przedprzygotowawcza (congregatio antepraeparatoria), to jest zebranie konsultorów i mistrzów ceremonji kongregacji obrzędów, zwołane przez kardynała referenta; potém kongregacja przygotowawcza (congr. praeparatoria), gdzie na żądanie referenta zwołani są kardynałowie, należący do kongregacji obrzędów, konsultorowie i mistrzowie ceremonji; na tej kongregacji, ponieważ głównym jej celem jest objaśnienie kardynałów o stanie rzeczy, sami konsultorowie głosują. Na kongregacji jeneralnej (congr. generalis), w obecności i pod prezydencją Papieża, zbierają się też same osoby; konsultorowie głosują tu najprzód, a potém kardynałowie. Wysłuchawszy zdania każdego i głos jego odebrawszy, Papież zaleca im modlitwy o światło Boże i zostawia sobie ostateczny wyrok. Jakoż później dopiero, gdy się przez modlitwę przygotuje, oznajmia ten wyrok sekretarzowi kongregacji obrzędów i promotorowi wiary, których w tym celu do siebie wzywa, poruczając pierwszemu spisanie wyroku w formie dekretu. Wyrok ten nigdy nie wypada przychylnie, jeżeli na kongregacji jeneralnej nie było przynajmniej dwóch trzecich głosów na rzecz cnót i cudów sługi Bożego. Gdy dekret ten jest już sporządzony, słudze Bożemu przysługuje już tytuł „wielebnego“ venerabilis (podług Bangena, Die Römische Curie, München 1854, n. 3). Wszelako tytuł ten, zdaniem Benedykta XIV, przyznaje się już temu słudze Bożemu, którego sprawa rozpatruje się w kongregacji obrzędów [1]. Jeżeli wreszcie zostało uznaném i ogłoszoném, że ten, którego prowadzi się sprawa beatyfikacyjna, rzeczywiście posiadał w stopniu heroicznym cnoty wymagane i działał prawdziwe cuda, wtedy nowa kongregacja bywa zwoływaną dla zdecydowania, czy po tém wszystkiém, co dotąd się okazało, można już bezpiecznie przystąpić do beatyfikacji. I na tej kongregacji Papież nie wyrzeka zaraz swojego zdania, lecz zachowuje się tak samo jak poprzednio, gdy szło o uznanie cnót i cudów. Oznacza też wtedy dzień, w którym ma się odbyć uroczystość beatyfikacji, i poleca sekretarzowi brewiów, aby (in forma brevi), z klauzulami i indultami zwyczajnemi, zredagował wyrok apostolski, który następnie wręcza się postulatorom. — Uroczystość beatyfikacyjna odbywa się w bazylice watykańskiej; do uroczystości tej należy: 1) ogłoszenie odpustu dla wszystkich (po odbyciu spowiedzi i przyjęciu kommunji św.) znajdujących się na uroczystém nabożeństwie beatyfikacyjném, lub tego dnia nawiedzającym bazylikę księcia Apostołów; 2) obecność wszystkich kardynałów i konsultorów kongregacji obrzędów, oraz kardynała archiprezbitera, kanoników i duchowieństwa bazyliki watykańskiej; 3) przesłanie breve apostolskiego przez postulatora do kardynała prefekta kongregacji obrzędów, który posyła je kardynałowi archiprezbiterowi kościoła watykańskiego, celem uzyskania pozwolenia na ogłoszenie rzeczonego breve w kościele; 4) publiczne odczytanie tegoż breve; 5) uroczyste odśpiewanie Te Deum
- ↑ Dawniejszemi czasy tytuł ten dawano wielu mężom, zmarłym w opinji świętości, szczególniej kapłanom, biskupom. Nawet za życia tytuł ten dawano niekiedy znakomitym osobom. Zresztą predykat ten venerabilis nie udziela się formalnie i nie oznacza żadnego stopnia czci, ale powstał ze zwyczaju. Dla tego nic dziwnego, że użycie jego chwiejne. I dziś jeszcze wolno ten tytuł przechodnio przypisywać różnym osobom; stale wszelako i prawnie należy on tylko do tych, o których już wydane decretum de virtutibus.
