swego stanu wróciła, uściskał ją i okazał jej najgłębsze uszanowanie. Echard i Quetif (Script. ord. praed. t. 1 p. 446) jednak opowiadanie to uważają za bajeczne. Zostawił ten Papież komentarz na część Psalmów i na Ewangelję św. Mateusza, mały traktat o zwyczajach kościelnych i wiele mów. Bullarium magnum (Lugduni 1692 r. t. I p. 207—208) zawiera dwie bulle tego Papieża, z przywilejami dla serwitów i celestynów. Pomiędzy kardynałami, mianowanymi przez Benedykta, odznaczył się Mikołaj Marcin Deprato, z zakonu dominikanów, kardynał biskup ostyjski, bardzo przychylny stronnictwu francuzkiemu; wysyłany przez Papieża do uśmierzenia zamieszek florenckich, chociaż z małém powodzeniem. Po śmierci Benedykta Stolica Św. wakowała rok cały, po czém nastąpił Klemens V, który rezydencję papieży przeniósł do Awinjonu. — Benedykt XII, Jakób de Nouveau, przezwany Fournier, syn piekarza z Saverdun nad rz. Ariège, wszedł do zakonu cystersów, został opatem, biskupem w Pamiers, a potém w Mirepoix. Ośmnastego Grud. 1327 r. jego poprzednik Jan XXII († 4 Grud. 1334 r.) mianował go kardynałem kapłanem, a od swego habitu otrzymał przydomek kardynała białego. Swą erudycją teologiczną i prawną, jako też działalnością biskupią, wielkie sobie pozyskał znaczenie. Był on trzecim Papieżem, rezydującym w Avignonie; został wybrany jednomyślnie 20 Grud. 1334 r., gdy Jan Comminge, kardynał, biskup z Porto, zrzekł się papieztwa dla tego, że nie chciał przyjąć warunków stronnictwa francuzkiego, usiłującego przeszkodzić powrotowi Papieża do Włoch. I Benedykt XII nie zgodził się na te warunki, bo jako Papież czynny i prawy jasno widział to, czego nie dostawało Kościołowi, i starał się wszystkiemi siłami temu zaradzić. Jeden z ośmiu jego bjografów u Baluzjusza, wynosi go nad wszystkich poprzedników tego imienia i wysławia jego wielką pobożność, pokorę i gorliwość w wypełnianiu powinności. Nazajutrz po swym wyborze rozdzielił on 100,000 fl. ubogim kardynałom, koronował się 8 Stycznia 1335 r. w kościele avignońskim dominikanów. Na drugi dzień po koronacji wydał encyklikę do wszystkich biskupów i panujących i list do opatów zakonu cystersów. Dziesiątego tegoż miesiąca wydalił on z Avignonu wielką liczbę duchownych intrygantów oblegających dwór papiezki w nadziei otrzymania nowych benificjów, którym przykazał, aby na Oczyszczenie Matki Boskiej znajdowali się już na miejscu swojej rezydencji; ci tylko mogli pozostać dalej przy dworze, którzy mieli słuszny i przez Papieża uznany powód. Od 24—30 Stycznia zajmował się rozbieraniem próśb kardynałów, a 31 Maja odwołał wszystkie komendy katedralne i opackie, wszystkie expektatywy, prócz kardynalskich i patrjarszych, które ostatni Papieże rozdali. Żeby zapobiedz w przyszłości nadużyciom, nakazał zrobić spis wszystkich próśb przez niego przyjętych, a konstytucją z 18 Grud. 1335 r. (Mansi t. XXV p. 297) ograniczył należność dawaną wizytatorom. Nakoniec, inną konstytucją z 19 Grud. 1339 r. zniósł nadużycie, pozwalające kandydatom do beneficjum składać egzamen przez innych (Bull. mag. t. I p. 274, Lugd. 1692). Zajmując się tak ważnemi reformami, jednocześnie zwrócił swoją myśl na pytanie, obudzone przez Jana XXII, o stanie świętych w niebie i potępionych w piekle przed zmartwychwstaniem ciała. Już w r. 1335, w kazaniu swém 2 Lutego przyznawał on świętym jasne widzenie Boga, przed sądem ostatecznym, a 4 Lutego wezwał on wszystkich stronników opinji
