Strona:KsiegaPamiatkowaMiastaPoznania313.jpg

Inż. Tadeusz Ruge

Komunikacja w Poznaniu.

 1. Generalja. Teren miasta Poznania jest dość falisty. Różnice wysokości wynoszą do 50 m. Najniżej położone części znajdują się przy ul. Łąkowej (+ 56,3), pl. Bernardyńskim (+ 56,6), Wielkie Garbary przy Tamie Garbarskiej (+ 55,80), ul. Półwiejskiej róg ul. Długiej (+ 58,3), Stary Rynek róg ul. Wielkiej i Żydowskiej (+ 59,10). Najwyżej położone części obszaru miasta znajdują się po lewej stronie Warty w okolicy Winiar i Naramowic gdzie dochodzą do wysokości + 95,00 m, a na Ławicy do + 104 m nad poziomem morza.
 2. Drogi kołowe. a) Drogi wylotowe i dojazdowe. Poznań leżał zawsze na peryferji Państwa, za dawnych czasów polskich jak i obecnie niedaleko granicy zachodniej, za czasów niewoli zaś blisko granicy wschodniej. Dość uregulowane arterje wylotowe, objęte po rządach pruskich są to przeważnie dawniejsze szosy, wychodzące racjonalnie na południe, zachód i północ miasta, natomiast nie posiada Poznań odpowiedniego i dostatecznego połączenia ku Królestwu.
 Podług wykresów ruchu na drogach państwowych, przeprowadzonych przez Min. Robót Publ. w roku 1926, największe obciążenie w najbliższem oddaleniu od miasta Poznania wykazuje arterja wylotowa przez ul. Warszawską, wynosiła ona około 400 ton ruchem mechanicznym i około 350 ton ruchem konnym na dobę, a obecnie przyjąć można wzmożenie ruchu o 30 — 50% w stosunku do roku 1926.
 Arterje wylotowe przez ul. Łazarską i ul. Warszawską, ul. Kórnicką w obrębie miasta Poznania posiadają nawierzchnie kostkowe; w tym roku wykona się ul. Dąbrowskiego aż do granicy miasta również z kostki, częściowo posiadają kostkę ul. Obornicka i droga do Czerwonaku, również zostanie ul. Ceglana w tym roku definitywnie umocniona. Umocnienie kostkowe otrzymały za czasów polskich arterje wypadowe na ul. Warszawskiej, częściowo droga do Czerwonaku i ul. Obornicka w obrębie Winiar. Miejski program drogowy przewi-