Strona:PL Jana Kochanowskiego dzieła polskie (wyd.Lorentowicz) t.1 147.jpeg

Śmiałby się Borzuj, lecz mu nie do śmiechu,
 Nie każe świętych wspominać dla grzechu.
Wzięto Rycerza zatem szachownice,
 Idziż,^[1] nieboże, znowu do ciemnice.
Już teraz bardziej oba na się ważą,
 Przeskoki lepszą opatrują strażą.
A Baby przedsię puścili w zagony,
 Mordują, biją okrutne, złe żony.
Siadły nierychło potem przeciw sobie
 I strzegą pilnie swoich Królów obie.
A oto biała z tyłu przyskoczyła,
 Murzynkę ścięła, ni się obaczyła.
Sama też w boku tuż odniosła strzałę,
 Niedługo miała z zacnych łupów chwałę.
Wszyscy pojźrzeli z tej strony i z owej,
 Litował z płaczem każdy swej Królowej.
Słyszałby tam był lamenty niewieście,
 Kiedy niesiono ciała na przedmieście.
Nuż hurmem zaraz prawie wszytki roty
 Na hetmańskie naciskać się namioty.
Każdemu za swe: jednako się boją,
 Wszyscy nie prawie w dobrej toni^[2] stoją.
Lecz im nie wszytka jeszcze moc ustała,
 Oboja^[3] strona swe posiłki miała.
Masz Rochu z Popem, Królu czarnej zbroje,
 Masz i Rycerza, któremu pieszków dwoje;
I ty tak wiele, białych hufów panie!
 Jeszczeć na zamiar^[4] jeden drab zostanie.

1. idźże (dawna forma trybu rozkazującego).
2. nie zupełnie w dobrem położeniu.
3. staropolskie: obój, oboja, oboje.
4. nad miarę.