Strona:PL Jana Kochanowskiego dzieła polskie (wyd.Lorentowicz) t.2 133.jpeg

Czemu mię przedtem raczej srogie nie pożarły
 Morskie wody? czemu mię ostre kry nie starły,
Kiedym szedł w obce kraje, a tuż za mną w tropy
 Łamały lód północne ogromne zatopy?
Sroga śmierć, lecz bym^[1] wolnym zginął był człowiekiem,
 Nie czekając tym swoim niefortunnym wiekiem^[2]
Ostatniego nieszczęścia. Boże niezmierzony,
 Jakom od swej nadzieje daleko rzucony!
Nie myśl, matko, o szatach, drogiem złotem tkanych,
 Na mój i twej niewiasty^[3] przyjazd obiecanych;
Raczej mi mary gotuj: tak się podobało
 Nieszczęściu, któreć syna żywego zajźrzało.
A ty, moja królewno! gdzieś teraz? niestety!
 Na której ślicznych ręku byłbych Bogu wzięty,
Pragnąłem duszę podać, gdybykolwiek były
 Nieprzejednane siostry^[4] przędze swej dowiły.
Nie byłem tak szczęśliwy, a me prośby próżne
 Rozniósł nieunoszony^[5] wiatr na morze rózne.^[6]
I muszę ja (co jednak twa hańba, miłości!)
 W tym nieznajomym kraju umrzeć od żałości.
Wrzuć w morze, kto przyjaciel, prózne dusze kości:
 Owa^[7] mię tam, choć martwo, bystre nawałności

1. obym.
2. żywotem, życiem.
3. synowej.
4. parki, z których dwie przędły nić żywota a trzecia przecinała to pasmo.
5. niepohamowany.
6. niespokojne.
7. a nuż.