Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 189.jpeg

z różnemi państwami zawartemi, bliżej określone zostały wypadki, w których prawem dewolucyjnem prowizja beneficjów do Papieża przechodzi. A. S.
 Devoti Jan, ur. w Rzymie U Lipca 1744 r., poświęcił się stanowi duchownemu i specjalnie oddał się studjom prawa kanonicznego. Otrzymawszy stopień dra prawa, został adwokatem, a mając lat 20, już byl profesorem prawa kanonicznego w Sapienza. W 45 r. życia, Pius VI, Papież, wyniósł go na biskupa Anagni. Obowiązki profesora sprawował z wielkim pożytkiem, a rozległe jego wiadomości prawne wielką zjednały mu sławę i wysokie godności. R. 1804 Pius VII przeniósł go na arcybiskupstwo Kartaginy tn part., mianował go sekretarzem brewjów do panujących i książąt, prałatem domowym, tajnym radcą i konsultorem kongregacji Immunitatis eccl. D. towarzyszył Piusowi VII w podróży na koronację Napoleona, ar. 1816 mianowany członkiem kongr. Indicis. Pod koniec zeszłego wieku, pewna partja w Niemczech usiłowała szerzyć błędy józefinisty Eybla (ob.); Deyoti pisał z myślą oddziaływania przeciwko tym błędom. Pisma te zjednały mu takie imię, że król hiszpański wydał 1817 r. rozporządzenie, aby w uniwersytecie w Alcala za podstawę prelekcji prawa kanon, używano jego dzieła „Institutiones.“ D. um. w Rzymie 18 Wrz. 1820 r. Dzieła jego: De notissimis in jure legibus; Institutionum canonicarum libri IV, 4 t., jest to najsławniejsze dzieło Deyotego i najwięcej upowszechnione; wydań miało wiele; używane w Lowanium, w seminarjum św. Snlpicjusza w Paryżu i w seminarjach polskich; Jus canonicum universum, podeszły w latach i już słaby autor nie mógł dokończyć tego wielkiego dzieła, nad którem od dawna pracował. Wyszły tylko 3 t. Cf. Biogr. uniyers.
 Dexter Flayius Lucius, syn Pacjana, bpa Barcelony, w Hiszpanji, za ces. Honorjusza praefectus praetorio. Św. Hieronim na żądanie tego D’a napisał De scriptoribus eccles. catalog., i tamże c. 132 mówi o nim: Dexter Paciani, de quo supra (c. 106) duet, filius, clarus apud saeculum et Christi fidei deditus, fertur ad me omnimodam historiam tezuisse, quam nondum legi. W następnych wiekach nikt także o tej Omnimoda historia nie wspomina. Dopiero pod koniec XVI w. jezuita Hieronim Roman de Higuera miał otrzymać od jezuity Tomasza Torrialba kopję rękopismu z bibljoteki w Fuldzie, a zawierającego w sobie: i) Chronicon Dextri z lat 752—1183 od zał. Rz., t. j. od począt ery chrz. do r. 130; 2) kontynuację tejże kroniki przez Maksyma, bpa Saragosy, z lat 468—644. Franciszkanin Jan Calderon, znalazłszy wspomnianą kopję w Saragosie, wydał ją p. t. Flami Lucii Dextri Fragmentum C h r o n i c i siye Omnimodae historiae cum Chronićo Marci Maximi et additionibus S. Braulionis et Helecae (Caesaraugustae 1619 in 4; cum notis ed. Rodericus Carus, Hispali 1627. NB. Maksym około r. 600, Braulio ok. r. 630 i Helecas, v. Helecanes, Eleca ok. r. 890, byli bpami Saragosy). Kronikę tę, z obszernemi komentarzami, wydał na nowo Franc. Biyarius, cysters (Lugduni 1627); oprócz już wspomnianych kontynuacji Maksyma i Heleki, dodał jeszcze inne, pod imieniem Tajonis (ok. r. 650) i Valderedi (ok. r. 680), także bpów Saragosy; we wstępie zaś pomieścił rozprawy Balthasaris de Sandoval et Moscoso, za autentycznością Dextra i Maksyma. Wydanie Biyariusa powtórzył Mignę (Patrol, lat. t. si) w Paryżu 184 6 r. Tekst skrócony