Gdybym się w burzę mógł zmienić i bujać Po czarnym chmur zamczysku
I rozdzierane widzieć morskie fale W piorunów moich błysku;
Jabym okrążył glob i na ląd stały Wparł oceanu ławę.
Jabym w wulkanów wnętrzu pozapalał Od wieków martwą lawę;
Silnego dębu i starego buku Czoła w kabłąki zgniótłbym,
Wszystek libijski piasek w jedną górę Wichrami memi zmiótłbym;
A potem usiadł na bieguna szczycie Tuż pod gwiazdą polarną,
Patrzał na lody, jak pod czasu dłonią Nieskończenie się garną;
Tam ja samotny, tam ja, śmierci władca, Wolałbym huraganem:
Tutaj swoboda i tu państwo moje I tutaj jestem panom!
Gdybym się dźwignąć mógł, jak dzikie wiry W oceanu obszarze,
Pędzić w tętentach i hukach gromowych Po tej płynnej Saharze!...
Locz w ziemskich skażeń nieszczęsnej obręczy Myśl omdlewa skrzydlata;
Próżno się w niebo podrywa; strącona Na padoły znów zlata.
Śmierci, przyjazna śmierci! pośród morza, Pośród fali cię wspiętéj
Wołam, ach przybądź, przybądź, zarzuć kiry Na mój żywot wyklęty
