Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 088.jpeg

cającej Niemcy, Dawid, do iagodnego płomienia, kryjącego w sobie cichy lecz głęboki żar. (Schrodl).
 Dawid z Dinanto, tak nazwany od miejsca swego urodzenia (Dinanto w Bretanji), należy do najgłośniejszych uczniów Almeryka albo Amalryka (ob.) karnoteńskiego. Pospolicie nazywano go magister, lecz nie wiadomo, czy kiedy studjował w Paryżu teologję i filozofję (Boulay, Hist. univ., Paris III 82). Nie można także stanowczo odpowiedzieć na pytanie, czy D. pozostawał jeszcze przy życiu w 1210 r., kiedy Raoul z Nemours wpadł na ślad uczniów Amalryka, tegoż samego roku skazanych, razem z ich przywódcą jubilerem Wilhelmem de Arria, częścią na śmierć przez spalenie na stosie, częścią na dożywotnie więzienie (na synodzie w Paryżu. Mansi XXII 80 9 — 912; Rigordus, de gestis BhUippi Augusti Frauciae regis ad an. 1209; Caesarii Heisterbao. Chronicon V 29\ Marlenę et Durand. Thes. nov. anecd. IV 166). Przytoczony przez Martene deki et wyżej wspomnianego synodu mówi tylko o wydaniu i spaleniu pism (ąuaternuli) Dawida z D. i wyznacza do tego termin; kto zaś okaże się winnym posiadania ich po oznaczonym terminie, uważanym będzie za kacerza. Jedno z owych dzieł miało tytuł: De tomis h. e. de dioisionibus (Albert. Magn. Summa theol. t.. I tract. IV qu. 20 membr. 2). Pierwotnie było ono napisane po łacinie, a nie po francuzku, jak utrzymuje Jourdain. O nauce D’a niektórych wskazówek udziela Albertus Magnus w wyżej przytoczonem miejscu, tudzież t. I tract. VI qu. 29 art. 2 membr. 1; tract. XVIII qu. 7 0 membr. 1 circa finem; t. II tract. 1 qu. 4 memb. 3, gdzie także wspomina o lialdwiuie, uczniu D’a. Wzmiankę o nim czyni św. Tomasz z Akwinu: Comment. in Sent. II dist. XVII qu. 1 ar. 1. Ztąd się okazuje, że D. jeszcze dalej poszedł za pogańskimi filozofami niż Amalryk, gdyż powoływał się nietylko na Arystotelesa, lecz i na Aleksandra (Plutarch. Sympos. II 3), Parmenidesa, Demokryta, Lucjana, oraz Senekę. Z Tomasza z Akwinu i przyjaznego stosunku, w jakim zostawali amalrycjanie z Erygeną wnosić należy, iż D. opierał się także na nauce Platona. Między D. a Amalrykiem zachodziła różnica tylko co do formy; gdyż Dawid nazywał Boga po prostu pierwotną materją, z której wszystko pochodzi (w Observat. Halens. I 197 sqq. art. De haeres. ex philos, Arist. scholast. ortis). Engelhardt, (Kirchengesch. Abhandl. § 7) przytacza dzieła o tym przedmiocie. Cf. Ilurter, Innocenz III; Rimer, Ilandb. der Gesch. der pkil.; Ritter, Gesch. der clirist. phil.; Staudenmeier, Philos. des Christenth. I 637, 638. (Polz). J. N.
 Dąbrowski Antoni, ur. 1 769 we wsi Piszczowie na Wołyniu, w 16 roku życia wstąpił do zakonu pijarów, w 1800 przybył do warszawskiego kollegjum na profesora fizyki i historji naturalnej, szczególnie jednak pracował nad matematyką; r. 1804 został członkiem tow. warz. przyjaciół nauk, r. 1809 przy królu saskim a wielkim księciu warszawskim spełniał obowiązki wyjaśniającego królowi trudniejsze miejsca w czytaniu dziel polskich, a przytem synowców jego uczył po polsku. Przy zakładaniu uniwersytetu warszawskiego otrzyma! katedrę [matematyki. Pisma jego matemat ob. w Enc. Orgelbr. większej VI 8 01. Um. w Warszawie 5 Marca 1825 r.
 Deani Marek Antoni, sławny kaznodzieja włoski, znany pod imieniem oBucyfika, ur. 11 Wrze. 1775 w Brescia. W piętnastym