Strona:Margrabina Castella from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1887 No269 part8.png

margrabiemu, zarumieniony był jak panna.
 Gaston oddając ukłon, pomyślał sobie, że choć nazwisko nieznane, ale znana mu zkądś fizyononmia.
 — Z pewnością nieraz spotykaliśmy się ze sobą w salonach, pomyślał.
 I głośno odezwał się zaraz:
 — Więc z panem Emannelem Engjalbert mam przyjemność mówić?
 — Tak jest panie margrabio, — odpowiedział przybyły, — dziękuję uprzejmie, że pan raczył przyjąć człowieka nieznajomego sobie zupełnie.
 — Bardzo proszę. — odpowiedział Gaston, — a czem mogę panu służyć:
 — Czy tylko nie nadużyję pańskiej cierpliwości?... — szepnął młody człowiek.
 — O! wcale nie... zapewniam pana.
 — Bo zanim panu oznajmię cel moich odwiedzin, pragnąłbym zapoznać pana za sobą szczegółowo.
 Oryginalny ten wstęp bardzo zaciekawił Gastona.
 — A więc mów pan najprzód o sobie, — odparł z uśmiechem, — będę słuchać pana z cierpliwością i zajęciem.
 — Może opowiadanie potrwa trochę długo.