Jest coś nienaturalnego w takiem zaślepieniu. Digna necessitas.[1]
Jestem sam przeciw trzydziestu tysięcom? Wcale nie. Zachowajcie, wy dwór, wy szalbierstwo, ja — prawdę; to cała moja siła; jeśli ją stracę, jestem zgubiony. Nie ominą mnie oskarżenia i prześladowania. Ale ja mam prawdę, i zobaczymy kto zwycięży.
Niewart jestem aby bronić religji, ale wy nie jesteście warci aby bronić fałszu i nieprawości. Niechaj Bóg w swojem miłosierdziu, nie mając względu na zło które jest we mnie, a mając wzgląd na dobro które jest w was, uczyni nam tę łaskę, aby prawda nie polegla w moim ręku i aby kłamstwo nie...
Mentiris impudentissime.[2]
230. — Ostateczny grzech jest bronić się. Elidere.
340. 23. — Szczęście złych.
Doctrina sua noscitur vir.[3]
66. Labor mendacii.
80. Dii iniqui.
Fałszywa pobożność, podwójny grzech.
Prawdopodobne. — Trzeba zbadać czy się szuka szczerze Boga, przez porównanie rzeczy które się ceni. Prawdopodobne jest, że tą potrawą się nie otruję; prawdopodobnem jest, iż nie przegram procesu nie broniąc go...
Gdyby nawet było prawdą, iż poważni autorowie oraz ich racje wystarczą, powiem, że nie są ani poważni ani racjonalni. Jakto! mąż może ciągnąć korzyść ze swojej żony wedle Moliny! czy racja, którą na to podaje, jest racjonalna? a przeciwna racja Lezjusza jest również racjonalna?[4]
Czy odważycie się, wy, dworować sobie z edyktów królewskich? powiadając, iż wybrać się w pole, oczekując przeciwnika, to nie znaczy bić się w pojedynku![5]
