Strona:Piesni polskie i ruskie ludu galicyjskiego.djvu/052

 Pieśni miłosnych największa jest liczba. Z uczucia miłości jak z wiecznego pasma snuje się nić nieprzerwana to gładka, to szorstka, raz cieńsza, raz grubsza. Tu się największa pokazuje rozmaitość w cieniowaniu uczuć, i w kreśleniu położenia O pieśniach polskich jużeśmy wyżéj nadmienili. Nikt mi zapewne nie weźmie za złe, żem umieścił w tym zbiorze niektóre pieśni Karpińskiego, Kniaznina, i innych, jak n. p. dumy wojownika. Nie pochodzą ony od ludu, ale przeszły do ludu, coby się było nigdy nie stało, gdyby nie były zupełnie w sposobie ludu ułożone. Zaśpiéwaj prostéj dziéwczynie najładniejszą piosneczkę, jeżeli nie jest narodowa, nie pojmie jéj, i odpowié ci, ze »jakoś nieprzypada« albo Rusinka, »ne jde do składu —«; zanućże jéj piosnkę, choćbyś ją i sam ułóżył, jeżeli jest prawdziwie rodowita, powtórzy ci ją od razu. — Tu mi zdaje się być na swojém miejscu to postrzeżenie, iż jako pieśń ludu uważam każdę pieśń, która między ludem powstała, albo między ludem się upowszechniła; przez lud zaś w tém miejscu rozumiém nietylko wieśniaków, ale w ogólności niepiśmienną część narodu albo raczéj tę część, która swoje pieśni nie z książek, ale z ustnego podania bierze. Ileż to n. p. pieśni żeńskich słyszéć można po dworach panów polskich w tak zwanych garderobach, u mniejszych zaś dziedziców i posesorów po piekarniach, pralniach etc.
 Pieśni miłosne ruskie maję te wszystkie charaktery, o których wyżéj mówiliśmy. Przelanie ich na papiér nie małym podlega trudnościom; niektóre nie były jeszcze nigdy napisane, Wspomniałem już raz o tych trudnościach. Język ruski nie ma grammatyki, nie ma słownika. W wymawianiu w różnych miejscach różny jest zachowany sposób. Chciawszy więc coś doskonałego wyro-