a braci laików pięć lat. Noszą sutannę zwykłą, jak księża świeccy. Prócz trzech ślubów, czynią jeszcze ślub nie szukania zewnątrz zakonu godności kościelnych i nieprzyjmowania ich bez szczególnego rozkazu Papieża. Mieszano niekiedy z tymi barnabitami dawniejszych barnabitów, których czas założenia i założyciel nieznany; zdaje się, że powstali za papieztwa Grzegorza XI (1370 — 1378); to pewna, że ten Papież upoważnił ich do przyjęcia reguły św. Augustyna, do odmawiania officjum ambrozjańskiego, do noszenia imienia św. Ambrożego ad nemus i wybierania przeora; jednocześnie przepisał im także właściwy ubiór. Prawdopodobnie ten Papież wielu pustelników połączył w jedno zgromadzenie i nadał im nazwę wielkiego arcybiskupa Medjolanu św. Ambrożego; to nam tłumaczy, dla czego liczne ich domy z początku były niezależne jedne od drugich. Dopiero Papież Eugenjusz IV w 1441 r. wszystkie ich domy połączył z głównym domem św. Ambrożego pod Medjolanem, ztąd nazywano ich ambrozjanami; nazywano ich także barnabitami od imienia ich patrona. Z nowymi zaś barnabitami połączyli się oni 15 Sierpnia 1589 r., za wpływem św. Karola Boromeusza; to zlanie się zatwierdził Paweł IV, Papież, w 1606 r. — Około r. 1452, na górze w pobliżu jeziora Varese, pod kierunkiem Katarzyny Morigia, powstało zgromadzenie niewiast pustelniczek, a r. 1474 od Papieża Sykstusa IV otrzymało pozwolenie utworzenia klasztoru pod regułą św. Augustyna, robienia uroczystych ślubów i noszenia ubioru ambrozjańskiego. Tak powstała gałąź żeńska dawnych barnabitek. Formuła professji tych sióstr pokazuje, że one nie podlegały jenerałowi ambrozjanów, ale jednemu z kapłanów z Varese. Hélyot, Ausführliche Gesch. d. Kloster. etc. t. 4 s. 199. O ludziach sławnych tego zakonu ob. Praestantium virorum qui in Congregatione sancti Pauli vulgo Barnabitarum nostra floruerunt, Bononiae 1751. (Fehr). R.
Barnes, albo Barns Robert, kapelan Henryka VIII, ukończył roku 1514 teologję w Kembrydż (Cambridge), ze stopniem doktora, ale przez czytanie dzieł luterskich popadł w herezję i głosił ją z ambony. Henryk VIII, naówczas jeszcze przeciwnik luteranizmu, kazał go uwięzić i trzymać, dopókiby nie wyrzekł się swoich błędów. Gdy wolność odzyskał, głosił na nowo reformę, uciekł r. 1530 do Wittenbergi, gdzie przyjęty przez Lutra z otwartemi rękami, złożył luterskie wyznanie wiary. Kiedy następnie Henryk VIII poróżnił się z Papieżem, Barnes powrócił do Anglji, został mianowany kapelanem nadwornym r. 1535 i wysłany do stanów protestanckich w Niemczech, w celu nakłonienia ich do aljansu z Anglikami, ale bezskutecznie. Był jednak w łaskach u Henryka VIII, dopóki tenże zmierziwszy sobie swój związek z Anną z Kliwji, którego Barnes był pośrednikiem, nie znienawidził swojej mniemanej małżonki i tego, który był pośrednikiem owego związku. Wkrótce też Henryk znalazł pretekst do oskarżenia swego kapelana o błędną naukę, w kwestji o usprawiedliwieniu. Parlament, ze znanym serwilizmem, skazał go na karę ognia r. 1540, bez żadnego uprzedniego procesu i nieszczęsny kapelan został spalony 30 Lipca t. r. Z jego prac teologicznych, najbardziej znane dzieło nosi tytuł: Vitae Romanorum Pontificum, quos Papas vocamus (wyd. 1536 z przedmową Lutra w Wittenb., często przedrukowywane), o którém jednak nawet uczeni protestanci mówią, że napisane namiętnie i stron-
