Żeby nie u niéj ale ksiądz siedział w plebaniéj“
„W tém usłuchać, rozumiem, podobniejsza była,
Żeby na psie, jakom jéj radził, nie jeździła,
Czego ludzie nie czynią i wadzi to zdrowiu;
W tém cię nie chciała słuchać, w tamtém pogotowiu.“
W Ostrogu zwano mieszczanina chama.
Ten, żeby mu syn nie próżnował doma,
Śle go do szkoły; gdy ćwierć roku minie,
Każe mu téż co czytać po łacinie.
Chłopiec tablicę wziąwszy, jako słusza:
Homo jest człowiek a anima dusza.
A tu na niego ociec z wielkim gniewem:
Trupem mnie czynisz albo niemem drzewem,
Wolę niż żaka z ciebie mieć pastuszę:
Jakiż człek chama, kiedy nie ma dusze.
Włoch Porcyusz, majętność trzymając od Krosna,
Przyjechał do folwarku, gdy nastała wiosna;
Więc, że na gęsi owsa dziesięć wyszło korcy,
Bardzo mu to nie miłe i łaje dozorcy.
Ten się sprawuje, żeby pozdychały w zimie.
A Włoch: cóż jada lecie gęś, czy tylko drzemie?
Trawę — rzecze gospodarz — Toż ów: trzeba rano
Wstać oszukać mnie, niechże zimie jedzą siano;
Daremne to wymysły, próżne twoje kawy;
I ja téż wiem, że siano bywa zawsze z trawy.
Będąc król Zygmunt z królową w kościele,
Postrzeże z góry Pretfica, że śmiele
Z panną żartuje; więc gdy było po mszy,
Rzecze do niego. Nikt nad cię wiadomszy,
Idź daj tę kartę marszałkowi Tryźnie;
Gdzie pisze: proszę zaraz w gotowiźnie,
Niech dojdzie sto plag korbaczem na ławce,
Dla mojéj łaski téj kartki oddawcę.
Niech się nie sprawia, niechaj się nie kręci
I na to zwykłe przyciśnie pieczęci.
Przeczuł onego zdrajca obiecadła,
Zwłaszcza kiedy pies wie, że ruszył sadła.
