Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 244.jpeg

1769 t. III—V. 5-e w Opera J. Dł. cura Al. Przezdziecki t. XI i XII, Krak. 1873 (niedokończone). Przekłady: l) H. Kownacki dał wolny przekład niektórych części: a) Historją Bolesława III kr. pol. przez pewnego polaka bezimiennego rytmem łac. napisana ok. 1115, wytłumaczona, Warsz. 18 21; b) O początku i dawnych kronikach narodu Wandalów t. j. Polaków... z kroniki Sarnickiego i hist. pol. Długosza, ib. 1823; c) Kronika w. XII, czyli dzieje Władysława I, Bolesława III, Władysława II, Bolesława IV, z księgi IV i V kompilacji Dł. wytłum., ib. 1831. 2) Gustaw Bornemann w 10 zeszytach wydał Jana Długosza Dzieje polskie t. I i II (Leszno 1840, Leszno i Gniezno 1841), tylko do r. 1096. 3) /. Dł. Dziejów polskich ksiąg dwanaście, przekład K. Mecherzyńskiego, Kraków 1867 — 70, 5 v. in-4 (J. D. Opera omnia cura A. Przeździecki t. II—VI). 0 wydawnictwie wszystkich dzieł D’a przez Przezdzieckiego ob. Bibljot. warsz. 1865 t. I s. 446, 18 70 t. II s. 31... X. W. K.
 Dłuski Michał, ur. 1 760 na Podlasiu, uczył sig w Drohiczynie i Łomży, ^wszedł do seminarjum warszaw, ś. Krzyża r. 1 77 7, później do wileńskiego 17 81. Przy biskupie Massalskim pełnił obowiązki kapelana, sekretarza i lektora. Z biskupem tym odbył trzyletnią podróż do Włoch i Niemiec. Od r. 1795—1808 był audytorem przy biskupie Kossakowskim, r. 1800 został archidjakonem kapituły wileńskiej, a od r. 1812 deputatem duchownym w sądzie głównym wileńskim drugiego departamentu. Um. 1821 r. Prace swe literackie umieszczał w Nowym Pamiętniku Warsz., w Tygodniku Wileńskim, Pamiętniku Magnetycznym i innych; odznaczają sig pomiędzy niemi: Uwagi nad filozof ją dziejów ludzkości (N. Pam. Warsz. 1805) i Uwagi krytyczne nad artykułem o Polsce, znajdującym się w IV t. Jeografji powszechnej W. Guthrie (w Now. Pamigtu. Warsz. 13, 854); uwagi te, wraz z innemi spostrzeżeniami nad krzywdzącemi, a fałszywemi o Polsce opisami, przesłał w jgzyku franc. Malte-Brunowi.
 D. M, v. D. M. S. (Diis Manibus, v. Diis Manibus Sacrum), nagrobkowa inicjalna formuła pogańska, znajduje się jednak czasem i na nagrobkach cbrześcjańskich, co może pochodzić ztąd, że kamieniarze (quadratarii), którzy wyrabiali owe nagrobki, będąc poganami, przez przyzwyczajenie kładli na wszystkich bez różnicy nagrobkach wspomnianą formułg. Chrześcjanie zaś, jak nazwy pogańskie dni (Dies Mercurii, d. Jovis i t. d.), tak i te litery, mając za czczą formułę, przyjmowali (Martigny, Diction. des antiq. chr. s. 218). Właściwą zaś chrześcjańską formułą, zamiast powyższej używaną, jest D (eo). 0 (optimo). M (aximo). Niektórzy archeologowie, w literach D. M. S. upatrują Deo. Magno. Sancto. Cf. Boldetti, Observaz. sopra i cimiteri s. 125\ Fabretti, Inscription antią. s. 564.
 Dmochowski Franciszek, ur. 1762 na Podlasiu, uczył się w Drohiczynie u księży pijarów, do których zakonu następnie wstąpił. Był nauczycielem w szkołach pijarskich w Radomiu, Łomży i Warszawie. W czasie sejmu 1790 r. pełnił obowiązki przybocznego sekretarza przy ’ Hugonie Kołłątaju, podkanclerzym koronnym. Po przystąpieniu Stanisława Augusta do konfederacji targowickiej 1 7 92, wraz z Kołłątajem wydalił się z kraju, oddawał się literaturze w Dreźnie. R. 1 794 powtórnie wydaliwszy się z kraju, przebywał w Niemczech, we Włoszech, a najwięcej w Paryżu. Arcybp gniezn. Igu. Krasicki wyjednał mu za