Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Do Inezy. Z «Wędrówek Childe Harolda»
[167]DO INEZY.
(Z «Wędrówek Childe Harolda» [1]).
Do troski mej ty nie śmiej się,
Wszak już uśmiechu niema we mnie,
A niechaj nieba bronią cię,
Iżbyś się miała śmiać daremnie.
Cóż za ukryte bole żrą
Radości me i młodość moją,
Że troski tej, co szarpie mną,
I twe zabiegi nie ukoją?
Nie miłość to ni zawiść zła,
Ani prostaczy głód zaszczytu
[168]
Dziś mnie do wzgardy serca pcha
Wraz z tem, com cenił tak śród bytu.
To przesyt jest, co wszędzie ckni,
Gdzie zwrócę ucho swe lub oczy;
Piękność nie sprawia szczęścia mi,
Ani też wzrok twój, tak uroczy!
Wieczysty, ciągły jest to ból,
Którym Żyd-Wieczny-Tułacz dyszy:
Od zagrobowych ujść chce pól,
A tutaj już nie znajdzie ciszy.
Uciec przed sobą byłbym rad
I w jak najdalsze mknąć ukrycia,
A cicho, cicho spieszy w ślad
Myśl demon, klątwa mego życia.
Z wielką lubością inny ach!
Używa tego, com ja rzucił!
Bodaj, w rozkosznych tonąc snach,
Nigdy, jak ja, się nie ocucił!
Mój los śród różnych błądzić ziem
I po za siebie siać przekleństwo;
A mą pociechą to, iż wiem,
Że już najgorsze-m zbył męczeństwo.
«Jakto najgorsze?» Chęć swą złam!
Przez litość nie chciej badać dalej!
SmiejŚmiej się! do serca mego bram
Nie pukaj: tam się piekło pali.
|
- ↑ Wędrówki rycerza Harolda. Przekład Jana Kasprowicza. Biblioteka najcelniejszych utworów. Warszawa. nakład Lewentala.
• PDF 
• MOBI 
