bić, trzebaby tak postąpić, jak zrobił Wilk Stefanowicz, który wydając zbiór pieśni serbskich wydał oraz serbską grammatykę, ustalił pisownią, dnia dzisiejszego najwięcéj logiczną w całéj Europie, i wydał słownik serbski, ze względem na dyalekty tego języka. Przysłużyć się w ten sposób ludowi ruskiemu, nie mam ani sił, ani sposobności po temu; innym to więc zostawić muszę. Chcąc się jednak pewnych trzymać prawideł, położyłem sobie za zasadę, ile możności tak pisać, jak lud wymawia, choćby i oczywiście grammatyczne zachodziły błędy. Z tąd owa nierówność w wyrażeniu różnych słów, iak sze i szcze, sie i sia, ne i ny, i t. d. Żem do tego użył charakterów polskich, nie głagolickich albo kirylickich, każdy mi zapewne pochwali. Przyjdzie zapewne czas, że wszystkie narody sławiańskie porzucą te stare charaktery, które wcieleniu literatury sławiańskiéj do ogólnéj massy literatury europejskiéj głównie stają na przeszkodzie. — W pisowni polskiéj trzymałem się zasad, które się teraźnieyszego czasu upowszechniły. Nie zgadzam się zupełnie z tą pisownią; wieleby trzeba jeszcze w niej odmienić, ażeby była logiczną; lecz nie tu jest miejsce podobne odmiany czynić. Nie mniejsza trudność zachodziła w zachowaniu pewnéj miary wiérsza. Niektóre pieśni są zupełnie metryczne; w innych zaś pewnéj miary domacać się nie można; nie wiedzieć gdzie się wiérsz kończy, gdzie się drugi zaczyna; rymy nie okażą w tém prawéj drogi, gdyż nie są wszędzie zachowane; często środkowe słowo wiérsza rymuje się z ostatniém, ostatnie zaś nie rymują się ze sobą; owe początkowe oj, da ta etc nie wszędzie wskazują początek wiérsza: wszystko to są właściwości prostéj, narodowéj poezyi, do któréj należytego ocenienia tylko bliższe obeznanie się z rzeczą doprowadza. — Pójdźmyż teraz daléj do ułożenia zwrotek pieśni. Rzadko się
