Ta strona została przepisana.
Pogorzelec ty dziś boży
Z pod okropnej zorzy,
Co rozświtła ponad tobą
Nędzą i żałobą.
Belizarem[1] na rozstaju
Siadłeś w własnym kraju...
Hjobem leżysz na pościeli
Gruzów i zgorzeli...
A oto się bratnie rzesze
Kwapią ku pociesze,
Oto bratnie spieszą dłonie
Ku twojej obronie...
Ognie, co w nas tyle siły
Na popiół wytliły,
Ominęły tę ostatnią
Twierdzę: miłość bratnią...
Na niej kładź swe fundamenty,
Grodzie, klęską tknięty,
Na niej swoje wznoś kolumny
Do żywota — z trumny...
Na niej buduj wież swych szczyty
W przyszłości rozświty,
I z śmiertelnych zgieł powicia
Przez nią wstań do życia!
- ↑ Belizaryusz (ur. 505, um. 565 po Chr.) — słynny wódz bizantyjski za panowania ces. Justyniana. Walczył szczęśliwie z Persami, zniszczył państwo Wandalów w półn. Afryce, pokonał Ostrogotów, odniósł zwycięstwo nad Bułgarami, zagrażającymi stolicy. Obwiniony przez zazdrośników (w r. 563), jakoby knuł spiski na życie cesarza, wypadł z łaski i utracił wszystkie godności, które jednak po 7 miesiącach odzyskał. Wedle późniejszej legendy miał Belizaryusz z wyłupionemi na rozkaz cesarza oczyma żebrać po ulicach przez usta prowadzącego pacholęcia: »Dajcie obola Belizaryuszowi!«
