczekajcie, ja wam pokaże jak się tańczy na księżycu.
 Rzekłszy to, zaczął tańczyć kręcąc się i podskakując w górę, to spuszczając się ku dolo wi, przytem stroił rozmaite miny. W ten sposób dał on wyobrażenie zebranym, jak to bogowie tańczą na księżycu. Niebawem afrykanie posiadający dar naśladowania, zaczęły imitować jego ruchy i mimikę. Nie zapomnieli o najmniejszym szczególe, wszystko naśladowali jak najdokładniej. W chwili, gdy zabawa dochodziła do kulminacyjnego punktu, Joe zauważył doktora, który wracał pospiesznie wśród okrzyków otaczającego go tłumu. Przywódcy i czarownicy byli bardzo wzburzeni, otoczono Fergussona, ciśnięto się doń, grożono. Niezwykła zmiana! Co się stało? Czyżby sułtan umarł na rękach swego niebiańskiego lekarza? Kennedy zauważył ze swego stanowiska niebezpieczeństwo, nie domyślając się jednak powodu.
 Balon silnie przez naprężenie gazu nadęty zalcołysał się i okazywał wielką ochotę uniesienia się w przestworza.
 Doktór przybył właśnie do drabiny. Jeszcze przesądna obawa tłumu powstrzymywała go od przejścia do gwałtów nad jego osobą. Wszedł na drabinę, a Joe udał się za nim.
 — Nie mamy chwili czasu do stracenia, — rzekł Fergusson, nie staraj się odczepić kotwicy, przetnę sznur? — chodź za mną!
 — Co się stało, panie? — rzekł Joe, gdy wszedł
 — Co się stało? — zawołał także Kennedy, biorąc strzelbę do ręki.
 — Patrzcie tam! — odpowiedział doktór i wskazał na horyzont.
 — Cóż takiego? — pytał strzelec.
 — Co? — Księżyc!
 Księżyc ukazał się właśnie w całej swej pełni na horyzoncie, księżyc i „Victorja!“, albo więc istniały dwa księżyce, albo też cudzoziemcy byli oszustami, intrygantami, fałszywymi bożkami.
 Oto właściwy powód zaszłej zmiany w postępowaniu tłumu.
 Joe nie mógł się powstrzymać od głośnego śmiechu. Ludność Kaseh, która teraz domyśliła się, że zdobycz zamierza im umknąć, wydawała przeraźliwe krzyki, skierowano na balon łuki i muszkiety.
 Na znak jednak jednego z czarowników broń opuszczono; ten wdrapał się na drzewo z zamiarem pochwycenia liny kotwicznej i ściągnięcia maszyny na ziemię.
 Joe zamierzał uderżyć nań toporem.
 — Czy mam przeciąć linę? — zapytał.
 — Poczekaj! — odpowiedział doktór.
 — A ten czarny?
 — Może zdołamy jeszcze ocalić naszą ko twicę, zależy mi na tem bardzo; przeciąć mamy zawsze czas.
 Czarownik wlazł na drzewo i skutkiem połamania gałęzi wywołał odczepienie się kotwicy i wraz z niem wzniesienie się balonu, który zabrał w przestworza czarownika, siedzącego na pazurze kotwicznym.
 Podziw tłumów był nie do opisania, gdy ujrzeli jednego ze swoich „wangangów“, unoszonego w powietrze.
 — Hura! — zawołał Joe, podczas gdy „Yictorja“ unosiła się coraz wyżej.
 — Dobrze się trzyma — rzekł Kennedy, mała podróż powietrzna wybornie mu posłuży.
 — Możnaby tego czarnego jednem uderzeniem rzucić na ziemię — zauważył Joe.
 — Cóż znowu? — odparł doktór, wysadzimy go całego na ląd, przyczem wypadek ten posłuży do wyrobienia mu sławy wśród swoich jako magika.
 — Gotowi będą odtąd czcić go jako Boga — wołał Joe.
 „Victorja“ dosięgła wysokości 1, 0Q0 stóp, negr trzymał się liny w śmiertelnej trwodze. Milczał, oczy jego w słup się zamieniły, a przestrach mieszał się z podziwem. Lekki wiatr zachodni gnał balon po za miasto.
 Po upływie pół godziny, gdy doktór ujrzał, że teren jest pusty, zmniejszył płomień w dmuchawce i zbliżył się znowu ku ziemi. Wówczas negr powziął nagle postanowienie; zeskoczył na dół, padł jak kot — na nogi i zaczął biedź w kierunku miasta, podczas gdy „Victorja“, oswobodziwszy się od dodatkowego ciężaru, szybko pomknęła w przestworze.
 ROZDZIAŁ XV. [teraz, kochany Samuelu, — odezwał się jstrzelec, opowiedz nam o wizycie swojej (u sułtana. Co to za człowiek?
 — Stary, na wpół umarły pijak — odpowiedział doktór, którego strata nie da się zbyt dotkliwie odczuć.
 Podczas rozmowy o sułtanie, jego dworakach i pałacu, niebo w kierunku północnym pokryło się gęstemi chmurami — Dość silny wiatr posuwał „Victorję“ w stronę północno-wschodnią.
 Około 8-ej wieczorem podróżni znaleźli się pod S2°4’ długości i 4°17’ szerokości, prądy atmosferyczne gnały balon pod wpływem zbliżającej się burzy z szybkością 35 mil na godzinę.
 Urodzajne okolice Mfuto przelatywały szybko pod nimi. Widowisko było prześliczne i podróżni zachwycali się niem.
 — Jesteśmy w środku kraju księżycowego, powiedział doktór, gdyż nazwa ta do tej pory prawdopodobnie została utrzymaną; księżyc tam zawsze jest czczony.
 W istocie piękny to kraj, nigdzie piękniejszej nie można znaleść roślinności.
 — Dla czego to piękno właśnie przypadło w udziale tym barbarzyńcom? — zauważył Kennedy.
 — Być może — odpowiedział doktór, że kraj ten kiedyś stanie się środkowym punktem cywilizacyi? Narody przyszłości osiądą tutaj, gdy środki wyżywienia w krajach europejskich ulegną wyczerpaniu.
 Gdy tak rozmawiano, balon sunął tymczasem dalej, wkrótce ujrzano główny dopływ jeziora Tanganiyka, Malagasari. Zwierzęta o dużych garbach pasły się na łąkach i nikły często w gęstej trawie; lasy, wydzielające pyszne zapachy, przedstawiały się oczom jak olbrzymie ogrody, lecz w tych ogrodach ukrywały się przed skwarem letnim lamparty, hyeny i tygrysy.
 — Co za przepyszny kraj do polowania, — wołał pełen zapału Kennedy. Strzał nie byłby daremny, wartoby może spróbować.
 — Nie, mój kochany Dicku, zbliża się noc burzliwa, przyczem burze w tym kraju są straszne.
 — Czy nie byłoby dobrze wobec tego spuścić się na ziemię? — zapytał Joe.
 — Wolałbym raczej wznieść się wyżej, lecz obawiam się, że skutkiem skrzyżowania się prądów atmosferycznych, mogę być usunięty z obranej linji.
 — Czy zamierzasz — pytał Kennedy, zmienić kierunek drogi?
 — Jeżeli mi się uda, trzymać się będę o 7 — 8 stopni bliżej północy i spróbuję wznieść się do tej szerokości, na której znajdować się mają źródła Nilu.
 — Patrz! — wołał Kennedy, przerywając towarzyszowi — patrz, jak ze stawów wyglądają konie rzeczne i owe krokodyle hałaśliwe, łaknące powietrza.
 — Duszą się one prawie z upału — mniemał Joe. Ach, co wspaniała jazda! jak można spokojnie przyglądać się rozmaitym bestjom — panie Samuelu! — panie Kennedy! czy panowie widzicie to stado zwierząt, posuwających się w zamkniętym szeregu?
 — Będzie około 200 wilków.
 — Nie Joe, są to psy dzikie, które nie obawiają się stoczyć walki nawet ze lwami. Być przez nich napadniętym jest dla podróżnika najstraszniejszym wypadkiem, bezzwłocznie zostaje rozszarpanym na kawałki.
 Pod wpływem nadciągającej burzy rozmowa przycichła. O godzinie 9-ej wieczorem „Victorja“ znalazła się nad Msene, wielkiem zbiorowiskiem wsi, których skutkiem zmroku nie było można dojrzeć.
 — Duszę się — powiedział szkot, wciągając w siebie powietrze. Czy nie opuścimy się?
 — A burza? — wtrącił z niepokojem doktór.
 — Jeżeli boisz się być porwanym przez wiatr, to będziesz musiał spuścić balon.
 — Być może, że burza jeszcze tej nocy nie powstanie — dodał Joe, chmury są bardzo wysoko.
 — Jest to właśnie powód, który mnie powstrzymuje wznieść się po nad nie.
 — Zdecyduj się Samuelu, sprawa nagli!
 — Gniewa mnie to, że wjatr ustał — wtrącił Joe, mógłby nas ponieść daleko od burzy.
 — Źle jest w istocie, gdyż chmury grożą nam niebezpieczeństwem, zawierają one przeciwne prądy, ciągnące nas w swój wir i błyskawice, które mogą wzniecić pożar na balonie? Z drugiej znów strony siła uderzenia wiatru może nas ku ziemi rzucić, gdy uczepimy kotwicę na drzewie.
 — Cóż więc począć?
 — Musimy „Yictorję“ utrzymywać w środkowej strefie, pomiędzy niebezpieczeństwami grożącemi nam od ziemi i nieba.
 — Mamy dostateczny zapas wody dla dmuchawki i nasze 200 funtów balastu dotąd są nienaruszone. Wrazie niezbędnym posłużę się nim.
 — Będziemy razem z tobą czuwali — powiedział strzelec.
 — Nie, moi przyjaciele, udajcie się na spoczynek, obudzę was, gdy okaże się tego potrzeba.
 — Dobrej nocy, panie doktorze! 0
 — Spijcie spokojnie!
 Kennedy i Joe, rozciągnęli się, przykryci swojemi kołdrami; doktór pozostał sam w niezmierzonej przestrzeni.
 Powoli zaczęło się ściemniać, czarna osłona roztoczyła się nad ziemią. Nagle silna błyskawica rozjaśniła ciemność, a później niebawem straszne uderzyły pioruny.
 Kennedy i Joe, zbudzeni łoskotem, znaleźli się zaraz przy doktorze.
 — Czy spuszczamy się na dół? pytał Kennedy.
 — Nie, balon nie utrzymał by się. Wzniesiemy się wyżej, zanim chmury te nie zamienią się w wodę i wiatr się nie zerwie.
 Rzekłszy to, powiększył płomień w dmuchawce.
 Burze w krajach podzwrotnikowych powstają bardzo szybko i są nader gwałtowne. Druga błyskawica rozerwała chmurę, po niej 20 innych następowały jedna po drugiej.
 Spóźniliśmy się i nasz balon napełniony zapalnym powietrzem, zmuszony jest przerzynać strefę ogniową.
 Ku ziemi! ku ziemi! — wołał Kennedy.
 — Niebezpieczeństwo uderzenia piorunu będzie zawsze to samo i gałęzie drzew mogłyby rozerwać nasz statek.
 — Wznieśmy się, panie Samuelu!
 — Szybciej, szybciej!
 Zerwał się niebawem wiatr z istotnie zatrważającą siłą, którą można obserwować tylko w tych krajach.
 Doktór podtrzymywał płomień w dmuchawce, balon rozciągał się i unosił.
 Kennedy, znajdujący się w środku łodzi, trzymał na kolanach zasłonę namiotu. Balon kręcił się w kółko, a podróżni z trudnością mogli się utrzymać w łodzi, ulegając zawrotowi głowy.
 Utworzyły się wielkie zagłębienia w powłoce „Yictorji“ i wiatr, przedostawszy się do materji jedwabnej, powodował trzaskanie tejże.
 Rodzaj gradu, którego poprzedzał hałaśliwy szum, przebiegł atmosferę, rzucając się na „Victorję“, która pomimo to wznosiła się coraz wyżej. Błyskawice nie ustawały. Balon znajdował się wśród morza ognistego.
 — Niech się dzieje wola Boga! — zawołał doktór, w jćgo spoczywamy dłoniach, on jeden może nas ocalić. Przygotujmy się na wszelki wypadek, nawet na możliwy pożar!
 Głos doktora zaledwie mógł dojść do uszu towarzyszy, ale mogli oni wśród szalejących błyskawic obserwować jego twarz spokojną.
 Balon wciąż obracał się w wirze powietrznym, bezustannie się wznosząc. Po kwadransie znajdował się po za sferą chmur; wyładowania elektryczności odbywały się pod nim, podobne świetnym ogniom sztucznym.
 Był to najpiękniejszy widok, jaki przyroda mogła dać oczom ludzkim. Na dole burza, — w górze cichy, bezzmienny horyzont gwiaździsty z księżycem, który swoje spokojne promienie rzucał na rozszalałe chmury. Doktór spojrzał na barometr, który wskazywał wysokość 12, 000 stóp, była wówczas godzina 11 w nocy.
 — Dzięki Bogu, wszelkie niebezpieństwo minęło — rzekł on, nie mam już potrzeby znajdować się na tej wysokości.
 ROZDZIAŁ XVI. godziny 6-ej rano, ukazało się na horyzoncie słońce; chmury rozeszły się, przyczem powiał łogodny wietrzyk. Balon pomimo przeciwnych prądów nie usunął się ze swej drogi.
 Doktór zmniejszył płomień gazu i opuścił balon celem obrania kierunku więcej na północ. Przez czas dłuższy obliczenia jego nie dały pożądanego rezultatu, wiatr posuwał go w kierunku zachodnim, zorjentował się dopiero, ujrzawszy słynne góry księżycowe, tworzące półkole po nad jeziorem Tanganiyka.
 — Znajdujemy się w kraju, dotąd niezbadanym — rzekł doktór; kapitan Burton, podążył bardzo daleko na zachód, nie mógł jednak dotrzeć do tych słynnych gór, twierdząc że ich wcale niema, podczas gdy towarzysz jego Speke był przeciwnego zdania.
 My, kochani przyjaciele, o istnienia tych gór nie mamy potrzeby wątpić, gdyż oglądamy je własnemi oczyma.
 — Czy wzniesiemy się po nad nie? — zapytał Kennedy.
 — Przypuszczam, że nie. Mam nadzieję znaleść pomyślny wiatr, który nas poniesie na równik, tak, nawet gotów jestem zrobić z ictorją“ to, co się robi z okrętem, który przy niesprzyjającym wietrze zarzuca kotwicę.
 Oczekiwania doktora miały być niebawem uwieńczone pomyślnym rezultatem. Po zbadaniu prądów na rozmaitych wysokościach „Victorja“ posunęła się z umiarkowaną szybkością w kierunku północno-wschodnim.
 — Znaleźliśmy dobry kierunek — rzekł doktór spoglądając na kompas, znajdujemy się zaledwie o 200 stóp od ziemi; wszystko nam sprzyja do zbadania tych nowych okolic.
 — Czy pozostaniemy długo w tym kierunku? — pytał Kennedy.
 — Być może, zadaniem naszem jest wycieczka do źródeł Nilu i mamy przebyć jeszcze więcej niż 600 mil celem dojścia do tych miejsc, do których dotarli podróżnicy, dążący z północy.
 — Czy nie zejdziemy na ląd, celem wyprostowania członków naszych? — pytał Joe.
 — Naturalnie, prócz tego musimy oszczędzać nasze zapasy żywności, po drodze, kochany Dicku, zaopatrzysz nas w świeże mięso.
 — I owszem.
 — Musimy także odnowić zapasy wody. Kto wie, czy nie znajdziemy się w okolicach bezwodnych, trzeba się na wszelką przygotować ostateczność.
 W południe „Victorja“ znalazła się pod 29°15’ długości i 8°15’ szerokości. Przebiegała ona po nad wsią Ugofu, stanowiącą granicę północną Unyamwesi, obok jeziora Ukerewe, którego jeszcze dojrzeć nie było można.
 Ludy zamieszkujące bliżej równika zdają się być cywilizowanemu Rządzą tu monarchowie despotyczni. Najwięcej ludności posiada prowincja Karagwah.
 Podróżnicy nasi postanowili w pierwszem korzystnem na ten cel miejscu wylądować. Uchwalońo też zatrzymać się dłużej i ściśle zbadać balon. Płomień dmuchawki zmniejszono, wyrzucona z łodzi kotwica poruszała zlekka trawę, niezmierzonej łąki.
 „Victorja’‘ muskała jak olbrzymi motyl trawę, nie pochylając jej zupełnie. Nie można było zauważyć żadnego wystającego przedmiotu, jednostajny tylko zielony ocean, bez wszelkich wzgórz.
 — Możemy tak długo podróżować — rzekł Kennedy. Wszerz i wzdłuż nie widzę drzewa; polowanie w tej okolicy zdaje mi się wątpliwem.
 — Cierpliwości, kochany Dicku, przecież nie mógłbyś polować w trawie, wyższej od ciebie.
 W istocie była to śliczna jazda, prawdziwa żegluga na tem zielonem, przejrzystem morzu, kołyszącem się pod wpływem podmuchu wiatru, to w jedną, to w drugą stronę.
 Nagle balon uległ silnemu wstrząśnieniu, kotwica bezwątpienia uczepiła się odłamu skały, ukrytej w olbrzymiej trawie.
 — Siedzimy mocno! — wołał Joe.
 — A więc, wyrzuć drabinę! — rozkazał strzelec.
 Nie zdołał jeszcze wyrzec tych słów, gdy nagle w powietrzu rozległ się przejmujący krzyk.
 — Co się stało? — wolał Kennedy.
 — Dziwny krzyk.
 — Stój, posuwamy się!
 — Kotwica musiała się oberwać!
 — Trzyma się! — zapewniał Joe, który ciągnął linę.
 — Skała posuwa się!
 Dziwny ruch powstał w trawie. Olbrzymi szary potwór podniósł się z zielonych bałwanów.
 — Wąż — wołał Joe.
 Kennedy chwycił za strzelbę.
 — To trąba słonia — powiedział doktór.
 — Słoń! — zawołał Dick i chciał strzelić.
 — Czekaj, czekaj! bezwątpienia zwierzę nas ściągnie.
 Słoń biegł dość szybko. Niebawem przybył na miejsce zarośnięte niższą trawą i można go było widzieć dokładnie. Był to samiec wybornej rasy. Z wierzę miało dwa prześliczne zagięte kły, długości okoł 8 stóp. Wąsy kotwiczne mocno się między nimi powikłały.
 Zwierzę za pomocą trąby chciało się pozbyć liny, która łączyła je z łodzią.
 — Naprzód! odważnie! — wołał radośnie Joe, kierując tym oryginalnym zaprzęgiem. Mamy znowu nowy sposób podróżowania, kto teraz spojrzy na konia? My podróżujemy w karecie zaprzężonej w słonia?
 — Ależ dokąd on nas zawiezie? — pytał Kennedy, poruszając strzelbą, która go paliła w dłoniach.
 Naprzód! odwaŁnle! wolał radośnie Joe (str. 124).
 — Dokąd zechcemy, kochany Dicku, proszę tylko o trochę cierpliwości.
 — Wig a more, wig a morel jak mówią wieśniacy szkoccy — zawołał rozwesolony Joe. Jazda! jazda!
 Zwierzę puściło się galopem, poruszało trąbą to na prawo, to na lewo, i wyrządzało łodzi w swych podskokach silne wstrząśnienia. Doktór trzymał w pogotowiu topór celem przecięcia liny.
 Podróż ta trwała około D/a godziny; zwierzę nie zdawało się wcale być zmęczonem.
 Zmiana gruntu zmusiła doktora do zmiany środka lokomocji.
 W odległości trzech mil ukazał się gęsty las, było więc koniecznem odczepić balon od jego przewodnika i Kennedy otrzymał polecenie zastrzelenia słonia. Pierwsza kula, która padła na czaszkę, odbiła się jak o żelazną platę; zwierzę nie zostało tknięte, strzał spowodował tylko szybszy bieg jego.
 — A to fatalne! — zawołał Kennedy.
 — Jakiż twardy łeb rna to zwierzę!
 — Muszę panu pomódz — rzekł Joe, biorąc nabitą strzelbę, inaczej nie będzie końca. W tej chwili padły duże kule. Słoń stanął, podniósł trąbę i pobiegł szybko w stronę lasu, poruszał swą olbrzymią głową, a krew ciekła strumie-. niami z otrzymanych ran.
 — Strzelajmy dalej, panie Dicku!
 — Strzelajcie bezustannie — dodał doktór; jesteśmy już blisko lasu.
 Dziewięć wystrzałów nastąpiły jeden po drugim. Słoń strasznie zaczął się rzucać; łódka i balon trzeszczały i przypuścić było można, że wszystko uległo złamaniu. Położenie zdawało się krytycznem, silnie przymocowana lina kotwiczna nie dała się ściągnąć, ani też nie można jej było przeciąć.
 Balon z wielką szybkością zbliżał się do lasu i w tej samej chwili, gdy zwierzę łeb podniosło, otrzymało strzał w oko. Słoń zatrzymał się, kolana jego zgięły się, jakby oczekiwał dalszych strzałów.
 Kulę w serce! — zawołał Dick i wystrzelił.
 Słoń wydał przeraźliwy krzyk, poruszył trąbą i padł całym swym ciężarem na jeden ze swoich kłów, który w środku został przełamany.
 — Kieł złamany — zawołał Kennedy, za który w Anglji możnaby otrzymać 85 gwinei.
 Aż tyle — rzekł Joe i spuścił się po drabinie na ziemię.
 — Nie masz czego żałować Dicku — powiedział doktór, czyż zajmujemy się handlem ko ścią słoniową? Czyśmy tu przyjechali po to, aby zabierać zdobycze?
 Joe zbadał kotwicę, wisiała ona mocno na nieuszkodzonej linie. Samuel i Dick zeskoczyli na ziemię, podczas gdy balon krążył nad cielskiem zwierzęcia.
 — Wspaniałe zwierzę! — wołał Kennedy. Co za olbrzym, nigdy w Indjach nie widziałem słonia tak wielkich rozmiarów.
 — Nie masz się czego dziwić, kochany Dicku, słonie w środkowej Afryce są największe.
 — A teraz — rzekł Joe, przyrządzę wam, moi panowie z tego „małego”, wyborną pieczeń. Pan Kennedy może się uda tak na dwie godziny na polowanie, pan Samuel przedsięweźmie przegląd „Victorji“, ja zaś zajmę się kuchnią.
 — Dobrześ zarządził — rzekł doktór, róbcie co wam się podoba.
 — Nieomieszkam skorzystać’ z pozwolenia — rzekł Dick i spodziewam się dobrych rezultatów.
 I Kennedy znikł ze swą strzelbą w głębi lasu.
 Joe, nie tracąc czasu, zabrał się do gospodarstwa. Wyżłobił Przedewszystkiem w ziemi dziurę, dwie stopy głęboką i napełnił ją suche mi gałęźmi, które podpalił. Potem zwrócił się w kierunku, gdzie zwierzę padło i zręcznie wybrał najlepsze części mięsa. Gdy gałęzie wypaliły się i dziura pełna była popiołu i węgla, owinął mięso słonia w aromatyczne liście i włożył je do improwizowanego pieca, przykrywając gorącym popiołem, później urządził nad tym piecykiem drugie palenisko i, gdy drzewo się wypaliło, mięso było upieczone.
 Joe umieścił pieczyste na zielonych liściach i urządził ucztę na pięknem polu; dołączył do tego suchary, wódkę, kawę i zaczerpniętą w pobliskim stawie świeżą, czystą wodę.
 W ten sposób przyrządzona uczta, miała przyjemny wygląd, a Joe myślał sobie, że spożycie jej sprawi jeszcze przyjemniejsze wrażenie.
 Podróż bez zmęczenia i niebezpieczeństwa, mówił do siebie; objad o właściwej porze, miejsce do spoczynku zawsze gotowe, czegóż więcej można sobie życzyć, a ten poczciwy pan Kennedy nie chciał się z nami zabrać!
 Doktór ze swej strony zajął się zbadaniem balonu, który nic od ostatniej przygody nieu. cierpiał.
 Zaledwie pięć dni temu podróżnicy opuścili Zanzibar, zapasy żywności starczyły jeszcze na długą podróż, potrzeba tylko było odnowić zapasy wody.
 Po ukończeniu badania, doktór zajął się uporządkowaniem notatek, naszkicował okolicę, oraz balon, unoszący się nieruchomie nad cielskiem olbrzymiego słonia.
 Po upływie dwóch godzin powrócił Kennedy ze sporą paczką tłustych kuropatw i antylop. ’
 — Stół nakryty — meldował zadowolony Joe. 1 trzej podróżnicy zasiedli na zielonej trawie, pieczeń słonia okazała się wyborną, pito jak zwykle na cześć Anglji i zapach wybornych cygar hawańskich rozniósł się po raz chyba pierwszy w tym przecudownym kraju. Kennedy jadł, pił i mówił za trzech, był formalnie oszołomiony, proponował doktorowi, zupełnie serjo, osiedlić się w tym iesie, wybudować chatę i założyć dynastję afrykańskich Robinsonów.
 ROZDZIAŁ XVII. ? f Nazajutrz, o — 5-ej godzinie zrana, rozpoczę ły się przygotowania do podróży, które niebawem zostały ukończone i „Victorja“ uniosła się, pędząc z szybkością 18 mil na godzinę w kierunku północo-wschodu. Doktór poprzedniego wieczora z wysokości gwiazd określił ściśle położenie. Znajdowano się pod 2°40’ szerokości południowej od równika, co się równa 160 milom geograficznym.
 „Vi, ctorja“ przesuwała się po nad licznemi wioskami, nie troszcząc się o krzyki ludności. Doktór szkicował widoki okolic, przebył Rubemhe, prawie tak stromy jak Usagara i na potkał potem w Tenga pierwsze ślady łańcucha gór Ukerewe, które wedle jego mniemania, miały być początkiem gór księżycowych. Z Kafuro, wielkiego okręgu handlowego kraju, zauważył nakoniec na horyzoncie poszukiwane jezioro, które kapitan Speke ujrzał w dniu 3 Sierpnia 1858 roku. Fergusson uczuł na widok ten wzruszenie; osiągnął on prawie celu swej podróży odkrywczej i, zaopatrzywszy się w lunetę, nie mógł oderwać oczu od tego tajemniczego kraju.
 Pod nim roztaczała się cudowna kraina. Całe terytorjum usiane górami średniej wysokości, dobiegającemi aż do jeziora. Pola jęczmienia zamieniały uprawę ryżu; tu rosło „plantago“, z którego wyrabiają krajowe wino i, Mwani“, dzika roślina, używana zamiast kawy.
 Około 50 chat, o dachach krytych słomą kolorową, tworzyło stolicę Karagwah.
 Z wysokości można było zauważyć zdumione oblicza dość pięknej rasy, o żółto-brunatnej cerze. Kobiety o nieprawdopodobnej tuszy poruszały się z trudem w plantacjach, przyczem doktór objaśnił towarzyszy, że otyłość tę zawdzięczają ciągłemu piciu gęstego mleka.
 O godzinie 12-ej znajdowała się „Victorja“ pod 1°45’ południowej szerokości, o 1-ej wiatr pognał ją po nad jezioro. Kapitan Speke nadał temu jezioru nazwę Nyanza — Victorja (Nyanza — jezioro).
 W tem miejscu mogło ono mieć szerokości około 90 mil, na południowym krańcu znalazł kapitan grupę wysp, którą nazwał archipelagiem Bengalskim. Dotarł aż do Muanza, na wybrzeżu wschodniem, gdzie był dobrze przyjętym przez sułtana. Dokonał trygonometrycznych pomiarów jeziora, nie mógł jednak znaleść barki celem przejechania tegoż i zwiedzenia dużej wyspy Ukerewe.
 Ten zaludniony kraj był rządzony przez trzech sułtanów i tworzy obecnie półwysep.
 „Victorja“ zbliżyła się do jeziora więcej na północ ku wielkiemu zmartwieniu doktora, który pragnął określić południową jego część. Zarośnięte gęstymi krzakami brzegi, ginęły literalnie pod miriadami jasno — brunatnych moskitów. Kraj ten nie był zamieszkany; widziano całe stada koni rzecznych, tarzających się w krzakach, lub wynurzających łby z białawej wody jeziora. Z góry jezioro wydawało się tak dużem, iż można było sądzić, że to morze.
 Doktór z trudem kierował balonem, obawiał się uniesienia na wschód, ale na szczęście prąd zagnał go bezpośrednio na północ i o 6-ej godzinie wieczorem opuściła się „Victorja“ na małą wyspę, 20 mil oddaloną od wybrzeża pod 0°80’ szerokości i 32°ó2’ długości.
 Podróżnicy umocowali kotwicę na drzewie, a ponieważ pod wieczór wiatr ustał, „Victorja“ zawisła spokojnie. Nie można było myśleć o wylądowaniu, tutaj, tak samo jak na wybrzeżach jeziora Nyanza całe legiony moskitów pokrywały ziemię.
 Joe, który zajął się przytwierdzeniem kotwicy, powrócił pokłuty, ale nie gniewał się o to, gdyż zachowanie moskitów uważał za bardzo naturalne.
 W środę, 23 Kwietnia, o godzinie 4-ej rano, „Victorja“ wyruszyła w drogę.
 Panowała gęsta mgła, niebawem jednak przez wiatr rozwiana i balon posunął się prostą drogą w kierunku północnym.
 — Jesteśmy na dobrej drodze — zawołał radośnie doktór, jeżeli nie dziś, to nigdy nie ujrzymy Nilu. Moi przyjaciele, tutaj przebywamy równik!
 — Oho! — zawołał Joe, więc tu przechodzi równik?
 — Tak jest, kochany chłopcze!
 — A więc, zdaje mi się, że wypadałoby go uczcić i to bez straty czasu.
 — Szklanka grogu niechaj zatem uczci ten dzień! śmiejąc się — odpowiedział doktór.
 W ten sposób przejście linji na pokładzie „Victorji“ było uroczyście obchodzone.
 Balon szybko posuwał się dalej. Na zachodzie widziano niskie wybrzeże, a w oddali ukazywały się wzgórza Uganda i Usoga. Szybkość wiatru wzmagała się znacznie, robiono 30 mil na godzinę.
 Wody Nyanzy wezbrały i szumiały jak bał-wany morskie. Jezioro to, powiedział doktór, jest bardzo głębokie i prawdopodobnie skutkiem swego wzniesienia jest naturalnem łożyskiem rzek wschodniej części Afryki. Niebiosa powracają mu za pomocą deszczu wody, które zkądinąd mu odbierają. Zdaje mi się prawie na pewno, że Nil ztamtąd wypływa.
 — Zobaczymy — dodał Kennedy.
 Zbliżano się teraz do zachodniego wybrzeża, widocznie było opuszczonem. Wiatr dął w kierunku wschodnim i można było ujrzeć drugi brzeg jeziora. Fergusson, kierując balonem, jednocześnie ciekawie przyglądał się temu krajowi.
 — Patrzcie! — wołał on, patrzcie przyjaciele, opowiadania arabów były prawdziwe! Mówili oni o pewnej rzece na północy, do której wpa da Ukerewe. Rzeka ta istnieje, przejeżdżamy nad nią, płynie z szybkością naszego wzlotu i wedle wszelkiego prawdopodobieństwa łączy się z wodami morza Śródziemnego. To Nil!
 — To Nil! — powtórzył Kennedy, któremu udzielił się zapał Fergussona.
 — Niech żyje Nil! — wołał Joe.
 Olbrzymie skały tamowały bieg tej tajemniczej rzeki; wody burzyły się, tworzyły katarakty, które utwierdzały jeszcze więcej w mniemaniu, iż tutaj należy szukać źródeł Nilu.
 — To Nil! — powtórzył stanowczo doktór, zarówno jego nazwa, jak źródło zkąd wypływa gorąco zajmowały uczonych. Nazwy wywodzono z języków greckiego, koptów i sanskrytu; wrreszcie na jedno to wyjdzie, zkąd nazwę swą wywodzi, gdy nareszcie odsłoni tajemnicę swych źródeł.
 — Lecz — dodał strzelec, jak możemy się przekonać, iż rzeka ta, jest tą samą, którą podróżnicy z północy zbadali?
 — Otrzymamy pewne dowody — odpowiedział Fergusson, jeżeli tylko wiatr będzie nam sprzyjał przez jedną godzinę.
 Góry usuwały się, ustępując miejsce licznym wioskom, otoczonym polami trzciny cukrowej i sezamu. Ludność tych okolic była nieprzyjacielsko usposobioną, widać było, że jest więcej skłonną do gniewu, niż ubóstwiania cudzoziemców; zdawało się, iż uważano badanie źródeł Nilu za świętokradztwo.
 „Victorja“ musiała wystrzegać się strzałów karabinowych.
 — Muszę tu wylądować — dodał Fergusson, chociażby na kwadrans, w przeciwnym razie rezultaty naszych odkryć nie mogą być okre-ślone.
 — Więc jest to koniecznem?
 — Niewątpliwie i wylądujemy, chociażbyśmy byli zmuszeni użyć broni.
 — Owszem — odpowiedział Kennedy, spoglądając na swą strzelbę.
 — Nie byłoby to po raz pierwszy, że z bronią w ręku odda się usługę nauce — rzekł doktór, coś podobnego wydarzyło się pewnemu francuzkiemu uczonemu w górach hiszpańskich.
 — Bądź spokojny, Samuelu, i spuść się na twoją straż przyboczną.
 — Czy wzniesiemy się jeszcze wyżej, panie doktorze?
 — Tak, aby uwidocznić sobie dokładnie ukształtowanie kraju.
 Po upływie 10 minut HVictorja“ wznosiła się do 2, 500 stóp po nad ziemię. Z tej wysokości można było zauważyć całą sieć strumieni, które rzeka przyjmowała w swoje łożysko.
 — Jesteśmy w miejscu oddalonem o 90 mil od Sandokoro — powiedział doktór i niespełna 5 mil od miejsca, którego dosięgli podróżnicy, idący z północy. Zbliżymy się ostrożnie ku ziemi, i „Victorja“ opuściła się o 2, 000 stóp.
 — Teraz przyjaciele, bądźcie na wszystko przygotowani!
 „Victorja“ opuściła się jeszcze i była oddaloną zaledwie o 100 stóp od ziemi. Tuziemcy wrogo usposobieni znajdowali się we wsiach, położonych na brzegach rzeki.
 Pod 2 stopniem tworzy Nil spadek, mający około 10 stóp wysokości i jest nie-do przebycia.
 — To jest wodospad opisany przez pana Debono — rzekł doktór.
 Łożysko rzeki rozszerzało się i było usiane licznemi wyspami, z których Fergusson nie spuszczał oczu. Zdawało się, że szukał miejsca do wylądowania. Kilku negrów, płynących w łodzi pod balonem, powitał Kennedy wystrzałem, nie trafiającym ich wszakże. Czarni na odgłos strzałów szybko skierowali łódź do brzegu.
 — Szczęśliwej podróży! — wołał Joe. Na ich miejscu nie wracałbym w pobliże takiego potwora, ciskającego piorunami.
 Nagle Fergusson chwycił za lunetę i skierował ją na wyspę, położoną w środku rzeki.
 — Cztery drzewa, patrzcie, oto tam!
 W istocie były widoczne cztery, oddzielnie wznoszące się drzewa.
 — To wyspa Benga! nie ulega żadnej wąt pliwości! Z pomocą Boską tam wylądujemy — dodał doktór.
 — Ale zdaje się, iż wyspa ta jest zamieszkaną, panie Samuelu.
 — Joe ma słuszność, jeżeli się nie mylę, spostrzegam około 20 tuziemców.
 — Zmusimy ich do ucieczki, przyjdzie to łatwo — odpowiedział Fergusson.
 „Yictorja“ zbliżała się do wsi. Negrzy, należący do szczepu Makado, wydali straszny krzyk; jeden z nich podrzucił w górę kapelusz, Kennedy wycelował i kapelusz rozleciał się w kawałki.
 Był to sygnał do ogólnej ucieczki; tuziemcy rzucili się do rzeki i przepłynęli ją; z obydwóch brzegów padał grad kul nie wyrządzających żadnych szkód balonowi, którego kotwica opuściła się na odłam skały.
 Joe zeszedł na ziemię.
 — Drabinę! — wołał doktór, za mną Kennedy!
 — Co zamierzasz robić?
 — Wysiąść, potrzeba mi świadka!
 — Jestem gotów!
 — Joe, czuwaj!
 — Chodź Dicku — powiedział doktór, gdy stanął na lądzie i zaprowadził swego towarzysza do grupy skał, znajdujących się na skraju wyspy.
 Przybywszy tu, robił przez czas pewien poszukiwania, nagle pochwycił Strzelca za rękę i rzekł: Patrz tam!
 — Litery! — zawołał Kennedy.
 W istocie ukazały się w skale wyryte duże, zupełnie czytelne litery „A. Z?.“
 — A. D. mówił doktór, Andrea Debono! pierwsze litery imienia i nazwiska podróżnika, który badał górny bieg Nilu.
 — Nie ulega to wątpliwości!
 — Czy teraz jesteś przekonany?
 — To Nil, nie można o tem więcej wątpić!
 Doktór spojrzał jeszcze raz na te drogocenne inicjały i odrysował ściśle ich formę i wielkość.
 — A teraz, wróćmy do balonu! — zawołał.
 — Prędko, gdyż są tam liczni tuziemcy, zamierzający przepłynąć rzekę.
 — Mało nas to teraz obchodzi. Jeżeli wiatr przez parę godzin poniesie nas na północ, to dotrzemy do Gondocoro i uściśniemy dłonie naszych rodaków.
 Po upływie 10 minut „Victorja“ uniosła się majestatycznie; doktór na znak osiągniętych rezultatów wywiesił flagę Anglji.
 ROZDZIAŁ XVIII.
 ’okąd dążymy? — pytał Kennedy przyjaciela, rozpatrującego kompas.
 — Na północ i północo-zachód.
 — Do licha! To nie północ?
 — Mniemam, że trudno nam będzie dotrzeć do Gondocoro, żałuję tego, ale nie narzekam, gdyż będziemy mogli zbadać wschód.
 „Victorja“ stopniowo oddalała się od Nilu.
 — Patrzymy po raz ostatni na ten dotąd nie przekroczony stopień szerokości, po za który najodważniejsi podróżnicy nie mogli się przedostać. Przebywają tu niedostępne plemio Il
 — 142 — na, o których opowiadali Petherik, D’Arnaud, Miani, oraz młody podróżnik Lejean, któremu zawdzięczamy najlepsze prace o górnym biegu Nilu.
 — Czy nasze odkrycia i przypuszczenia są zgodne z hipotezami naukowemi? — zapytał Kennedy.
 Zupełnie. Źródła Białej rzeki, Bahr-elAbiad, są ukryte w jeziorze, wielkości morza, tam bierze ona początek. Poezja wprawdzie na tem fakcie wiele utraci, albowiem rzece tej przypisywano pochodzenie niebiańskie. Starożytne ludy nazywali rzekę ową oceanem i wierzono, że bierze ona swój początek na słońcu.
 — Widać znowu kataraktę — rzekł Joe.
 To katarakta Makado, na 8° szerokości, zupełnie się zgadza! Ach, dla czegóż nie można było parę godzin podróżować z biegiem Nilu.
 Wiatr poniósł teraz „Victorję“ na pólnocozachód. Celem ominięcia góry Logwek, zwiedzonej niegdyś przez podróżnika Debono, musiano opuścić się nieco niżej.
 Moi przyjaciele — rzekł doktór, do swych towarzyszy, teraz dopiero zaczyna się nasza podróż odkrywcza w Afryce, dotąd bowiem szliśmy po śladach naszych podróżników. Udajemy się w świat nieznany, czy odwaga was nie opuści?
 — Nigdy! — zawołali jednocześnie Dick i Joe.
 — W drogę więc, i Niebo niech nam sprzyja!
 O 10-ej godzinie wieczorem podróżnicy dotarli przez przepaście, lasy i rozproszone wsie do gór Drżących.
 W tym pamiętnym dniu, 23 Kwietnia, przebyli w 15 godzin, gnani silnym wiatrem, przeszło 315 mil. Ostatnia część tej podróży pozostawiła podróżnikom smutne wrażenie. Zupełna cisza panowała w łodzi. Czy doktór był zajęty wyłącznie swemi odkryciami? Czy towarzysze jego rozmyślali o podróży przez nieznane kraje? Do tych myśli przyłączały się bezwątpienia wspomnienia przyjaciół oddalonych i Anglji.
 Joe nie troszczył się o nic, umiał jednak uszanować ogólne milczenie.
 O 10-ej godzinie wieczorem.Aictorja14 zarzuciła kowicę po drugiej stronie gór Drżących *), spożyto wieczerzę i wszyscy zasnęli. Następnego ranka podróżnicy znów się ożywili.

  • ) Podania głoszą, że góra ta drży, gdy na nią wstępują muzułmanie.

 Była piękna pogoda i dął pomyślny wiatr, a dobre śniadanie, przyrządzone przez Joego, do reszty naprawiło humor małego towarzystwa.
 Kraj, który teraz trzeba było przejechać, jest olbrzymi, graniczy z górami księżycowemi i górzystą okolicą Darfur. Wielkość jego równa się wielkości Europy.
 — Przejeżdżamy teraz kraj t. zw. Usoga — powiedział doktór. Geografowie twierdzili, że w środkowym punkcie Afryki, znajduje się olbrzymie międzymorze, sprawdzimy czy przypuszczenie to jest prawdziwe.
 — Zkąd oni doszli do tego przypuszczenia? — pytał Kennedy.
 — Dzięki podaniom arabów, opowiadających chętnie i często za wiele, wszelako może być w tem część prawdy. Na podstawie tych sprawozdań rysowano karty i, zdaniem mojem, trzeba będzie w podróży naszej kierować się jedną z nich.
 — Czy kraj ten jest zamieszkany? — dopytywał Joe.
 — Naturalnie, ale nie gęsto. Rozrzucone tu plemiona nazywają ogólnem mianem NyamNyam, są oni ludożercami.
 Po południu horyzont pokrył się gęstą mgłą, unoszącą się z ziemi i doktór w obawie ude rżenia o jakąś skalę o godzinie 5-ej zatrzymał balon.
 Noc przeszła bez wypadku, skutkiem wielkiej ciemności podwojono czujność.
 Po przebudzeniu się, Joe meldował: Pora śniadania, musimy się zadowolnić kawą i suszonym mięsem, dopóki pan Kennedy nie będzie miał sposobności zaopatrzenia nas w świeżą zwierzynę.
 ROZDZIAŁ XIX.
 Wiatr dął silnie i nieregularnie, „Victorja“ formalnie lawirowała w powietrzu, rzucana to na północ, to na południe, nie mogąc natrafić na stały prąd powietrzny.
 — Jedziemy bardzo szybko, ale nie posuwamy się — rzekł Kennedy, spoglądając na bezustanne chwianie się igły magnetycznej.
 — „Victorja“ posuwa się z szybkością 18 mil na godzinę — rzekł Fergusson. Spojrzyjcie na dół, a przekonacie się, jak szybko usuwa się to pole z pod nóg naszych. Las ten wygląda jakby się chciał na nas rzucić.
 — Las ten już wytrzebiony, — zauważył strzelec.
 — Az tego lasu powstała wieś — dadał Joe. Zdaje mi się, że rozpoznaję parę zdziwionych negrów.
 — Jest to bardzo naturalne — objaśnił doktór, francuscy wieśniacy, ujrzawszy po raz pierwszy balon, strzelali doń, uważając go za zjawisko powietrzne, negrzy sudańscy mają więc zupełne prawo wyrażać swój podziw.
 — Chciałbym z nich zażartować — powiedział Joe, podczas gdy „Victorja“ unosiła się na wysokości 100 stóp po nad wsią.
 — Za pozwoleniem pańskiem, panie doktorze, rzuciłbym im pustą flaszkę, jeżeli się w drodze nie potłucze, będą ją czcili, jeżeli zaś ulegnie stłuczeniu, zrobią sobie z kawałków amulety.
 Rzekłszy to, wyrzucił flaszkę, która rozleciała się w tysiące kawałków; tuziemcy wydali przeraźliwy okrzyk, rzucając się bezładnie do swoich namiotów.
 Niebawem musiała „Victorja“ wznieść się wyżej, gdyż na drodze napotkano las z drzewami wysokości 300 stóp, rodzaj stuletnich bananów.
 — Prześliczne drzewa! — zawołał Kennedy, nic piękniejszego nie widziałem. — Patrzaj, Samuelu!
 — Wysokość tych bananów jest w istocie zadziwiającą, lecz w lasach nowego świata są jeszcze wyższe.
 Podczas gdy rozmawiano o wysokości rozmaitych drzew, las ustąpił miejsce zbiorowisku chat, pośród których Joe zauważył ogromne drzewo i zawołał w zapale:
 — Jeżeli to drzewo od 4, 000 lat wydaje takie owoce, to niema mu czego zazdrościć i wskazał na olbrzymi sykomor, którego pień zasłaniał członki ludzkie.
 Kwiecie, o którym mówił Joe, były świeżo obcięte głowy ludzkie.
 — Drzewo wojenne kanibalów — powiedział doktór; indjanie zdejmują tylko czerepy, afrykanie zaś całe głowy.
 — Prawdziwa rzecz mody — zauważył Joe.
 Z horyzontu tymczasem znikła wieś z obcię temi głowami; druga nieco dalej, nie mniej wstrętny przedstawiała widok, na wpół strawione trupy, oszpecone szkielety i rozproszone członki, pozostawione zostały na pożarcie hyenom i szakalom.
 — Są to ciała złoczyńców, rzuca się tu ich tak samo, jak w Abisynji na pożarcie dzikim zwierzętom. W okólicach południowej Afryki, mówił dalej doktór, złoczyńców zamykają w chatach, które podpalają.
 Joe w tej chwili zauważył swym bystrym wzrokiem stado mięsożernych ptaków.
 — Są to orły — objaśnił Kennedy. Pyszne ptaki, których szybkość lotu równa się naszemu.
 — Niech nas Bóg strzeże przed ich napaścią — rzekł doktór, obawiać się ich trzeba więcej niż dzikich zwierząt i barbarzyńskich plemion!
 — Eh, — ironicznie odezwał się strzelec, zaraz je wystrzałem rozegnam.
 — Nie wątpię w celność twoich strzałów, lecz w tym wypadku wolałbym nie robić z nich użytku; osłona balonu nie wytrzymałaby uderzeń ich dziobów. Spodziewam się wszakże, że maszyna raczej odstręczy, niż pociągnie te straszne ptaki.
 Była godzina 12-a, „Victorja” od pewnego czasu miarkowała swą szybkość i znajdowała się nie zbyt wysoko od ziemi. Nagle podróżni usłyszeli krzyki i gwizdanie, spojrzeli na dół i oczom ich przedstawiło się straszne widowisko. Dwa plemiona toczyły zawzięty bój; strzały biegły w różnych kierunkach. Zapalczywi wojownicy, których było przeszło 600 nie zauważyli „Victorji“. Większość we krwi brocząca przedstawiała obrzydliwy widok.
 Za ukazaniem się balonu walkę na chwilę przerwano, krzyki wzmogły się. Kilka strzałów puszczono w kierunku łodzi.
 — Usuńmy się ztąd, wołał doktór, na takie niebezpieczeństwo nie powinniśmy się narażać. Walka rozpoczęła się na nowo, jak tylko jeden z nieprzyjaciół padł na ziemię, przeciwnik obcinał mu głowę. Kobiety, znajdujące się wśród walczących, zbierały zakrwawione głowy i gromadziły je po obu stronach pola walki, często staczając z sobą bójkę o te obrzydliwe trofea.
 — Straszna scena! — wołał Kennedy, gdyby jednak wojownicy nosili mundury, nie znaleziono by w czynnościach ich nic nadzwyczajnego.
 Miałbym ogromną ochotę pośredniczenia w tej walce — dodał strzelec, biorąc karabin do ręki.
 — Nie pozwalam — rzekł doktór, troszczmy się o nasze własne sprawy! Czy wiesz, która strona ma słuszność, że chcesz odegrać rolę rozjemcy? Lepiej zrobimy, gdy usuniemy się jak najprędzej z tego miejsca.
 Jeden z przywódców dzikich odznaczał się atletyczną postawą i herkulesową siłą.
 Jedną ręką rzucił dzidę pomiędzy nieprzyjaciół, a drugą dokonywał uderzeń toporem.
 W tej chwili właśnie rzucił się na jednego z rannych i silnem uderzeniem topora odrąbał mu rękę, poniósł ją do ust i zaczął zajadać.
 — Ha! — zawołał Kennedy, obrzydliwa bestja, nie wytrzymam dłużej!
 I wojownik, ugodzony strzałą Strzelca w czoło, padł na ziemię.
 Zdarzenie to wywołało wśród wojowników podziw i zdumienie; po kilku sekundach połowa walczących opuściła pole bitwy.
 — Szukajmy wyżej prądu, który nas ztąd uniesie — rzekł doktór, widowisko to sprawia mi obrzydzenie.
 „Victorja“ uniosła się, przeraźliwe krzyki hordy towarzyszyły jej jeszcze przez parę chwil, ale niebawem balon oddalił się od pobojowiska w kierunku południowym.
 Ukazały się teraz liczne strumienie, płynące na wschód, niewątpliwie były to dopływy jeziora Nu, lub rzeki Gazelli, o której podróżnik Lejean głosił takie zadziwiające wieści.
 Przy nastaniu nocy „Victorja“, przejechawszy 150 mil, zarzuciła kotwicę pod 27° długości i 4°20’ północnej szerokości.
 ROZDZIAŁ XX. była była bardzo ciemna. Doktór niegł zbadać kraja, kotwicę wpuszczodo bardzo mocnego drzewa, którego nie można było na razie rozpoznać. Fergusson wedle zwyczaju objął straż od godziny 9-ej, a o 12-ej zastąpił go Dick.
 — Dicku baczność, — czujnie strzeż i zwracaj na wszystko uwagę!
 — Czy jest co podejrzanego?
 — Nie, ale usłyszałem pod nami nieokreślony szum, nie wiem dokąd nas wiatr zagnał, ostrożność nigdy nie zawadzi!
 — Usłyszałeś pewnie poruszenie dzikich zwierząt.
 Me, inny to był szum; jak tylko co spostrzeżesz, nie omieszkaj nas obudzić.
 — Bądź spokojny!
 Doktór jeszcze raz deremnie nasłuchiwał, poczem ułożył się do snu.
 Horyzont był pokryty gęsteini chmurami, wiatr ustał zupełnie, „Victorja“, choć przytrzymywana przez jedną tylko kotwicę, zawisła zupełnie spokojnie. Kennedy, opierając się o krawędź łodzi, spoglądał na dół, skierował wzrok na horyzont i zdawało mu się, że widzi jakieś światło. Była chwila, że wyraźnie widział światło w odległości 200 kroków, lecz znikło ono niebawem. Strzelec uspokoił się i oddał się rozmyślaniom, gdy nagle przeszył powietrze ogłuszający świst. Był to krzyk zwierzęcia, może nocnego ptaka? a może głos ten pochodził z ust ludzkich? Chociaż pojmował ważność sytuacji, wstrzymywał się jeszcze od budzenia swych towarzyszów; zbadał broń swoją i skierował za pomocą nocnej lunety wzrok ku dołowi. Zdawało mu się, że widzi nieokreślone postacie, wdrapujące się na drzewo i, w blasku księżycowym padłym jak lekka błyskawica wśród dwóch chmur, poznał grupę indywiduów, poruszających się w różne strony. Przypomniała mu się przygoda z małpami i uważał za właściwe zbudzić doktora.
 — 7 Cicho, — mówmy jak najciszej!
 — Czy się co wydarzyło?
 — Tak, trzeba zbudzić Joego.
 Jak tylko się ten przebudził, strzelec opowiedział, co zauważył.
 — Czy znowu te przeklęte małpy? — pytał Joe.
 — Być może, na wszelki wypadek trzeba przedsięwziąć środki ostrożności.
 — Joe, wraz zemną, proponował Kennedy, spuści się na dół po drabinie.
 — Ja zaś podczas tego — dodał doktór, przygotuję wszystko, abyśmy łatwo mogli wznieść się w górę. Używajcie broni tylko w ostatecznym razie, bezcelowem jest zaznaczanie naszej obecności.
 Dick i Joe spuścili się po drzewie i zajęli na gałęzi obronną pozycję.
 Przez parę minut nic nie mówiąc, nasłuchiwali. Trzaskanie gałęzi przerywało jedynie ciszę. nocną.
 W tem Joe pochwycił rękę Kennedy’ego i zapytał:
 — Czy pan słyszysz?
 — Słyszę, zbliżają się!..’.
 — A może to węże?
 — Przypuszczam, że ludzie!
 — Wolałbym nawet, żeby to byli ludzie — mówił Joe do siebie, gdyż niecierpię płazów.
 — Szum wzmaga się — rzekł po paru chwilach Kennedy.
 — Zdaje się, że włażą na drzewo.
 Czuwaj po tej, ja będę czuwał po tamtej stronie.
 Siedzieli tak przez parę minut spokojnie, oczekując wypadków, nareszcie Joe szepnął do ucha Kennedemu:
 — Negrzy!
 W tej chwili doleciały do uszu podróżników parę półgłosem zamienionych słów. Joe trzymał strzelbę w pogotowiu.
 — Poczekaj! — rozkazał Kennedy.
 W istocie dzicy włazili na drzewo, zjawiali się z różnych stron i jak płazy czołgali się powoli, ale pewnie; obecność ich zwiastowały wyziewy ciała wysmarowanego wstrętnym olejem.
 Niebawem Kennedy i Joe ujrzeli dwóch negrów szybko ku nim się zbliżających.
 — Baczność! — dowodził Kennedy. Ognia!
 Podwójny strzał padł, jak uderzenie piorunu i zgasł wśród okrzyku bólu. Po paru minutach cała zgraja znikła.
 Wśród wrzawy, towarzyszącej ucieczce rozległ się dziwny, niezrozumiały obok głos ludzki, wzywający pomocy w języku francuzkim: Na pomoc! Na pomoc!
 Kennedy i Joe szybko powrócili do łodzi.
 — Czyście słyszeli? — zapytał doktór.
 — Naturalnie! — krzyk rozpaczliwy: na pomoc! na pomoc!
 — Francuz w rękach tych barbarzyńców.
 — Nieszczęśliwy, mordują go, torturują!
 Doktór z trudem zdołał ukryć głębokie wzruszenie.
 — Nie możemy o tem wątpić rzekł on, że nieszczęśliwy francuz wpadł w ręce tych dzikich, ale my go ocalimy.
 — Naturalnie, Samuelu, oczekujemy twoich rozkazów. Ułóżmy plan postępowania, najlepiej będzie przy wschodzie słońca uprowadzić francuza.
 — Ale w jaki sposób usuniemy tych nikczemnych negrów?
 — Sądząc z ucieczki, przypuścić należy, że nie znają oni broni palnej. Zanim rozpoczniemy działać, oczekujmy świtu i ułożymy plan ratunkowy odpowiednio do właściwości miejsca.
 — Biedny, nieszczęśliwy, nie może być daleko — mówił Joe, gdyż...
 — Na pomoc! na pomoc! powtórzył głos żałośnie, ale słabiej niż przedtem.
 — Barbarzyńcy! — zawołał Joe wzburzony. A gdy go tej nocy jeszcze zamordują?
 — Słyszysz Samuelu, chwytając silnie za rękę doktora, a gdy go tej nocy jeszcze zamordują? — powtórzył Kennedy.
 — To nieprawdopodobne, dzikie plemiona zabijają swych jeńców we dnie, potrzeba im bowiem do tej uroczystości światła dziennego.
 — Skorzystajmy z nocy, ażeby się zbliżyć do nieszczęśliwego — rzekł szkot.
 — Będę panu towarzyszył, panie Dicku.
 — Nie, moi przyjaciele! Nie! plan ten przynosi zaszczyt waszej odwadze i sercu, ale możecie wszystkich nas zgubić, a tego nieszczęśliwego nie ocalicie.
 — Dla czego? — pytał Kennedy. Dzicy są przestraszeni, rozproszeni, nie powrócą!
 — Dicku, proszę cię, słuchaj mnie, działam we wspólnym interesie, gdybyś został napadnięty i wzięty do niewoli, wszystko byłoby stracone!
 — Ale ten nieszczęśliwy czeka, spodziewa się i nie otrzymuje odpowiedzi; nikt mu na pomoc nie przychodzi. Musi myśleć, że uległ złudzeniu, że nie słyszał naszych strzałów...
 — Można go uspokoić — odparł doktór; zrobił z rąk tubę i głośno krzyknął po francuzku:
 — Kimbyś nie był, miej zaufanie, trzej przyjaciele są blisko ciebie!
 Straszny rozległ się krzyk, który bezwątpienia zagłuszył odpowiedź więźnia.
 — Duszą go, duszą!.. — wołał Kennedy. Nasze wmieszanie posłużyło tylko do skrócenia godzin męki! Musimy działać!
 — Ale jak. Dicku? Co zamierzasz czynić w tej ciemności?
 — O! gdyby już dniało! — wołał Joe.
 — I cóż byłoby wówczas? — pytał doktór.
 — Wówczas położenie wyjaśniło by się — odparł strzelec, zeszedłbym na ziemię i strzałami rozpędził tę zgraję.
 — A ty, Joe cobyś zrobił? — pytał dalej Fergusson.
 — Ja bym wskazał więźniowi, w którą stronę ma uciec.
 — A w jaki sposób zniósłbyś się z nim?
 — Za pomocą strzały, do której przyczepiłbym kartkę, lub głośno krzyknąłbym doń; negrzy przecież języka naszego nie rozumieją.
 — Plany wasze są niewykonalne, moi przyjaciele, najtrudniej by było nieszczęśliwemu ratować się ucieczką, gdyby mu się nawet udało zmylić czujność swych katów. Plan twój, Dicku, wystąpienia z bronią palną, może by się i udał, ale gdyby się nie powiódł, tobyś przepadł i wów czas musielibyśmy ratować dwie osoby zamiast jednej. Nie, musimy mieć po naszej stronie wszystkie widoki powodzenia!
 — W każdym razie powinniśmy działać natychmiast — powiedział strzelec.
 — Być może — odparł Samuel, podkreślając znacząco to słowo.
 — Czy potrafisz pan rozproszyć ciemności? — zapytał Joe.
 — Może...
 — Jeżeli pan rzeczywiście potrafisz, ogłoszę pana za pierwszego uczonego w świecie.
 Doktór milczał przez chwil parę, pogrążywszy się w głębokiej zadumie, a dwaj jego towarzysze spoglądali wyczekująco.
 Położenie było wielce naprężone, Fergusson nareszcie przemówił.
 — Posłuchajcie: Nasze dwieście funtów balastu są nienaruszone. Jeżeli więzień, który niewątpliwie skutkiem cierpień jest osłabionym, waży tylko tyle, co każdy z nas, to pozostaje nam prócz tego 60 funtów balastu, który wyrzucić możemy, ażeby się wznieść wyżej. Jeżeli opuszczę się do więźnia i wyrzucę ilość balastu, odpowiadającą jego wadze, to równowaga balonu nie ulegnie żadnej zmianie. Gdy zaś potem wzniosę się wyżej, by uniknąć pościgu negrów, wówczas będę zmuszony użyć silniejszego środka, niż dmuchawki tlenowodorowej; wyrzucę w odpowiedniej chwili nadmiar balastu i wzniosę się napewno z wielką szybkością.
 — Nie ulega to wątpliwości!
 — W każdym razie będziemy mieli tu do czynienia z bardzo niekorzystnym objawem, a mianowicie: gdy później zechcę się opuścić, będę zmuszony stracić pewną ilość gazu, który jest dla nas bardzo cennym, ale nie możemy żałować jego utraty, gdy chodzi o ocalenia człowieka.
 Masz słuszność, Samuelu, musimy wszystko poświęcić, ażeby ocalić nieszczęśliwego!
 — Działajmy więc, przynieście worki na skraj łodzi, abyśmy mogli się ich pozbyć za jednym zamachem.
 — A ciemność?
 — Trzymajcie broń w pogotowiu, być może, że będziemy zmuszeni strzelać zbiorowo z karabinu, dwóch flint i 10 rewolwerów. Być nawet może, że nie będzie trzeba takiego hałasu. Czyście gotowi?
 — Tak!. — odpowiedzieli Kennedy i Joe.
 — Dobrze, zwracajcie na wszystkie strony uwagę, Joe zsunie balast, a Dick uprowadzi więźnia; nic jednak stać się nie powinno bez mojego rozkazu, Joe uwolnij Przedewszystkiem kotwicę i wejdź do łodzi.
 Joe spuścił się po linie i po kilku chwilach znowu powrócił do łodzi, a uwolniona „Yictorja“, zawisła nieruchomie w powietrzu. Podczas tego doktór ściśle badał stan balonu, a przekonawszy się, iż jest w porządku, wyjął ze swej torby dwa kawałki węgla, które przymocował do izolowanych dwóch przewodników drucianych.
 Kennedy i Joe przyglądali się tej czynności, nie rozumiejąc jej.
 Doktór, ukończywszy swą pracę, stanął w pośrodku łodzi, wziął do rąk węgle i złączył je ze sobą, nagle ukazało się jasne światło pomiędzy dwoma węglami; snop elektrycznego światła, we właściwem słowa tego znaczeniu, rozjaśnił ciemności nocy.
 — O mój panie! — zawołał Joe.
 — Ani słowa! — rzekł doktór.
 ROZDZIAŁ XXI. ergusson kierował światłem w różne strony okolicy, trzymając dłużej w miejscu, zkąd rozległ się okrzyk rozpaczy.
 Drzewo, nad którem „Victorja“ zawisła nieruchomie, znajdowało się wśród pól trzciny cukrowej. Widać było około 50 nizkich, okrągłych chat, w których poruszali się w różne strony liczne indywidua. Sto stóp pod balonem był urządzony pal, do którego przywiązany leżał człowiek; był to młody mężczyzna, najwyżej 80 lat liczący, o długiej czarnej brodzie, na wpół odziany, źle wyglądający, okryty ranami, z których krew się sączyła. Wygolone miejsce okrągłe na jego głowie wskazywało tonsurę.
 — To misjonarz, ksiądz! — zawołał Joe.
 — Nieszczęśliwy! — powiedział strzelec.
 — Ocalimy go, Dicku, ocalimy! — rzekł doktór.
 Gdy negrzy zauważyli balon podobny do komety ze świecącym ogonem, powstał wśród nich straszny zamęt. Podczas gdy oni krzyczeli, więzień podniósł głowę, oczy jego błysnęły radością i, nie wiedząc jeszcze co się stało, wyciągnął obydwie swe dłonie ku zbawcom.
 — Żyje, żyje! — zawołał Fergusson, Bogu niech będą dzięki! Dzicy są strasznie zatrwożeni. Ocalimy go! — jesteście gotowi przyjaciele?
 — Tak.
 — Joe zagaś dmuchawkę.
 „Victorja“ zaczęła się opuszczać. Po upływie dziesięciu minut Fergusson puscit swoje światło, które do tego stopnia przestraszyło negrów, że ratowali się ucieczką. Doktor nie bez podstawy liczył na skuteczność fantastycznego ukazania się „Victorji“ i promieni rzucanych w nieprzejrzaną ciemność.
 Łódź zbiżała się ku ziemi. W trakcie tego wrócili z krzykiem odważniejsi z czarnych, do myślając się, że ofiara może im być wyrwaną; Kennedy pochwycił strzelbę, lecz doktór zakazał strzelać.
 Ksiądz leżał na kolanach, nie miał sił utrzymać się na nogach. Gdy łódź zbliżyła się do ziemi, Kennedy rzucił swą strzelbę, uniósł więźnia i ułożył w łodzi; ściśle w tej samej chwili Joe, wyrzucił 200 funt. balastu.
 Doktór zamierzał wznieść się teraz z nadzwyczajną szybkością, ale, pomimo wszelkich zastosowanych środków, balon, podniósł się na 3 — 4 stopy od ziemi i pozostał nieruchomym.
 — Co nas powstrzymuje? — zawołał przestraszony Fergusson.
 Przybiegło kilku dzikich, wydając przeraźliwe krzyki.
 — O! zawołał Joe, spoglądając na dół, jeden z tych przeklętych czarnych uczepił się łodzi.
 — Dicku, Dicku! — zawołał doktór, wyrzuć skrzynię z wodą!
 „Victorja“, nagle pozbawiona około 100 funtów ciężaru, uniosła się o 300 stóp w górę.
 — Hura! — wykrzyknęli towarzysze doktora.
 Nagle balon uniósł się do 1, 000 stóp.
 Co się stało? — zapytał Kennedy, tracąc równowagę.
 — Nic, tylko ten łajdak opuścił łódź — odpowiedział spokojnie Fergusson.
 I Joe, szybko wychyliwszy się z łodzi, ujrzał jak dziki zataczał się, spadając na ziemię.
 Doktór oddzielił teraz dwa druty elektryczne i znowu zapanowała poprzednia ciemność.
 Była godzina 1-a po północy.
 Francuz nareszcie przebudził się z omdlenia i otworzył oczy.
 — Jesteś pan ocalony — rzekł do niego doktór.
 — Ocalony? — odpowiedział po angielsku, uśmiechając się smutnie, ocalony od męczeńskiej śmierci. Dziękuję wam bracia. Dni moje, a nawet godziny są policzone. Rzekłszy to, popadł znów w omdlenie.
 — Umiera! — zawołał Dick.
 — Nie, nie, — odpowiedział Fergusson, nachylając się do chorego, ale jest bardzo chory, trzeba mu urządzić łoże w namiocie.
 Urządzili łoże i ułożyli nieszczęśliwego, krwią zbroczonego. Całe ciało jego pokryte było ranami. Doktór przyrządził z chustki szarpie i położył na rany, obmywszy je poprzednio. Później przyniósł ze swej apteki wzmacniające lekarstwo i wlał parę kropel do ust księdza.
 — Dziękuję, dziękuję, — mówił chory słabym głosem.
 Fergusson był zdania, że potrzeba go zostawić obecnie w zupełnym spokoju, zasunął firanki namiotu i objął znowu ster balonu.
 O świcie prąd unosił balon w kierunku zachodnim i północno-zachodnim.
 Fergusson obserwował przez chwilę niespokojny sen chorego.
 — O! gdybyśmy mogli utrzymać przy życiu tego towarzysza, którego nam niebiosa zesłały! — rzekł strzelec. Czy masz nadzieję?
 — Tak, Dicku!
 Około wieczora „Victorja“ zatrzymała się, a Joe i Kennedy zmieniali się przy chorym, podczas gdy Fergusson czuwał nad bezpieczeństwem balonu. Następnego ranka „Victorja” posunęła się w kierunku zachodu, zdawało się, iż dzień będzie pogodny.
 Misjonarz przywołał swoich nowych przyjaciół nieco silniejszym głosem. Rozsunięto zasłony i chory z zadowoleniem wciągał w siebie świeże, poranne powietrze.
 — Jak się pan czujesz? — pytał Fergusson.
 — Być może, że lepiej — odpowiedział, ale was, moi przyjaciele dotąd widziałem tylko we śnie! Zaledwie mogę sobie zdać sprawę z tego, co zaszło! Kto wy jesteście, powiedźcie, abym was mógł wspominać w. ostatniej mojej modlitwie.
 — Jesteśmy, angielskimi podróżnikami — odpowiedział doktór; postanowiliśmy balonem objechać Afrykę i podczas naszej jazdy mieliśmy szczęście ocalić pana.
 — Wiedza ma swoich bohaterów — rzekł misjonarz.
 — Religja zaś męczenników — dodał szkot.
 — Pan jesteś misjonarzem? — pytał doktór.
 — Jestem kaznodzieją misyjnym łazarzystów. Bóg mi was zesłał, niech będzie Chwała Jego! Przybywacie z ojczystej części świata, opowiedźcie mi, proszę, o Europie, Francyi, od pięciu lat jestem bez żadnej ztamtąd wiadomości.
 — Pięć lat przebywałeś pan wśród dzikich? — zapytał Kennedy.
 — Tak — odpowiedział młody ksiądz, są to barbarzyńcy, ale współbracia, których tylko religja może oświecić.
 Fergusson, czyniąc zadość żądaniu misjonarza, długo opowiadał o Francyi. Ten słuchał go uważnie i łzy ciekły mu z oczu. Biedny człowiek ściskał dłonie Joe’go i Kennedyego, a ręce jego były rozpalone od gorączki. Doktór przyrządził mu parę szklanek herbaty, którą chory wypił z apetytem.
 — Jesteście odważnymi podróżnikami — powiedział on i wasze ryzykowne przedsięwzię cie uda się wam; ujrzycie znowu waszych krewnych, przyjaciół, ojczyznę...
 Misjonarz znów popadł w takie osłabienie, że musiano go położyć, Fergusson trzymał go przez parę godzin na rękach. Nie mógł zapanować nad sobą patrząc, jak życie szybko ulata, czyżby mieli go znów utracić, wyrwawszy z objęć śmierci? Doktór opiekował się chorym z największą pieczołowitością, dzięki temu nieszczęśliwy stopniowo odzyskiwał przytomność.
 Z urywanych słów księdza dowiedziano się jego historji.
 Misjonarz był biednym, młodym człowiekiem z Aradon, wsi w Bretanji, już od młodości marzył, aby zostać księdzem. Z życiem ascetycznem chciał połączyć życie pełne niebezpieczeństwa i wstąpił do zakonu księży misjonarzy. W 20 roku życia opuścił swą ojczyznę i udał się do niegościnnych wybrzeży Afryki, a ztamtąd, pomimo licznych przeciwności, dotarł do plemion, zamieszkujących górne dopływy Nilu. Przez dwa lata daremne były jego usiłowania celem nawrócenia niewiernych. Jedno z najdzikszych plemion Nyambarra uwięziło go; znosił najstraszniejsze katusze, ale pomimo to nie ustawał w.nauczaniu i nawracaniu. Plemię to w jednej z walk z sąsiadująr cym szczepem zostało rozbite, a jego pozostawiono na pobojowisku w mniemaniu, że wyzionął ducha.
 Zamiast jednak powrócić tam, zkąd przyszedł, prowadził dalej swą pielgrzymkę. Najspokojniejsze czasy, jakie przeżył były te, kiedy uważano go za idjotę; przyswoił sobie narzecza tych okolic i nieprzestawał nawracać.
 W ten sposób przebiegał jeszcze przez dwa lata barbarzyńskie kraje, gnany nadludzką siłą, której tylko Bóg użyczyć może.
 Od roku przebywał wśród „Barafri“, jednego z najdzikszych plemion Afryki.
 Przywódca tego plemienia zmarł przed paru dniami, a ponieważ misjonarza obwiniono 0 przyczynienie się do jego śmierci, postanowiono go zgładzić. Męczarnie jego trwały od 40 godzin, miał on umrzeć, jak słusznie przypuszczał doktór, następnego południa. Gdy usłyszał odgłosy strzałów odezwała się w nim chęć do życia. Na pomoc, na pomoc, wołał on 1 mniemał, że śni, gdy usłyszał z niebios pochodzące słowa pociechy.
 — Nie żałuję ulatującego życia — dodał on, jest ono własnością Boga.
 — Miej pan nadzieję — pocieszał go doktór, ocalimy cię od śmierci, tak samo, jak ocali. liśmy od męczarni.
 — Nie błagam niebios o to — odpowiedział ksiądz z pokorą. Niech będzie pochwalony Bóg, który zezwolił mi raz jeszcze usłyszeć mowę ojczystą i uścisnąć dłonie przyjaciół.
 Osłabienie znów nim opanowało. Przeszedł dzień pomiędzy nadzieją i obawą. Kennedy był bardzo wzruszony, a Joe niejednokrotnie ocierał łzy ukradkiem.
 „Victorja“ posuwała się bardzo wolno.
 Około wieczora Joe oznajmił, że na zachodzie ujrzał olbrzymie światło. Pod wyższą szerokością można by przypuścić, że zjawisko to jest wielkiem światłem północnem. Zdawało się, iż niebo stoi w płomieniach. Doktór starannie zbadał to zjawisko.
 — Może to być tylko wulkan czynny — powiedział.
 — Ale wiatr niesie nas w tym kierunku — dodał Kennedy.
 — To nic, przesuniemy się po nad tym wulkanem.
 Po upływie 3-ch godzin balon znalazł się po za górami, między 24°15’ długości i 4°42’ szerokości. Przed nim roztaczał się rozpalony krater, wyrzucający strumienie płynnej lawy i ciskający w górę rozpalone odłamki skał. Było to wspaniałe, ale zarazem niebezpieczne, widowisko, gdyż wiatr gnał balon w kierunku atmo sfery, stojącej w ogniu. Ponieważ wulkan był przeszkodą, której ominąć nie było można, musiano wznieść się po nad nią. Za pomocą rozgrzania dmuchawki balon wzniósł się do wysokości 6, 000 stóp.
 Umierający ksiądz obserwował ze swego łoża ognisty krater, z którego wydobywały się wśród przeraźliwego łoskotu tysiące olśniewających płomieni.
 — Jakie to piękne — rzekł on i jak nieskończenie wielką jest moc Boga, nawet w najstraszniejszych przejawach natury!
 Około godziny 10-ej wieczorem wulkaniczna góra widniała na horyzoncie jak czerwony punkcik.
 ROZDZIAŁ XXII. iękna noc roztoczyła się nad ziemią, misjonarz spał snem przerywanym.
 — On już nie wyzdrowieje — rzekł Joe. Biedny człowiek, taki jeszcze młody!
 — Skona na naszych rękach mówił doktór. Oddycha coraz słabiej; nic go nie zdoła ocalić.
 — Obrzydliwe bestje — wołał Joe z gniewem, a pobożny ten człowiek znajduje jeszcze dla nich słowa usprawiedliwienia, tak, on nawet im przebacza.
 — Niebo zsyła mu jeszcze piękną noc, może ostatnią. Przypuszczam, że nie będzie już wiele cierpiał, zaśnie spokojnie snem wiecznym.
 Umierający przemówił parę słów urywanych, doktór zbliżył się doń. Chory skarżył się na brak tchu i żądał więcej powietrza. Odsunięto zasłony namiotu i powiało łagodne, nocne powietrze, które chory z zadowoleniem wciągał w siebie.
 — Moi przyjaciele — rzekł on słabnącym głosem; umieram, niechaj Bóg, który wynagradza dobre uczynki, doprowadzi was do pewnego portu i życzenia moje spełni.
 — Niech pan nie traci nadziei — rzekł Kennedy, to tylko przemijający atak osłabienia.
 — Śmierć zbliża się — odpowiedział misjonarz, pozwólcie mi spojrzeć jej w oczy odważnie. Śmierć jest tylko początkiem wieczności i końcem wszelkich trosk ziemskich. Pomóżcie mi uklęknąć, bracia moi, proszę was o to!
 Kennedy uniósł go, strasznie było patrzeć jak bezsilne członki uginały się pod nim.
 — Boże mój! Boże! — wołał umierający apostoł, ulituj się nademną!
 Ostatnie słowa jakie wypowiedział, były błogosławieństwem nowych swych przyjaciół, poczem padł na ręce Kennedy’ego, którego twarz zalała się łzami.
 — Umarł! — powiedział doktór, nachylając się nad nim, umarł!
 I przyjaciele zgięli kolana, cicho wymawiając słowa modlitwy.
 — Jutro rano — rzekł Fergusson, pochowamy go w tej ziemi afrykańskiej, zroszonej krwią jego.
 Doktór, Kennedy i Joe podczas reszty nocy czuwali przy zwłokach.
 Następnego rana wiatr dął z południa, i „Victorja“ unosiła się dość wolno po. nad pustą, górzystą okolicą. Ukazywały się tu zagasłe kratery, tam głębokie wąwozy; nigdzie jednak nie widziano kropli wody.
 Doktór postanowił wylądować w jednym z wąwozów, celem pochowania zwłk. Otaczające góry miały chronić balon przed wiatrami i umożliwić opuszczenie się na ziemię, gdyż nie znaleziono ani jednego drzewa, na którym by można zawiesić kotwicę.
 Skutkiem wyrzucenia balastu przy uprowadzeniu misjonarza mógł balon opuścić się tylko za pomocą utraty gazu. Fergusson otworzył zatem klapę balonu i wodór sycząc począł ulatniać się, a „Victorja“ natychmiast opuściła się do wąwozu.
 Jak tylko łódz dotknęła ziemi, doktór zamknął klapę, Joe zeskoczył na ziemię, trzymając się ręką krawędzi łodzi, a drugą zbierał kamienie, mające zastąpić jego wagę. Wkrótce mógł użyć do tej czynności i drugiej ręki; niebawem złożył 500 funtów kamienia do łodzi, wówczas doktór i Kennedy mogli także wysiąść a „Victorja“ została unieruchomioną.
 Ponieważ zebrane kamienie były nadzwyczaj ciężkie, nie potrzeba było użyć dużej ilości tychże.
 Okoliczność ta była tak uderzającą, iż zwróciła uwagę Fergussona, który zaczął ściślej badać minerał.
 Zadziwiające odkrycie, szeptał do siebie doktór. Kennedy i Joe tymczasem udali się szukać w pobliżu miejsca na grób. Panował straszny upał. Musiano Przedewszystkiem oczyścić grunt od kamieni i wykopać dość głęboki grób, ażeby dzikie zwierzęta nie mogły się dostać do zwłok.
 Nareszcie skończono tę smutną pracę, grób był gotowy; włożono doń szczątki misjonarza, zakopano i ustawiono rodzaj pomnika z odłamków skał.
 Doktór podczas tej czynnności towarzyszy, stał nieruchomy w oddali, pogrążywszy się w zadumie. Nie słyszał wzywań przyjaciół i nie szukał schronienia przed palącem słońcem.
 — Nad czem rozmyślasz? — zapytał Kennedy.
 — Nad zadziwiającym kontrastem przyrody, dziwny zbieg okoliczności, wiecie w ja kiej ziemi leży ten skromny człowiek, to serce szlachetne?
 — W jakiej? — zapytał szkot
 — Ten człowiek, który ślubował ubóstwo, spoczywa w kopalniach złota.
 — W kopalniach złota? — zawołali jednocześnie Joe i Kennedy z największem zdziwieniem.
 — Tak, w kopalniach złota — powtórzył doktór.
 — Te grudy, które odrzucacie, jako bezwartościowe, są kruszcem najpiękniejszej czystości.
 — To niemożliwe, niemożliwe! — wolał Joe.
 — Przekonasz się o tem niebawem.
 Joe rzucił się jak warjat do zbierania rozrzuconych kawałków, Kennedy nie mniej gorliwie zajął się tem samem.
 — Uspokój się, kochany Joe — rzekł Fergusson.
 — Panie doktorze, pana to wcale nie wzrusza?
 — Nie mój drogi, tembardziej, że na nic nam te bogactwa. Nie możemy ich przecież zabrać.
 — Co? — nie zabrać? to byłoby...
 — Ciężar byłby za wielki dla naszej łodzi! nie chciałem wam nawet mówić o tem odkryciu, aby was nie martwić.
 — Mamy więc te skarby zostawić? porzucić wielki majątek, do nas należący?
 — Strzeż się, mój przyjacielu, czy cię opanowała gorączka złota? Czyż cię, ten dopiero co pogrzebany człowiek nie pouczył o wartości światowych bogactw?
 — Wszystko to prawda — odpowiedział Joe, ale to złoto! — panie Kennedy, czybyś pan nie zabrał ztąd parę miljonów?
 — Co robić, mój chłopcze — odparł Kennedy, nie mogąc się powstrzymać od śmiechu, ponieważ nie przybyliśmy tu szukać skarbów, więc ich też nie zabierzemy.
 — Miljony te są zbyt ciężkie — dodał doktór, i nie można ich tak łatwo włożyć do kieszeni.
 — Ale, czyby nie można zamiast piasku, wziąść kruszec jako balast?
 — Na to mogę pozwolić — rzekł Fergusson, z warunkiem jednakże, iż nie będziesz się gniewał, jeżeli będziemy zmuszeni wyrzucić kilkaset funtów.
 — Kilkaset funtów, powtórzył Joe, czyż to wszystko jest złotem?.
 — Tak, mój kochany, można zbogacić niein całe kraje.
 — I to wszystko pozostanie tu bez użytku?
 — Być może, lecz na pocieszenie powiem
 — Trudno mnie pocieszyć, — rzekł zasmucony Joe.
 — Posłuchaj, oznaczę ci ściśle pod względem geograficznym tę miejscowość i po powrocie do Anglji będziesz mógł twoim radakom o niej opowiadać.
 — A więc, panie doktorze, uźnaję, że masz pan słuszność i zgadzam się z Josem, gdy inaczej być nie może, ale przynajmniej napełnijmy łódź naszą tym kruszcem; co pod koniec naszej podróży pozostanie, możemy uważać za czysty zarobek.
 Doktór z uśmiechem przyglądał się tej czynności, poczem oznaczył miejscowość z grobem misjonarza, która znajdawała się pod 22°28’ długości i 4°55’ północnej szerokości.
 Rzuciwszy jeszcze raz wzrokiem na mogiłę, okrywającą zwłoki nieszczęśliwego francuza, doktór powrócił do łodzi.
 Wieczorem tego samego dnia „Victorja“ posunęła się o 90 mil na zachód, znajdowała się obecnie o 1, 400 mil od Zanzibaru.
 ROZDZIAŁ XXIII. j)alon przymocowano do oddzielnie stojącego drzewa i przepędzono noc spokojnie. Podróżni mogli sobie nareszcie pozwolić na spoczynek, gdyż parę dni ostatnich spędzili w ciągiem wzruszeniu i niepokoju.
 Nazajutrz niebo było czyste i upał wielki, balon uniósł się w przestworza. Po kilku daremnych próbach doktór wynalazł niezbyt szybki prąd, który go zagnał na północo-zachód.
 — Nic poruszamy się z miejsca, jeżeli się nie mylę w ciągu 10-ciu dni odbyliśmy połowę naszej drogi, w obecnych jednak warunkach upłyną miesiące zanim ją ukończymy, zwłaszcza, że grozi nam brak wody.
 IM
 — Przecież to niemożliwe, żebyśmy na tych olbrzymich przestrzeniach nie znaleźli rzeki lub stawu.
 — Bardzo bym ’był rad temu.
 Okolica niepokoiła doktora, nabierała ona stopniowo cechy pustyni. Nie widać było ani wsi, ani zbiorowiska chat; roślinność nikła, a natomiast wszędzie ukazywał się białawy piasek, zwiastun pustyni.
 Zdawało się, że przez te miejsca nigdy nie przechodziły karawany, gdyż pozostawiły by ślady obozowiska, kości zwierzęce lub ludzkie. O cofnięciu się z tych pustych miejsc — nie było mowy, a wreszcie nie leżało to w zamiarach doktora.
 Burza, którąby go przez ten kraj, jak można najprędzej przeniosła, byłaby dlań wielce pożądaną, ale na horyzoncie nie widać ani jednej chmurki! Pod koniec dnia tego „Victorja“ przebyła około 30 mil.
 Gdyby tylko nie należało obawiać się braku wody. Cały zapas składał się zaledwie z 3 galionów (około 1372 litra). Jeden przeznaczony został do gaszenia pragnienia, a dwa ostatnie miał wchłonąć aparat gazowy, dla którego zapas ten wystarczał na 48 godzin.
 — 48 godzin! — mówił Fergusson do swych towarzyszy. Ponieważ jednak postanowiłem podróżować tylko we dnie, aby w nocy nie przeoczyć jakiego źródła lub rzeki, przeto możemy jeszcze być w drodze 3 i pół dnia.
 Uważam za obowiązek zapoznać was z ważnością położenia, a ponieważ zachowuję tylko jeden galion na zaspokojenie pragnienia, będziemy musieli poprzestać na bardzo małych porcjach wody.
 — Podziel porcje dla nas, zaproponował strzelec. Nie mamy jeszcze czego rozpaczać, mając trzy dni przed sobą.
 — Tak, kochany Dicku!
 — A ponieważ nasze narzekania na nic się nie przydadzą, skorzystajmy z tych trzech dni i namyślmy się, co mamy czynić. Do tego czasu trzeba nam podwoić czujność.
 W nocy łódź znajdowała się na niezmierzonej przestrzeni, z której zauważyć było można wielkie wzniesienie. Wysokość tegoż wynosiła około 800 stóp po nad poziom morza. Dzięki tej okoliczności podróżni nabrali otuchy, gdyż przypomnieli sobie twierdzenia geografów, dotyczące dużej przestrzeni wody w środkowej Afryce. Jeżeli w istocie wody te istniały, to niezawodnie będą przez nich odkryte. Po spokojnej nocy nastąpił dzień jeszcze więcej upalny, aniżeli poprzedni; od samego rana gorąco było nie do zniesienia. Doktór mógł się schronić przed tym upałem, wznosząc się wyżej, ale utraconoby znaczną ilość wody, czego trzeba było unikać.
 Fergusson zadowolnił się wzniesieniem o 100 stóp po nad ziemię; słaby prąd gnał balon w kierunku zachodnim.
 Około godziny 12-ej w południe „Yictorja“ przebyła zaledwie kilka mil.
 — Nie możemy prędzej podróżować — rzekł doktór, nie jesteśmy więcej panami położenia, zmuszeni będziemy raczej poddać się okolicznościom.
 — Czyśmy przebyli przynajmniej połowę drogi?
 — Pod względem odległości tak, pod względem zaś trwania — nie, zwłaszcza, gdy nam wiatr przestanie sprzyjać.
 — Nie mamy jednak czego się uskarżać — mówił dalej Joe, wszystko dotąd nam sprzyjało, znajdziemy też i wodę, ja to mówię — Joe.
 Grunt wciąż się obniżał. Rozrzucone pojedyńcze rośliny ustępowały miejsce pięknym drzewom wschodu, małe zarośla walczyły jeszcze z piaskiem o swoje istnienie.
 — Patrz Joe, tak sobie wyobrażałeś Afrykę; widzisz, żem miał słuszność, mówiąc bądź cierpliwy i czekaj!
 — Ale panie doktorze, jest to bardzo na turalne, upał i piasek! Byłoby niedorzecznem w takim kraju, czego innego szukać, a czyżby się opłaciło tak daleko podróżować, ażeby nic innego nie zobaczyć prócz tego, co się ma w Anglji?
 Około wieczora doktór stwierdził, że „Victorja” w tym upalnym dniu przebyła 20 mil. Następny dzień przeszedł również zupełnie jednostajnie. Wiatr dąć prawie przestał i zdawało się, że nadejdzie chwila, iż zabraknie powietrza do oddychania.
 Doktór uznawał położenie za bardzo krytyczne, lecz zachował spokój i zimną krew człowieka, przywykłego do walki. Uzbrojony w lunetę obserwował rozmaite punkty na dalekiej przestrzeni; widział ostatnie pagórki ustępujące miejsce nizinom, stopniowe zanikanie roślinności i roztaczającą się przed jego oczami niezmierzoną pustynię.
 Był zupełnie świadomy odpowiedzialności, na nim ciążącej, czyż prawie nie zmusił Kennedyego i Joe’go do odbycia z nim niebezpiecznej podróży? Czyż wogóle podróż ta była możliwą? a może Bóg pozostawił następnym dopiero stuleciom możliwość zbadania tajemniczego kontynentu? Jak to zwykle bywa w godzinach zwątpienia, powstawały w jego mózgu coraz to nowe męczące myśli, usuwające logi czny pogląd na rzeczy. Gdy pogodził się z myślą, że tego uczynić nie był powinien, począł rozmyślać, co czynić należy. Czy powrót byłby możliwym? Czy nie można znaleść wyższej strefy, która by skierowała balon w mniej puste okolice! Znał już kraje, które przebył, ale te, które miał przebyć, były mu zupełnie obce. Dręczony wyrzutami, uważał za najwłaściwsze wyznać towarzyszom prawdę; przedstawić stan rzeczy, objaśnić co zrobiono, co jeszcze zrobić należy, w ostatecznym razie można cofnąć się z powrotem, lub przynajmniej próbować tego i, żądał w tym względzie ich zdania.
 — Nie mamy innego zdania, jak pańskie — odpowiedział Joe. Cierpienia pańskie i ja znieść mogę, a nawet łatwiej, dokąd pan pójdziesz, będę mu towarzyszył!
 — A ty, Kennedy?
 — Kochany Samuelu, nie jestem człowiekiem, który oddaje się rozpaczy. Nikt nie znał lepiej niebezpieczeństw tego przedsięwzięcia, ale z chwilą, gdy mnie w tym względzie przekonałeś, zaprzestałem w nie wierzyć.
 Teraz nie pozostaje nam nic innego, jak osiągnięcie wytkniętego celu. Gdybyśmy wracali, niebezpieczeństwo nie zmniejszyłoby się, jeżeli chcesz posuwać się naprzód, możesz liczyć na mnie!
 — Dziękuję wam. przyjaciele — odpowiedział doktór, wzruszony temi słowy, spodziewałem się po was tego, gdyż przeświadczony jestem o waszej wierności i poświęceniu, lecz w tej chwili, potrzebne mi były słowa otuchy. Jeszcze raz wam dziękuję. I trzej towarzysze uścisnęli sobie wzajemnie dłonie.
 — Posłuchajcie mnie, zaczął znowu Fergusson, wedle moich obliczeń jesteśmy jeszcze oddaleni od zatoki gwinejskiej o przeszło 300 mil; pustynia w tym kierynku nie może się zbyt daleko rozciągać, ponieważ wybrzeże jest zamieszkane. W ostatecznym razie zatrzymamy się na tem wybrzeżu, a niemożebnem jest, abyśmy nienapotkali oazy lub źródła celem odnowienia zapasu wody. Do tego planu brak nam jednak wiatru, bez którego posunąć się nie możemy.
 — Musimy cierpliwie czekać — odpowiedział strzelec.
 Przez cały ten dzień, który zdawał się nie mieć końca, rozglądano się na wszystkie strony. Nic nie ujrzano, coby mogło wzbudzić nadzieję; wyniesienia nikły, przed ich oczami roztaczała się pustynia. Podróżni przebyli dnia tego tylko 15 mil. Noc przeszła spokojnie, lecz doktór oka nie zmrużył.
 ROZDZIAŁ XXIV. łj.azajutrz niebo znów było jasne, w atmosferze panował ten sam spokój.
 „Victorja“ wzniosła się do wysokości 500 stóp, ale nie można było zauważyć zmiany miejsca na zachodzie.
 — Znajdujemy się w pośrodku pustyni, — oznajmił doktór. Nieprzejrzana równina piaszczysta!... Co za dziwny widok! Jak różnorodnie przyroda rozdzieliła swe dary! Dla czego tam, owa bogata roślinność, a tu, ta nadzwyczajna pustka. Obydwa miejsca znajdują się pod jedną szerokością, pod ’temi samemi promieniami słonecznemi!
 — To „dla czego“ mało mnie zajmuje — odpodział Kennedy. Cóż mnie obchodzi-przyczyna, chodzi głównie o sam fakt.
 — Trzeba trochę rozmyślać kochany Dicku, przecież to nie szkodzi.
 — W samej rzeczy, mamy potemu czasu dosyć, nie widzę, abyśmy się posuwali, wiatr zasnął.
 — Nie potrwa to zbyt długo, — rzekł Joe, zdaje mi się, że zauważyłem parę chmur, tam na wschodzie.
 — W istocie! — Joe ma słuszność — powiedział doktór.
 — Prawdziwa chmura z silnym deszczem i porządnym wiatrem — dodał Kennedy, przydałaby się nam wielce.
 — Zobaczymy, Dicku, co będzie, zobaczymy.
 — Mamy dziś piątek, a piątkowi zwykle nie dowierzam — rzekł Joe.
 — Może tym razem uprzedzenie twoje się nie sprawdzi.
 — Pragnąłbym tego bardzo, panie Fergusson — rzekł Joe, ocierając sobie pot z czoła. Ciepło — rzecz dobra, zwłaszcza w zimie, ale nadmiar jego w lecie wcale niepożądany.
 — Czy nie obawiasz się działania tego ciepła na nasz balon? — zapytał Kennedy.
 — Nie, osłona gutaperkowa wytrzymałaby wyższą jeszcze temperaturę.
 — Chmura! chmura! — zawołał Joe, którego bystry wzrok mógł iść w zawody z najlepszą lunetą.
 W istocie można było teraz zauważyć wyraźnie chmurę, roztaczającą się powoli na horyzoncie.
 — Z tej pojedynczej chmury deszczu nie będzie — rzekł doktór, kształty jej są bezzmienne.
 — A możebyśmy się do tej chmury wznieśli?
 — Obawiam się, że nic to nie pomoże, przytem stracimy wiele gazu, a tem samem wody. W naszem jednak położeniu wszystkiego powinniśmy próbować, a zatem wzniesiemy się.
 Po rozszerzeniu płomienia w dmuchawce, powstało straszne gorąco, i niebawem balon wzniósł się w górę.
 Na wysokości 1, 500 stóp od ziemi natrafiono na chmurę, otoczoną gęstą mgłą. Nie uczuwano najmniejszego wiatru, „Victorja“ nieco prędzej szybowała; była to jedyna korzyść z tej próby.
 Około godziny 4-ej zdawało się Joemu, że zauważył jakiś przedmiot, unoszący się na piaszczystej równinie, i niebawem stanowczo zapewniał, że widzi dwie palmy.
 — Palmy! — zawołał Fergusson, a więc tam musi być źródło, studnia!
 Wziął lunetę celem przekonania się, czy Joe mówił prawdę.
 — Nakoniec woda! woda! — zawołał, jesteśmy ocaleni, osiągniemy zamierzonego celu!..
 — A teraz, panie doktorze, czyby nie było właściwem napić się? Umieram z pragnienia.
 — Tak, mój chłopcze, pijmy!
 Nikt nie dał się prosić i wypito całą kwartę.
 — Ach, jak ta woda dobrze robi — mówił z zadowoleniem Joe, nawet najlepszy porter nigdy mi tak nie smakował.
 O godzinie 6-ej unosiła się „Victorja“ po nad drzewami palmowemi, były to dwa wyschnięte szkielety drzewne bez liści. Fergusson, ujrzawszy te drzewa, przestraszył się. Pod nimi zauważono miejsce przysypane kamieniami, gdzie niegdyś była studnia, ale obecnie ani kropli wody. Serce doktora ścisnęło się na ten widok. Chciał on właśnie oznajmić swe obawy towarzyszom, gdy uwagę jego zwróciły głośne okrzyki tychże. Niedaleko na zachodzie zauważono rozrzucone członki ludzkie; szkielety otaczały źródło, widocznie do tego miejsca doszła karawana; słabsi padli na piasku, silniejsi, doszedłszy do upragnionej studni, znaleźli tu swą śmierć.
 Podróżni spoglądali na siebie milcząco.
 Nie wysiadajmy tu, prosił Kennedy, uciekajmy od tego strasznego widoku, nie znajdziemy tu ani kropli wody.
 — Nie, Dicku, musimy się o tem dokładnie przekonać i możemy tu przenocować tak dobrze, jak gdzieindziej. Zbadajmy studnię do dna, było tu kiedyś źródło, może więc odkryjemy jakąś resztkę wody.
 Podróżni wylądowali, Joe i Kennedy, wychodząc z łodzi, wsypali odpowiadającą ich wadze ilość piasku i pośpieszyli do studni, zdawała się ona od wielu lat wyschniętą, nigdzie śladu wilgoci. Poszukiwania okazały się daremnemi. ictorja ubiegłego dnia przebyła nie więcej nad 10 mil i pomimo to, ażeby się utrzymać w powietrzu, użyto 165 kubicziwch stóp gazu.
 W sobotę rano dał doktór sygnał do odjazdu. Dmuchawka tlenowodorowa mogła działać tylko 6 godzin jeszcze.
 — Jeżeli do tej pory nie znajdziemy żrodła, Bóg jeden wie, co się z nami stanie.
 — Mamy dzisiaj wiatr niepomyślny — rzekł Joe, ale wkrótce dodał, widząc zasmucone oblicze Fergussona, może się zmieni.
 Próżna nadzieja! W powietrzu panowała grobowa cisza. Upał był nie do zniesienia; ter inometr wskazywał w cieniu namiotu 118 stopni (45 Cels.).
 Joe i Kennedy ułożyli się na posłaniu i szukali, jeżeli nie snu, to przynajmniej zapomnienia rzeczywistości.
 Pragnienie dawało się coraz dotkliwiej uczuwać, a pozostało zaledwie dwie kwarty rozgrzanego płynu i każdy połykał wzrokiem te kosztowne krople, nie ważąc się niemi zwilżyć swych warg.
 Dwie kwarty wody wśród pustyni!
 Muszę zrobić jeszcze jedną próbę, rzekł doktór do siebie, będę szukał prądu powietrznego, któryby nas mógł unieść, chociażbym miał wszystko poświęcić. I podczas gdy jego towarzysze leżeli wpółśnie, Fergusson czynił przygotowania do tej ostatniej próby.
 Balon uniósł się, nie znalazł jednak prądu, któryby go posunął dalej, wodę zużyto w zupełności, dmuchawka zgasła skutkiem braku wodoru, baterja Bunsena przestała być czynną i balon opuścił się na to samo miejsce, skąd uniósł się przed chwilą.
 Była godzina 12-a, znajdowano się obecnie pod 19°35’ długości i 6°51’ szerokości, czyli około 500 mil od jeziora Tschad i przeszło 400 mil od zachodnich wybrzeży Afryki.
 Łódź została napełniona piaskiem wagi podróżnych, i ci wysiedli na ziemię. Każdy z nich pogrążył się w smutnych myślach, zachowując milczenie. Joe przygotował wieczerzę z sucharów i pemikanu, ale nikt nie miał ochoty do jedzenia, parę kropel ciepłej wody uzupełniało tę smutną ucztę.
 — Duszę się — skarżył się Joe, upał coraz straszniejszy, niema się jednak czemu dziwić dodał, spoglądając na termometr, wskazujący 140 stopni ciepła (60° Celsjusza).
 — Piasek tak rozpalony, jakby był grzany w piecu — zauważył Dick, i nie widać ani jednej chmury na horyzoncie.
 — Nie powinniśmy jeszcze rozpaczać, — uspokajał doktór, po takich upałach następują w tych szerokościach burze, zjawiają się one z szybkością błyskawicy.
 — Ach, gdybyż to już nastąpiło, wzdychał Kennedy.
 — Zdaje mi się — rzekł doktór, że barometr obniży się.
 — Daj to Boże! jesteśmy uwięzieni na ziemi jak ptaki, którym obcięto skrzydła.
 — Z tą różnicą, że skrzydła nasze są nienaruszone i mam nadzieję zrobić z nich niebawem właściwy użytek.
 — O, gdyby się tylko wiatr pojawił — wołał Joe, gdybyśmy mogli dostać się do jakiego stawu lub źródła, niczego nam więcej nie potrzeba. Żywności mamy dosyć na cały miesiąc, chodzi tylko o zaspokojenie pragnienia.
 Nie tylko pragnienie, ale bezustanne przyglądanie się pustyni męczyło umysł; ani pagórka, ani kamienia, na którym wzrok mógłby spocząć na chwilę. Wiecznie niezmienny błękit nieba i niezmierzona przestrzeń żółtego piasku działały przygnębiająco. Nieszczęśliwi, którym brak było wody przy takim upale, poczęli uczuwać objawy pomięszania zmysłów. Źrenice ich powiększyły się, a wzrok stawał się ponurym.
 Gdy noc nastała postanowił doktór celem przerwania apatji odbyć dłuższą wycieczkę po piaszczystej przestrzeni, nie dla robienia poszukiwań, lecz, aby przejść się.
 — Chodźcie, — rzekł do towarzyszy, ruch nam dobrze zrobi!
 — To niemożliwe — odparł Kennedy, nie mógłbym kroku zrobić.
 — Ja wolę spać — rzekł Joe.
 Ponieważ doktór przekonał się, iż nie skłoni towarzyszy, aby z nim poszli, sam puścił się w drogę.
 Pierwsze kroki stawiał z trudnością jak rekonwalescent po ciężkiej chorobie, ale niebawem zauważył, że ruch będzie dlań zbawiennym.
 Przebył parę mil na zachód i czuł się już bardzo wzmocnionym, gdy nagle doznał zawrotu głowy, zdawało mu się, iż zawisł nad przepaścią. Olbrzymia puszcza przestraszała go, uważał siebie jako punkt matematyczny, środek nieskończonej periferji t. j. niczego. „Victorja“ znikła w cieniu i doktora, tego odważnego podróżnika, ogarnął strach bezgraniczny. Chciał powrócić, ale było to niemożebnem, wołał, nawet echo mu nie odpowiadało; głos jego ginął we wszechświecie, jak kamień w olbrzymiej przepaści.
 I tak, sam jeden wśród głębokiej ciszy pustyni, padł na piasek w omdleniu.
 O północy otworzył oczy i znalazł się na rękach swego wiernego Joe’go. Ten, zaniepokojony tak długą nieobecnością swego pana, szedł śladem jego kroków, odbitych na miękkim piasku i znalazł go wreszcie, leżącego bez przytomności.
 — Co się panu stało? — spytał zaniepokojony.
 — Nic, kochany Joe, było to tylko osłabienie.
 — Przypuszczam, że nie będzie ono miała złych następstw, proszę, wstań pan, oprzyj się o mnie i wróćmy do „Yictorji“.
 Fergusson wsparty na ramieniu Joe’go udał się w kierunku balonu.
 — Jak to było nierozsądnie ze strony pańskiej, panie doktorze, żeś się narażał na takie niebezpieczeństwo, mógłbyś być ograbiony — dodał, śmiejąc się. Ale, pomówmy teraz poważnie, musimy powziąć jakieś postanowienie; stan obecny nie może trwać dłużej.
 Fergusson nic nie odpowiedział.
 — Jeden z nas trzech musi się poświęcić dla pozostałych, a tym jednym, będę ja.
 — Co chcesz przez to powiedzieć?
 — Plan mój jest bardzo prosty. Zaopatrzę się w żywność i będę szedł coraz dalej, aż dojdę do jakiejś miejscowości, co przecież kiedyś nastąpić musi. Gdy dojdę do jakiej wsi pokażę kartkę, na której pan napisze parę słów po arabsku. Albo, więc dostarczę wam pomocy, albo też poświęcę moje życie. Co pan myśli 0 tym planie?
 — Projekt nie mądry, ale świadczy o dobroci twego serca, to niemożliwe, ty nas opuścić nie możesz!
 — Powinniśmy jednak spróbować, panu 1 Kennedy’emu na złe by to nie wyszło. Gdy by powiał korzystny wiatr, zanim by przyszła pomoc moja, nie potrzebujecie na mnie czekać, a plan mój może się udać nadspodziewanie.
 — Nie, Joe, nie rozłączymy się. — Czekajmy jeszcze cierpliwie!
 — Dobrze, panie doktorze, pozostawiam panu dzień jeden do namysłu, ale dłużej nie dam się odwlec od mego zamiaru.
 ROZDZIAŁ XXVI. $vl|jvświcie Fergusson spojrzał na barometr, nie uległ żadnej zmianie.
 Nic, mówił do siebie, nic. Wyszedł z łodzi i rozglądał się: wciąż ten sam upał, ta sama jasność. Niebiosa są nieubłagane.
 Joe milczał, pogrążył się w myślach, rozważając ciągle swój plan wędrówki.
 Kennedy, powstawszy ze swego łoża, czuł się bardzo chorym, nerwy jego były wstrząśnięte i doznawał strasznych mąk pragnienia.
 Wprawdzie było jeszcze parę kropel wody,.a choć wszyscy o tem wiedzieli i każdy pragnął je wypić, jednakże nikt nie miał odwagi tego uczynić. Trzej towarzysze spoglądali na siebie z ukosa, z uczuciem zwierzęcej pożądliwości, która zwłaszcza występowała u Kennedyego; silny jego organizm cierpiał najwięcej skutkiem braku wody. Przez cały dzień leżał, mówiąc z gorączki, chodził tu i tam, gryzł swe ciało i chciał otworzyć żyły, aby pić krew.
 — O ty kraju pragnienia! — wykrzyknął, powinieneś się nazywać krajem „rozpaczy!” poczem popadł w odrętwienie.
 Około wieczora i Joe’go napadł atak obłędu.
 Nieskończona przestrzeń piasku wydawała mu się jako olbrzymi staw z jasną, przezroczystą wodą. Nieraz rzucał się na rozgrzaną ziemię, ażeby się napić, i wstawał z ustami pełnemi piasku.
 — Przekleństwo! — wołał gniewnie, toć to słona woda! W chwili, gdy Fergusson i Kennedy leżeli nieruchomie, opanowała go myśl wypicia pozostałych paru kropel wody. Nie mógł pozbyć się tej myśli i zbliżał się, czołgając na kolanach do łodzi. Ujrzał flaszkę, w której znajdował się cenny płyn, chwycił ją i poniósł do ust.
 W tem usłyszał nagle przerażający głos: pić, pić! Był to Kennedy, który do niego się przyczołgał i, klęcząc, z płaczem błagał o wodę. Joe płakał również, oddal nieszczęśliwemu flaszkę z ostatniemi kroplami wody.
 — Dziękuję — wyszeptał Kennedy, ale Joe nie słyszał go i padł wraz z nim na piasek.
 Nareszcie przeszła ta straszna noc, a gdy zajaśniał ranek, nieszczęśliwi czuli, jak usychały ich członki pod palącymi promieniami.
 Joe usiłował się podnieść, lecz było to niemożliwem, nie mógł też wykonać swego planu.
 Gdy spojrzał w górę ujrzał Fergussona ze skrzyżowanemi na piersiach rękoma, spoglądającego wzrokiem szaleńca w jeden punkt. Kennedy znajdował się w stanie budzącym trwogę, poruszał głową w rozmaite strony, jak dzikie zwierzę zamknięte w klatce.
 Nagle ujrzał swą strzelbę, leżącą w łodzi.
 — O! zawołał z nadludzką siłą, podnosząc się. Pochwycił broń i skierował ją w usta.
 — Panie! panie! — zawołał Joe i rzucił się na Strzelca, aby przeszkodzić samobójstwu.
 — Puść mnie, puść! — wołał szkot.
 Idź precz, bo cię zastrzelę! Ale Joe przyczepił się do niego i tak tarzali się przez minutę. W tem padł strzał. Fergusson podskoczył w górę jak widmo i zaczął się rozglądać. W jednej chwili wzrok jego się ożywił, ręką wskazał horyzont i zawołał głosem prawie nadludzkim:
 — Tam, tam, tam, na dole!
 W ruchach jego tyle było stanowczości, że Joe i Kennedy zaprzestali tarzania się i spojrzeli we wskazanym kierunku.
 Pustynia została w ruch wprawioną, jak morze podczas burzy. Słońce skryło się po za ciemne chmury, których olbrzymi cień przedłużył się aż do „Victorji“. Nadzieja zajaśniała w oczach Fergussona.
 — Samum! — zawołał.
 — Samum! — powtórzył Joe, nie wiedząc co słowo to znaczy.
 — Tem lepiej! — wołał Kennedy z wściekłością. Tem lepiej, raz umrzemy!
 — Tem lepiej, gdyż będziemy żyli — odparł doktór i szybko począł wyrzucać piasek, który przytrzymywał łódź. Towarzysze zrozumieli go nareszcie, przyłączyli się doń i zajęli miejsce obok niego.
 — A teraz, Joe — rzekł doktór, wyrzuć 50 funtów twego kruszcu!
 Joe wykonał rozkaz, ale uczuł chwilowy żal. Balon podniósł się.
 — Był już czas po temu! — wołał Fergusson.
 Samum w samej rzeczy zbliżał się z szybkością błyskawicy. Gdyby „Victorja“ nie ucie kła przed nim, byłaby w kawałki rozerwaną, zniszczoną.
 — Wyrzucić jeszcze więcej balastu! — wołał doktór.
 — Oto! — odpowiedział Joe, wyrzucając duży kawał kruszcu.
 Balon wznosił się szybko po nad morze wzburzonego piasku, i skutkiem silnego wiatru gnany był z nieobliczoną szybkością.
 O godzinie 3-ej burza przeszła, piasek utworzył pewną ilość małych pagórków, a niebiosa powróciły do dawnego spokoju.
 „Victorja“, która znowu nieruchomie zawisła, wznosiła się teraz nad oazą z kwitnącemi drzewami, wyłaniającemi się z piaskowego morza, podobnie jak wyspa.
 — Woda! tam jest woda! — zawołał doktór z zapałem i jednocześnie wyszedł z łodzi, zbliżając się do oazy, oddalonej o 200 kroków. .W ciągu 4-ch godzin, podróżni przebyli 240 mil.
 Przyprowadzeni do równowagi, Kennedy i Joe wyszli na ziemię.
 — Nie zapominajcie o waszej broni! — wołał Fergusson, i bądźcie ostrożni!
 Dick pochwycił natychmiast swój karabin, a Joe flintę i flaszkę. Szybko udali się do drzew, po za któremi znajdowała się studnia. Nie zwra cali uwagi na rozmiękły grunt i świeże ślady wyciśnięte w ziemi.
 Nagle rozległ się w oddaleniu 10 kroków głośny ryk.
 — Lew! — zawołał Joe.
 — W samą porę — dodał rozgoryczony strzelec, gdy chodzi o walkę, czuję się dostatecznie silnym!
 — Ostrożnie panie, ostrożnie! zważ, iż od jednego z nas zależy życie wszystkich. Ale Kennedy nie słuchał go. Z pałającym wzrokiem i nabitym karabinem szedł dalej. Pod jedną z palm stał olbrzymi lew i zdawał się oczekiwać napadu, gdyż jak tylko zbliżył się doń strzelec, jednym skokiem rzucił się na niego. Ale nie zdążył go dosięgnąć, gdyż kula uwięzła w sercu; padł nieżywy.
 — Hura! hura! — wołał Joe.
 Teraz Kennedy pobiegł do studni i począł chciwie pić wodę, Joe naśladował go.
 — Nie trzeba pić za wiele — przestrzegał Joe, napełniając flaszkę wodą, ale Dick pił, nie odpowiadając.
 — A co się stało z panem Fergussonem? — zapytał Joe.
 To jedno słowo przywróciło przytomność Kennedy’emu, wybiegającemu ze studni.
 Lecz tu napotkał nową niespodziankę, olbrzymie jakieś ciało zamykało wyjście; Joe, który szedł za strzelcem musiał wraz z nim się zatrzymać.
 — Jesteśmy zamknięci!
 — To niemożebne! Co to być może?
 W tej chwili rozległ się straszny ryk, zwiastujący nowego nieprzyjaciela.
 — Drugi lew! — wołał Joe.
 — To lwica! Czekaj, ty przeklęta bestjo! czekaj! Strzelec w mgnieniu oka nabił karabin i strzelił, ale zwierzę znikło.
 — Naprzód! — zawołał Kennedy.
 Panie Dicku, nie zabiłeś zwierzęcia, inaczej ciało by tu się stoczyło. Jestem przekonany, że bestja znajduje się na zewnątrz, gotując się do skoku, i kto pierwszy z nas się ukaże, będzie zgubiony.
 — Lecz co robić? Wyjść przecież musimy, Samuel na nas tam czeka.
 — Trzeba nam zwabić zwierzę, weź pan moją flintę, a daj mi karabin.
 — Co zamyślasz uczynić?
 — Zaraz pan zobaczysz...
 Joe zdjął swój płócienny surdut, przymocował do karabinu i ustawił jako przynętę przed wejściem do źródła.,
 Zwierzę rzuciło się nań natychmiast.
 Kennedy u wejścia oczekiwał zjawienia się lwicy i jedną kulą zmiażdżył jej ramię.
 Lwica zatoczyła się, porywając z sobą Joego, który uczuwał już na sobie olbrzymie łapy bestji, gdy rozległ się drugi strzał i Fergusson z bronią w ręku ukazał się u wejścia.
 Joe podniósł się szybko, przeszedł po ciele lwicy i podał swemu panu flaszkę pełną wody.
 Unieść ją do ust i do połowy wychylić, było dziełem jednej chwili, poczem trzej podróżni dziękowali Opatrzności za cudowne ocalenie.
 ROZDZIAŁ XXVII. y/ieczór był śliczny i trzej przyjaciele spędzili go na murawie, spożywszy z apetytem kolację. Nie żałowano dziś ani herbaty ani grogu.
 Nazajutrz, słońce ukazało się w całym swym majestacie, ale promienie jego skutkiem gęstych zarośli nie mogły się przedostać. Ponieważ żywności było dosyć, postanowił doktór w tem miejscu oczekiwać przyjaznego wiatru.
 — Jakie przejście z cierpienia do radości — zauważył Kennedy; ten nadmiar wody, po tak dotkliwym braku. Ten przepych, w następstwie takiej nędzy! — ach! byłem bliski utraty zmysłów.
 — Gdyby nie Joe, kochany Dicku, nie rozmyślałbyś teraz nad zmiennością doli ludzkiej.
 — Odważny chłopiec! wierny przyjaciel! — wołał szkot, podając Joe’mu rękę.
 — Niema o czem mówić — odpowiedział tenże, przecież może mi się pan kiedyś odwdzięczyć, panie Dicku, choć, prawdę powiedziawszy, wolałbym, abyś pan nie potrzebował tego czynić.
 Na wesołej pogawędce przeszedł dzień cały, a noc, nieprzerwana żadnym wypadkiem nadzwyczajnym. Nazajutrz nie było zmiany, powietrze pogodne, wiatru ani trochę i balon stał nieruchomie na miejscu.
 Doktór zaczął się znowu niepokoić. Jeżeli podróż się przedłuży, żywności niestarczy, czyŻT by po znalezieniu wody, miano umrzeć z głodu?
 Niebawem wstąpiła w niego nadzieja, gdyż ujrzał spadek barometru; był to widoczny znak zmiany atmosfery. Przedsięwziął też zaraz przygotowania, ażeby być gotowym do podróży przy pierwszej korzystnej okoliczności. Skrzynie z żywnością i wodą zostały szczelnie napełnione.
 Doktór musiał przywrócić równowagę balonu i Joe był zmuszony znów wyrzucić znaczną ilość swego kosztownego kruszcu.
 Przez cały dzień Fergusson daremnie ocze kiwał zmiany powietrza. Temperatura znacznie się podniosła i, gdyby nie cień w oazie, byłaby niemożliwą do zniesienia. Termometr wskazy wał na słońcu 149° (65 Cels.).
 Był to największy upał, jaki zauważono.
 O godzinie 3-ej zrana, gdy Joe czuwał, temperatura oziębiła się, niebo pokryło się chmurami i ciemność się zwiększyła.
 — Wstać! wstać! — wołał Joe, budząc swych towarzyszy; burza nadchodzi, na „Victorję!“ na „Victorję!“
 Był największy czas do wsiadania. „Victorja“ uginała się pod siłą orkanu. Gdyby przez jakiś wypadek, część balastu wypadła na ziemię, balon uciekłby i nie można było by go już odnaleść.
 Ale Joe z całych sił popędził do „Victorji“, przytrzymał łódź i doktór wraz z Kennedym zajęli swe miejsca, wyrzuciwszy zwyżkę nadwagi.
 Podróżni obserwowali po raz ostatni drzewa oazy, uginające się pod burzą i znikli niebawem w ciemnościach nocy, gnani wiatrem wschodnim.
 ROZDZIAŁ XXVIII.

  • podróżni od chwili wyruszenia jechali z wielNvjhką szybkością, pragnęli oni stracić z oczu tę pustynię, która tyle złego im wyrządziła.

 Niebawem zauważono bujną roślinność i trawy, które podróżnym tak samo, jak Kolumbowi zwiastowały bliskość lądu.
 Fergusson powitał radośnie te nowe okolice, i jak majtek na statku mógł zawołać ląd! ląd! Po upływie godziny roztoczył się przed jego oczyma kontynent, który dotąd robił dzikie wrażenie.
 — Jesteśmy zatem teraz w krajach cywilizowanych? — pytał strzelec.
 — Cywilizowanych? — co pan mówisz, przecież mieszkańców jeszcze nie widać.
 — Dzięki szybkości, z jaką podróżujemy, nie długo i mieszkańców ujrzymy — odpowiedział doktór.
 — Czy jesteśmy jeszcze wciąż w kraju negrów, panie Samuelu?
 — Tak, a potem przybędziemy do arabów.
 — Do arabów, do prawdziwych arabów z wielbłądami?
 — Bez wielbłądów; zwierzęta te są tu prawie nie znane, napotyka się je dopiero parę stopni dalej na północ.
 — To mi się niepodoba!
 — Dla czego?
 — Ponieważ przy niekorzystnym wietrze przydałyby się nam. Przychodzi mi właśnie myśl, panie doktorze, że możnaby je zaprządz do łodzi i dać się ciągnąć.
 — Myśl tę powziął już kto inny przed tobą, kochany Joe, i została w czyn wprowadzoną przez utalentowanego francuskiego pisarza *), wprawdzie tylko w jednym z jego romansów...
 Widzisz zatem, że projekt twój należy do sfery fantazji i niema nic wspólnego z naszym środkiem lokomocyi.

  • ) M. Mery.

 Joe, który czuł się nieco dotkniętym, że myśl jego znalazła już zastosowanie, począł znów przyglądać się okolicy.
 Jeziora średniej wielkości rozciągały się pod nimi, a zamykały je amfiteatralnie wzniesione pagórki, ciągnęły się tu liczne urodzajne doliny z rozmaitemi drzewami; palmy oliwne, z liśćmi długiemi na 15 stóp, bombyxy, pendanusy i t. d.
 Boababy i orzechy sudańskie uzupełniały bujną roślinność.
 — Cudowny to kraj — rzekł doktór.
 — Już widać zwierzęta, a ludzie są także niedaleko! — zawołał Joe.
 — Ach! — odezwał się Kennedy, gdyby tak można było urządzić małe polowanie.
 — Nie możemy się zatrzymać przy tak silnym prądzie, uzbrój się trochę w cierpliwość, a będziesz wynagrodzony sowicie.
 W istocie był powód, mogący Strzelca wzruszyć. Dickowi serce uderzało przyspieszonem biciem i ręka mimowoli chwytała za broń.
 Fauna tego kraju nie ustępowała florze. Dziki wół tarzał się w tak gęstej trawie, że nikł w niej, szare, czarne i żółtawe słonie biegły przez lasy, robiąc spustoszenia po drodze. Widać było także krowy i konie rzeczne; słowem, cala menażerja rzadkich zwierząt wśród cudownej oranżerji. Po tej pięknej roślinności poznał doktór dumne królestwo Adamova.
 — Obecnie wkraczamy do miejsc zwiedzonych przez nowych odkrywców, oznajmił doktór swym towarzyszom, szczęśliwe to zrządzenie losów. Będziemy mogli połączyć podróże odkrywcze kapitanów Burtona i Speke z podróżą Bartha i niebawem dojdziemy do krańca, do którego dotarł ten odważny podróżnik.
 — Zdaje mi się — zauważył Kennedy, iż drogi te są w znacznej odległości jedna od drugiej.
 — Możemy to łatwo sprawdzić, weż kartę do ręki i przekonaj się, jaki stopień długości posiada południowy kraniec jeziora Ukerewe, do którego dotarł Speke.
 — Miejscowość ta jest położoną pod 37°.
 — A miasto Jola, którę wieczorem ujrzymy, punkt do którego przybył Barth?
 — Pod 12° długości.
 — Różnica zatem 25 stopni, każdy po 6 mil, czyli 150 mil.
 — Ładny spacer dla ludzi, wędrujących pieszo.
 — Pomimo to odbywają go. Jeszcze przed ukończeniem tego stulecia będą te niezmierzone okolice zbadane. Ale... spojrzawszy na kom pas, dodał Fergusson, żałuję że wiatr gna nas na zachód, wolałbym, aby nas zwrócił więcej na północ.
 Po 12-to godzinnej podróży, znalazła się „Victorja“ w granicach Nigricji. Olbrzymie wierzchołki gór Atlantika, wzosiły się ku horyzontowi. Wysokość tych gór wynosiła około 1, 800 sążni. Zachodni skłon Atlantika reguluje odpływ wszystkich wód w tej części Afryki do oceanu, są to góry księżycowe tej okolicy. Niebawem oczom podróżnych ukazała się prawdziwa rzeka, a była nią Benue, wielki dopływ Nigru, nazwany przez tuziemów „Źródłem wód“.
 — Rzeka ta — mówił doktór, będzie kiedyś naturalnym środkiem kommunikacyjnym z wnętrzem Nigrycji. Pod dowództwem jednego z naszych odważnych kapitanów, parowiec „Plejada” przepłynął rzekę tę do miasta Jola. Widzicie zatem, że znajdujemy się w znanym kraju.
 Liczni niewolnicy zajmowali się robotą w polu, plantując sorgo. Ogromne zdziwienie powstało wśród tych ludzi, gdy „Victorja“ leciała nad nimi jak meteor. Wieczorem balon zatrzymał się w odległości 40 mil od Jola, w pobliżu wznosiły się spiczaste szczyty gór Mendif.
 Doktór polecił zarzucić kotwicę i przymocować ją do wysokiego drzewa, ale ostry wiatr trząsł „Victorją“ do tego stopnia, że były chwile, iż układała się na bok, a łódź znajdowała się w niebezpieczeństwie. Fergusson nocy tej nie zmrużył oka; nieraz miał ochotę przeciąć linę i uciec, na szczęście wichura ustala i balon nie ulegał więcej wstrząśnieniom.
 Nazajutrz wiatr był umiarkowany, ale odsunął podróżnych od miasta Jola, któremu Fergusson chciał się przyjrzyć, nie było jednak na to rady i balon był zmuszony żaglować na północ, a nawet nieco na wschód.
 Kennedy zaproponował zatrzymać się w tym kraju dla polowania; Joe twierdził, że kuchnia jego wymaga zaprowiantowania w świeże mięso, ale dzikie obyczaje okolicy, wrogie stanowisko ludności i kilka strzałów skierowanych ku „Victorji“, skłoniły doktora do puszczenia się w dalszą drogę.
 Unoszono się nad krajem, który jest widownią pożarów i mordów, w którym krwawe walki pomiędzy sułtanami nigdy nie ustają.
 Liczne, zamieszkane przez negrów wsie, znajdowały się wśród wielkich łąk, których gęste trawy usiane były fioletowemi kwiatami.
 Pomimo wszelkich usiłowań, doktór pożaglował w kierunku północo-wschodu, wprost na górę Mendif; wysokie szczyty tych gór dzielą basen Nigru od łożyska jeziora Tschad. Wkrótce ukazała się Bagele ze swoimi 18 wsiami. O 3-ej godzinie „Victorja“ znajdowała się naprzeciwko góry Mendif, musiano wznieść się po nad nią na wysokość 8, 000 stóp. Zimno było tak przejmujące, że podróżni musieli okryć się kołdrami.
 O godzinie 5-ej „Victorja“ znalazła się po nad równiną, zarzucono kotwicę i łódź zbliżyła się do ziemi. Kennedy niebawem wyszedł, wziąwszy strzelbę do ręki. Wkrótce powrócił niosąc tuzin dzikich kaczek i bekasów, z których Joe przygotował wieczerzę.
 Ll-go Maja, „Victorja“ puściła się!w dalszą drogę. Jak dotąd podróżnicy wyszli cało z szalejących orkanów, tropikalnych upałów i niebezpiecznych wylądowali. Fergusson mógł już terąz liczyć na wyborny swój statek powietrzny i przestał się niepokoić rezultatem podróży.
 Przezorność nakazywała mu w tym kraju barbarzyństwa i fanatyzmu zachowywać wszelkie środki ostrożności i zalecił swoim towarzyszom bacznie zwracać uwagę na wszystko, co się wydarzyć może. Wiatr unosił ich znowu nieco na północ, około godziny 9-ej ujrzeli wielkie, wśród dwóch wysokich gór wzniesione, miasto Mosfeja.
 W tej chwili wjeżdżał tryumfalne do miasta szcik z konną eskortą, odzianą w różnokolorowe szaty, trębacze i laufry odsuwali gałęzie, robiąc przejście pochodowi. Doktór spuścił balon, by przyjrzeć się zbliska tuziemcom. Ale ci, ujrzawszy „Victorję“, zaczęli w przestrachu uciekać. Tylko jeden szeik nie ruszył się z miejsca, nabił strzelbę i czekał.
 Doktór zbliżył się doń na 150 stóp i przemówił, witając go w języku arabskim. Gdy do uszu szeika doszły te słowa, jakby z nieba pochodzące, padł na ziemię i doktorowi trudno było wyperswadować mu, ażeby powstał.
 — Leży w naturze rzeczy — rzekł Fergusson, że ci ludzie uważają nas za nadziemskie istoty.
 — Z cywilizacyjnego punktu widzenia — zauważył Dick, bvkby lepiej, gdybyśmy uchodzili za ludzi zwykłych, gdyż negrzy łatwiej by przy — swoili sobie pojęcie o potędze europejczyków.
 — Masz słuszność, ale cóż na to poradzić. Choćbyś nie wiem jak tłumaczył mechanizm statku powietrznego, słowa twoje będą niezrozumiane i, gdy zobaczą ludzi w balonie, zawsze ich uważać będą za nadziemskie istotyn
 Mosfeja dawno już znikła z horyzontu i oczom podróżnych przedstawiła się teraz Mandara ze swoją zadziwiającą roślinnością. Ukazywały się tu bujne lasy akacjowe, rośliny głowiaste, bawełna i pola indigo. Rzeka Shari, wpadająca do Tschadu, rozlewała tutaj swe wody.
 Kilka czółen pływało po rzece; „Victorja“, 1, 000 stóp oddalona od ziemi, nie zwracała uwagi tuziemców. Wiatr dotąd silny, uśmierzył się.
 — Czybyśmy mieli raz jeszcze być narażeni na brak wiatru? — zapytał doktór.
 — Nic by to nie szkodziło, panie Fergusson, niebrak nam wody i nie mamy czego obawiać się pustyni.,
 — Tak, ale za to dzikich plemion.
 — Tam, unosi się coś podobnego do miasta, meldował Joe.
 — To Kernak. Ostatni powiew wiatru doprowadzi nas tam i będziemy mogli dokonać ścisłego zdjęcia miasta.
 — Czy nie możnaby się zbliżać jeszcze więcej? — pytał Kennedy.
 — Nic łatwiejszego nad to. Znajdujemy się prawie po nad miastem, zakręcę kurek dmuchawki i niebawem spuścimy się.
 „Victorja“ po upływie pół godziny zawisła na wysokości 200 stóp po nad ziemią. Można teraz było wyraźnie przyjrzeć się stolicy Loggum, było to istotnie miasto z szeregiem domów i dość szerokich ulic. Na jednem z placów odbywał się właśnie targ niewolników.
 Na widok „Victorji“, odegrała się często już obserwowana scena; rozległ się krzyk, a potem zapanowało najwyższe zdumienie. Wszyscy zebrani porzucili swe zajęcia i poczęli spoglądać w górę.
 Nareszcie ustał hałas, podróżni przyglądali się z zajęciem miastu; balon opuścił się na 69 stóp od ziemi.
 W tej chwili z domu swego wyszedł gubernator Loggumu, rozwinięto zieloną chorągiew i muzykanci zatrąbili rodzaj marsza. Tłumy zebrały się około gubernatora, Fergusson chciał przemówić, ale daremnie, słowa jego nikły wśród wrzawy.
 Ludność odznaczała się piękną budową ciała, miała wysokie czoła, kręcone włosy i orle nosy. Obecność „Victorji“ wywołała wielkie wrażenie njród mieszkańców. Niebawem zauważyli podróżni, iż gromadzą się wojska gubernatora, celem zwalczenia wspólnego nieprzyjaciela. Gubernator otoczony swym dworem nagle zalecił milczenie i przemówił do podróżnych w narzeczu arabskim Baghirmi. Z mowy tej doktór nie wiele zrozumiał, z oddzielnych słów jednak pojął, że żądano, aby się oddalili. Żądaniu temu chętnie by Fergusson zadosyćuczynił, ale przeszkadzał temu brak wiatru.
 Nieruchomość balonu, zaczęła gniewać gu-
 HRPMI bernatora, a jego dworzanie przeraźliwie krzyczeli, chcąc tem zmusić zjawisko do ucieczki.
 Ponieważ krzyk na nic się nie przydał, żołnierze ustawili się w pogotowiu wojennem i chcieli zaatakować balon, w tej jednak chwili powiał wiatr i „Victorja“ spokojnie się uniosła. Gubernator pochwycił strzelbę i skierował ją na balon, ale Kennedy, obserwując jego ruchy, zmiażdżył kulą swego karabinu broń trzymaną przez gubernatora. Podczas tego nieoczekiwanego wypadku, powstała ogólna ucieczka i, miasto przez resztę dnia świeciło pustkami.
 Zbliżała się noc, znów nastąpiła cisza w powietrzu i musiano zawisnąć w przestrzeni na wysokości 800 stóp od ziemi. Panował grobowy spokój. Doktór podwoił czujność, gdyż cisza mogła być tylko pozorną, grywając jakąś zasadzkę.
 Fergusson miał powody być ostrożnym. Około godziny 12-ej zdawało się, iż całe miasto stoi w płomieniach.
 — Zadziwiające zjawisko — sądził doktór.
 — Boże, opiekuj się nami! — zawołał Kennedy, ogień wznosi się, aby nas dosięgnąć.
 W istocie, masa płomieni wśród hałasu, wściekłych objawów gniewu i huku wystrzałów wznosiła się ku „Victorji“.
 Doktór niebawem znalazł wytlómaczenie tego zjawiska.
 Przyczepiono do skrzydeł gołębi łatwo zapalny materjał i puszczono ptaki w kierunku balonu. Przestraszone gołębie pofrunęły, rzucając w różne strony snopy płomieni. Kennedy strzelał do ptaków, ale na nic się to zdało wobec takiej masy. Ptaki już otaczały łódź i balon...
 Doktór wyrzucił z łodzi kawał kruszcu i usunął się jak można najprędzej przed atakiem niebezpiecznych ptaków. Jeszcze przez parę godzin widziano, jak gołębie fruwały w różnych kierunkach, później zmniejszyła się ich liczba i nakoniec zupełnie znikła.
 — Teraz, — rzekł doktór, możemy spać spokojnie.
 ROZDZIAŁ XXX. zinie 8-ej z rana zauważył Joe, trzymający straż, jak znikało pod nimi miasto i, że „Victorja“ podjęła swą podróż. Doktór i Kennedy przebudzili się.
 Fergusson spojrzał zaraz na kompas i stwierdził z zadowoleniem, że wiatr unosił balon w kierunku północnym i północno-wschodnim.
 — Mamy dziś szczęście, wszystko nam sprzyja, być może, iż jeszcze odkryjemy jezioro Tschad.
 — Czy jest ono bardzo długie? — pytał Kennedy.
 — Ciągnie się na przestrzeni 120 mil.
 — Będzie to zajmujące wznosić się po nad tym dywanem wodnym, urozmaici to nie mało naszą podróż.
 — Zdaje mi się, że nie powinniśmy narzekać na brak urozmaiceń.
 — W samej rzeczy, wyjąwszy braku wody w pustyni, nie groziło nam dotąd żadne poważne niebezpieczeństwo. Nasza odważna „Victorja“ wybornie się zachowuje. Dziś mamy 12 Maja, a 18 Kwietnia wyruszyliśmy, jesteśmy zatem w drodze 25 dni. Jeszcze około 10 dni, a osiągniemy celu.
 — Dokąd przybędziemy?
 — Nie wiem i mało mi na tem zależy.
 — Masz słuszność, pozostawmy Opatrzności starania, dotyczące kierowania balonem i opiekę nad nami.
 Podróżni posuwali się prostą drogą biegiem Shari; cudowne brzegi tej rzeki nikły w cieniu rozmaitych drzew; mknęli przez bogaty, w bujną roślinność okręg Maffatay, i dosięgli nareszcie południowego brzegu jeziora Tschad. To było zatem morze Kaspijskie Afryki, o którego istnieniu tak długo wątpiono, to międzymorze, dokąd dotarły tylko wyprawy Denhama i Bartha.
 Doktór starał się zbadać obecne ukształtowanie jeziora, które różniło się od zaobserwo wanego w roku 1847, ale wyrysować kartę jeziora Tschad jest niemożliwem, ze względu na grzęskie, nieprzebyte błota. Od roku do roku zamieniają się te trzęsawiska w wodę i powiększają w ten sposób jezioro. Położone nad brzegami miasta na wpół zostają zatopione, jak to miało miejsce w 1856 roku z Ngornu; teraz na tem samem miejscu igrają konie rzeczne i aligatory, gdzie niegdyś były mieszkania tuziemców.
 Doktór chciał zbadać zawartość wody, którą uważano przez długie lata za słoną, a ponieważ bez obawy dla łodzi można się było zbliżyć do powierzchni wody, opuścili się więc nasi podróżni.
 Joe zapuścił flaszkę i wyciągnął na wpół napełnioną wodą, która okazała się niezdatną do picia.
 Podczas gdy Fergusson rezultat badania notował, w pobliżu rozległ się wystrzał. Kennedy nie mógł się powstrzymać, by nie puścić kuli na rzecznego konia, który oddychał jednakże spokojnie i znikł tylko przestraszony hukiem wystrzału.
 — Z harponem łatwiej by go można pochwycić — zauważył Joe.
 — Jak to?
 — No, jedną z naszych kotwic.
 — W istocie — zawołał Kennedy, Joe ma znów szczęśliwą myśl...
 — Której, proszę w czyn nie wprowadzać — dodał doktór, zwierzę pociągnęło by nas tam, dokąd nikt by z nas nie chciał się dostać.
 — Zwłaszcza teraz, kiedy zbadaliśmy zawartość wody w jeziorze. Czy można jeść tę rybę? — panie doktorze.
 — Co ty nazywasz rybą, jest zwierzęciem ssącem, mięso jego jest bardzo smaczne; służy ono przedmiotem handlu wśród ludów zamieszkałych nad brzegami jeziora.
 — Żałuję zatem, że strzał pana Kennedy’ego chybił.
 — Chcąc powalić rzecznego konia, trzeba trafić go albo w brzuch albo w nogę, kula nie naruszyła go nawet. Jeśli tylko grunt okaże się korzystnym, będziemy mogli się zatrzymać na północnym brzegu jeziora, tam, Dicku, ujrzysz całą menażerję i będziesz mógł dowoli strzelać.
 — Chciałbym spróbować mięsa tego konia rzecznego, przecież to wstyd dotrzeć do środkowego punktu Afryki i jeść tylko bekasy i kuropatwy jak w Londynie.
 ROZDZIAŁ XXXI. ictorja od chwili przybycia nad jezioro Tschad wpadła w prąd, który posuwał ją więcej na zachód.
 Doktór, któremu na razie kierunek ten nie podobał się, pogodził się jednak z nim, gdy zauważył Kukę, stolicę Bornu. Miasto było otoczone murem, wznosiło się kilka pięknych meczetów wśród licznych domów, w stylu arabskim zbudowanych. Na podwórkach domów i placach publicznych rosły drzewa palmowe i kauczukowe.
 Kuka składa się z dwóch różnych miast, oddzielonych jedno od drugiego przez „Dendal“, bulwar długości 300 sążni, na którem właśnie znajdowali się liczni jeźdźcy i piesi. Po jednej stronie mieści się bogata część miasta z pięknymi budynkami, po drugiej zaś biedna z małemi, niskiemi chatkami, w których wegetują nędzarze. Kuka nie zajmuje się ani handlem, ani przemysłem.
 Podróżni nasi nie mogli szczegółowo przyjrzeć się miastu, gdyż powstał dość silny wiatr, który zagnał balon o 30 mil dalej, znów nad jezioro Tschad. Oczom ich przedstawił się nowy widok; mogli obserwować liczne wyspy zamieszkane przez Biddiomahów, niebezpiecznych rozbójników morskich.
 W tej chwili Joe skierował wzrok na horyzont i zwrócił się do Kennedy’ego.
 — Panie Dicku, to będzie coś dla pana.
 — Co takiego?
 — Patrz pan, tam, to wielkie stado ptaków, dążące w naszym kierunku.
 — Ptaki? — zapytał doktór i chwycił lunetę.
 — Widzę — rzekł Kennedy, będzie około tuzina.
 — Czternaście sztuk — powiedział Joe.
 Fergusson, zdjąwszy lunetę z oczu, odezwał się:
 — Wolałbym, aby ptaki te pofrunęły w inną stronę.
 — Pan ich się obawiasz? — zapytał Joe.
 — Są to sępy i, jeżeli nas napadną...
 — Potrafimy się obronić. Nie przypuszczam, aby ptaki te mogły być dla nas niebezpiecznymi.
 — Kto wie! — odpowiedział doktór.
 Po upływie 10 minut stado zbliżyło się na odległość strzału. Czternaście ptaków napełniło powietrze przeraźliwym krzykiem, sunęły one prosto na balon, więcej podrażnione, niż zatrwożone obecnością „Victorji“.
 — Jak one krzyczą! — zawołał Joe, pewnie nie podoba im się, że tak fruwamy, jak i one.
 — Wyglądają w samej rzeczy strasznie, — rzekł strzelec i uważałbym je za niebezpieczne, widząc uzbrojonemi w karabin Purdey Moora.
 — Nie potrzeba im karabinu — odpowiedział Fergusson z miną poważną.
 Sępy opisywały w locie swoim olbrzymie koło, zbliżając się do „Victorji“. Doktór coraz bardziej się niepokoił. Postanowił wznieść się wyżej celem uniknięcia niebezpiecznego sąsiedztwa. Balon wzniósł się niebawem, a sępy za nim, nie mając namiaru uciekać.
 — Widocznie chcą nas atakować — rzekł strzelec, nabijając strzelbę.
 Ptaki w istocie zbliżyły się na odległość zaledwie 50 stóp i widocznie oczekiwały strzału.
 — Mam ogromną ochotę strzelić.
 — Nie, Dicku, nie drażnijmy bez powodu tych ptaków.
 — Prędko się z nimi załatwię.
 — Tym razem mylisz się.
 — Mamy dla każdej bestji oddzielną kulę.
 — A jak je dosięgniesz, gdy rzucą się na górną część balonu? Wyobraź sobie, że atakuje cię na lądzie masa lwów, lub na morzu, stado wilków morskich. Dla aeronautów spotkanie z sępami jest tak samo niebezpieczne.
 — Czy mówisz serjo, Samuelu?
 — Tak, Dicku.
 — Więc czekajmy!
 — Bądź gotów na wypadak ataku, ale nie strzelaj bez mojego rozkazu.
 Ptaki trzymały się teraz razem w pewnem oddaleniu od balonu, można je było nazwać skrzydlatymi wilkami morskimi.
 — Towarzyszą nam — rzekł doktór, widząc jak uniosły się jednocześnie z balonem, daremnie było wznosić się wyżej.
 — Co robić? — zapytał zafrasowany Kennedy.
 Doktór milczał.
 — Słuchaj, Samuelu — mówił dalej strzelec, jest ich 14, a my mamy do rozporządzenia 17 strzałów. Czy niema sposobu wytępienia ich ub rozproszenia? Biorę na siebie parę sztuk.
 — Nie wątpię w twoją zręczność Dicku, ale powtarzam, jeśli zaatakują górną część balonu, będziemy wobec nich bezbronnymi.
 W tej chwili jeden z największych ptaków rzucił się na „Victorję“.
 — Ognia! ognia! — zawołał doktór i zaledwie wymówił te słowa, a ptak śmiertelnie ugodzony, zataczając się, runął.
 Kennedy pochwycił parostrzałową flintę, Joe przygotowywał drugą.
 Ptaki przestraszone wystrzałem na chwilę się oddaliły, ale niebawem powróciły do ponownego ataku, Kennedy zmiażdżył kulą szyję najbliższego, Joe przestrzelił skrzydła drugiemu.
 Ptaki teraz zmieniły taktykę, wzniosły się po nad „Victorję“.
 Doktór, pomimo znanej odwagi, zbladł. Nastąpiła straszna chwila. Niebawem rozległ się na powłoce jakby syk rozdzieranego jedwabiu, i łódź zakołysała się pod nogami podróżnych.
 — Jesteśmy zgubieni! — zawołał Fergusson, rzuciwszy okiem na wznoszący się szybko barometr. Potem dodał: szybko wyrzucić balast! Po upływie paru sekund znikły wszystkie kaAvały kruszcu.
 — Wciąż spadamy!... wypróżnijcie skrzynię z wodą, Joe, czy słyszysz? Spadamy do jeziora... Joe usłuchał rozkazu. Doktór wysunął się po za krawędź łodzi, znajdującej się od powierzchni Tschadu zaledwie o 200 stóp.
 — Zapasy! zapasy! — wołał doktór.
 Wyrzucono skrzynię z żywnością.
 — Wyrzucajcie jeszcze, wyrzucajcie! — wołał znowu doktór.
 — Wszystko wyrzucone! — odpowiedział Kennedy.
 — Nie wszystko — rzekł lakonicznie Joe, wskazując na siebie i niebawem zniknął po za krawędzią łodzi.
 — Joe! Joe! — wołał doktór przerażony.
 Ale Joe nie mógł go więcej słyszeć. „Victo rja“, pozbywszy się ciężarów, wzniosła się znów w powietrze na 1, 000 stóp i zagnaną została na północne wybrzeże jeziora.
 — Zginął! — szeptał zrozpaczony strzelec.
 — Zginął, aby nas ocalić! — dodał Fergusson.
 I łzy stoczyły się z ócz tych nieustraszonych ludzi.
 ROZDZIAŁ XXXII. rana zbadali podróżni część wybrzeża, na którern wczoraj zarzucili kotwicę.
 Przyjaciele nie mieli odwagi wspominać o nieszczęśliwym towarzyszu.
 Nareszcie przemówił Kennedy.
 — Joe może nie zginął, jest on bardzo zręczny i znakomicie pływa. Ujrzymy go znowu, ale tego nie wiem, gdzie mianowicie. Uczynimy wszystko, aby mu dać możność zbliżenia się do nas.
 — Niechaj Bóg wysłucha twych słów Dicku! — rzekł doktór wzruszony, zrobimy wszyst ko, aby odnaleść naszego przyjaciela. Przedewszystkiem usuńmy z „Victorji“ na nic już nie przydatną zewnętrzną powłokę. Uwolnimy się od znacznego ciężaru, 650 funtów, a to się opłaci.
 Dwaj towarzysze wzięli się do roboty, połączonej z wielkiemi trudnościami; musiano bardzo mocną materję jedwabną zrywać po kawałku. Praca ta trwała 4 godziny, balon wewnętrzny nie został uszkodzony.
 „Victorja“ po zdjęciu powłoki znacznie się zmniejszyła, co wywołało wielkie zdziwienie ze strony Kennedy’ego.
 — Nie obawiaj się Dicku, potrafię przywrócić równowagę i, gdy nasz biedny Joe powróci, będzie mógł z nami znowu podróżować..
 — Jeśli mnie pamięć nie myli, to w chwili upadku znajdowaliśmy się niedaleko od jakiejś wyspy.
 — Tak i mnie się zdaje, ale wyspa ta, jak i wszystkie inne Tschadu, niewątpliwie jest za —, mieszkana przez rozbójników morskich. Dzicy ci byli świadkami naszej katastrofy. Co się stanie z Joem, gdy wpadnie w ich ręce, a może przesądy plemienia go ocalą?
 — Joe będzie się umiał zręcznie wywinąć, ufam w jego spryt i przytomność umysłu.
 — Ja także! Teraz Dicku możesz polować w okolicy, nie oddalając się zbytnio, trzeba koniecznie zgromadzić zapasy żywności.
 — Dobrze, pójdę i nie długo powrócę.
 Liczne strzały, dolatujące niebawem do uszu doktora, stwierdzały, że polowanie będzie uwieńczone pomyślnym rezultatem.
 Doktór zajął się teraz sprawdzeniem przedmiotów znajdujących się w łodzi i przywróceniem równowagi drugiego balonu, na czem zeszedł mu dzień cały. Kennedy’emu polowanie się powiodło, przyniósł moc gęsi, dzikich kaczek, bekasów i t. p. i wziął się zaraz do wędzenia dziczy.
 Nastał wieczór. Po spożyciu wieczerzy, złożonej z pemikanu i sucharów oraz wypiciu herbaty, ułożyli się na przemian do snu. Podczas czuwania każdemu się zdawało, że słyszy głos Joe’go.
 O świcie doktór obudził Kenned’ego.
 — Długo rozmyślałem nad tem, co mamy czynić, aby odszukać naszego towarzysza.
 — Zgadzam się na wszystko, coś postanowił, powiedz więc...
 — Przedewszystkiem powinien Joe otrzymać wiadomość od nasi
 To się rozumie, mógłby pomyśleć, żeśmy go opuścili...
 — To niemożliwe, zna nas zbyt dobrze, aby podobne myśli mogły mu przyjść do głowy, pomimo to, powinien się dowiedzieć, gdzie jesteśmy.
 — Ale jakim sposobem?
 — Zajmiemy znowu miejsca w łodzi i wzniesiemy się w powietrze.
 — A gdy nas wiatr uniesie?
 Tego nie będzie. Wiatr posunie nas w kierunku jeziora, a okoliczność ta jest bardzo pomyślną. Przez cały dzień będziemy się wznosili nad tą olbrzymią powierzchnią wód. Joe może nas tam najłatwiej zauważyć, gdyż oczy jego będą wciąż ku górze zwrócone, a może mu się uda nas zawiadomić o miejscu swego pobytu.
 — Jeżeli jest sam i wolny, nieomieśzka tego uczynić.
 — A nawet, gdy jest uwięziony — dodał doktór, ujrzy nas zaraz i domyśli się celu naszych poszukiwań. Tuziemcy nie mają zwyczaju zamykać swych więźniów.
 O 7-ej godzinie rano odczepiono kotwicę, „Victorja“ wzniosła się w powietrze na 200 stóp i niebawem zagnaną została po nad jezioro, nad którem przebiegała z szybkością 20 mil na godzinę.
 Doktór wznosił się i spuszczał z wysokości 500 do 200 stóp. Kennedy często strzelał. Przy bywszy po nad wyspy, przyjaciele spuszczali balon i dokładne robili poszukiwania.
 — Wszystko daremne! — rzekł z rozpoczą po upływie dwóch godzin Kennedy.
 — Bądź cierpliwy, Dicku, nie powinniśmy tracić nadziei. Jesteśmy bardzo blisko od miejsca wypadku. Do godziny 11-ej „Victorja“ przebyła około 90 mil, wpadła tylko w inny prąd, który gnał ją na wschód. Balon unosił się teraz nad wielką i gęsto zaludnioną wyspą, którą doktór poznał jako wyspę Farram, ze stolicą Biddiomahów. Lecz i tu nie natrafiono na żaden ślad Joe’go.
 Około godziny 3-ej ujrzano wioskę Tangalia, położoną na wschodnim brzegu Tschadu, był to krańcowy punkt, do którego doszedł podróżnik Denham. Doktór zaczął się niepokoić zmianą kierunku wiatru, który go mógł zagnać w nieprzejrzyste puszcze środkowmj Afryki.
 — Musimy się teraz zatrzymać, a nawet wylądować; zwłaszcza w interesie Joe’go jest to konieczne, ażeby powrócić przez jezioro, należy tylko znaleść przeciwny prąd wiatru.
 Przez godzinę całą, szukał doktór w rozmaitych strefach i, nakoniec na wysokości 1, 000 stóp, natrafił na silny wiatr, który gnał balon na północo-zachód.
 Przekonano się teraz, że Joe nie znajdował się na wyspach jeziora, gdyż znalazłby środek stwierdzenia swej bytności.
 — Może go na ląd uprowadzono, myślał doktór, spoglądając na północny brzeg Tschadu.
 Około godziny 5-ej wieczorem Fergusson oznajmił miasto Lari. Silny wiatr gnał dalej balon, aniżeli pragnął tego doktór, ale teraz znów nastąpiła zmiana prądu i „Victorja“ uniesioną została ściśle do tego samego punktu, gdzie wczoraj nocowano.
 Z nadejściem nocy wiatr się uspokoił i dwaj przyjaciele czuwali w rozpaczliwem usposobieniu.
 ROZDZIAŁ XXXIII. .SW/godzinie 8-ej rano dął wiatr z taką siłą, “ wiH żeVictorja“ z trudem mogła się na ygŁ ziemi utrzymać.
 — Musimy się ztąd oddalić — rzekł doktór, nie możemy tu dłużej pozostać.
 — A Joe?
 — Nie opuszczę go, stanowczo, nie opuszczę, chociażby miał mnie orkan zagnać o sto mil ztąd, powrócę. Ale, gdy pozostaniemy tu, wszyscy się narazimy.
 — Bez niego udać się w dalszą podróż! — zawołał żałośnie szkot.
 — Mój drogi, dla mnie to jest nie mniej bolesne, ale musimy się poddać konieczności.
 Odjazd jednakże był połączony w wielką trudnością. Głęboko zapuszczoną kotwicę, pomimo usiłowań, nie można było odczepić i Fergusson był zmuszony przeciąć linę. „Victorja“ wzniosła się od razu na 300 stóp i skierowała się bezpośrednio na północ.
 Doktór nie mógł temu przeszkodzić i, założywszy ręce, pogrążył się w ponurem rozmyślaniu.
 Po upływie paru minut, przemówił do Kennedyego w te słowy:
 — Może źle zrobiliśmy, żeśmy się w taką podróż puścili?..
 — Przed paru dniami uważaliśmy się za szczęśliwych, żeśmy uniknęli wielkiego niebezpieczeństwa — odpowiedział strzelec. Biedny Joe, prawa natura, dobre serce! jeżeli na chwilę dał się oślepić bogactwami, to jednak dobrowolnie poświęcił swe skarby. Teraz jest daleko od nas i wiatr unosi nas coraz dalej, ale my znów powrócimy, nieprawdaż?
 — Tak, Dicku, nawet gdyby nam przyszło iść pieszo do jeziora Tschad i zetknąć się z sułtanem Bornu.
 — Będę ci towarzyszył wszędzie! — zape wniał z siłą strzelec. Możesz na mnie liczyć! Joe poświęcił się dla nas, my poświęcimy się dla niego!
 Postanowienie to dodało otuchy dwom przyjaciołom, czuli się silniejszymi, dzięki wspólnej myśli.
 Fergusson starał się znaleść prąd przeciwny, któryby mógł go zbliżyć znowu do jeziora, ale było to teraz niemożliwem ze względu na or kan, szalejący przeraźliwie.
 „Victorja“ przeleciała kraj Tibbusów, przecięła Belad — el-Dscherid i przybyła do morza piaszczystego; ostatni pas roślinności znikał w oddali.
 Balon sunął jak gwiazda ruchoma i w ciągu 3-ch godzin przebył 60 mil.
 — Nie możemy się zatrzymać! nie możemy się spuścić! — wołał doktór. Żadnego wzniesienia, ani jednego drzewa! Czyż, przebywszy pustynię, niebiosa sprzysięgły się przeciwko nam?
 Tak mówił doktór w rozpaczy, nie mogąc powstrzymać pomimo wszelkich wysiłków biegu balonu. Orkan szalał straszliwie, Kennedy z rozwianym włosem spoglądał nieruchomie, milcząc, a doktór, zdawało się, iż w tem grożącem niebezpieczeństwie, odzyskiwał spokój i odwagę. Twarz jego była spokojna, nawet wówczas gdy
 „“yictorja”, nakręciwszy się, nagle zawisła. Wiatr północny przeważył teraz i gnał obecnie balon w przeciwnym kierunku, ale z równie wielką szybkością.
 — Dokąd dążymy? — pytał Dick zaniepokojony.
 — Niechaj Opatrzność nami kieruje, kochany Dicku, nie należało nawet na chwilę w nią wątpić. Ona wie lepiej, co dla nas zbawienne i prowadzi obecnie do miejsc, których nie spodziewaliśmy się ujrzeć.
 Do niedawna roztaczające się niziny zaczęły ustępować miejsce małym pagórkom; wiatr dął jeszcze wciąż gwałtownie, i „Victorja“ sunęła w przestworzu, nadzwyczaj szybko.
 Droga, którą obecnie przebywali podróżni była inną, zamiast brzegu Tschadu, widziano wciąż pustynię..Kennedy zwrócił uwagę przyjaciela na tę okoliczność.
 — To nic — uspokajał go doktór, najważniejszą jest dla nas rzeczą przybyć znowu na południe, prawdopodobnie ujrzymy miasto Wuddie, lub Kuka, i nie omieszkamy tam się zatrzymać.,
 — Zgadzam się z tem — odparł strzelec. Niechaj nas tylko Pan Bóg strzeże od tego, abyśmy nie byli zmuszeni przejeżdżać pustyni. Zdaje. 16 mi się, że wiatr słabnie, kurz, unoszący się nad piaskiem mniej gęsty i horyzont rozjaśnia się.
 — Tem lepiej, trzeba uważnie śledzić przez lunetę, żaden punkt nie powinien ujść naszej uwagi.
 — Ja się tem zajmę, Samuelu, jak tylko się ukaże pierwsze drzewo, nieomieszkam ci zaraz o tem powiedzieć.
 I Kennedy siadł z lunetą w ręku na krawędzi łodzi.
 ROZDZIAŁ XXXIV. £|©o się stało z Joem?
 Gdy rzucił się do jeziora i wypłynął na powierzchnię, pierwszą jego czynnością było otworzyć oczy i spojrzeć w górę.
 Zauważył, że „Victorja“ znów wznosiła się wysoko po nad jeziorem. Balon stawał się coraz mniejszym, nareszcie objął go silny prąd północny, i znikł niebawem po za horyzontem.
 — Prawdziwe szczęście, żem wpadł na tę myśl szczęśliwą, inaczej powziął by ten zamiar pan Kennedy i, nie wahałby się w czyn go wpro dzić; bo jest to bardzo naturalnem, że jeden człowiek poświęca się dla ocalenia dwóch innych.
 Joe, uspokoiwszy się co do tego punktu, począł myśleć o sobie, znajdował się wśród niezmierzonego jeziora, zamieszkanego przez nieznane dzikie plemiona. Jeden z powodów więcej, aby się ratować, bez użycia pomocy innych, a fakt ten wcale go nie przerażał.
 Przed napadem tych ptaków, które wedle jego zdania zachowały się jak prawdziwe sępy, zauważył na horyzoncie wyspę. Postanowił zrzucić z siebie mniej potrzebne części ubrania i rozwinąć całą swą umiejętność pływania. Przechadzka wodna na przestrzeni 6 — 7 mil, nie utrudzała go zbytecznie i myślał teraz tylko o tem, ażeby prostą drogą dopłynąć do wyspy. Po upływie l1/, godziny odległość, dzieląca go od wyspy, nie była zbyt znaczną, ale czem więcej zbliżał się do lądu opanowywała go myśl, której pozbyć się nie mógł.
 Wiedział on, że na brzegach tego jeziora znajdują się olbrzymie aligatory, których żarłoczność była mu znaną. Odważny ten chłopiec przyzwyczaił się do uważania wszystkiego na świecie za rzecz naturalną, ale do myśli o aligatorach nie mógł przywyknąć. . ’
 Znajdował się już bardzo blisko od brzegu ocienionego drzewami, gdy poczuł niezwykły zapach.
 — Zupełnie tak, jak przewidywałem, krokodyl niedaleko. Zanurzył się szybko, ale nie tak prędko, ażeby mógł wyminąć jakieś olbrzymie ciało, którego skóra pokryta łuską nieprzyjemnie go dotykała.
 Myślał, że jest stracony i począł pływać z rozpaczliwą szybkością; wypłynął na powierzchnię i znów się zanurzył. Płynął jak można najostrożniej, gdy nagle poczuł, jak go pochwycono za rękę, a potem całego.
 Biedny Joe! myślał ostatni jeszcze raz o swoich panach i rozpoczął rozpaczliwie się pasować, podczas czego wielce go dziwiło, że nie jest pociągany na dno. Wiedział dobrze, że krokodyle zdobycz swą ściągają na dno i dopiero tam ją połykają, on wszakże czuł, że go ciągną na powierzchnię. Otworzył oczy i ujrzał się wśród dwóch negrów, którzy go mocno trzymali, wydając przy tem dzikie okrzyki.
 — Patrzcie, negrzy zamiast krokodyli! — zawołał zdumiony Joe, przekładam ich w każdym razie nad te bestje! ale jak mogli ci hultaje używać tu kąpieli. Nie wiedział, że mieszkańcy wysp jeziora Tschad zanurzali się w wodach, w których przebywają aligatory, nie troszcząc się w cale o ich obecność.
 Ale, czyż Joe nie wpadł z jednego niebezpieczeństwa w drugie? Ponieważ jednak nie miał innej rady, dał się uprowadzić na brzeg.
 — Prawdopodobnie, myślał on, ludzie ci podziwiali „Victorję“, jako zjawisko powietrzne, byli świadkami mego upadku i obejdą się ze mną z szacunkiem, przynależnym człowiekowi, który spadł z nieba.
 Tak myślał Joe, gdy go przyprowadzono do brzegu, na którym zgromadziły się tłumy wszelakiej płci i różnego wieku, wydające przeraźliwe okrzyki.
 Znajdował się wśród plemienia biddiomahów, odznaczających się piękną czarną skórą jak heban. Nie potrzebował się wstydzić swego ubioru, gdyż był „rozebrany” wedle najnowszej mody tego kraju.
 Zanim zdążył zdać sobie sprawę z położenia swego, zauważył, że przyjmowano go z prawdziwą czcią. Uspokoiło go to nieco, chociaż przygoda w Kaseh stała mu żywo jeszcze w pamięci.
 Przypuszczam, że będę musiał zostać albo Bogiem, albo jakimś synem księżyca, niech się więc dzieje wola nieba, kiedy inaczej być nie może. Najważniejszem jest zyskać na czasie.
 Podczas gdy Joe tak rozmyślał, tłum otoczył go wkoło, padając przed nim na ziemię. Coraz bardziej oswajano się z jego widokiem i ofiarowano mu pyszną ucztę, złożoną ze zsiadłego mleka, miodu i tłuczonego ryżu. Odważny chłopiec spożył z apetytem podane mu jadło. Gdy nastał wieczór, czarownicy wzięli ze czcią Joe’go za rękę i zaprowadzili do chaty pełnej amuletów. Zanim tam wszedł, spojrzał bojażliwie na masę kości leżących wokoło tego świętego miejsca. Gdy go zamknięto, zaczął rozmyślać nad swojem położeniem.
 Podczas wieczora i części nocy słyszał uroczyste pieśni i prócz tego hałas, który dla uszu afrykańskich był prawdopodobnie bardzo przyjemnym.
 Uderzano w bębny i łomotano starem żelazem, tańczono i śpiewano chórem.
 Joe mógł przez otwory, znajdujące się w ścianach, obserwować te uroczystości; o każdej innej porze przyglądanie się ceremonjom sprawiło by mu przyjemność, lecz umysł jego trapiły poważne myśli. Chociaż skłonny był na obecne swe położenie zapatrywać się z dobrej strony, nie mógł jednak zaprzeczyć faktowi, że wpadł w ręce dzikiego plemienia, a fakt ten wystarczał, ażeby wywołać smutne myśli. Po kilku godzinach, znużenie przemogło i Joe po padł w sen głęboki, któryby trwał długo, gdyby nie zbudziła go wilgoć, roztaczająca się w chacie.
 Wilgoć ta zamieniła się niebawem w masę wody, siągającej mu do pasa.
 — Co się stało? — zawołał, powódź! prawdopodobnie nowa tortura tych przeklętych negrów, naprawdę, nie będę czekał, aż woda dojdzie mi po za głowę. Rzekłszy to, poruszył silnie murami, które się rozpadły, znalazł się niebawem w pośrodku jeziora; wyspa przestała istnieć, znikła podczas nocy, miejsce jej zajęła daleka płaszczyzna jeziora Tschad.
 Jedno z częstych zjawisk na jeziorze Tschad, uwolniło odważnego Joe’go. Nie jedna wyspa, która zdawała się posiadać moc skały, znikała w ten sposób.
 Joe nie znał tych własności wysp Tschadu, ale nie omieszkał z nich skorzystać.
 Wkrótce ujrzał barkę, do której się zbliżył, na szczęście znajdowało się w niej parę wioseł. Umieściwszy się w niej wygodnie, szybko mknął po jeziorze.
 Trzeba się zorjentować, mówił do siebie. Gwiazda podbiegunowa mi dopomoże, zwykła ona wskazywać kierunek północny. Joe, ku wielkiemu zadowoleniu, niebawem się przekonał, że prąd gna go w kierunku północnego brzegu Tschadu. Około godziny 2-ej nad ranem, natrafił na drzewo, które mu ofiarowało na swych gałęziach schronienie. Joe wdrapał się na nie i oczekiwał tam światła dziennego.
 Gdy zaświtało, zaczął się przyglądać drzewu, na którem przesiedział i niezwykły widok napełnił go strachem.
 Gałęzie były pokryte wężami i kameleonomi; można było mniemać, że jest to oryginalne drzewo, które zamiast owoców, rodzi te osobliwe gady.
 Przy pierwszych promieniach słońca, zaczęły się te płazy ruszać, Joe przy towarzyszeniu syku i świstu szybko zesunął się na dół.
 Skutkiem tej nocnej przygody, postanowił odtąd ostrożniej postępować. Udał się w kierunku północno-wschodnim, omijając chaty, domy, doły i w ogóle wszystko, gdzieby mógł natrafić na ludzi.
 Często zwracał wzrok w górę, wciąż spodziewał się ujrzeć „Victorję“ i, chociaż upatrywał balonu przez dzień cały deremnie, nie tracił wiary w Fergussona. Potrzeba było silnej woli, ażeby znieść ze spokojem położenie, w jakiem się znajdował. Głód coraz bardziej, i mu dokuczał, gdyż pokarm złożony z korzeni i owoców palmy nie mógł go zaspoić i dodać sił do marszu 30 milowego, który właśnie odbył na zachód. Noc postanowił przepędzić na brzegu jeziora.
 Tu znowu znosił wiele, od ukąszeń rozmaitych obrzydliwych owadów: muchy, moskity i t. p. robactwo formalnie pokrywało ziemię. Po upływie dwóch godzin z resztek ubrania nic nie pozostało, owady wszystko zjadły.
 Była to straszna noc, podczas której znużony wędrownik ani chwili nie mógł wypocząć.
 Nareszcie nastał dzień; Joe szybko powstał i ujrzał ze wstrętem, że łoże jego dzieliła obrzydliwa ropucha,, przyglądająca mu się obecnie swemi dużemi, okrągłemi oczyma.
 Przejął go wstręt nie do opisania, ale otrząsnął się z niego niebawem, zanurzając się w wodzie.
 Po kąpieli, która go orzeźwiła trochę, puścił się w dalszą drogę. Właściwie nie wiedział już co czynić, ale czuł w sobie jakąś siłę przezwyciężającą rozpacz.
 Głód zaczął mu coraz bardziej/dokuczać, dzięki obfitości wody miał przynajmniej czem gasić pragnienie i, gdy przypomniał sobie cier — — * *v
 U}\
 — 251 — pienia na pustyni, uważał się obecnie za szczęśliwego.
 Gdzie może się obecnie znajdować „Yictorja“ pytał sam siebie... Wiatr dmie z północy! Powinni byli wrócić na jezioro. Prawdopodobnie pan Samuel miał robotę koło przywrócenia równowagi, dzień wczorajszy na tem mu zeszedł; dziś więc może...
 Ale trzeba działać, jak gdybym go nie miał nigdy już zobaczyć. Jeżeli mi się uda dotrzeć nakoniec do jednego z większych miast nad jeziorem, znajdę się w położeniu podróżnych, 0 których opowiadał nam nasz pan. Dla czego nie mam tak, jak oni się wydostać? Niektórzy z nich powrócili do ojczyzny, czemu bym ja...
 Dalej więc odważnie!
 Podczas gdy Joe prowadził sam ze sobą rozmowę i wciąż dalej się posuwał, ujrzał niedaleko gromadę dzikich. W porę się jeszcze zatrzymał, ażeby nie być przez nich widzianym 1 spoglądał przez zarośla na ich czynności. Zajmowali się oni truciem strzałów za pomocą soków wilczego mleka, główne to zajęcie plemion tych okolic.
 Joe obawiał się poruszyć, wstrzymał w sobie oddech i ukrył się w gęstwinie. Nagle spojrzał w górę i ujrzał „Victorję“; tak, to była
 „Victorja“, oddalona od niego zaledwie o lOCł stóp.
 W obecnej chwili było niemożebnem, aby z balonu go ujrzano, albo usłyszano.
 Łza stoczyła mu się z oczu, ale nie rozpaczy, lecz wdzięczności. Pan jego poszukiwał go! pan jego, nie chciał go porzucić! Biedny chłopiec musiał teraz oczekiwać odejścia czarnych, aby módz wyjść z ukrycia i pobiedz na brzeg Tschadu. „Yictorja“ w tej chwili znikła z horyzontu. Joe postanowił na nią oczekiwać; niewątpliwie znowu powróci. W istocie balon ponownie się ukazał, ale ze strony więcej na wschód. Joe biegł i krzyczał... ale daremnie. Silny wiatr unosił szybko balon.
 Po raz pierwszy opuściły nieszczęśliwego energją i nadzieja, uważał się za straconego; nie miał już odwagi rozmyślać nad swem położeniem, nad środkami ocalenia.
 Szedł dalej przez dzień cały, a nawet i część nocy, pomimo, że nogi jego broczyły we krwi, a ciało okryte było ranami. Oczekiwał chwili, gdy siły jego doszczętnie się wyczerpią i męki zakończą się śmiercią. Noc była ciemna, posuwał się zwolna coraz dalej, gdy nagle uczuł, że grunt zaczyna się chwiać pod nim, były to duże bagna, w które się zanurzył. Pomimo wszelkich usiłowań, zapadał się coraz głębiej.
 — 253 —
 — Więc to ma być śmierć! myślał, a przytem co za śmierć!
 Z natężeniem wszystkich sił chciał się wydostać, ale wszelkie usiłowania na nic się nie przydały... Zamknął oczy i wołał:
 — Mój panie! mój panie! Ratunku! ratunku!...
 ROZDZIAŁ XXXV. czasu, gdy Kennedy zajął miejsce obserwacyjne w łodzi, spoglądał bezustannie i uważnie na horyzont. Po pewnym czasie zwrócił się do doktora i rzekł:
 — Jeśli się nie mylę, widzę tam zbiorowisko ludzi lub zwierząt, wciąż się poruszających.
 — A może to burza, która nas chce znów porwać na północ? — rzekł Fergusson, powstając w celu zbadania horyzontu.
 — Nie przypuszczam, aby to miała być burza, to stado dzikich wołów lub gazeli.
 — Być może Dicku, ale chwilowo jest ono oddalone od nas o 10 mil i nawet przez lunetę nie mogę dokładnie dojrzeć.
 — W każdym razie nie stracę tego punktu z oczu, a zdaje mi się, że są to jeźdźcy! patrz... .. Doktór uważnie się przyglądał wspomnianemu punktowi.
 — Może masz słuszność, jest to oddział arabów lub talibasów, zachowują ten sam kierunek co i my, lecz my ich prześcigniemy, za pół godziny będziemy ich widzieli. Kennedy chwycił ponownie lunetę i starał się zbadać szczegółowo, co to są za ludzie. Jeźdźców można było dokładnie rozpoznać i nawet zauważyć, że garstka odłączyła się.
 — Widocznie są to manewry, lub polowanie — rzekł Kennedy. Ci ludzie zdają się kogoś ścigać.
 Cierpliwości, Dicku, wkrótce dognamy ich, a nawet prześcigniemy. Robimy teraz więcej niż 20 mil na godzinę, żaden koń temu nie podoła. Po kilku minutach szczegółowej obserwacji, Kennedy znów zawołał:
 — Jest około 50 arabów pędzących galopem, widzę ich dokładnie; teraz przywódca ich znajduje się na czele, oddalony o 100 kroków, a wszyscy podążają za nim.
 — Niechaj będą, kim chcą, nie mamy się czego obawiać, a w razie potrzeby wzniosę się wyżej.
 — Czekaj Samuelu! czekaj! To dziwne — dodał po chwili, ci arabowie mają wygląd jakby ścigali kogo.
 — Czy jesteś tego pewny?
 — Tak, nie mylę się, polują i to na człowieka. Jeden oddalony o 100 kroków, nie jest przywódcą, lecz zbiegiem.
 — Zbiegiem — powtórzył Samuel, nie traćmy go z oczu, ale chwilę jeszcze czekajmy.
 — Samuelu! Samuelu! — zawołał po chwili wzruszonym głosem.
 — Co takiego?
 — Czy to złudzenie optyczne? czy to możliwe? To on, Samuelu, to on! „
 — On! — zawołał, także Fergusson.
 On! to słowo wystarczyło, nie potrzeba było wymieniać imienia.
 — On jest na koniu, zaledwie o 100 kroków od swych prześladowców! Ucieka!
 — W istocie, to Joe — rzekł doktór, blednąc.
 — W ucieczce nie może nas zauważyć!
 — Wkrótce spostrzeże — dodał Fergusson.
 — Jakim sposobem?
 — Za pięć minut znajdziemy się o 15 stóp od ziemi, po nad nim.
 — Za pomocą strzału zwrócę jego uwagę.
 — Nie, tego nie trzeba robić, gdyż on nie może zawrócić, jest zupełnie odciętym.
 — Cóż robić?
 — Czekać!
 — Czekać do chwili, gdy arabi go pochwycą?
 — My ich uprzedzimy. Teraz jesteśmy od niego oddaleni zaledwie o 2 mile i, gdy tylko koń Joe’go wytrzyma!...
 — Wielki Boże! — krzyknął Kennedy.
 — Co się stało?
 Kennedy wydał okrzyk przerażenia, gdy ujrzał, jak Joe spadł na ziemię; koń jego padł widocznie znużony i zupełnie wyczerpany.
 — On nas widział! — zawołał doktór radośnie; gdy znów powstał i dosiadł konia, dawał nam znaki.
 — Ale arabi go dościgną! dla czego czekać?
 Ach, ten odważny chłopiec, hura! — wykrzyknął strzelec, który nie mógł już opanować swej radości.
 Joe natychmiast po upadku, znowuż powstał, a gdy potem doścignął go jeden z jeźdźców, jednym skokiem w stronę, usunął mu się i, jak pantera podskoczył, chwycił araba za gardło i udusił. Rzuciwszy trupa na ziemię, znowu począł pędzić dalej.
 Krzyki przekleństwa i gniewu arabów rozległy się w powietrzu, a ponieważ zajęci byli wyłącznie ściganiem zbiega, nie zauważyli wcale „Victorji“, oddalonej od nich zaledwie o 50 kroków i, unoszącej się po nad nimi na wysokości 30 stóp. Jeden z jeźdźców coraz więcej się zbliżał do Joe’go, zamierzając nań uderzyć dzidą.
 Widząc to, Kennedy dał strzał, który araba powalił na ziemię.
 Joe na odgłos strzału nawet się nie odwrócił.
 Część jeźdźców na widok „Victorji“ stanęła, reszta jednak nie zaniechała pościgu.
 — Co ten Joe robi? Dla czego nie zatrzymuje się? — wołał Kennedy.
 — Joe zachowuje się bardzo dobrze, odgadłem myśl jego, trzyma się w kierunku balonu i liczy na naszą pomoc!
 Uprowadzimy go z przed nosa tych arabów!
 Teraz jest oddalony od nas zaledwie o 200 kroków.
 — Co mam czynić? — pytał Kennedy.
 — Przedewszystkiem odłożyć strzelbę.
 — Dobrze!
 — Czy możesz utrzymać w ręku 150 funtów balastu?
 — Jeszcze więcej!
 — To wystarczy.
 I doktór wręczył mu worki z piaskiem.
 Stój w głębi łodzi i bądź gotów wyrzucić balast za jednym zamachem! Ale, błagam cię, czekaj chwili rozkazu!
 „Victorja“ wznosiła się teraz nad jeźdźcami, którzy ścigali Joe’go w galopie.
 Doktór stał przy przedniej krawędzi łodzi i trzymał w ręku rozwiniętą drabinkę, celem spuszczenia jej w odpowiedniej chwili.
 Joe znajdował się w oddaleniu 50 kroków od swych prześladowców. „Victorja“ znalazła się po nad tem miejscem.
 — Baczność, Kennedy! Joe, uważaj! — krzyknął doktór, wyrzucając drabinę, której stopnie dotykały ziemi.
 Joe odwrócił się i pochwycił drabinę, w tej samej chwili doktór rzekł do Kennedy’ego.
 — T eraz!
 — Stało się!
 I „Victorja“, pozbawiona ciężaru większego od wagi Joe’go, wzniosła się w powietrze na 150 stóp.
 Joe trzymał się z całych sił drabiny i wdrapał się ze zręcznością klowna cyrkowego do swych towarzyszy, którzy go przyjęli z otwartemi rękoma.
 Arabi wydali okrzyk zdziwienia i gniewu, gdy im uprowadzano ofiarę.
 Joe, dotarłszy do łodzi, zawołał:
 — Panie doktorze, panie Dicku! i zemdlał, podczas gdy Kennedy wciąż wykrzykiwał:
 — Ocalony! ocalony!
 Jae był prawie nagi, a ręce i nogi zakrwawione świadczyły o przebytych cierpieniach.
 Doktór ułożył go starannie w namiocie, przewiązawszy rany.
 Niebawem Joe odzyskał przytomność i zażądał kieliszka wódki. Po wypiciu jej odważny chłopiec uścisnął dłoń doktora i Kennedy’ego i oświadczył, że może opowiedzieć swoje przygody. Ale Fergusson nie pozwolił mu mówić, i Joe pogrążył się w głębokim śnie, który wielce mu się przydał.
 „Victorja“ posuwała się dalej w kierunku zachodnim i pod wieczór przeszła 10 stopień długości.
 ROZDZIAŁ XXXVI. fn nocy wiatr się uspokoił i „Victorja“ zarzuciła kotwicę na wielkim sykomorze. Doktór i Kennedy na przemian czuwali, Joe zaś przespał 2i godzin z rzędu.
 — Najlepsze to dla niego lekarstwo — rzekł Fergusson, natura sama przywróci mu siły.
 Nazajutrz znów dął silny wiatr, zmieniał on często kierunek, gnał „Victorję“ na południe, później unosił na północ, wreszcie pognał w kierunku zachodnim. Doktór stwierdził królestwo Damerghu. Wkrótce ujrzano miasto Zinder, słynne swem placem kaźni; w środku tego placu wystawione jest „drzewo śmierci kat znajduję się pod nim i wiesza każdego, ktosię w cieniu usadowi.
 Kennedy spojrzał na kompas i zauważył, że znów kierują się na północ.
 — Nic nie szkodzi, gdybyśmy tak do Timbuktu zajechali.
 — Ale w lepszem zdrowiu — dodał Joe, ukazując swą dobroduszną twarz z po za zasłony namiotu.
 — Otóż jest i nasz przyjaciel Joe, nasz zbawca! — zawołał Kennedy, jakże się czujesz?
 — Zupełnie dobrze. Nic tak nie oczyszcza człowieka, jak kąpiel w jeziorze Tschad, a później mała podróż dla przyjemności. Czy pan nie jesteś tego samego zdania?
 — Dobry z ciebie chłopak, — odparł Fergusson, ściskając dłoń jego, jakieśmy się obawiali i niepokoili o ciebie!.
 — A ja, o panów, ale czy mi panowie uwierzycie, że o losy wasze byłem zupełnie spokojny.
 — Nigdy się nieporozumiemy, jeżeli będziesz patrzał z tego punktu widzenia na rzeczy.
 Twoje szlachetne poświęcenie ocaliło nas, mój chłopcze, gdyż inaczej „Victorja“ wpadła by do jeziora, z którego nikt nie zdołałby jej wyciągnąć
 — Jeśli pan czyn mój nazywasz poświęceniem, panie doktorze, to on mnie także ocalił, ponieważ jesteśmy teraz wszyscy trzej znowu razem. Nie mamy więc sobie wzajemnie nic do zawdzięczenia.
 — Nie można dojść do ładu z tym chłopcem — rzekł strzelec.
 — Najlepszym środkiem porozumienia będzie, gdy więcej o tej sprawie nie będziemy wspominali.
 — Uparciuch z ciebie — rzekł wesoło doktór. Mógłbyś przynajmniej opowiedzieć nam swoje przygody.
 — Jeżeli to pana zaciekawia, to i owszem, ale przedtem, zjadłbym coś, gdyż jestem bardzo głodny i widzę, że pan Dick o zapasach nie zapomniał. Po spożyciu wędzonej gęsi i wypiciu herbaty, oraz grogu, Joe zaczął opowiadać znane już czytelnikom przygody, którym doktór i Kennedy przysłuchiwali się z wielkiemi zajęciem.
 Podczas tego opowiadania, przebył balon znaczną przestrzeń, Kennedy wskazywał na grupę domów, które robiły wrażenie miasta. Doktór, zajrzawszy do karty, oznajmił, że to targowisko Tagelel, w Damerghu.
 — Posuwamy się więc teraz prosto na pół noc? — pytał strzelec, śledząc na karcie kierunek „Victorji“.
 — Tak.
 — Czy cię to niepokoi?
 — Dla czego tak przypuszczasz?
 — Ponieważ droga ta prowadzi przez Tripolis i przez wielką pustynię.
 — Tak daleko nie zajedziemy, kochany Dicku.
 — Gdzie zamierzasz się zatrzymać?
 — Może w Timbuktu.
 — W istocie, wmięszał się do rozmowy Joe, kto był w Afryce, powinien także widzieć Timbuktu.
 — Będziesz piątym lub szóstym europejczykiem, który zobaczy to tajemnicze miasto. Gdy przybędziemy do miejscowości, położonej między 17° i 18° szerokości, poszukamy korzystnego prądu, który nas zagna na zachód.
 — Czy długo jeszcze będziemy podróżowali w kierunku północnym?
 — Przynajmniej 150 mil.
 — W takim razie położę się spać.
 — Przyjemnych marzeń, panie Kennedy, odpocznij pan również, panie doktorze, na mnie teraz kolej czuwania.
 Strzelec ułożył się w namiocie, a doktór pozostał na straży, twierdząc, że nie jest znużony.
 — 265 —
 Po upływie 8-ch godzin „Victorja“ z nadzwyczajną szybkością przekroczyła kamienisty teren, wzniosiły się tu góry, parę tysięcy stóp wysokie. Żyrafy, antylopy i strusie przelatywały w przepysznych lasach akacji, mimozy i palm; po nieznośnej pustyni, następowała w całej pełni prześliczna roślinność kraju Kailuasów.
 O godzinie 10-ej wieczorem „Victorja“, po przebyciu 250 mil, zatrzymała się po nad znacznem miastem, było to Aghades, niegdyś wielki centr handlowy.
 „Victorja“ nie była zauważoną, zarzuciła kotwicę w polu, o 2 mile od miasta.
 ROZDZIAŁ XXXVII. l/zień 17-go Maja przeszedł spokojnie, bez żadnego wypadku; znowu ukazała się pustynia, wiatr unosił „Victorję“ w kierunku południowo-zachodnim. Doktór przed wyruszeniem w drogę napełnił skrzynię świeżą wodą, nie chcąc zarzucać kotwicy w tych okolicach nawiedzanych przez tuaregów.
 Po przebyciu drogi z Aghades do Mursuku, zrobiwszy 180 mil, znaleźli się niebawem nad bardzo jednostajnym krajem, położonym pod 16° szerokości i 4°55’ długości. Ponieważ wiatr był pomyślny i księżyc świecił, doktór posta-
 — 267 — nowił nie przerywać podróży, wzniósł „Victorję“ do 500 stóp i ta sunęła spokojnie dalej. W niedzielę rano nastąpiła zmiana w kierunku wiatru, który gnał balon na północo-zachód.
 — Czy jestes’my jeszcze daleko od wybrzeża? — pytał Joe.
 — Od jakiego wybrzeża, mój chłopcze? — Czyż wiemy gdzie nas przypadek zaprowadzi. Mogę ci tylko tyle powiedzieć, że ztąd do Timbuktu jest jeszcze 400 mil.
 — A ile czasu potrzeba, ażeby się tam dostać?
 — Jeśli wiatr nas zbyt nie uniesie, przypuszczam, że przybędziemy tam we wtorek wieczorem.
 Wieczorem tego dnia balon przebył 2° 20’ długości, a w nocy przekroczył jeszcze jeden stopień.
 W poniedziałek nastąpiła zupełna zmiana powietrza, padał deszcz rzęsisty, w tych stronach bardzo częsty, natrafiono też na duże błota; roślinność składała się głównie z mimozów, boababów i tamarindów.
 Było to terytorjum Sonray.
 — Wkrótce dosięgniemy Nigru — rzekł doktór, krajobraz w pobliżu dużych rzek przybiera inne kształty.
 W południe „Victorja“ żeglowała po nad stolicą Gao.
 — Rzeka Niger była już znaną w starożytności — opowiadał Fergusson, uważano ją za współzawodnika Nilu; tak samo, jak ten ostatni, Niger zwracał uwagę geografów wszystkich czasów, a zbadanie jego kosztowało również wiele ofiar.
 Niger płynął wśród bardzo oddalonych pomiędzy sobą brzegów; wody jego z łoskotem toczyły się na południe, ale podróżni nie mogli dokładnie śledzić jego biegu, gdyż wiatr szybko ich unosił.
 — Chciałem wam opowiedzieć o tej rzece, a tymczasem zeszła już nam z oczu. Pod nazwą Dhiuleba, Mayo, Egghireu, Quorra, przepływa ona wielkie przestrzenie, pod względem długości prawie dorównywa Nilowi.
 — Czy odkryto źródła Nigru? — pytał Joe.
 — Od bardzo dawna, ale pochłonęło to wielką ilość ofiar.
 Dnia tego doktór opowiadał swym towarzyszom szczegóły dotyczące okolicy, którą przebywali. Grunt płaski nie przeszkadzał, dalszemu ich posuwaniu się, niepokoił Fergussona tylko silny wiatr północno-wschodni, usuwający go z szerokości Timbuktu.
 O godzinie 8-ej wieczorem „Victorja“ przebyła przeszło 200 mil na zachód i oczom podróżnych przedstawiło się wspaniałe widowisko.
 Promienie księżycowe, wydostawszy się z po za gęstych chmur, padły na łańcuch gór Hombori.
 Niema nic piękniejszego nad te wierzchołki, którę wyglądają jakby były z bazaltu; rysowały się w fantastycznych sylwetkach na ciemnym horyzoncie, można było wziąć je za bajeczne ruiny jakiego średniowiecznego miasta.
 „Victorja“ przyjęła teraz kierunek więcej na północ i 20-go rano przebiegała po nad siecią kanałów, strumieni i rzek, wpadających do Nigru.
 Liczne kanały pokryte gęstą trawą robiły wrażenie łąk. Niger płynął tu pomiędzy dwoma brzegami, bogato zarosłemi w krucyfery i tamarindy.
 Całe stada gazeli tarzały się w wysokiej trawie, a aligatory spokojnie na nie czatowały.
 Liczne wielbłądy, naładowane towarami z Dschenna, stały w cieniu drzew. Wkrótce ukazał się przy zakręcie rzeki szereg nizkich chatek; na dachach i tarasach leżała nagromadzona pasza.
 — To Kabra! — zawołał radośnie doktór, port Timbuktu, miasto znajduje się w odległości 5 mil ztąd.
 W samej rzeczy po upływie dwóch godzin roztoczyła się przed oczyma naszych podróżnych, królowa pustyni, tajemnicze Timbuktu.
 Przy przesuwaniu się „Victorji“ powstał w mieście ruch niezwykły, uderzono w bębny, ale zanim jakiś miejscowy uczony mógł objaśnić cudowne zjawisko, balon, gnany silnym wiatrem, zniknął i znalazł się znów po nad rzeką.
 — A zatem — rzekł doktór, niechaj nas niebiosa prowadzą, dokąd zechcą!
 — Aby tylko na zachód — dodał Kennedy.
 — Gdyby nawet szło o to — odezwał się Joe, abyśmy wrócili tą samą drogą do Zanzibaru i przejechali Ocean aż do Ameryki, wcale bym się tego nie obawiał.
 — Ale tego nie będziemy mogli dokonać.
 — Dla czego?
 — Nie starczyło by nam gazu, mój chłopcze; poruszająca siła balonu widocznie się zmniejsza, będziemy musieli bardzo go oszczędzać, aby „Victorja“ doniosła nas do wybrzeża. Będziemy nawet zmuszeni wyrzucić jeszcze sporo balastu.
 Podczas nadchodzącej nocy, doktór wyrzucił ostatni worek z ciężarem; „Victorja“ wzniosła się, ale z trudnością utrzymała się w górze. Znajdowano się obecnie o 60 mil od Timbuktu, a następnego dnia podróżni nasi przebudzili się na brzegu Nigru, niedaleko jeziora Debo. ’ij *
 ROZDZIAŁ XXXVIII.
 Szybkość „Victorji“ wciąż wzrastała. Nie stety balon skierował się więcej na południe i po kilku chwilach przekroczył jezioro Debo.
 Fergusson poszukiwał w różnych strefach innego prądu atmosferycznego, ale daremnie, wreszcie zaniechał tych poszukiwań ze względu na utratę gazu. Doktór milczał, ale był bardzo zaniepokojony. Uparty wiatr, który koniecznie chciał zagnać balon na południe Afryki, psuł mu wszelkie rachunki; nie wiedział już teraz na kogo, lub na co ma liczyć. Co się z nimi stanie, gdy dostaną się na wybrzeża
 Gwinei? Jak długo przyszło by im tam czekać na okręt, któryby ich do Anglji zawiózł. Obecny prąd gnał balon do królestwa Dahomeyu, i najdzikszych plemion, których król podczas publicznych uroczystości każe mordować tysiące ofiar.
 Chwilami doktór miał nadzieję, że prąd ulegnie zmianie.
 Nagle Joe zawołał:
 — Patrzcie, chmura!
 Doktór, spojrzawszy przez lunetę, zawołał:
 — To żadna chmura!
 — Cóż więc takiego? — pytał zdziwiony Joe.
 — Szarańcza, przeciągająca jak chmura.
 — To ma być szarańcza?
 — Biada tej okolicy, na którą się spuści, staje się ona pustynią, w 10 minut chmura ta nas dosięgnie.
 Fergusson miał słuszność; gęsty, ciemny obłok kilka mil długości nadciągał z ogłuszającym szumem, rzucając potężny cień na powierzchnię ziemi, i olbrzymia masa szarańczy rozłożyła się na zielonej łące, około 100 kroków od „Victorji“.
 Po kwadransie masa ta pofrunęła dalej, a podróżni ujrzeli drzewa ogołocone z liści, łąkę zaś doszczętnie pozbawioną trawy.
 — Jest to straszny deszcz, o wiele więcej szkodliwy, niż największy grad — zauważył Kennedy.
 — Przytem niema na szarańczę żadnego środka — dodał Fergusson, za zniszczenie, jakie wyrządza, daje jednak do pewnego stopnia wynagrodzenie, gdyż tuziemcy zbierają w znacznejilości te owady, służące im za smaczną potrawę.
 Pod wieczór okolica stawała się błotnistą, lasy nikły, ustępując miejsce pojedynczym drzewom; na brzegach rzeki ukazywały się plantacje tytoniu i różne rośliny pastewne. Na jednej z wysp podróżni ujręli miasto Dschenna, prowadzące znaczny handel.
 — Gdyby nie zwłoka w podróży — rzekł doktór, można by w tem mieście wysiąść, przebywa tu niewątpliwie nie jeden arab, który był we Francji lub Anglji i, któremu nasz sposób podróżowania nie byłby obcy.
 — Odłóżmy tę wizytę do czasu przyszłej wyprawy, śmiejąc się, zauważył Joe.
 — Jeżeli się nie mylę, moi przyjaciele, wiatr zaczyna dąć ze wschodu, ze sposobności tej powinniśmy korzystać.
 Doktór wyrzucił parę niepotrzebnych przedmiotów i udało mu się utrzymać „Victorję“ w prądzie dlań pomyślnym.
 O godzinie 4-ej z rana pierwsze promienie słońca oświetliły Sego, stolicę Bambarra, miasto odznaczające się tem, że składa się z czterech oddzielnych miast. Podróżni mogli tylko w przelocie widzieć meczety i ruchliwą ludność, dążącą z jednego miasta do drugiego.
 Wiatr południowo — wschodni gnał ich za szybko, aby mogli bliżej przypatrzeć się tej stolicy, nie widzieli więc i nie byli widziani.
 — Jeśli przez dwa dni następne tak szybko będziemy się posuwali, dotrzemy do Senegalu.
 — Wówczas znajdziemy się w krajach zaprzyjaźnionych? — zapytał Kennedy.
 — Jeszcze nic zupełnie, ach, gdyby „Victorja“ mogła jeszcze przebyć parę set mil, przybylibyśmy bez zmęczenia aż do wybrzeża zachodniego.
 — I wówczas podróż nasza będzie skończoną — rzekł Joe. Gdyby nie chodziło o przyjemność opowiadania szczegółów z naszej podróży, nie wysiadałbym nigdy na ląd. Jak pan sądzisz, panie doktorze, czy nam uwierzą?
 — Kto wie, kochany Joe, zaprzeczyć wszakże jednemu faktowi nikt nie będzie mógł, bo przecież mieliśmy tysiące świadków, że wyruszyliśmy z tamtej, a powracamy z tej strony Afryki.
 ROZDZIAŁ XXXIX. (gjlPnia 27 Maja okolica przedstawiała nowy widok. Ukazywały się zdała skały, zwiaX stujące bliskość gór. Fergusson wiedział o tem z opowiadań swych poprzedników. Ci ostatni narażeni byli na liczne niebezpieczeństwa wśród negrów tych okolic; większa część towarzyszy Mungo-Parka zginęła skutkiem niezdrowego klimatu. Doktór postanowił stanowczo nie wylądowywać tutaj, ale nie miał chwili spokoju. „Victorja“ spadała widocznie; musiano ciągle wyrzucać różne przedmioty, zwłaszcza było to koniecznem przy przeprawie przez góry. Balon wciąż spadał, wężył się, ulegając jednocześnie wydłużeniu.
 Kennedy zauważył ten objaw i w obawie zapytał doktora:
 — Czy balon niema przypadkiem dziury?
 — Nie, — odpowiedział Fergusson, ale gutaperka widocznie skutkiem żaru rozmiękła, lub stopniała, wodór widocznie się ulatnia.
 — Czy nie można temu zaradzić?
 — Nie, jedynym środkiem jest ulżenie łodzi, wyrzućmy wszystko, co tylko da się wyrzucić.
 — Ale co wyrzucić? — zapytał Kennedy, spoglądając na prawie pustą łódź.
 — Namiot, ciężar jego jest dość znaczny. joe wziął się zaraz do roboty, rozebrał namiot i wyrzucał części jego składowe.
 Balon wzniósł się nieco, ale niebawem zauważono, że znowu spada.
 — Poświęćmy wszystko, bez czego obejść się możemy, za żadną cenę nie chciałbym zarzucać kotwicy w tych okolicach. Lasy, przez które teraz przebywamy, są również niebezpieczne.
 — Może znajdują się tam lwy, hyeny? — zawołał pogardliwie Joe.
 — Gorzej jeszcze, mój chłopcze, bo ludzie najbardziej okrutni z całej Afryki.
 — Zkąd wiadomo o tem?
 Od podróżnych, którzy przed nami tu byli, jesteśmy niedaleko rzeki — mówił dalej doktór, ale widzę już, że, balon nasz przez nią się nie przeprawi.
 — Gdybyśmy tylko dostali się na brzeg, mniemał strzelec, poradzilibyśmy sobie jakoś.
 — Sprobójmy dotrzeć tam, niepokoi mnie tylko jedno.
 — Co takiego?
 — Musimy jeszcze przebyć góry, a będzie to trudnem, ponieważ siła wzlotu balonu nie może być wzmocnioną.
 — Biedna „Victorja“, żałośnie zawołał Joe; polubiłem ją tak, jak marynarz swój okręt, trudno mi będzie z nią się rozstać. Wprawdzie nie jest już tak piękną, jak w chwili odjazdu, ale nie trzeba jej za to złorzeczyć.
 — Bądź spokojny, Joe, balon opuścimy w ostatecznym tylko razie, będzie on nas jeszcze tak długo nosił, dopóki siła jego doszczętnie się nie wyczerpie. Pragnąłbym tylko, aby mógł wytrzymać jeszcze tylko 24 godzin.
 — Słabnie, — rzekł Joe, chudnie, życie jego ulata, biedny balon!
 — Jeśli się nie mylę, ukazują się teraz na horyzoncie góry, o których wspominałeś, Samuelu?
 — Tak jest, wysokość ich zdaje się być znaczną, trudno nam będzie je przebyć.
 — Czy nie można okrążyć?
 — Nie sądzę.
 Niebezpieczne przeszkody zbliżały się szybko, czyli mówiąc dokładniej, wiatr gnał „Victorję“ z nadzwyczajną szybkością na spiczaste skały; za każdą cenę balon powinien się wznieść po nad nie, nie chcąc uledz rozbiciu.
 — Wypróżnić skrzynie z wodą, zarządził Fergusson, pozostawiając zapas wody na jeden dzień!
 — Załatwione! — meldował Joe.
 — Czy balon się wznosi? — pytał Kennedy.
 — Zaledwie o 20 stóp — odpowiedział doktór, obserwując barometr, ale to nie wystarcza.
 Ostro zakończone szczyty gór zbliżały się teraz do podróżnych, zdawało się, że chcą rzucić się na balon, który winien był wznieść się jeszcze o 500 stóp, aby je przebyć.
 Wylano zapas wody z dmuchawki, zatrzymując tylko parę kwart, ale i to nie pomogło. A pomimo to wszystko, musimy się dostać na drugą stronę! — oświadczył doktór.
 — Wyrzucę próżne skrzynie? — zaproponował Kennedy.
 — Wyrzuć!
 — Smutne to, — rzekł Joe, gdy trzeba tak pozbawiać się wszystkiego.
 — Co się ciebie tyczy Joe, nie chciej się znowu poświęcać, jakeś to już raz uczynił, przysięgnij mi, że się nie ruszysz z miejsca.
 — Nie obawiaj się pan, panie doktorze, nie rozstaniemy się.
 „Victorja“ wzniosła się o jakie 20 sążni, ale szczyt góry sterczał jeszcze wysoko po nad nią.
 Za dziesięć minut łódź nasza zmiażdży się o górę, jeżeli nie przesuniemy się po nad nią, myślał Fergusson.
 — Wyrzucić cały zapas mięsa, które jest ciężkie, zostawić tylko pemikan!
 Balonowi ubyło znowu około 50 funtów ciężaru, widocznie się wzniósł, ale cóż to pomogło, góra wciąż była po nad nim. Położenie było straszne. „Victorja“ sunęła z wielką szybkością; wiedziano, że przy zetknięciu rozleci się w kawałki.
 Doktór rozglądał się po łodzi, była ona zupełnie pusta.
 — Będziesz musiał broń twą poświęcić, Dicku.
 — Broń moją poświęcić? — zawołał wzruszony strzelec.
 — Jeśli to jest koniecznem?
 — Samuelu! Samuelu! ’
 — To jedynie może nas ocalić!
 — Zbliżamy się coraz więcej, coraz więcej! — krzyknął Joe.
 Jeszcze o 10 sążni góra przewyższała „Victorję“. Joe wyrzucił kołdry, a także parę worków ołowiu i prochu, nie mówiąc nic o tem Kennedy’emu.
 Balon znów się wzniósł, przeszedł przez niebezpieczne miejsce, ale łódź znajdowała się jeszcze wciąż pod skałami, o które rozbić się musiała.
 — Kennedy! Kennedy! — wołał doktór, wyrzuć broń, inaczej wszyscy zginiemy!
 — Czekaj pan, panie Dicku, czekaj! — wołał Joe.
 I Kennedy, który odwrócił się na te słowa, ujrzał znikającego Joe’go.
 — Joe, Joe! wołał.
 — Nieszczęśliwy! — rzekł doktór.
 Szczyt góry w tem miejscu posiadał około 20 stóp szerokości, na drugiej stronie zaś była pochyłość. Łódź właśnie przeszła na tę dość równą przestrzeń.
 — Przesuniemy się! przebyliśmy szczęśliwie! — zawołał teraz ktoś, a na głos ten serce doktora zadrżało z radości.
 Odważny chłopiec trzymał się rękoma o dolną krawędź łodzi, biegł pieszo po pochyło ści, zmniejszając w ten sposób ciężar o swoją wagę.
 Gdy balon przedostał się na drugą stronę i przed Joem ukazała się przepaść, wdrapał się zręcznie po linie i powrócił znów do łodzi.
 — Kochany Joe! drogi przyjacielu! — mówił czule doń doktór.
 — To, co obecnie uczyniłem, nie było dla pana, ale dla broni pana Kennedy’ego. Od czasu zajścia z arabem byłem jego dłużnikiem, a ja zwykłem płacić długi; teraz jesteśmy skwitowani. Rzekłszy to, wręczył strzelcowi jego broń ulubioną.
 Kennedy uścisnął dłoń Joe’go, nie wymówiwszy przytem słowa.
 Trzeba było, aby „Victorja“ teraz wciąż spadała, co nie było trudnem, spadła niebawem na 200 stóp od ziemi i kołysała się, zachowując równowagę.
 — Poszukamy odpowiedniego miejsca na na noc — rzekł doktór.
 — Ach! więc nareszcie się zdecydowałeś? — zapytał Kennedy.
 — Tak, długo myślałem nad pewnym planem, który obecnie w czyn wprowadzę.
 — Szósta godzina, mamy zatem jeszcze dosyć czasu. Joe wyrzuć kotwice.
 Joe usłuchał rozkazu i wkrótce obydwie kotwice zawisły pod łodzią.
 — Widzę duże lasy — dodał doktór, umocujemy balon do jakiegoś drzewa. Za nic na świecie nie chciałbym nocy przepędzić na ziemi.
 — Więc wcale nie wysiądziemy? — pytał Kennedy.
 — Na cóżby się to przydało? — powtarzam wam, że byłoby to niebezpiecznem, gdybyśmy się rozłączyli, nadto będziecie mi potrzebni do pewnej trudnej roboty. „Victorja“ przesuwała się po nad olbrzymiemi lasami, nagle zatrzymała się, kotwice uwięzły. Z nastaniem zmroku wiatr ustał, balon zawisł nad wielkiem zielonem polem, utworzonem z liści wielkich sykomorów.
 ROZDZIAŁ XXIX. ergusson Przedewszystkiem zajął się oznaczeniem miejscowości, znajdującej się zaledwie o 25 mil od Senegalu.
 — Mamy jeszcze tylko przekroczyć rzekę, a ponieważ niema ani mostu ani barki, musimy się dostać na drugą stronę balonem i w tym celu ponownie trzeba zmniejszyć ciężary.
 — Nie wiem, czy to będzie już możliwem — rzekł strzelec w obawie o swą broń, chyba, że jeden z nas się poświęci, a ja bym to chętnie uczynił.
 — A czyż nie jestem do tego przyzwyczajony?... — rzekł Joe.
 — Tym razem nie chodzi o to, aby wyskoczyć, lecz dotrzeć do wybrzeży Afryki pieszo, umiem dobrze chodzić, przecież jestem strzelcem.
 — Nigdy się na to nie zgodzę! — zawołał Joe.
 — Sprzeczka wasza, moi odważni przyjaciele, jest bezpożyteczną — powiedział Fergusson, przypuszczam, iż do tej ostateczności nie przyjdzie, a gdyby nawet przyjść miało, to wszyscy trzej razem przez ten kraj przejdziemy.
 — O, to piękne słowo! — krzyknął Joe, mały spacer wcale nam nie zaszkodzi.
 — Przedtem jednak jeszcze — dodał doktór, użyjemy ostatniego środka, ażeby ulżyć naszej „Victorji“, usuniemy wszystkie aparaty, ważące około 900 funtów.
 — A w jaki sposób osiągniemy rozszerzenie gazu.
 — Musimy się obejść bez tego.
 — Ale....
 — Posłuchajcie mnie, przyjaciele. Ściśle obliczyłem siłę poruszającą, wystarcza ona zupełnie, aby nas trzech wraz z nielicznemi, pozostałemi przedmiotami uniosła, będziemy mieli zaledwie 500 funtów wagi, włączając obie kotwice, które zatrzymamy.
 — Kochany Samuelu, znasz się na tych rzeczach lepiej od nas, ty tylko możesz położę nie osądzić, powiedz co mamy czynić, a będziemy posłuszni.
 — Oczekuję rozkazów, panie doktorze! — rzekł Joe.
 — Powtarzam wam, moi przyjaciele, że musimy poświęcić nasz aparat.
 — Poświęćmy go! do dzieła! — zawołali Kennedy i Joe.
 Nie była to mała robota, lecz została nareszcie dokonaną.
 Kennedy i Joe byli tak zmęczeni, że nie mogli się na nogach utrzymać.
 — Udajcie się na spoczynek, przyjaciele — rzekł Fergusson. Będę czuwał do godziny 4-ej, a potem zastąpi mnie Kennedy. Joe będzie mógł czuwać przez następne dwie godziny, a potem wyruszymy w drogę. Dwaj towarzysze doktora nie dali się prosić, rozłożyli się i wkrótce zasnęli.
 Fergusson wśród samotności i ciszy nocnej pogrążył się w myślach. Po zwalczeniu tylu przeszkód i, będąc już bliskim celu, obawy jego się wzmogły, nie mógł się pozbyć myśli, że pomyślnemu ukończeniu podróży stają na drodze nieprzezwyciężone przeszkody. Położenie obecne wśród barbarzyńskiego kraju, przy środku komunikacyjnym, mogącym w każdej chwili uledz uszkodzeniu, nie było uspokojającem;
 Doktór nie mógł już ufać i liczyć na swoją „Victorję“, jak dawniej.
 Wśród tych i tym podobnych myśli zdawało mu się, że słyszy szum w olbrzymich lasach, widzi pośród drzew migoczące światła; spoglądał na dół, kierował lunetę na właściwe miejsce, ale nic nie mógł dojrzeć.
 Fergusson przysłuchiwał się jeszcze raz, ale do uszu jego nie dochodził najmniejszy szmer, a ponieważ pora straży jego minęła, przebudził Kennedy’ego i polecił mu największą czujność. Położył się potem obok Joe’go, śpiącego spokojnie i mocno. Kennedy zapalił fajkę i przecierał oczy, które z trudem mógł otworzyć, usiadł na skraju łodzi. Oparł głowę na ręku i puszczał gęste kłęby dymu, aby się nie dać zaskoczyć przez sen. Absolutna cisza panowała wokoło; liście drzew szeleściały, pod wpływem lekkiego wiatru łódź się poruszała, kołysząc do snu Strzelca; z wielkim trudem otwierał kilkakrotnie oczy, spoglądał w ciemność i zdrzemnął się nakoniec, nie mogąc oprzeć się znużeniu..
 Jak długo tak leżał, nie wiedział, ale nagle zbudzony został przez dziwny trzask, otworzył szeroko oczy i spojrzał.
 Las stał w płomieniach!
 — Pożar! pożar! — wołał, nie zdając sobie jeszcze sprawy z wypadku.
 Dwaj jego towarzysze niebawem powstali.
 — Co się stało? — pytał Fergusson.
 — Pożar! — odpowiedział Joe.
 W tej chwili rozległ się przeraźliwy krzyk w miejscu, po nad którem się znajdowali.
 — Ach, ci dzicy! — wołał Joe, podpalili las, ażeby nas żywcem upiec.
 — Nie ulega wątpliwości, są to talibasi!
 — Uciekajmy! — zawołał Kennedy; na ziemię, jedyny to sposób ratunku!
 Ale Fergusson powstrzymał go ręką i silnem uderzeniem siekiery, przeciął linę kotwiczną.
 Płomienie już dosięgały balonu, lecz „Victorja“, pozbawiona kajdanów, wzniosła się w przestworza przeszło na 1, 000 stóp.
 Okrzyki i wystrzały rozległy się na dole w lesie, ale balon, gnany prądem porannym, poszybował w zachodnim kierunku. Była wtedy godzina 4 rano. m&t
 AJJidybyśmy nie byli tak przezorni i nie zmniejszyli naszych ciężarów — rzekł doJsktór, zginęlibyśmy bezpowrotnie, udało nam się, ale jeszcze grożą nam niebezpieczeństwa.
 — Czego się jeszcze obawiasz? — pytał Dick, „Victorja“ bez twego pozwolenia nie może się spuścić, a nawet gdyby się spuściła..v
 — Gdyby się spuściła? Spojrzyj naokoło Dicku?
 Przebyli właśnie brzeg lasu i ujrzeli 80-lu jeźdźców, uzbrojonych w piki i muszkiety. Na swych rączych koniach, galopowali w kierunku „Victorji“, sunącej z nadzwyczajną szybkością.
 Ujrzawszy podróżnych, jeźdźcy wydali przeraźliwy okrzyk i chwycili za broń, można było spostrzedz gniew i groźbę na ich opalonych, dzikich twarzach.
 — To są okrutni talibasi — rzekł doktór, wolałbym być w lesie otoczonym przez dzikie zwierzęta, niż wpaść w ręce tych bandytów.
 — W samej rzeczy nie budzą dni zaufania — dodał Joe, są to silne łotry.
 — Patrzcie na te zburzone wsie, spalone chaty, — mówił dalej doktór, to ich dzieło, tam, gdzie kiedyś były urodzajne pola, teraz jest pustka.
 — Dobrze, że nas dosięgnąć nie mogą — powiedział Kennedy, jeśli nam się uda wrócić po nad rzekę, będziemy zupełnie bezpieczni.
 — Tak jest, Dicku, ale nie wolno nam spadać — rzekł doktór, spoglądając na barometr.
 — Na wszelki wypadek, zrobimy dobrze jeżeli broń naszą przygotujemy — powiedział Kennedy.
 — To nigdy nie szkodzi, panie Dicku.
 — Na jakiej znajdujemy się teraz wysokości? — pytał Kennedy.
 — 750 stóp, ale nie możemy już za pomocą wznoszenia się, lub opadania, szukać pomyślnego wiatru, lecz musimy zdać się na łaskę i niełaskę balonu.
 — To źle, wiatr jest umiarkowany, mruczał Kennedy, gdyby nas porwał orkan, szalejący prżedtem, dawno bylibyśmy już stracili z oczu tych łotrów.
 — Łajdaki, ścigają nas! — rzekł gniewnie Joe.
 — Gdyby tylko strzał mógł ich dosięgnąć — zauważył strzelec, z największą przyjemnością wysadziłbym z siodła jednego po drugim.
 — Byłoby to dobrze, ale wówczas bylibyśmy także oddaleni od nich na strzał i „Victorja“ stałaby się łatwym celem dla kul z muszkietów, a pomyśl, w jakiem bylibyśmy położeniu, gdyby kule ich rozerwały balon.
 Talibasi ścigali podróżnych przez całe przedpołudnie. Do godziny 11-ej z rana, balon przebył zaledwie 15 mil na zachód. Doktór wciąż patrzał, szukając na horyzoncie chociażby jakiejś małej chmurki. Obawiał się wciąż zmiany powietrza. Co by się z nimi stało, gdyby rzuceni znów zostali nad Nigr? Nadto wiedział, że balon widocznie opadał; od chwili wzlotu spuścił się przeszło na 800 stóp, a do Senegalu było co najmniej jeszcze 12 mil, sądząc po szybkości, z jaką się posuwali, trzeba było 3-ch dni, aby się do tej miejscowości dostać.
 W tej chwili nowe okrzyki zwróciły uwagę podróżnych. Talibasi przyspieszyli bieg swych rumaków.
 Doktór spojrzał na barometr i zrozumiał natychmiast powód tych krzyków.
 — Czy spadamy? — spytał Kennedy.
 — Tak!
 — Do licha! — zawołał Joe.
 Po upływie kwadransa, łódź była oddaloną od ziemi zaledwie na 150 stóp, ale wiatr zaczął dąć silniej. Talibasi powstrzymali szalony bieg swych koni i zaczęli strzelać.
 — Daremny wasz trud, głupcy! — zawołał Joe, biorąc na cel jednego z najbardziej zawziętych jeźdźców.
 Talibas padł na miejscu, towarzysze jego na chwilę się zatrzymali.
 — Jeżeli jeszcze będziemy spadali, wpadniemy w ich moc, musimy koniecznie wznieść się znowu wyżej.
 — Wyrzuć resztę zapasów pemikanu, pozbędziemy się w ten sposób 30 funtów!
 Joe wykonał bezzwłocznie rozkaz.
 Łódź, która prawie dotykała ziemi, wzniosła się znowu wśród wściekłych okrzyków ta-
 — 298 — libasów; po upływie jednak godziny, „Victorja“ znowuż zaczęła spadać i łódź niebawem znalazła się na ziemi.
 Talibasi rzucili się na nią. Zaledwie jednak „Victorja“ dotknęła ziemi, gdy znów, jak się to często zdarza w podróżach napowietrznych, jednym skokiem wzniosła się, aby znów spaść o milę dalej.
 — Więc nie ujdziemy im! — zawołał gniewnie Kennedy.
 — Wyrzuć zapas wódki, Joe! — zawołał doktór, a także instrumenty, w ogóle wszystko, mające jakąkolwiek wagę, nawet ostatnią naszą kotwicę, konieczność tego wymaga!
 — Joe wyrzucił barometr i termometry, ale to nic nie znaczyło, balon, który się na chwilę podniósł, znów spadał; talibasi przysuwali się coraz bliżej i byli odeń oddaleni zaledwie o 200 kroków.
 — Wyrzuć obydwie strzelby, — wołał doktór.
 — Przynajmniej nie bez wystrzałów — rzekł strzelec.
 I cztery strzały jeden po drugim padły w szeregi jeźdźców, czterech też talibasów padło na ziemię, wydając wściekłe okrzyki.
 „Victorja“ znowuż się wzniosła, skacząc, jak wielka elastyczna piłka, odskakująca od ziemi.
 Oryginalny był widok, jak nasi nieszczęśliwi podróżni w olbrzymich skokach powietrznych usiłowali uciec, ale położenie to miało się wkrótce skończyć. Była godzina 12-a, „Victorja“ słabła, opróżniała się coraz bardziej, przybierała coraz więcej kształt flaszki.
 — Niebo nas opuszcza! — rzekł Kennedy, zginiemy!
 Joe milcząco spoglądał na swego pana.
 — Nie! — rzekł tenże z naciskiem, mamy jeszcze 150 funtów do wyrzucenia.
 — A mianowicie? — pytał Kennedy, patrząc z niedowierzaniem na doktora.
 — Łódź — odpowiedział doktór spokojnie. Zawiesimy się w sieci, trzymając się sznurów, w ten sposób dotrzemy do rzeki. Prędko! prędko!
 I odważni ci ludzie nie zwlekali z użyciem tego środka ocalenia. Joe trzymał się jedną ręką sieci, a drugą przeciął liny łodzi, która padła w tej samej chwili, kiedy balon ostatecznie spaść zamierzał.
 Talibasi pognali konie, biegły one w pełnym galopie, ale „Victorja“, która znalazła teraz silniejszy prąd wiatru, uciekła przed nimi i w szybkim biegu skierowała się do pagórka, położonego na zachód; była to pomyślna okoliczność dla podróżnych, że mogli się wznieść po nad nim, podczas gdy horda była zmuszoną skierować więcej na północ, celem obejścia tegoż pagórka.
 Gdy przebyli pagórek, doktór radośnie zawołał:
 — Rzeka! rzeka! — Senegal!
 W istocie dwie mile od nich, rzeka płynęła szerokim korytem; przeciwległy, nizki i urodzajny brzeg stanowił wyborne miejsce do wylądowania.
 — Jeszcze 15 minut, a będziemy ocaleni! — zawołał Fergusson.
 Ale stało się inaczej, pusty balon spadał coraz niżej na grunt, pozbawiony prawie wegetacji. Kilkakrotnie dotykała „Victorja“ ziemi, ażeby się znów wznieść; skoki jej zmniejszały się zarówno pod względem wysokości, jako też przestrzeni, podczas ostatniego, zachaczyła górną częścią sieci o wysokie gałęzie boobabu, jedynego, samotnego drzewa na tem pustkowiu.
 — Stało się! westchnął strzelec.
 — I tylko o 100 kroków od rzeki — dodał Joe.
 Trzej nieszczęśliwi wysiedli na ląd i do lctór zaprowadził swych towarzyszy do Senegalu.
 Przybywszy na brzeg, Fergusson rozpoznał wodospad Guina, nie widać tu było żyjącej istoty, ani też barki.
 Na pierwszy rzut oka przypuścić należało, iż przebycie tej rzeki jest niemożliwem; ale doktór niebawem zawołał donośnym i energicznym głosem:
 — Nie wszystko jeszcze stracone!
 — Byłem tego pewny — rzekł Joe, spoglądając z zaufaniem na swego pana.
 Widok zeschniętej trawy, którą ujrzał doktór, naprowadziło go na śmiałą myśl. Być może, iż pewnym sposobem można by się jeszcze uratować. Zaprowadził swych towarzyszy do obsłony balonu.
 — Jesteśmy od tej zgrai oddaleni jeszcze na godzinę drogi — rzekł Fergusson, nie traćmy czasu i zbierzmy wielką ilość zeschniętej trawy, potrzeba mi najmniej około 10 funtów tejże.
 — Co z nią zrobisz? — pytał Kennedy.
 — Nie mam już gazu, nie pozostaje mi więc nic innego, jak przebycie rzeki za pomocą ogrzanego powietrza.
 — Ach, mój Samuelu, ty jesteś istotnie wielkim człowiekiem!
 Joe i Kennedy zabrali się bezzwłocznie do dzieła i wkrótce nagromadzili duży stóg trawy obok boababu. Nie wiele czasu było potrzeba do tego, aby nadąć balon za pomocą ogrzanego powietrza.
 Ogień utrzymywano starannie, dzięki obfitości trawy i „Victorja“ zaczęła stopniowo nabierać poprzedniego wyglądu.
 Była wówczas godzina 12 minut 45.
 W tej chwili ukazała się w odległości 2-ch mil na południu banda talibasów, słyszano wyraźnie ich krzyki.
 — Za 20 minut będą tutaj! — rzekł Kennedy.
 — Trawy! trawy! Za 10 minut będziemy wysoko w powietrzu!
 Joe szybko dostarczył więcej paliwa.

  • Victorja“ w 2/s częściach była nadęta.

 — A teraz umieśćmy się tak samo jak poprzednio.
 Po upływie 10 minut kilka wstrząśnień zwiastowało, iż balon zamierza wznieść się.
 Talibasi zbliżali się, oddaleni byli zaledwie o 500 kroków.
 — Trzymajcie się dobrze! — wołał Fergusson.
 — Nie obawiaj się, panie doktorze!
 Balon był gotów do drogi, wzniósł się niebawem.
 — Naprzód! — krzyknął Joe.
 Ogień z muszkietów był mu odpowiedzią i jedna kula nawet otarła mu się o ramię, wówczas Kennedy strzelił ze swego karabinu i powalił na ziemię jeszcze jednego nieprzyjaciela.
 Okrzyki wściekłości, niedające się opisać, towarzyszyły ucieczce balonu, który podniósł się do 800 stóp.
 W 10 minut potem odważni podróżni zauważyli, że zbliżają się do drugiego brzegu.
 Tam stała pełna zaciekawienia, obawy i wzruszenia grupa złożona z 10 ludzi. Ludzie ci mieli na sobie uniformy francuskie. Można sobie wyobrazić ich podziw, gdy zauważyli wznoszenie się balonu na drugim brzegu rzeki. —
 Żeby nie dowódca ich, porucznik marynarki, który z gazet wiedział o odważnej wyprawie doktora Fergussona i rzecz całą im wytłómaczył, byliby na pewno sądzili, że balon to zjawisko nadziemskie.
 Było wątpliwem, czy balon, który zaczął się zwężać, dotrze do przeciwległego brzegu, to też francuzi wskoczyli do rzeki i pochwycili w objęcia trzech anglików w chwili, gdy „Victorja“ spadła o parę sążni od lewego brzegu Senegalu.
 — Czy mam przyjemność widzieć doktora Fergussona? — zapytał porucznik.
 — Tak, i dwóch jego towarzyszy — odpowiedział spokojnie doktór.
 Francuzi wydobyli podróżników z rzeki; podczas gdy balon porwany dzikim wirem, popłynął jak olbrzymi pęcherz, ażeby pogrążyć się z wodami Senegalu w kataraktach Guiny.
 — Biedna „Yictorja*! — zawołał Joe.
 ROZDZIAŁ XLII. yprawa, która się znajdowała na brzegu Senegalu, była wysłaną przez gubernatora i składała się z dwóch oficerów, panów Dufraisse i Rodamel, jednego sierżanta i 7 żołnierzy.
 Od dwóch dni, zajmowali się oni szukaniem odpowiedniego miejsca, celem urządzenia posterunku w Guina.
 Francuzi, którzy byli widzami zakończenia odważnej wyprawy, stali się świadkami Fergussona.
 Anglicy byli zaprowadzeni do prowizorycznego posterunku... (str. 3ol). 4 w1 —
 Doktór prosił też zaraz porucznika Dufraisse, aby urzędownie mu poświadczył przybycie jego do katarakt Guiny.
 Anglicy byli zaprowadzeni do prowizorycznego posterunku nad brzegiem rzeki, gdzie znaleźli gościnne przyjęcie.
 Tutaj spisany został protokół, który brzmiał jak następuje:
 „My niżej podpisani oświadczamy, że: W dniu 24 Maja 1862 roku byliśmy świadkami przybycia tutaj na balonie doktora Fergussona i dwóch jego towarzyszów Ryszarda Kennedyego i Józefa Wilsona*), przyczem balon, parę kroków od nas oddalony, wpadł do wody i uniesiony prądem rzeki zatonął w kataraktach Guiny. Celem zaświadczenia niniejsze go zeznania, podpisaliśmy ten protokół, mający służyć za dowód prawny14.
 Działo się nad kataraktami Guiny, 24 Maja 1862 roku.
 Podpisano:
 Samuel Fergusson, Ryszard Kennedy, Józef Wilson, Dufraisse, Radamel, Dufays, Flippeau, Mayor, Pelissier, Lorois, Rascagnet, Guillon.i Lebel.

  • ) Dick=Ryszard. Joe=Józef.

 Tak zakończyła się zadziwiająca podróż doktora Fergussona i walecznych jego towarzyszów.
 W sobotę, 24-go Maja, przybyli do Senegalu, a 27-go tegoż miesiąca znaleźli się w Medine, miejscowości położonej więcej na północ rzeki.
 Oficerowie francuzcy przyjęli ich tam z otwartemi rękoma. Ztąd wsiedli podróżnicy nasi na mały parowiec „Basilic“, który zawiózł ich do ujścia Senegalu.
 W 10 dni później przybyli do Saint-Louis, gdzie gubernator zgotował im uroczyste przyjęcie, wreszcie na angielskiej fregacie przybyli 25 tegoż miesiąca do Portsmuth, a następnego dnia stanęli w Londynie.
 Chyba zbytecznem byłoby opisywać zapał, z jakim witało Królewskie Towarzystwo Geograficzne naszych bohaterów, którym w udziale przypadły najrozmaitsze odznaczenia.
 Kennedy wkrótce powrócił ze swym znakomitym karabinem do Edynburgu, pilno mu było uspokoić swoją starą gospodynię.
 Doktór Fergusson i Joe pozostali takimi samymi, jak ich znajdowaliśmy w podróży, bezwiednie jednak stosunek ich uległ zmianie, stali się przyjaciółmi.
 Pisma całej Europy prześcigały się w wyrażeniu uznania dla odważnych podróżników, zwłaszcza „Daily Telegraph“, który wydrukował opis całej podróży.
 Doktór Fergusson miał na jednem z posiedzeń Królewskiego Towarzystwa Geograficznego odczyt o swej wyprawie i został nagrodzony złotym medalem zasługi, który przypadł także w udziale dwóm jego towarzyszom.
 KONIEC.

Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Dyskusja_indeksu:PL_Verne_-_Pięć_tygodni_na_balonie.djvu&oldid=2208375”