w żaden sposób nie chciał go mianować kardynałem. Swoją siostrzenicę, pomimo że wiele znakomitych osób o jej rękę się ubiegało, wydał za niebogatego kupca w Tuluzie. Zwykł był mawiać, że kapłan, według porządku Melchizedecha, nie ma ni ojca, ni matki, ni rodziny. Tak był ostrożny w mianowaniu na wakujące beneficja, rezerwowane Stolicy Apostolskiej, że nieraz bardzo długo wakowały. Wielką uwagę zwrócił na reformę zakonną benedyktynów, cystersów, kanoników regularnych św. Augustyna, jako też i zakonów żebrzących. Konstytucje, które ogłosił z 12 Lipca 1335 r. dla cystersów, z 20 Czerwca 1335 r. dla benedyktynów, z 15 Maja 1339 dla kanoników regularnych św. Augustyna, znajdują się w Bullarjuszu (Buli. magn. t. I p. 238). Pagi (Breviar. t. IV p. 93) wspomina konstytucję z 28 Listop. 1336 r., co do reformy minimów i klaryssek. — Postęp Turków przeraził cesarza Andronika: wyprawił on więc posłów do Avignonu, prosząc usilnie o zwołanie soboru, któryby sprowadził pojednanie dwóch kościołów; lecz rokowania te spełzły na niczém, podobnie jak wprzód za Jana XXII. R. 1338 pewien chan mongolski przysłał do Benedykta XII list przez Andrzeja Franka (Jo. Palatii, Gesta Pontif., Venet. 1688 t. III p. 262), obiecujący swobodę religji katolickiej w swoich posiadłościach. W 1341 roku Benedykt, w liście do króla i patrjarchy Armenów, zbijał błędy zawarte w ich dziełach. Do pism, jakie zostawił Benedykt XII, zalicza się wyżej już wspomniane dzieło: De statu animarum ante generale judicium; kazania na uroczystości w ciągu roku; wiele pism z prawa kościelnego, tyczących reformy zakonów, a pomiędzy temi Commentaria adversus fratricellos, których on wyklął na początku swego papieztwa; kommentarz na Psalmy i kilka poematów. Wiele listów i konstytucji tego Papieża znajduje się u Waddinga (Annales Minorum t. III p. 424—477, Regesta p. 241—262). Benedykt um. 25 Kwietnia 1342 r., a po nim nastąpił Klemens VI. Wiadomość podana przez Squarciaficus’a i Mornaeus’a, o miłości Benedykta XII ku siostrze poety Petrarki, uwieńczonego w Rzymie w 1338 r., nie zasługuje na wiarę; samo choćby milczenie poety, nieprzychylnego dworowi avignońskiemu, jest jej już dobrém zaprzeczeniem. — Benedykt XIII, Piotr Franciszek z książąt Orsini Gravina, urodzony w Gravina, w królestwie Neapolitańskiém, 2 Lutego 1642 r.; pomimo woli rodziców wszedł do zakonu dominikanów 12 Sierp. 1647 roku i przybrał imię Wincentego Marji. W zakonie oddał się z zapałem nauce. D. 22 Lutego 1672 r. Klemens X, Papież, jego krewny, dał mu kardynalstwo, do którego przyjęcia z wielką trudnością dał się nakłonić młody zakonnik. Później nieco został mianowany arcybiskupem w Manfredonji. Po śmierci Klemensa X (1676), odznaczył się on między kardynałami przezwanymi zelanti, którzy poprzysięgli, bez względu na jakikolwiek bądź inny interes, najgodniejszego wybrać na Papieża. Innocenty XI w 1680 r. dał mu biskupstwo Cezeny, w Romanji, w tymże samym roku przeniósł go na arcybiskupa Benewentu, gdzie stale rezydował, nauczał i działał, jako gorliwy biskup, aż do chwili, gdy został obrany Papieżem. Dowody gorliwości jego biskupiej znajdujemy w dwóch synodach prowincjonalnych, przezeń odbytych w 1693 i 1698 r.; nietylko gorliwie opowiadał on słowo Boże, ale wielce dbał o całość praw swojej archidjecezji; był dobroczynnym względem ubogich. Podczas trzęsienia ziemi, nieomal nie stracił życia (5 Czerwca 1688 r.): zawaliła się bowiem część pałacu arcybiskupiego. Szlachcic pewien, sto-
