Eginhard, V. Einard, a właściwie Einhard (jak wykazał Pertz, Mo-num. Germ. II 426), jeden z najuczeńszych mężów szkoły Karola W., ur. ok. r. 7 70 w okolicy Odenwałdu. W dzieciństwie oddany został na wychowanie do klasztoru fuldeńskiego. Opat Baugolf (r. 779—802), widząc zdolności chłopca, chociaż ten nie pochodził ze znakomitej rodziny, wysłał go na dwór Karola W., który zbierał około siebie wszystkich zdolniejszych ludzi z całego państwa. E. dalej kształcił się w nadwornej szkole cesarskiej (schola palatina). Karol W. polubił go jak syna, i przed żadnym ze swych doradców tak się nie zwierzał, jak później przed E. Powierzył mu np. misję (806 r.) do Rzymu, aby od Papieża wyjednał zatwierdzenie projektowanego podziału cesarstwa; za jego też podobno radą wyznaczył następcą swoim Ludwika. Żoną E a była Imma (v. Emma), o której opowiadają, że była córką Karola W. E żywi! ku niej miłość, lecz, pomimo jej wzajemności, nie przypuszczał, aby mógł ją za żonę pojąć. Razu pewnego wieczorem udał się do niej potajemnie. Po tej schadzce trzeba było wracać przez ogród, aby nie być przez nikogo spostrzeżonym. Tymczasem spadł śnieg i musiałoby się wydać, że ktoś z mieszkania Immy wyszedł. Imma przeto wzięła na swe ramiona Einharda i przez ogród go przeniosła. Widział tę scenę z okna swego Karol, a nazajutrz przywoławszy Egila, Iinmę mu oddal. Podanie jednak o tym romansie, będące w jednej z kronik z XIII wieku (ap. Beuber, Vett. scriptor; ap. Marą. Freher, Rer. German, scriptor. I 102), prawie powszechnie jest uważane za zmyślone (Buhr, Gesch. d. rom. Lit. im Karoling. Zeitalt. § 80). Imma wprawdzie była żoną Eginharda, lecz żeby była córką Karola W., o tćm mówi dopiero jeden dokument z roku 1098. E. był biegłym architektem, co mu zjednało u współczesnych nazwę Bezeleela, budowniczego Przybytku starotestamentowego (Exod. 81, 2. 36, 1.. 37, 1..); on prowadził budowę wspaniałych gmachów, przez Karola W. stawianych. Po śmierci tegoż cesarza, E. usunął się z Immą do darowanych sobie (815 r.) przez ces. Ludwika dóbr Micblinstatt (Michelstadt w Odenwald); jednocześnie posiadał opactwa: Fontanelle, Gent i Mastricht. Od spraw jednak państwa usunąć się nie mógł. Cesarz Ludwik uczynił go (817 r.) doradcą swego syna Lotarjusza. Później, gdy wewnętrzne sprawy cesarstwa coraz szły gorzej, E. widząc, że jego rad nikt nie słucha, wrócił do swych dóbr 8 35 r. R. 836 stracił żonę, a w ośm lat później (844) sam też umarł. E. zamierzył w swych dobracli założyć klasztor, sprowadził w tym celu (82 7 r.) z Rzymu relikwie śś. Piotra i Marcellina, lecz widzeniem we śnie upomniany, przeniósł relikwie do MUhlheim, nad Menem, gdzie wystawił wspaniały kościół i fundował opactwo, przezwane Seligenstadt. Tu, po śmierci swej żony, przepędził resztę swego życia w habicie zakonnym, był pierwszym tego klasztoru opatem i tu został pochowanym. Zostawił podobno jednego syna Ussiua (v. Vussin), od którego wywodzą ród swój hrabiowie z Erbach. R. 1810 przeniesiono grobowiec jego z Seligenstadt do zamku Erbach-Erbach. Zródla i literaturę o E. ob. Bahr op. c. § 80—84; cf. Wattenbach, Dentschlands Geschi-chtsquel. r. II § 8; ./a/e, Biblioth. rer. Germanie, t. IV (Berlin, 1 867). Dzieła E'a: l) ViUi Caroli Magni, pisano przed r. 820. Żywot ten dzieli się na dwie części: w I opisuje dzielą wojeune Karola W., w II (od rozd. 17) jego życie i stosunki domowe, w końcu podaje testament. Ostatnie wyd. ap. Jafe op. c.; osobno (z Pertz'a Monum. Germ. t. II)
