Do strumienia
| ←Do Mądrości | Do strumienia Wybór poezyj Liryków księga czwarta Adam Naruszewicz |
Do Franciszka Branickiego Hetmana W. Koronnego→ | |
Jasny strumyczku, co w tym bieżysz lesie,
W wielu się rzeczach stan mój z tobą zgodzi;
Zawsze cię jedna skłonność w morze niesie,
I moja zawsze jednym torem chodzi.
Twój szum przyjemny słodko łechce uszy,
Ani przeraża straszliwym łoskotem:
Ja pełen smutku, co me zmysły suszy,
Jeśli nań szemrzę, Bóg wie tylko o tem.
Ile wód ziemia w swym łonie zamyka,
Żadna ci w równi nie stanie przy boku:
I ogień, który me serce przenika,
Tak czysty, jako srebro twego stoku.
Czy wichrem srogim wre państwo Neptuna,
Ty skoczne wody sączysz w lubym cieniu:
Czy na mnie ciska gniewy swe fortuna,
Ja mam przytułek w niewinnym sumnieniu.
Twojego Dafnis brzegu stojąc podle,
Cudnéj się we szkle przygląda urodzie:
I w moim sercu, jako w czystym źrzódle
Cały się ujrzy, lecz trwaléj, niż w wodzie.
Twój nurt nie tai chytrych dołów zdradnie;
Mój umysł w sidła nikogo nie chwyta.
W nim wszystko widać jak z wierzchu, tak na dnie;
I serce moje każdy z gruntu czyta.
1771 IV, 122 — 4.