Gdy Paryż dowiedział się o zawarciu rozejmu, znękana przeszło czteromiesięcznem oblężeniem ludność odetchnęła swobodniej i doznała uczucia, jakiego doświadcza więzień po wypuszczeniu go na wolność.
Chciano zapomnieć o doznanych cierpieniach i rachowano na przyszłość i nie przewidywano, że za parę miesięcy wznowią się one, jeszcze w wyższym stopniu, jeszcze straszniejsze.
Nowe chmury przeciągały nad Francją. Wybuchnęło powstanie 18 marca i miało się rozpocząć panowanie komuny.
Niezręczność rządu przyśpieszyła wybuch wulkanu powstańczego.
Gwardya narodowa pragnęła zachować swą artyleryę do chwili opuszczenia ziemi francuzkiej przez niemców.
Rząd zgodził się na to ustępstwo, mimo to jednak próbował odebrać artyleryę konsystującą w Montmartre i Belleville.
Gwardya oparła się, pociekła krew i wybuchło powstanie.
Utworzony został komitet centralny, którego delegaci opanowali wszystkie gałęzie administracyi państwowej i prefekturę policyi.
Rząd cofnął się do Wersalu, za nim udało się wojsko i wszyscy urzędnicy, Paryż zaś
