Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 383.jpeg

nee du chretien (podług Bossueta); Methode generale de catechisme, 2 t.; Manuel des petits seminaires et des maisons rfeducation chretienne, 3 844; Lettres a M. le duc de Broglie rapporteur du projet de loi relatif a tinstruction publiąue, 1 84 4; Des associations religieuses; De la pacification religi en se; Nouveau projet de la loi sur la liberie denseignement, 1847; Souverainete temporelle du Pape, 1849; Lettres sur V education particuliere, 1849; De la haute education intellecluelle: t. I Les humanites (1855), t. II L’histoire, la philosophie et les sciences, t. III Lettres aux hommes du monde sur les etudes qui leur conviennent. Prócz tego napisał D. wiele kazań, pism okolicznościowych, które jednak, również jak i wiele jego listów pasterskich, ma swoje trwalsze znaczenie; do takich należą: Mowa miana w Rzymie na rzecz Kościoła na wschodzie (w Czerwcu 186 2); Przestroga dla młodzieży (Avis a la jeunesse), rzecz napisana z powodu napaści Benana na religję. W polskim języku mamy następujące pisma B’a: Mowa o nauce i wychowaniu w duchu chrześc. powiedziana w Malines 31 Sierp. 1864 (tłum. L. Bzepecki, Poznań 186 6); Konwencja z Ib Września 1864 i encyklika papiezka z d. 8 Gr. (1864), Kraków 1865; Ateizm i niebezpieczeństwo społeczne (w Przeg. kat. r. 1867 — 68): Przyszły sobór powszechny, tłumaczenie... Pelplin 1869; Pour la patrie s’il vous plait, odezwa do duchowieństwa francuzkiego, tłumacz, ks. Ostrowicz, Poznań 18 72; Małżeństwo chrześcjańskie, przełożył tłumacz dzieła Demaistre’a „o Papieżu“ (Juljan Miłkowski), Warsz. 1872; Dziecię, przełożył tenże, ib. 1 873. N.
 Duperron (v. Bavy du Perron) Jakób, kardynał, mąż stanu i uczony. Bodzice jego, wyznania kalwińskiego, zmuszeni uchodzić z Francji, przybyli do Szwajcarji i zamieszkali najprzód w Genewie, potem w Bernie, gdzie urodził się nasz Jakób 24 Listop. 1556 r. Mając lat 10 już znal dokładnie język łaciński i matematykę, języka greek, i hebr. nauczył się sam; pamięć miał tak wielką, że raz usłyszaną mowę dosło • wnie mógł powtórzyć. Powróciwszy z rodzicami do Francji, był przez niejaki czas prywatnym nauczycielem języków, aż opat z Tyron, Filip Desportes, wyrobił mu urząd lektora na dworze Henryka III. Na tem stanowisku zostając podobno raz przy stole, w obecności króla, z wrodzoną sobie wymową dowiódł istnienia Boga, przeciwko ateistom; ale rozgniewał na siebie króla uczynionym dodatkiem, że gotów jest i przeciwne twierdzenie obronić.—Jak tam wreszcie było, Buperrona bowiem hugonoci w rozmaity sposób oczerniali, dość że pod wpływem ks. Desportes zwrócił D. swój umysł od filologji do teologji, począł zgłębiać Ojców Św., szczególniej Augustyna i Tomasza z Akwinu, i wkrótce przeszedł na łono Kościoła katolickiego (1577 v. 1578 r.). Wyświęcony na kapłana, wziął sobie za zadanie nawracać protestantów. Do tego celu odnosiły się jego konferencje z ministrami kalwińskimi w Nantes, Paryżu, Nimes, Moulins, Fontainebleau, kazania kontrowersyjne po rozmaitych kościołach i prywatne rozprawy. Często powtarzał: ,jeśli chcecie heretyków przekonać, przyprowadźcie ich do mnie, a jeżeli pragniecie ich nawrócić, prowadźcie ich do biskupa genewskiego Franciszka Salezego.“ Najważniejsze nawrócenie, w którćm główny brał udział, było nawrócenie Henryka IV (ob). W nagrodę swych zasług otrzymał D. bpstwo F,vrenx. Klemens VIII zdjęty ze swego palca pierścień włożył D., mówiąc: „znalazłem męża według serca mego.“ Dnia 8 Lip. 1596 r. D. odbył uroczysty ingres do swej katedry. Na urzędzie pasterskim odznaczył się D.