Strona:Margrabina Castella from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1888 No6 part16.png

 Włosy gęste bardzo na skroniach, znacznie na czóbkach głów przerzedziały.
 Brody, których widocznie nie dotykała nigdy brzytwa, spadały im aż na piersi.
 I jeden jak drugi — mieli na sobie czerwone flanelowe koszule.
 Raymond przypatrywał im się przez chwilę, nareszcie głosem donośnym, jak trąba sądu ostatecznego, zawołał:
 — No Babylas, no Gedeonie, wstawajcie przyjaciele!... mamy do pomówienia ze sobą...
 Młodzi ludzie zbudzeni tak nagle, zerwali się z łóżek i osłupiałym wzrokiem patrzyli na Raymonda, którego zrazu poznać nie mogli.
 — Czy to dyabeł? — szepnął jeden z nich, myśląc że śni jeszcze.
 Raymond posłyszał to i zaczął się śmiać na głos cały.
 — Dyabeł?... — powtórzył, — nie moje chłopaki, nie dyabeł... ale może blizki jego kuzyn. Babylas nie tak bardzo znowu się myli.