piętości mostu miało ściśle określone granice to i wreszcie wymaganie niezatapiania przy najwyższej wodzie wezgłowi łuków i pożądane zmniejszenie ich rozporu skłaniały ku podniesieniu zworników łuków jaknajbardziej.
Projekt ostateczny p. prof. Ballenstedta daje most łukowy trójprzegubowy o dwóch przęsłach, o rozpiętości 51,0 mtr. wzgl. 34,6 mtr. w świetle. Długość mostu wynosi 88.20 mtr., spadki na wjazdach ze zachodu 1:33, ze wschodu 1:50. Jezdnia nad zwornikiem (kluczem) głównego łuku na poziomie 60.21, spód łuku w tem miejscu na poziomie 59.45, co przy najwyższem poziomie żeglugowym 54.70 pozostawia swobodną wysokość 4.75 mtr. zamiast wymaganych przepisami 5.50 mtr. Pomimo to jednak most nowy w najwyższym swym punkcie wznosi się ponad poziom starego o 1.75 mtr. Niemożliwem było pozatem uniknięcie zatopienia przez wysokie wody wezgłowi łuków. Mimo przytoczonych defektów, projekt w przedłożonej formie uzyskał aprobatę w Ministerstwie Robót Publicznych przez wzgląd na trudne warunki miejscowe z tą jednak korektywą, że dla zabezpieczenia filara i zachodniego przyczółka od podmycia wobec znacznych szybkości przepływu, dochodzących do 2.13 mtr. sek., fundują się one na palach.
Prace budowy rozpoczęto przez budowę tymczasowego drewnianego mostu, ruch bowiem kołowy skierowany został na okres budowy nowego mostu przez Tamę Berdychowską i ul. Czartorją. Most prowizoryczny dla pieszych wykonała firma Eicke & Trawczyński w Poznaniu w okresie od 5. 8. 24 — 12. 9. 1924.
Budowę nowego mostu Tumskiego otrzymała firma Tow. Robót Inżynierskich w Poznaniu, która prace rozpoczęła dn. 1. 8. 1924. Stosunkowo znaczna ilość robót ziemnych tłumaczy się powiększeniem rozpiętości mostu blisko o 40 mtr.
