za w Pesaro, Malatesta w Rimini, Manfredi w Faenza, Riario w Imola i Forli, Varani w Canderino i t. d.), którzy przeciwko traktatom i lenniczym względem Stolicy Ap. obowiązkom niejednokrotnie zawinili. Dnia 26 Lutego 1500 r. wszedł Cezar do Rzymu, urządził świetny karnawał, od Papieża dostał złotą różę i tytuł gonfaloniera Kościoła rzymskiego. Ze śmiercią Aleksandra VI zmieniła się fortuna Cezara, tém bardziej, że sam wówczas był chory. Zdołał jednak opanować skarb papiezki, ale szlachta powstała przeciwko niemu: musiał uchodzić do Neapolu, wkrótce wrócił i za zezwoleniem Papieża zajął zamek św. Anioła. Juliusz II zdołał mu jednak odebrać wszystkie fortece w Romanji; w Neapolu schwytany, zawieziony do Hiszpanii i w zamku Medina del Campo uwięziony, zdołał, po dwóch latach, zbiedz do szwagra Jana Alberta, króla Nawarry, gdzie długo wysokie sprawował urzędy, dopóki nie zginął w walce pod murami Viana 12 Marca 1507. Została po nim córka Ludwika. Człowiek to był niezaprzeczenie odważny, roztropny, czynny, wymowny; nieprzyjaciele jego wystawiają go, jako moralnego potwora, jako okrutnika i rozpustnika najwyuzdańszego. Gdyby jednak prawdą było, co o nim mówili nieprzyjaciele, niepodobna pojąć, jakim sposobem zdołałby on sobie zjednać poszanowanie najpierwszych wówczas książąt Europy. Nawet w nieszczęściu pozostali mu wierni dawni jego przyjaciele i ze czcią go wspominali. W każdym razie Guiçiardini sądzi go za surowo. (Haas). N.
Borowicz Tomasz, ksiądz, † 16 Sierpnia 1857 w Poznaniu. Zasłużył się wydawnictwem Szkółki niedzielnej od r. 1837—1854.
Borowski Ignacy, słynny swego czasu kaznodzieja uniwersytetu wileńskiego, prałat katedry wileńskiej; † 27 Maja 1852 r. Kazania jego przygodne wylicza Encykl. Orgelbr. większa.
Borowski Kacper, biskup łucko-żytomierski od 1868 r., poprzednio kanonik mohilewski i prof. historji kośc. i prawa kanon. w petersburskiej akademii duch., ur. 13 Stycz. 1802. Mąż uczony; tłumaczył z greckiego na polski Pisma mężów apostolskich, Klemensa rzymskiego, Ignacego i Polikarpa biskupów, przytém Dzieje męczeństwa dwóch ostatnich i List do Djogneta (Wilno 1848 2 tt. 8). Listy jego pasterskie znajdują się po części w Pamiętniku relig. moralnym (1855 r. t. 28, 527 t. 29, 5).
Borro, Borri, Burrus, Burrhus Jan Franciszek, ur. w Medjolanie 4 Maja 1627, wizjonarz, alchemik i słynny szarlatan, którego Andrzej Carolus (Memorab. t. II lib. VII c. 4 p. 235) nazywa feniksem swego czasu, ostatnim cudem natury, słońcem lekarzy, światłem chemji i t. d., a którego jedni przedstawiają jako męczennika za swoje wyznanie, inni jako oszusta i zbrodniarza. Sam sobie przyznawał on pochodzenie od Burrhusa, nauczyciela Nerona. Kształcił się w seminarjum jezuickiém w Rzymie, a przez swój charakter, żywy i łatwy w pożyciu, zyskał względy swoich przewodników. Ukończywszy nauki, przyjął służbę na dworze rzymskim, a w wolnych chwilach doskonalił się w medycynie i alchemji Mimo tych prac, w młodości był bardzo światowy, dopiero r. 1654 zmienił się nie do poznania. Zaczął unikać towarzystwa młodzieży, przybrał surowy wyraz twarzy, zaczął pilnie uczęszczać do kościoła i miewać, jak utrzymywał, objawienia. „Od chwili rozpoczęcia mojej prawdziwej drogi, powiada, miałem widzenie niebiańskie: głos anielski dał się słyszeć, że jestem wybrańcem Pana, mającym moc i polecenie zaprowadzenia między
