zef Flawjusz (Antiq. 1. 10 c. ult.) opowiada, że D. wybudował pod Ekbataną, stolicą Medji, wieżę bardzo piękną „opus pulcherrimum et admiratione dignum, quod in hodiernum usque durat, et spectantibus recentissimae structurae videtur, ac si ea ipsa die, qua spectatur, esset absolutum... Mos autem durat usque in praesens tempus, ut in ea turri sepeliantur Medorum reges et Persarum atque Parthorum, ejusque custodia judaici generis sacerdoti hodieque concreditur.“ Tam też upatrywano grób jego i Żydzi pobożne pielgrzymki doń odprawiali (Benjamin Tudelen. autor XII w., w Itinerarium ed. B. Arias Montanus, Antverp. 1575 s. 78). Kościół obchodzi pamiątkę tego proroka w d. 21 Lipca. U Bollandystów pod tymże dniem (Julii t. V) zebrane są szczegóły historyczne i podania o Danielu. U Greków czczony jest jako męczennik, lecz męczeństwo jego nie da się niczém udowodnić (Bolland. l. c. s. 123). § 3. Księga Daniela składa się z 14 rozdziałów. Treść jej jest w części historyczną, w części prorocką. Historycznemi są rozdziały I — VI, XIII i XIV. W nich opowiada autor, jakim sposobem on i trzej młodzieńcy (Ananjasz, Azarjasz i Mizael) dostali się na dwór Nabuchodonozora i jak na dworze królewskim wychowywani byli (r. 1). Nagle przechodzi potém do snu Nabuchodonozorowego, którego historja jest taka: Nabuchodonozor miał sen dziwny, lecz go zapomniał, czy też umyślnie nie chciał powiedzieć wieszczkom i mędrcom babilońskim. Żądał tylko od nich wytłumaczenia, mówiąc: „sen powiedzcie mi, abym wiedział, że też wykład jego prawdziwy powiadacie.“ Gdy zaś oni tego uczynić nie mogli, król wszystkich kazał pozabijać i dobra ich rozsprzedać (2, 1 — 13). Wyrok ten odnosił się także do Daniela i jego towarzyszów, jako należących do mędrców (2, 16), lubo on o niczém nie wiedział. Dowiedziawszy się zaś o przyczynie, stanął przed królem, opowiedział mu jego sen, wytłumaczył i zarazem oznajmił, że wiadomość tę ma od Boga prawdziwego. Król upadł przed nim na twarz, kazał mu złożyć ofiary, uznał moc Boga Najwyższego; proroka zaś ustanowił principem super omnes provincias Babylonis. D. wyprosił sobie, że mu do pomocy zarządu dodano Ananjasza, Azarjasza i Mizaela (2, 17 — 49). § 4. W rozdz. III opisuje autor dedykację nowego posągu złotego, sprawionego przez Nabuchodonozora, z którego to powodu poleconém było, aby wszyscy na odgłos trąby pokłonili się nowemu bóstwu. Gdy wszystko się stało według przepisanego porządku, pochlebcy zanoszą skargę przed Nabuchodonozora, że trzej niewolnicy żydowscy (Ananjasz, Azarjasz i Mizael) ceremonji pokłonu dopełnić nie chcieli. Rozgniewany król kazał ich wrzucić do pieca tak rozpalonego, że oprawcy, którzy ich wrzucali, od gorąca uduszeni zostali (3, 1 — 23). Młodzieńcom jednak nic się złego nie stało: ogień pożarł tylko więzy, któremi byli skrępowani. Anioł przyłączył się do nich i chodzili swobodnie wśród ognia. Cudem tym uderzony Nabuchodonozor, wydał dekret, zabraniający pod karą śmierci bluźnierstwa przeciwko Bogu, którego czczą Sidrach, Mizach i Abdenago (3, 81 — 97). W tymże rozdziale III znajdują się modlitwy i pieśń, przez trzech młodzieńców w piecu odśpiewane (3, 24 — 90). Od 3, 98 do końca rozdziału 4 jest podany pewien rodzaj pamiętnika, pisanego przez Nabuchodonozora, w którym tenże król opowiada o śnie swoim, że widział drzewo wielkie, podcięte z rozkazu anioła, ale korzenie jego pozostawione w ziemi; dalej opowiada, że tylko D. wytłumaczyć umiał to widzenie
