Świecą gwiazdy (Konopnicka, 1915)

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Maria Konopnicka
Tytuł	Świecą gwiazdy
Pochodzenie	Poezye wydanie zupełne, krytyczne tom II
Data wydania	1915
Wydawnictwo	Gebethner i Wolf
Druk	W. L. Anczyc i Spółka
Miejsce wyd.	Warszawa, Lublin, Łódź, Kraków
Źródło	Skany na Commons
Inne	Pobierz jako: Cały tom II
Uwagi	Inne wydania
Indeks stron

[106]

XI.

Świecą gwiazdy, świecą
Na wysokiem niebie...
Jeno nie myśl chłopie,
Że to i dla ciebie!...

Ta jasna z tysiąca,
Co wschodzi od boru,
Jako skrawek słońca —
To pana ze dworu...

A niżej ta druga
Ze złota szczerego,
Co nad stawem mruga —
Proboszcza naszego...

A trzecia, co w pobok
Rzuca snop ognisty,

[107]

Jako srebrną kądziel —
Gwiazda organisty...

Wszystkie przed oczyma
Palą się jak zorze...
Tylko twojej niéma,
Chłopie ty, nieboże!

Powiadają ludzie,
Że z dawnej dawności
Pan Bóg wszystkie gwiazdy
Zapalił w równości...

Ni chłopa, ni pana
Nie było na niebie,
Każdy człek swą własną
Gwiazdę miał dla siebie...

Ale jak się zaczął
Kurczyć lud ubogi,
Poszły gwiazdy z nieba
Na rozstajne drogi...

A te pańskie świecą,
Jako talar biały,
A te chłopskie w rolę,
Jak łzy, pospadały!

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Maria Konopnicka.