Strona:Romeo i Julia (William Shakespeare) 079.jpg

Nie rozbiłażbym sobie rozpaczliwie
Głowy piszczelą którego z pradziadów,
Jak pałką? Patrzcie! patrzcie! zdaje mi się,
Że duch Tybalta widzę ścigający
Romea za to, że go wygnał z ciała.
Stój! stój, Tybalcie!

(Przytyka flakon do ust).

 Do ciebie, mój luby,
Spełniam ten toast zbawienia lub zguby.

(Wypija napój i rzuca się na łóżko).

SCENA IV.
Sala w domu Kapuletów.
(Wchodzi pani Kapulet i Marta).

Pani Kapulet. Weź te półmiski i wydaj korzeni.

Marta. Piekarz o pigwy woła i daktyle.

(Wchodzi Kapulet).

Kapulet. Śpieszcie się, śpieszcie! Już drugi kur zapiał;
Poranny dzwonek ozwał się: to trzecia,
Dojrzyj ciast, moja Marto; nie szczędź przypraw.

Marta. Co to za wścibstwo! Idźże się pan przespać.
Dalipan, jutro się nam rozchorujesz
Z tego niewczasu.

Kapulet. Ani krzty. Do licha!
Nie wysypiałem się dla spraw mniej ważnych,
A przecie nigdy nie zachorowałem.

Pani Kapulet. Wiem-ci ja dobrze, wiem: umiał jegomość
Swojego czasu myszkować; lecz teraz
Ja czuwam nad tem, abyś pan nie czuwał.

(Wychodzą pani Kapulet i Marta).

Kapulet. Zazdrosna sztuka!

(Wchodzą słudzy z rożnami, koszami i drzewem).

 Hej! co tam niesiecie?

Pierwszy sługa. Rzeczy do kuchni, ale nie wiem jakie.

Kapulet. Śpiesz się.

(Wychodzi służący).

 Idź wasze suchszych szczap narąbać;
Piotr ci kloc wskaże potemu.

Drugi sługa. Jeżeli