Strona:Margrabina Castella from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1887 No265 part10.png

wie koła karety, prowadziły taką ze sobą rozmowę:
 — Ktoby to jednak powiedział moja kumo, że ta dziewczyna, co przed kilkoma miesiącami cłapała boso po błocie, będzie chodzić teraz w takich oto atłasach, jakby prawdziwa księżniczką jaka.
 — Taka mizerna żaba!...
 — Taki bachór złodziejski!
 — Widzę ją ciągle jeszcze ze starym rądlem na plecach... wlokącą się za pobielaczem... tym złodziejem... jej ojcem!...
 — Bachor to zawsze ma szczęście, dzieciom uczciwych rodziców nikt nigdy ręki nie poda!...
 — Oj! święta prawda moja kumo!... łajdakom tylko dobrze na świecie.
 — Ale, że ładna, to ładna.
 — Co to wielkiego że ładna, wystrój kuma tak pierwsze lepsze czupiradło, to także ładne będzie.
 — No i to prawda! ale to nie przeszkadza, że za jakie lat dziesięć okrutnie, będą za nią szaleli.
 — Widać to ze ślepiów, że zatraci duszę swoję i...
 — I dusze innych...
 — Wszyscy mężczyźni latać będą za nią na wyskoki.