stąpiła krew, która na korporale pozostawiła wielkie czerwone plamy. Ten wypadek cudowny skłonił Papieża do tego, żeby nie odkładać ustanowienia święta, mającego na celu uczcić publicznie Sakrament Ciała i Krwi P. Jezusa. Korporał ów zachowuje się obecnie w katedrze w Orwieto. Słynny jest obraz Mszy bolseńskiej, pędzla Rafaela, w lożach watykańskich. Cf. Andrea Penazzi, Istoria dell’ostia sacratissima che stillo sangue in Bolsena, Montefias. 1631; Raynald. Contin. Annal. Baron, ad ann. 1264 n. 26; Bened. XIV, Comment. de fest. D. N. J. C. 1, 212; Adami, Storia di Bolsena.
Bolzheim Jan, ur. w drugiej półowie XV w. z familji szlacheckiej, osiadłej w Bolzheim pod m. Schlettstadt, w Alzacji, nauki pobierał w Strasburgu i Heidelbergu. Ztąd udał się do Włoch, gdzie przebył kilka lat. Był on przyjacielem Erazma i wielu innych uczonych. W 1512 r. został kanonikiem w Konstancji i tu oddał się wyłącznie pracom naukowym. W 1518 B. poznał niektóre dzieła Lutra i w 1520 napisał do niego kilka zachęcających listów. Nie podobał się wszakże Bolzheimowi sposób, w jaki Luter swoich przeciwników traktował. Pomimo to sprzyjał on nowatorstwu i wyjednał katedralne probostwo w Konstancji dla Jana Wannera, stronnika Lutrowego. W 1522 Bolzheima odwiedził Erazm, który już przejrzał nową naukę i znacznie wpłynął na ochłodzenie jego zapału do nowostek religijnych. Wypadki, które wkrótce potém zaszły, otworzyły nareszcie oczy Bolzheimowi. Skarbiec konstanckiej katedry został zrabowany przez luterański magistrat, a kapituła musiała się przenieść do Ueberlingen. W 1524, w liście do Amerbacha zapewnia B., że nigdy nie odstępował od nauki katolickiej. Sekciarstwo w łonie luteranizmu i nieporozumienia między samymi przywódcami reformacji ostatecznie od niej odstręczyły B., o czem świadczy list przez niego do Erazma pisany 1525 r. W 1526 pisał on do Amerbacha, że żałuje tego, iż poprzednio sprzyjał tak zuchwałemu i niepowściągliwemu człowiekowi, pseudo-teologowi Lutrowi. W ostatnim liście do Erazma (z 21 Maja 1535) mówi o śmierci, której przybliżanie się przeczuwa. Zdaje się, że B. umarł w Freiburgu 1535 r. Zostały po nim listy i jeden poemat. Za namową Bolzheima, Erazm napisał spis swoich prac Catalogus lucubrationum. Cf. Döllinger, Die Reformation, 1846; K. Walchner, J. von Bolzheim u. seine Freunde, 1836. (Haas.) J. N.
Bona Jan, kardynał, ur. 12 Paźd. 1609 r. w Mondovi, w Piemoncie, ze starożytnej familji francuzkiej. Przeznaczony do służby wojskowej, odebrał odpowiednie wychowanie; idąc jednak za głosem powołania, w 15-tym roku wstąpił do zgromadzenia reformowanych cystersów, w którém został przeorem, opatem, a wreszcie jenerałem w 1651. Z pokory odmówił przyjęcia honorów, jakiemi Papież Aleksander VII chciał go zaszczycić. Sprawował wyższe obowiązki w Kościele, jak konsultora w kongregacji indexu, kwalifikatora w inkwizycji; kardynałem mianowany r. 1669. Odznaczał się nauką, pobożnością i prawością charakteru. Po śmierci Klemensa IX wielu miało nadzieję, że zostanie Papieżem, co dało okazję do złośliwego konceptu: Papa Bona byłby solecyzm. Na co ks. Daugiers odpowiedział epigrammatem:
