Strona:Margrabina Castella from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1887 No267 part5.png

knęły, Joasia odetchnęła całą piersią, jakby się pozbyła nieprzyjemnego ciężaru.
 Zaraz też zmieniła fizyonomię, odbijała na niej jeszcze radość, ale już zupełnie innego rodzaju.
 — Nakoniec, — szepnęła, — nakoniec skończy się moja niewola, nakoniec będę może wolną. Żegnam was ciemności! Żegnam przeszłość! żegnam was przymus i nudy!.. widzę uśmiech słońca w przyszłości!...
 Upłynęło dni ośm.
 Pewnego popołudnia rozległ się niezwykły turkot po ulicach Auteuil.
 Kareta pocztowa zaprzężona w cztery tęgie konie, pędziła galopem wzbijając tumany kurzu, aż wjechała w bramę Folie-Normand.
 Pocztylion z głośnem strzelaniem z bicza objechał kląb i stanął przed tym samym peronem, na którym niegdyś przelała się krew pobielacza.
 Gaston i jego żona rzucili się w objęcia matki.
 Pięcio-letnia podróż nie zmieniła wcale pięknej zawsze Blanki.
 Taką była przed wyjazdem jak i teraz.
 Miała lat dwadzieścia óśm a niktby nie uwierzył, że ma więcej nad dwadzieścia dwa.